ตอนที่ 83 การคำนวณของพี่สาว

ต๭นที่ 83 การคำนวณของพี่สาว ทุกสายตาที่มองมา ทุกเสียงวิพากษ์วิจารย์ ทุกนิ้วที่ชี้มา...... ภาพเหตุการณ์น้ ราวกับว่าย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน เสียงก่นด่า เสียงวิพากษ์วิจารย์ เสียงหัวเราะเยาะดังไม่หยุด คนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเธอพวกนั้น คนที่ไม่รู้สถานการณ์จริงๆ เพียงได้ยินข่าว ก็ยืนขึ้นชี้นิ้วด่าแล้ว คนพวกนั้นยกศีลธรรมตัวเองไว้สูงสุด คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์วิพากษ์วิจารย์ผู้อื่น ไม่รู้เลยว่าตัวเองก็ทำร้ายคนอื่นตามๆกัน หน้าจอ LED ใหญ่พิเศษยังฉายอดีตที่ไม่น่าจดจำของกู้เหยาไม่หยด พนักงานร้อยคนในบริษัทล้วนมองไปที่กู้เหยา เธอเป็นเป้าให้โดนโจมตีอีกครั้ง “แก้ไขสันดานเดิมตัวเองไม่ได้ รู้ดีอยู่แล้วว่าประธานโม่มีภรรยา ยังทำเรื่องแบบนี้อีก” สุดท้ายก็มีคนโจมตีเงียบๆ เสียงพูดคุยก็เริ่มพูดขึ้นต่อมาเรื่อยๆ “คนเราตัดสินกันด้วยหน้าตาไม่ได้จริงๆ” “จริงด้วยๆ ปกติดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง ที่แท้ก็เป็นคนแบบนั้น” “ประธานโม่คงไม่รู้เรื่องเมื่อก่อนเธอล่ะสิ ถ้ารู้คงไม่มาอะไรกับผู้หญิงแบบนี้หรอก” คำพูดอื่นๆ กู้เหยาก็ฟังไปงั้นๆ ไม่ได้สร้างความบาดเจ็บกับเธออีกต่อไป แต่ประโยคนั้นมันแทงเข้ามาในจุดสำคัญ คนอื่นจะมองเธออย่างไร จะพูดกับเธออย่างไร เธอไม่แคร์ทั้งหมด แต่เธอแคร์ความคิดเห็นของโม่ข่าย แคร์ว่าโม่ข่ายจะเชื่อใจเธอไหม เรื่องในอดีต เธอไม่กล้าคุยกับโม่ข่ายมาโดยตลอด ไม่อยากพูดเรื่องคนในครอบครัวกับเขา เหตุผลก็เพราะอดีตของเธอ ครอบครัวเธอ ญาติธอ ล้วนแล้วสุดจะทน ความโดดเด่น การพูดจาจัดการปัญหา พฤติกรรม ความสามารถในการทำงาน ความรู้หน้าตาและอื่นๆของโม่ข่าย ไม่ว่าจะมองจากด้านไหน เขาก็โดดเด่นหมด บางครั้ง กู้เหยาก็คิดว่าโม่ข่ายเหมือนกับสมบัติอันล้ำค่าที่อยู่ในพิพิธภัณฑ์ คุณสามารถมองชมไกลๆ สามารถเพลิดเพลิน แต่เอื้อมไม่ถึงตลอดกาล เธอไม่อยากให้โม่ข่ายดูถูกเธอ ไม่อยากให้โม่ข่ายดูถูกครอบครัวเธอ ไม่อยากให้โม่ข่ายคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ยั่วยวนผู้ชายแบบนั้น โม่ข่าย—— เขาจะมองเธออย่างไร? เขาจะเหมือนกับคนพวกนี้ไหม? กู้เหยากำลังได้สติกลับมา ก็ได้ยินบางคนพูดขึ้นอีก “ผู้จัดการจ้าว กู้เหยาเป็นพนักงานแผนกคุณ ออกมาพูดอะไรหน่อยสิ” จ้าวจูนฉิงยืนบนเวที “อย่างไม่เต็มใจ” ตามคำแนะนำของทุกคน หยิบไมค์ขึ้นมาพูด “กู้เหยาเป็นพนักงานแผนกบริการ ผลงานในการทำงานทุกคนก็เห็น สำหรับชีวิตส่วนตัวนั้น ก็เป็นรื่องส่วนตัวของเธอ ฉันไปยุ่งไม่ได้จริงๆ” พูดเหมือนเป็นนกที่โผล่หัวออกมาแล้วจะโดนยิง จ้าวจูนฉิงไม่ได้โง่ แม้ว่าเธอจะเข้าร่วมยุ่งเรื่องนี้ แต่เธอก็อยู่ในมุมมืด ไม่ยืนขึ้นมาทำให้คนอื่นไม่พอใจอย่างเด็ดขาด แต่คนที่แฉเรื่องทั้งหมดทำโดยหม่าตันน่าคนโง่นั่นก็ดีแล้ว ยังไงเธอก็ยอมจ่ายเพื่อแก้แค้นกู้เหยา การก่อกวนในวันนี้ กู้เหยาไม่อาจมีหน้าอยู่บริษัทช่วงซินต่อได้ แต่หัวหน้าของเธอ ตราบใดที่เป็นคนที่ไม่รู้สึกอะไรต่อไปได้ หลังจากเรื่องนี้ เธอยังจะได้เป็นผู้จัดการแผนกบริการของบริษัทช่วงซิน ทุกวันนี้ช่วงซินถูกเซิ่งเทียนซื้อไป สำหรับเธอตำแหน่งผู้จัดการนั้นยิ่งสำคัญขึ้นมาก กู้เหยาเป็นสิ่งมีชีวิตที่เธอทนไม่ได้ หวางเหว่ยหมิงมองกู้เหยา แล้วส่ายศีรษะอย่างผิดหวัง สายตาราวกับจะพูดว่า: ครั้งหนึ่งเขาเคยมองเธอเป็นนางฟ้า ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงแบบนี้ ทำเรื่องน่าไม่อายมากมาย เฝิงจิ้งจิ้งจ้องมองกู้เหยาอย่างไม่ขยับ มีเพียงมุมปากยกขึ้นเล็กน้อยแสดงความคิดที่แท้จริงของเธอออกมา รอดูละครสนุกๆ สายตาเพื่อนร่วมงานอื่นๆในแผนกบริการจ้องมองไปที่กู้เหยา มองดูด้วยท่าทีที่กำลังชมละครสนุกอยู่ “กู้เหยา......” หลินเม่ยมองกู้เหยา แล้วดึงปลายเสื้อกู้เหยาเบาๆ “เรื่องพวกนี้มันเรื่องจริงหรือเปล่า?” เรื่องพวกนี้มันเรื่องจริงหรือเปล่า? บางเรื่องมันเป็นเรื่องเท็จ แต่มันก็ถูกคนส่งผ่านไปเยอะ ส่งกันไปส่งกันมามีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าจริงหรือเท็จ กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ ยืดหลังตรง เงยหน้าขึ้นมา ยืนบนรองเท้าส้นสูงห้านิ้ว เดินไปบนเวทีแล้วยืนนิ่งใต้หน้าจอ LED ขนาดใหญ่ มุมปากเธอยกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มบางๆทำให้กลุ่มคนที่มองเธอเป็นตัวตลกกวาดสายตามา อย่างที่คิดไว้ สายตาที่คนพวกนี้มองเธอช่างเหยียดหยามและดูถูก ราวกับว่าเธอเป็นคนบาปที่ชั่วร้ายยังไงยังงั้น เธอหยิบไมค์อีกอันขึ้นมา ยิ้มบางๆพูด “ไม่ว่าใครจะเล่นสกปรกอยู่เบื้องหลังทุกเรื่องในวันนี้ ฉันมีสิทธิ์ดำเนินคดีตามกฎหมาย” “เหอะๆ......” ไม่รู้ว่าหม่าตันน่ามาถึงสถานที่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอหัวเราะเย็นชาอย่างเหยียดๆแล้วพูด “ครั้งหนึ่งแกเคยไปยั่วยวนพี่เขยตัวเอง เข้าโรงแรมเปิดห้องกับผู้ชาย ตอนนี้ยังจะมายั่วยวนผู้ชายที่แต่งงานแล้วอีก” ได้ยินเสียงของหม่าตันน่า กู้เหยาเบนสายตาไปมอง สายตามองไปที่หม่าตันน่าเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม กู้เหยามองหม่าตันน่าอย่างน่ากลัว รีบผละสายตาออกมา แล้วพูดอีก “แกมันอีกตัวไม่น่าอาย ยังมีหน้ามาดำเนินคดีคนอื่นอีก ถ้าอยากหาคนผิดจริงๆล่ะก็ คนผิดก็คือแกนั่นแหละ นังเมียน้อยน่าไม่อาย” ที่แท้หม่าตันน่าก็เล่นสกปรกอยู่เบื้องหลังจริงๆ แต่กู้เหยามั่นใจว่าไม่ได้มีแค่หม่าตันน่าคนเดียว จะต้องมีคนอื่นอีกแน่นอน เพียงแต่คนคนนั้นจะเป็นใคร? สายตาเธอเลื่อนออกมาเล็กน้อยไปที่จ้าวจูนฉิงข้างกาย แล้วนึกถึงประโยคนั้นที่จ้าวจูนฉิงพูดกับเธอเมื่อครู่ แต่จ้าวจูนฉิงและหม่าตันน่าเป็นคนที่เพิ่งรู้จักเธอตอนอยู่เจียงเป่ย พื้นหลังพวกเขาทั้งสอง ไม่น่าสืบหาอดีตของเธอเจอ แถมเป็นข้อมูลที่ละเอียดขนาดนั้นด้วย เบื้องหลังของพวกเขา...... ต้องมีใครแน่นอน เหชียวหนานจิ่ง หรือว่า......กู้ซินนะ? ถึงเหชียวหนานจิ่งจะเป็นคนน่ารังเกียจ แต่คงไม่ถึงให้พวกความเห็นสื่อมาบังคับผู้หญิงที่ไม่มีอำนาจแบบเธอหรอก และภาพเหตุการณ์ในวันนี้และเมื่อสามปีก่อนเหมือนกันมาก แต่ผู้กำกับของละครสนุกเมื่อสามปีก่อนนั้น...... กู้ซินไง เธอเป็นพี่สาวที่ดีของฉันจริงๆเลยนะ ฉันนึกถึงความรู้สึกลึกๆสุดท้ายนิดหน่อยของพี่สาว สุดท้ายก็ไม่ได้ทะเลาะกับเธอ ให้เธอหนีจากบ้านเกิดไปไกลๆ ทำไมยังมาทำให้คนอื่นลำบากอีก? เธอก็รู้ดีนี่ กระต่ายมันจะกัดคนเมื่อจนมุม? กู้เหยาหรี่ตาเล็กน้อย ขณะที่กำลังสั่นศีรษะฝืนยิ้ม ก็มีคนตะโกนออกมา “ผู้หญิงแบบเธอลาออกไปดีกว่า อย่าอยู่ให้อับอายเลย” และมีคนพูดอีกว่า “ถึงผู้จัดการจ้าวไม่สน แต่ฝ่ายบุคคลไม่อยากขุ่นหมองไปด้วยหรอกนะ ไม่งั้นก็รอให้ประธานโม่มาจัดการ” ให้ประธานโม่มาจัดการ ได้ยินประโยคนี้ ร่างกาของกู้เหยาก็สั่นอย่างคุมไม่อยู่ แม้ใบหน้าของเธอยังยิ้มอย่างเคย แต่ในใจกลับตื่นตระหนก แต่นอกจากตื่นตระหนกแล้ว ในใจของเธอ ยังมีความขมขื่นท้วมล้น โม่ข่ายจะมองเธออย่างไร? โม่ข่ายจะเชื่อไหมว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น? เธอมีความสุขไม่ได้ง่ายเลย หรือว่าจะต้องตายอย่างอนาถด้วยแผนการของพี่สาวเธอ?