ตอนที่ 89 ยินดีที่จะอยู่กับคุณ

ต๭นที่ 89 ยินดีที่จะอยู่กับคุณ ความรู้สึกนี้ เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความสดใหม่แบบนี้ ความสดใหม่แบบนี้ เป็นความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่มีวันลืม กู้เหยาผูกเน็กไทให้เขาอย่างตั้งใจ รอคำตอบของเขาอย่างใจเย็น เธอก้มศีรษะลง เห็นสีหน้าเธอไม่ชัด เห็นเพียงขนตาหนาของเธอขยับ ราวกับกำลังร้องขอความเห็นใจจากเขา โม่ข่ายตอบออกไปอย่างอดไม่ได้—— ทันใดนั้นเขาใช้มือประคองกรามเล็กของเธอ เอียงตัวและจูบเธอ จูบนี้ฉับพลันและร้อนแรง กู้เหยาตัวแข็งทื่ออย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้ถอนออกมาและไม่ได้ปฏิเสธ ตอบกลับอย่างสั่นไหว จูบด้วยความพอใจของทั้งคู่ ยาวนานและแสนหวาน จนกระทั่งลมหายใจผ่อนลง ทั้งคู่ถึงได้ผละออก โม่ข่ายลูบใบหน้าอ่อนเยาว์ของกู้เหยา ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากบางเล็กน้อยไปที่ใบหูของกู้เหยา เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ได้สิ” น้ำเสียงแหบพร่าและทุ้มต่ำ เหมือนก้อนกรวดที่ผ่านการหลอมมา นำลมหาใจอุ่นร้อนมาด้วย กู้เหยาสั่นเทิ้มอย่างช่วยไม่ได้ รีบก้มหน้าอย่างรวดเร็ว ปิดใบหน้าที่แดงแปร๊ด แกล้งทำเป็นผูกเน็กไทต่อ แต่มือก็ยังสั่นเล็กน้อย เธอนึกถึงตัวเองเมื่อคืนวานที่พยายามรุกโม่ข่าย และไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ กู้เหยาถึงจะผูกเน็กไทเสร็จ เธอถอนหายใจยาวเหยียด เงยหน้ากะพริบตาใส่โม่ข่ายอย่างน่าหลงใหล โม่ข่ายยิ้มเพราะท่าทางของเธอ สั่นศีรษะอย่างเอาอกเอาใจ จากนั้นก็จูบบนแก้มแดงแปร๊ดของเธอไวๆอย่างผิวเผิน “ขอบคุณครับ คุณนายโม่” เขาพูด กู้เหยายิ้มอย่างพอใจ มองเน็กไทที่ตั้งตรง อดนึกถึงกลอนประโยคหนึ่งไม่ได้——แผ่นที่ทอด้วยด้ายทอง สามารถมัดจิตใจเราเป็นหนึ่งเดียว ขอให้มีจิตใจเป็นหนึ่งเดียวกับคุณ ชะตาผูกติดกันตลอดชีวิต “ไม่เป็นไร คุณชาโม่” เธอยิ้มตอบ …… ไปทำงานวันนี้ บรรยากาศในห้องทำงานไม่เหมือนเดิมอย่างสิ้นเชิง กู้เหยารู้ ผู้จัดการจ้าวจูนฉิงแผนกบริการถูกปลดออกจากตำแหน่ง ตอนนี้ผู้จัดการแผนกบริการเป็นตำแหน่งว่าง ทุกคนมองไปที่กู้เหยา บ้างชื่นชม บ้างอิจฉา แต่ทุกคนก็ยังมาพยายามสร้างความเป็นมิตรกับเธอ ร้องเรียกคุณนายโม่ เรียกจนกู้เหยาไม่สบายใจแปลกๆ เธอเป็นคุณนายโม่ก็จริง แต่ในบริษัทเธอเป็นเพียงกู้เหยาเท่านั้น ไม่อยากโดนเรียกแบบนี้สักนิด ทุกคนเรียกเธอว่าคุณนายโม่ ก็เหมือนไม่ยอมรับความสามารถในการทำงานของเธอ ตอนแรกที่ไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์กับโม่ข่าย ที่เธอเป็นห่วงก็คือเรื่องพวกนี้ ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ เหมือนกับที่เธอกังวลไว้ไม่มีผิด เฝิงจิ้งจิ้งพูดอย่างกระตือรือร้น “กู้เหยา ผู้จัดการจ้าวจูนฉิงโดนปลดแล้ว ตำแหน่งผู้จัดการแผนกบริการ เธอมีความหวังที่สุดแล้ว” พูดตามตรง ถ้าเอาตามความสามารถ กู้เหยามีความเชื่อมั่นในตัวเอง ท่ามกลางทุกคนตัวเองมีความสามารถในการดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบริการ แต่ตอนนี้ในสายตาทุกคน ถ้าเธอสามารถอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบริการ ไม่ได้ขึ้นกับความสามารถจริงๆของเธอ แต่เป็นเพราะเธอมีความสัมพันธ์กับโม่ข่าย ทั้งวัน กู้เหยาไม่ได้ทำอะไรจริงๆจังๆเลย คนที่แค่เคยเจอหน้ากันลวกๆเมื่อก่อน วันนี้กลับมาตีสนิทด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอจำงานได้อย่างดีไหม? หลังจากเลิกงาน กู้เหยายังไม่ได้กลับบ้าน วิ่งไปบ่นกับหลินเชี่ยนเชี่ยนในห้องทำงาน เห็นว่ากู้เหยามา หลินเชี่ยนเชี่ยนก็ดีใจ ดึงกู้เหยามาในห้องทำงานแล้วเอารายได้สตูดิโอให้กู้เหยาดู “เหยาเหยา วันนี้รายได้ของสตูดิโอเพิ่มเป็นเท่าตัว ถ้าได้กำไรแบบนี้ต่อไป เราสองคนจะต้องซื้อบ้านซื้อรถที่เมืองเจียงเป่ยได้เร็วๆแน่” ได้ยินข่าวดีขนาดนี้ กู้เหยาก็ตื่นเต้นเหมือนกัน “เพราะคุณหนูหลิงของพวกเราบริหารอย่างเหมาะสม ถึงได้มีผลงานดีแบบนี้ มีผลงานดีแบบนี้ เธอรับรางวัลชั้นเยี่ยมไปเลย” “ดูแกยอเข้าสิ” หลินเชี่ยนเชี่ยนกรอกตาใส่เธอ แล้วพูด “เหยาเหยา ไม่งั้นเธอกลับมาทำด้วยกันสิ การบริการของฉันกับความสามารถของเธอ การร่วมมือของพวกเราจะสร้างสตูดิโอดีไซน์เนอร์ชุดแต่งงานที่มีชื่อเสียงที่สุดในเจียงเป่ย” วันนี้คนในบริษัทรอบตัวเรียกเธอว่าคุณนายโม่ รวมถึงช่วงนี้เธอก็ได้คิด เธอเคยอยากทิ้งงานปัจจุบัน กลับมาทำสตูดิโอด้วยกันกับหลินเชี่ยนเชี่ยน ออกแบบชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกคือความฝันของเธอ หลายครั้งที่เธอฝันตอนเที่ยงคืนกลางดึก เธอถึงขั้นฝันว่าตัวเองยืนอยู่บนโพเดียมที่สูงที่สุดในโลก ได้รับถ้วยรางวัลดีไซน์เนอร์ที่ดีที่สุดมา เธออยากจะจับพู่กันอีกครั้ง แล้วออกแบบชุดแต่งงานของตัวเองและโม่ข่ายอีกครั้ง ไม่รอให้กู้เหยาตอบ หลินเชี่ยนเชี่ยนก็พูดอีกว่า “เหยาเหยา เธอยังจำ Evan ไอดอลเธอเมื่อก่อนได้ไหม?” “จำได้อยู่แล้ว ฉันให้เขาเป็นไอดอลตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปี” พูดถึง Evan ใบหน้ากู้เหยาก็ตื่นเต้น “ไม่กี่วันก่อนฉันเจอเขา” “อะไรนะ? เธอเจอเขาแล้วหรอ?” ใบหน้าหลินเชี่ยนเชี่ยนประหลาดใจ. คิดแล้วก็พูด “เป็นไปไม่ได้ ตอนฉันช่วยเธอส่งผลงานแล้วทิ้งช่องทางการติดต่อฉันไว้ เขาหาเธอเจอได้ไง?” “ช่วยอะไรนะ?” กู้เหยาฟังแล้วงง หลินเชี่ยนเชี่ยนนำข้อมูลออกมาวางตรงหน้ากู้เหยา แล้วพูด “มีคนรายงานว่าเขามาเจียงเป่ย ไม่นานก็ทำงานคัดเลือกในระดับเล็กๆ” “คัดเลือกอะไร?” กู้เหยาสนใจด้านวงการดีไซน์เนอร์ไม่น้อย ทำไมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดอีก “เพราะไม่ได้เชิญสื่อมาเผยแพร่ คนบนโลกที่รู้มีไม่เยอะ แต่ในวงการก็เป็นที่รู้จักกันมาก คนเยอะมาก ฉันก็เอางานออกแบบของฉันส่งไปให้เขาดูด้วย แต่เขาไม่ชอบสักอัน” กู้เหยาพยักหน้า “ค่อนข้างน่าเสียดาย ถ้าได้เรียนกับ Evan นะ คนหนุ่มสาวจะต้องเพิ่มพูนประสบการณ์แน่อน” หลินเชี่ยนเชี่ยนยิ้มพูด “เขาไม่ชอบฉัน ฉันไม่ยอม ส่งงานออกแบบเมื่อสามปีก่อนของเธอไป ใครจะไปรู้ว่าจะชอบผลงานเธอ” พูดไป หลินเชี่ยนเชี่ยนก็เผยสีหน้าไม่พอใจออกมา “ไหนเธอบอกว่างานออกแบบเธอไม่ได้ดีไปกว่าฉันไง ทำไมเขาชอบงานเธอ ไม่ชอบงานฉัน?” “งานออกแบบชิ้นไหน?” กู้เหยาประลาดใจสุดขีด ไม่กล้าเชื่อจริงๆว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินคือเรื่องจริง “ชุดเจ้าสาวชุดนั้นที่เธอออกแบบให้ตัวเองเมื่อสามปีก่อน” หลินเชี่ยนเชี่ยนสังเกตการณ์แสดงออกของกู้เหยา แล้วพูด “เหยาเหยา ตอนนี้เธอก็แต่งงานแล้ว อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ เรามาใช้ชีวิตใหม่ด้วยกันนะ” ถ้าเป็นก่อนหน้านี้สองสามวัน กู้เหยาอาจจะลังเล แต่วันนี้เธอไม่อยากลังเลอีก โอกาสที่พลาดไปเมื่อสองสามปีก่อน ต่อมาเธอจะพลาดไม่ได้อีก แต่เธอไม่ได้รับปากหลินเชี่ยนเชี่ยน เรื่องนี้เธอเคยปรึกษากับโม่ข่าย ฟังความคิดเห็นของโม่ข่าย กำลังคิดถึงโม่ข่าย โม่ข่ายก็โทรมาพอดี เห็นหน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อ “คุณชายโม่” สามพยางค์ กู้เหยายิ้มอย่างอดไม่ได้ แล้วรับโทรศัพท์ “คุณชายโม่ สวัสดีจ้า” เมื่อเธอพูดออกไป ในโทรศัพท์นั้นก็เป็นความเงียบ เงียบอยู่นาน ก็ได้ยินเสียงไร้อารมณ์ของเขา “คุณนายโม่ สวัสดีครับ” “โทรหาฉันมีอะไรหรอ?” กู้เหยาอยากจะถามว่าเขาคิดถึงเธอไหม แต่ว่าก็เขินอาย ไม่อยากจะถามตรงเกินไป