ตอนที่ 57 ปฏิบัติต่อคุณอย่างดี

ต๭นที่ 57 ปฏิบัติต่อคุณอย่างดี ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีทองคู่นั้นหรี่ลง น้ำเสียงขุ่นมัว : “เอาเบอร์โทรศัพท์ของคนคนนั้นใส่เข้าไปไว้ในบัญชีดำ ต่อไปไม่อนุญาตให้รับโทรศัพท์ของเขาอีก ไม่อนุญาตให้พบเขาอีกด้วย” โม่ข่ายกังวลว่ากู้เหยาคนนี้ไม่ค่อยทันคน ถูกคนอื่นทำให้เจ็บช้ำถึงขนาดนั้นยังไม่หลาบจำ ดังนั้นเขาจำต้องช่วยเธอขจัดเรื่องราวในอดีตออกไปให้สิ้นซาก คำพูดของโม่ข่ายค่อนข้างหนักแน่นและจริงจัง แต่ว่ากู้เหยาไม่ได้รังเกียจในสิ่งที่เขาพูดเลย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเชื่อฟัง เอาเบอร์โทรของเฉียวหนานจิ่งย้ายเข้าไปไว้ในบัญชีดำ หลังจากจัดการเรียบร้อย กู้เหยาเอาโทรศัพท์ยื่นให้โม่ข่ายดู : “นี่คะ ใส่ไว้ในบัญชีดำเรียบร้อยแล้ว ต่อไปฉันจะไม่ต้องเจอหน้าเขาอีก” “อืม” โม่ข่ายจ้องมองกู้เหยาอย่างใส่ใจ สายตาภายใต้แว่นกรอบสีทองนั้นส่งประกายมาที่เธอ “เมื่อกี้ผมลืมไปเรื่องหนึ่ง ตอนนี้อยากจะชดเชยให้คุณ ไม่ทราบว่าได้หรือไม่ครับ?” “เรื่องอะไรหรือคะ? ต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม?” กู้เหยาไม่รู้เลยว่าที่โม่ข่ายพูดนั้นหมายถึงเรื่องอะไร ถามไปแบบซื่อๆ “ต้องให้คุณช่วยแน่นอนครับ” โม่ข่ายเข้าไปใกล้กู้เหยา เผยอปากขึ้น เอามือประคองศีรษะของเธอ กู้เหยารู้สึกไม่ค่อยพอใจ : “โม่ข่าย คุณยังใช้มุกเดิมอยู่อีกหรือ ครั้งเดียวก็พอแล้วมั้งคะ ขืนเล่นอีกฉันว่าไร้สาระมากเลยคะ” เธอเข้าใจว่าโม่ข่ายจะทำท่าเหมือนว่าต้องการจูบเธออีก แต่จริงๆแล้วจะไม่จูบ ต่อมาพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็ถูกโม่ข่ายจูบอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากนัวเนียกันอยู่ ลมหายใจปะปนกัน ......เขายิ่งจูบยิ่งรุก ยิ่งจูบยิ่งรุนแรง ราวกับว่าจะกลืนกู้เหยาลงไปในท้อง กู้เหยาหมดแรงจะต้านทาน มือทั้งสองข้างจับมุมเสื้อของเขาเอาไว้แน่น เธอยินดีที่จะให้เขาพาเข้าไปสู่โลกแห่งความฝันแห่งใหม่ จากนั้นจู่ๆจูบที่เร่าร้อนนั้นก็หยุดลงฉับพลัน กู้เหยายังคงตกอยู่ให้ห้วงเสน่หาของเขา โม่ข่ายกลับเอาเธอผลักออกไปจากอ้อมแขนเขา โม่ข่ายใช้นิ้วมือเช็ดริมฝีปากของเขาที่ยังมีลมหายใจของเธออยู่ : “ผมยังมีงานต้องทำต่อ คุณรีบพักผ่อนก่อนเถอะ” กู้เหยายังคงนิ่งอยู่ที่เดิม หลังจากนั้นจึงตื่นขึ้นมาจากภวังค์ : “คนอะไร เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย” เธอเข้าใจแล้วว่าที่โม่ข่ายบอกว่าลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง ก็คือวันนี้เพิ่งกลับมาจากทำงานยังไม่ได้จุมพิตเธอเลย เธอเม้มริมฝีปากที่ยังคงมีไออุ่นจากการจูบอันเร่าร้อนของเขาอยู่ ความทุกข์ในใจของกู้เหยาพรั่งพรูออกมาทันที ช่วงเวลาแห่งความอบอุ่นของเขาและเธอในวันนี้จะยืนยาวต่อไปไม่มีที่สิ้นสุดไม่ได้หรือ? ระยะเวลาเพียง 1 วันที่อยู่เจียงเป่ย เฉียวหนานจิ่งไม่สามารถจัดการเรื่องบริษัทนวัตกรรมได้สำเร็จ ในใจของกู้เหยาจึงไม่อาจสงบลงได้ เธอกลัวว่าช่วงเวลาที่แสนจะอบอุ่นในตอนนี้จะถูกใครบางคนทำลายลงเสีย เรื่องราวทั้งหมดจะกลับไปสู่จุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ...... ณ โรงแรม 5 ดาวแห่งหนึ่งในเมืองเจียงเป่ย ในห้องสวีท เฉียวหนานจิ่งโกรธจนทำให้โทรศัพท์เสียหายไปหลายจุด เมื่อคืน กู้เหยาไม่เพียงแต่วางหูใส่เขา แต่ว่ายังเอาเบอร์เขาใส่ลงไปในบัญชีดำอีก เธอจะไม่หลงเหลือโอกาสอันน้อยนิดไว้ให้เขาเลยหรือ? ชั่วชีวิตนี้เขาคงได้แต่มองกู้เหยาไปเป็นผู้หญิงของโม่ข่ายอย่างนั้นหรือ? ไม่! ไม่! ไม่! เฉียวหนานจิ่งร้องตะโกนอยู่ข้างในใจ เขาจะไม่ยอมปล่อยนายแซ่โม่นั่นไปง่ายๆแน่ๆ เขาจะต้องเอากู้เหยากลับคืนมาให้ได้ ถ้าเกิดกู้เหยายังไม่ยอมลืมหูลืมตาอีกละก็ ถ้าเช่นนั้นเขาก็จะต้องใช้วิธีใดวิธีหนึ่ง ไม่ปล่อยให้โม่ข่ายลอยนวลไปง่ายๆแน่ นายแซ่โม่คนนั้นไม่คู่ควร เขาไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม “หลี่กัง!” เฉียวหนานจิ่งตะโกนเรียกเสียงดังลั่น หลังจากตะโกนออกไปแล้วเพิ่งคิดได้ว่าหลี่กังถูกตำรวจจับไปแล้ว เขายังไม่มีปัญญาช่วยคนของเขาออกมาได้ คิดๆดูแล้วรู้สึกเกลียดขึ้นมาสุดขีด อีกคนหนึ่งที่เข้ามารับหน้าที่แทนหลี่กังวิ่งเข้ามาแทน : “คุณชายครับ มีอะไรให้รับใช้ครับ?” “นัดดาวเด่นที่ชื่อ Polaris อะไรนั่นได้หรือยัง?” ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นผู้หญิงของ Leomo หรือไม่ก็ตาม ขอเพียงมีโอกาสแม้เพียง 1% เฉียวหนานจิ่งคนนี้ก็ไม่มีทางปล่อยไปเป็นอันขาด ผู้ชายที่มารับหน้าที่แทนหลี่กังชื่อ หงหลินเจียง ซึ่งเป็นคนที่พ่อของเฉียวหนานจิ่งส่งมาให้ช่วยคอยดูแลเขา มีประสบการณ์มากกว่าหลี่กัง และรู้จักวางตัวให้ถูกกาละเทศะดีกว่าหลี่กังเสียอีก เขาบอกว่า : “คุณชายเฉียวครับ ผู้หญิงคนนั้นตกลงรับนัดพวกเราแล้วครับ แต่ว่าสถานที่นัดพบเธอเป็นคนเลือกเอง จากที่นี่พวกเราใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็สามารถเดินทางไปถึงครับ” เฉียวหนานจิ่งทำท่าจะเดินออกไป : “ไปกันเถอะ” เสียเวลาไปนิดหน่อย เขาอยากจะเจอ Leomo จนแทบทนไม่ไหวแล้ว อยากจะรีบเจรจาตกลงความร่วมมือกัน อยากจะรีบได้หน้าจากคนเป็นพ่อ “อาจิ่ง......” เดินเข้ายังห้องโถงของโรงแรม น้ำเสียงอ่อนโยนเรียกชื่อเขาขึ้นเฉียวหนานจิ่ง ได้ยินเสียงนั้น เฉียวหนานจิ่งรีบหันกลับไปมอง ขมวดคิ้วแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง : “คุณสุขภาพไม่ค่อยดี ทำไมไม่พักผ่อนอยู่กับบ้านละครับ ใครให้คุณมาที่นี่ครับ?” “อาจิ่ง......” ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาเขา เอามือจัดเสื้อสูทที่เขาสวมอยู่ “คุณออกมาข้างนอกหลายวันแล้ว ที่บ้านเป็นห่วงคุณกันทั้งนั้น ดังนั้นคุณพ่อก็เลยให้ฉันออกมาดูคุณหน่อยนะคะ” “คุณไม่ต้องมาดูแลผมหรอกครับ รีบกลับไปพักผ่อนดีกว่า ผมยังมีธุระต้องไปจัดการอีก” เฉียวหนานจิ่งจับมือเธอไว้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “อาจิ่ง ความจริงฉันรู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงที่คุณมาที่เมืองเจียเป่ยนี้คืออะไร” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยความขมขื่นใจ น้ำเสียงที่ลอดออกมาจากปากสีแดงเข้มนั้นอ่อนโยนน่าฟัง ท่าทางการแสดงออกของเธอยิ่งทำให้รู้สึกเห็นใจ “ผู้หญิงคนเดียวอย่างคุณ จะไปรู้อะไรครับ?” เฉียวหนานจิ่งพูดอย่างใส่อารมณ์ เพราะว่าเขาเห็นเงาของกู้เหยาในตัวผู้หญิงคนนั้น ทุกครั้งเขาจึงพูดจาสุภาพอ่อนน้อม “อาจิ่ง ฉันรู้ว่าฉันมันไร้ค่า ไม่สามารถให้กำเนิดลูกของเราได้ ถึงยังไงซะก็ไม่มีทาง.....” พูดถึงตรงนี้ ในสายตาของผู้หญิงคนนั้นปรากฏหยดน้ำตาคลอเบ้า และค่อยๆไหลรินออกมาทีละน้อยๆ ดูแล้วน่าเห็นใจมากขึ้นไปอีก “คุณร้องไห้ทำไม? ผมไม่ได้โทษคุณสักหน่อยนี่ครับ” เฉียวหนานจิ่งทำหน้าแบบไม่มีทางเลือก ยื่นมือออกไปกอดเธอ เธอเงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดของเขา ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยหยดน้ำ อ้าปากสีแดงสด : “อาจิ่ง คุณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเฉียว ไม่มีลูกของตัวเองไม่ได้ ดังนั้นไม่ว่าคุณจะใช้วิธีไหน ฉันก็จะสนับสนุนคุณอย่างเต็มที่เลยคะ” “กู้ซิน คุณ คุณพูดจริงๆหรือครับ? ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็น.....” เฉียวหนานจิ่งทั้งดีใจและตกใจ หลังจากนั้นก็เริ่มรู้สึกมั่นใจขึ้นมา ก็ใครปล่อยให้เธอหลังจากแท้งลูกแล้วก็ไม่สามารถตั้งท้องได้อีกล่ะ เธอไม่สามารถคลอดลูกไม่ว่าจะชายหรือหญิงได้อีกต่อไป นี่ก็เลยเป็นเหตุให้เขาต้องออกตามหาผู้หญิงอื่นมารับช่วงตระกูลกู้ต่อ กู้ซินแนบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยน : “เรื่องบางเรื่องถ้าคุณลงมือทำเองผลอาจจะออกมาไม่ดีเท่าไหร่ ให้ฉันไปจัดการอาจจะได้ผลออกมาไม่เหมือนกัน อารมณ์ของเธอ ตัวฉันเองที่เป็นพี่สาวย่อมเข้าใจหล่อนดีมากกว่าคุณคะ” “คุณหมายถึง.....” เฉียวหนานจิ่งไม่ค่อยอยากจะเชื่อสิ่งที่กู้ซินคิดไว้ในใจสักเท่าไหร่ ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ ความเป็นไปได้ที่กู้เหยาจะกลับมาหาเขาก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก “ฉันจะหาโอกาสไปพบเหยาเหยาให้ได้” กู้ซินทิ้งท้ายไว้อย่างจริงจัง แค่นี้ก็สามารถทำให้เฉียวหนานจิ่งตายใจได้แล้วล่ะ “ซินซิน คุณช่างดีกับผมเหลือเกิน!” เฉียวหนานจิ่งกอดกู้ซินไว้แน่น ราวกับว่าเห็นกู้เหยากำลังจับมือกับเธอ เขาจูบหน้าผากของกู้ซินซ้ำแล้วซ้ำอีก : “ซินซิน ขอเพียงช่วยผมทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ ต่อไปผมจะดูแลเอาใจใส่คุณอย่างดีเลยครับ”