ตอนที่ 65ทักทายรักครั้งแรก

ต๭นที่ 65ทักทายรักครั้งแรก “นานแล้วนะที่ไม่ได้เจอกัน” ชายอายุประมาณสามสิบเดินเข้ามาที่โม่ข่าย เขาเดินเข้ามาพูดด้วยตบไปที่ไหล่ของโม่ข่ายด้วย เหมือนรู้จักกัน “สวัสดีครับอาหลิว” โม่ข่ายเคารพอย่างนอบน้อม สองคนพูดคุยกันอย่างง่ายๆ เนื้อหาการสนทนาคือคุณแม่ของโม่ข่าย กู้เหยาเองก็หูผึ่ง อยากรู้เรื่องครอบครัวของโม่ข่าย น่าเสียดาย ในคำสั้นๆไม่กี่คำนั้น เกือบจะเป็นผู้ใหญ่ที่พูดไม่หยุดหย่อน แต่โม่ข่ายเพียงแค่คำพูดธรรมดาไม่กี่คำ โม่ข่ายคนนี้ดูเหมือนจะเป็นคนพูดน้อย โดยเฉพาะในสังคมแบบนี้ แต่เมื่ออยู่กับกู้เหยานั้นดูเหมือนเขาจะพูดเยอะขึ้นบ้าง กู้เหยาอดคิดไม่ได้ หรือว่าเป็นเพราะเธอพูดเยอะ ดังนั้นเขาเลยถูกบังคับให้พูดเยอะ “คนนี้คือ” คำพูดชายวัยกลางคนพูดมาหยุดที่กู้เหยา กู้เหยายิ้มอย่างมีมารยาท ในขณะที่กำลังคิดว่าจะตอบอย่างไรอยู่นั้น โม่ข่ายก็พูดขึ้นว่า “ภรรยาของผม” “คุณ คุณแต่งงานแล้ว ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” อาหลิวตกใจ นอกจากคุณอาหลิวจะตกใจแล้ว กู้เหยาที่ได้ยินที่โม่ข่ายแนะนำ ก็รู้สึกใจเต้นเล็กน้อย ดีใจ แต่ก็รู้สึกไม่สงบจิตใจ คุณอาหลิวคนนี้ รู้จักกับครอบครัวของโม่ข่าย นั้นคือการแสดงความสัมพันธ์ของพวกเขาบอกให้ครอบครัวรับรู้ แต่ว่า ครอบครัวของโม่ข่ายจะชอบไหมนะ พวกเขาสองคน จะเดินไปด้วยกันจนถึงที่สุดไหมนะ “ไม่เลวนี้ เด็กคนนี้สวยดีนะ เพียงแต่เจ้าบุปปั๊บแต่งงานเลย คุณพ่อที่บ้านยังไม่รู้เรื่องสินะ ฮ่าๆ เขาก็ไม่ใช่ว่าอยากให้คุณแต่งกับเสี่ยวเป่าเร็วๆหรอกหรือ” “คุณอาหลิว” โม่ข่ายพูดขัดจังหวะ “ผมยังมีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะครับ” พูดยังไม่ทันขาดคำ โม่ข่ายก็ลากกู้เหยาเดินออกมา แต่ว่า กู้เหยาได้ยินชัดเจนกับคำพูดของอาหลิว แต่งกับเสี่ยวเป่า หมายความว่ายังไง แต่ว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้ถาม ก็มีชายสองสามคนเดินเข้ามาทักทายโม่ข่าย แต่กู้เหยากับไม่มีกระจิตกระใจไปฟังที่พวกเขาคุยกันแล้ว แต่งกับเสี่ยวเป่า แค่ไม่กี่คำก็เหมือนอยู่ในสมองของกู้เหยาเข้าไปแล้ว “ท่านประธานโม่ ลุงถางรอคุณอยู่ข้างในนานแล้ว” สักพักหลิวยุงก็เดินออกมาพูดกับโม่ข่าย โม่ข่ายพยักหน้า เขาหันกลับมามองที่กู้เหยา แต่กลับพบว่ากู้เหยากลับไม่มีกระจิตกระใจแล้ว “เป็นอะไรไป” กู้เหยาดึงสติกลับมา แล้วส่ายหัว ยิ้มเล็กน้อย “ไม่มีอะไร” โม่ข่ายขมวดคิ้ว เหมือนไม่เชื่อในคำพูดของกู้เหยา เขาก้มลงมองเท้าของกู้เหยา แต่เพราะว่ากระโปรงยาวจนไม่สามารถมองเห็นได้ เขาเงยหน้าขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “รองเท้าส้นสูงใส่นานแล้วเหนื่อยหรอ ตรงนั้นมีที่นั่งพักผ่อน คุณไปพักก่อนสิ” คำพูดของโม่ข่ายอบอุ่นและละเอียดอ่อน กู้เหยามองตาเขาไม่เห็นแม้กระทั่งสายตาหลอกลวง เธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องสนใจคำพูดพวกนั้นให้เกิดความระแวง เขาไม่ใช่ขอเธอแต่งงานแล้วหรือ ยังมีอะไรต้องระแวงอีก ช่างเถอะ กู้เหยาพยักหน้า มองเขาแล้วยิ้มให้ “ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ดูแลตัวเองได้ คุณไปทำธุระของคุณเถอะ” พูดตามจริง กู้เหยาไม่ต้องการให้ตัวเองไปเป็นภาระให้โม่ข่าย หากว่าโม่ข่ายเลิกกับเธอไปตอนนี้ เธอจะทำอย่างไร ผู้หญิงคนหนึ่งหากวุ่นวายกับชีวิตผู้ชายมากเกินไป จะทำให้เธอสูญเสียความเป็นตัวเอง ครอบครัวของเธอก็เป็นอีกตัวอย่างหนึ่ง ในตอนที่คุณแม่ของเธอแต่งงานเข้าตระกูลกู้ย ความสัมพันธ์กับคุณพ่อยังถือว่าค่อนข้างดี ภายหลังเพราะว่าคุณแม่ไม่มีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง และภายหลังก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแบบนั้นแล้ว ตอนเด็กๆกู้เหยามักจะเห็นคุณแม่ของเธอแอบร้องไห้ในห้องเสมอ ในเวลานั้นกู้เหยาคิดว่า หากตัวเองโตแล้วจะต้องปกป้องแม่และพี่สาวของเธอ แต่ว่า คนที่เธออยากจะปกป้องนั้น สุดท้ายพวกเขาก็ทอดทิ้งเธอ กู้เหยาเลือกที่จะไม่ไปคิดเรื่องที่เคยผ่านมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ช่วงนี้กลับนึกถึงตลอด มองหลังของโม่ข่ายที่เดินออกไป กู้เหยากำมือแน่น เธอไม่อยากโดนอดีตผูกมัด เธอในตอนนี้ มีเขาอยู่ งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป เพลงและแสงยังคงบรรเลงขึ้นเรื่อยๆ วงกลมไม่เล็กและไม่ใหญ่ ทางซ้ายและทางขวาล้วนเป็นคนที่รู้จัก คนที่ไม่รู้จักปรากฏตัวขึ้น ทำให้กู้ยเหยาใจเต้นแรง เขาเดินเข้ามาในงานพร้อมโมข่าย หลังจากที่โม่ข่ายเดินออกไป และยังมีอีกหลายคนที่จ้องมองเขา ในคืนนี้ พวกเขากลับไม่ใช่คู่ที่เหมาะสมที่สุด เพราะว่าคู่ที่โดดเด่นที่สุดนั้น จะต้องเป็นคนในตำนานเซิ่งเทียนในก็คือLeoMo ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของบ้าน ช่างลึกลับเสียจริง ไม่มีใครมารบกวนกู้เหยามานั่งพักผ่อนที่นี้ พอพึ่งจะนั่งลงก็มีพนักงานมาเสิร์ฟน้ำชาและขนม “คุณนายโม่ นี้คือคุณชายโม่ให้ดิฉันจัดเตรียมไว้ให้คุณค่ะ เชิญรับประทานได้” กู้เหยายิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ” ดูเหมือนโม่ข่ายจะจำขึ้นใจว่าเธอยังไม่ทานข้าว ด้วยเหตุนี้เขาถึงให้คนจัดมาให้โดยเร็ว ตอนนี้สามทุ่มครึ่งแล้ว ท้องของกู้เหยาจริงๆก็หิวมากแล้ว และอดที่จะหยิบขนมสักชิ้นเข้าปากไม่ได้ อืม ของว่างรสชาติไม่เลว เธอหยิบอีกชิ้นเข้าปาก กัดเข้าไปคำหนึ่ง มีคนหนึ่งนั่งลงที่ข้างหน้าเธอ “เหยาเหยา โชคชะตาของเรามันไม่ขาดจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะเจอคุณที่นี้ หรือว่าคุณจงใจมาหาผมโดยเฉพาะ” “คุณ คุณทำไมมาที่นี้” พอเห็นเหชียวหนานจิ่งปรากฏตัวตรงหน้า กู้เหยาก็ขมวดคิ้ว เมื่อกี้เธอยังคิดเรื่องรสชาติของของว่าง แค่เพียงพริบตากู้เหยาก็รู้สึกยากที่จะกลืน เหชียวหนานจิ่งยิ้มเยาะๆ สายตาหยิ่งและดูถูก “หรือว่าฉันไม่ควรถามคุณ คุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี้” กู้เหยาคิดว่าเหชียวหนานจิ่งยิ้มแทงใจมาก แต่เธอไม่พบเหตุผลที่จะต่อต้านเขา มันไม่น่าแปลกที่เขาจะมาที่นี่ เหชียวหนานแต่ไหนแต่ไรก็มีชื่อเสียงในวงการดารา แต่เขายังคงเป็นหน้าใหม่ในวงธุรกิจ เพียงแต่กู้เหยาไม่อยากติดต่อกับคนแบบนี้ ชายที่อยู่ต่อหน้านี้ เคยเป็นคนที่เธอหวังอยากให้เป็นฮีโร่ แต่ตอนนี้คือคนที่เธอไม่อยากเจอมาตลอดชีวิต เขาก็เหมือนยาพิษ เมื่อสัมผัสก็จะเกิดอันตราย เธอไม่อยากสนใจคนคนนี้แล้ว เธอลุกขึ้นเหมือนจะเดินออกไป แต่โดนเหชียวหนานจิ่งจับไว้ “เหยาเหยา นั่งลง ผมอยากคุยกับคุณ” เหชียวหนานจิ่งทำเป็นพูดด้วยเสียงสูง สายตาของคนรอบข้างมองมาที่เธอ แค่เพียงเวลาเธอกลายเป็นจุดสนใจในทันที กู้เหยาไม่อยากให้คนมองว่าหน้าหัวเราะ จึงจำเป็นนั่งลง “เหชียวหนานจิ่งฉันกับคุณ เราไม่ต้องมีอะไรพูดกันอีก ได้โปรดอย่ามาวุ่นวายกับชีวิตฉัน” ได้ยินดังนั้น เหชียวหนานจิ่งยิ้มเยาะเย้ย จู่ๆเขาก็ลุกขึ้น แล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มที่คิดว่าเขาหล่อมากออกมา “แต่ว่าผมมี เดินตามผมมา” รอยยิ้มนี้ ทำให้กู้เหยาขยะแขยง