ตอนที่ 94 ความห่วงไยที่ห่างออกไปหนึ่งพันไมล์

ต๭นที่ 94 ความห่วงไยที่ห่างออกไปหนึ่งพันไมล์ พวกเขาต่างรู้ดีว่า โม่ข่ายเพิ่งจะโทรหากู้เหยา หลังจากวางสาย ไม่รู้ว่าทางนั้นพูดอะไรบ้าง โม่ข่ายถึงได้ดื้อรั้นอยากจะกลับเจียงเป่ยให้ได้ทันที พวกเขาอยู่เคียงข้างโม่ข่ายมานานหลายปีแล้ว ยังไม่เคยเห็นโม่ข่ายหัวแข็งเท่านี้มาก่อน ธุรกิจใหญ่โตขนาดนั้น ผู้นำสูงสุดของแต่ละมณฑลทางตะวันตกต่างก็มากันพร้อมแล้ว แต่ประธานโม่ของพวกเขากลับไม่รู้ร้อนรู้หนาว ละทิ้งช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้ไปง่ายๆ หรือว่าประธานโม่ของพวกเขาไม่เพียงแต่รู้สึกสงสารกู้เหยาตั้งแต่แรกพบ แต่ยังมีความรู้สึกแบบชายหญิงปนอยู่ด้วย? ...... หลังจากส่งแม่กู้เข้าไปยังห้องคนไข้พิเศษแล้ว คุณหมอยังบอกอีกว่า “คุณกู้ครับ ถ้าคุณแม่ของคุณฟื้นแล้ว ขอความกรุณาอย่าให้ท่านได้รับการกระทบกระเทือนใดๆอีกนะครับ แล้วก็เรื่องถูกคนในครอบครัวทำร้ายร่างกายจนทนไม่ไหว ดีที่สุดเลยคือปรึกษาทนายหาข้อกฎหมายมาคุ้มกันตัวเองไว้จะดีกว่า” ทำไมกู้เหยาไม่เคยคิดจะใช้ตัวบทกฎหมายมาปกป้องคุณแม่ของเธอเลยนะ แต่ว่าสิ่งที่แม่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กคือเมื่อแต่งงานแล้วจะต้องเชื่อฟังสามี ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร เธอก็ไม่เคยคิดที่จะแก้แค้น ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่เคยคิดจะใช้ขั้นตอนทางกฎหมายมาปกป้องตัวเอง แม่อายุยังไม่ถึง 50 ปี แต่ว่าใบหน้านั้น ร่างกายนั้น ดูเหมือนว่าเธอจะแก่กว่าอายุ มองดูแม่ที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าขาวซีดของเธอ คิ้วที่ขมวดจนแทบจะติดกันนั้น กู้เหยาทนไม่ได้ยื่นมือออกไปค่อยๆลูบลงบนใบหน้าที่ซูบผอมจนแทบเหลือแต่กระดูกของแม่ “แม่คะ.....” 3 ปีแล้วที่ไม่ได้เอ่ยคำคำนี้เลย กู้เหยาหยุดชะงักไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี “เหยาเหยา.....” น้ำเสียงอู้อี้ดังออกมาจากปากของคนเป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียง เธอโบกไม้โบกมือ “เหยาเหยารีบหนีไปสิ เร็วเข้ารีบหนีไป......” “แม่คะ......” กู้เหยาโผเข้าหา กอดแม่ของเธอเอาไว้แน่น “เหยาเหยาไม่เป็นไรคะ เหยาเหยาจะต้องไม่เป็นไรอีก แม่ไม่ต้องเป็นห่วงคะ” ไม่รู้ว่าได้ยินสิ่งที่กู้เหยาพูดหรือไม่ คิ้วของแม่กู้ค่อยๆผ่อนคลายลง ราวกับว่าไม่มีความกังวลอีกต่อไป แต่ว่าแม่กู้นอนอย่างไม่เป็นสุข บางครั้งก็ผวากวาดมือคว้าไปมา ปากก็ร้องไม่หยุด “เหยาเหยา รีบไปสิ......” เห็นแม่เป็นทุกข์ถึงขนาดนี้ กู้เหยารู้สึกอยากจะแบ่งเบาความทุกข์ของแม่บ้าง แต่ว่าเธอก็ทำได้เพียงแค่คิด ไม่สามารถทำอะไรได้จริงๆ เห็นบาดแผลบนร่างกายของแม่แล้ว กู้เหยาไม่อยากนึกถึงเลยว่า 3 ปีที่ผ่านมาแม่จะเป็นอย่างไรบ้าง สามปีก่อนถูกกักขังไว้ เธอจึงต้องหนีออกมา แต่กลับทิ้งแม่ของเธอในที่ที่ราวกับเดนนรก ปล่อยให้แม่ใช้ชีวิตด้วยความมืดมน ทำไมตอนแรกเธอถึงไม่เข้าใจความคับข้องใจของแม่และความเจ็บปวดที่ต้องพูดออกไปแบบนั้น ถ้ารู้แต่แรกว่าแม่ถูกบังคับมาให้ทำ เธอจะต้องพาแม่หนีออกมาด้วยแน่ แต่ว่าพาแม่หนีออกมาด้วยก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย เธออยากจะพาแม่หนี แต่แม่อาจจะไม่ได้อยากหนีไปกับเธอก็ได้ แม่ออกจะกลัวว่าผู้ชายคนนั้น จึงไม่กล้าหนีไปไหน “สวัสดีครับ คุณนายโม่!” คุณหมอเคาะประตูก่อนเดินเข้ามา โค้งศีรษะให้กู้เหยาด้วยความสุภาพ “ประธานโม่ให้พวกเรามาแจ้งอาการของคนไข้ให้คุณได้รับทราบครับ ไม่ทราบว่าคุณพอจะสะดวกไหมครับ?” กู้เหยาพยักหน้า “พวกคุณไม่ต้องปิดบังอะไรฉันนะคะ บอกความจริงมาให้หมดเลยนะคะ” คุณหมอมองไปที่แม่กู้ที่อยู่บนเตียง พลางกล่าวว่า “เมื่อสักครู่พวกเราวิเคราะห์อาการของคุณแม่คุณดูแล้ว พบว่าร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บจากภายนอก บาดแผลเหล่านี้รักษาได้ไม่ยาก แต่สิ่งที่พวกเราจะบอกตอนนี้ก็คือสภาพจิตใจที่อ่อนล้า จะต้องได้รับการแก้ไขเยียวยา ซึ่งจะต้องอาศัยเวลาและกำลังใจที่ดี” กู้เหยาเหลือบมองไปที่แม่ของเธอ นึกถึงเมื่อกี้ที่แม่ของเธอบอกให้เธอรีบหนีไปไม่หยุดปาก นึกถึงตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านที่เธอหนีออกมาจากจิงตู แม่จะต้องอยู่อย่างทนทุกข์ทรมานและเจ็บปวด คิดถึงคำพูดของเหชียวหนานจิ่งที่เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ หลังจากที่เธอจากมา แม่ก็เริ่มล้มป่วย ดูเหมือนเรื่องนี้เหชียวหนานจิ่งไม่ได้โกหกเธอ คุณหมอบอกอีกว่า “คุณนายโม่ครับ เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวลจนเกินไป ท่านประธานโม่ได้จัดหาจิตแพทย์ที่ดีที่สุดมาให้แล้ว ถึงเวลานั้นพวกเราจะช่วยฟื้นฟูจิตใจของคนไข้ให้กลับมาดีเหมือนเดิมได้ครับ” มิน่าที่โม่ข่ายโทรศัพท์มาหาเธอตอนนั้น จึงถามชื่อโรงพยาบาลที่เธออยู่ หลังจากนั้นเพียง 1-2 ชั่วโมง เขาก็ช่วยจัดการเรื่องราวต่างๆแทนเธอได้อย่างเหมาะสม ตอนนี้ถึงแม้ตัวเขาจะไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ แต่ว่ากู้เหยาก็รู้สึกได้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆ ความเป็นห่วงเป็นใยของเขา คุณหมอเพิ่งจะออกไปได้ไม่นาน คุณแม่ที่นอนครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนเตียงก็เอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตาว่า “เหยาเหยา แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ......” แม่กู้พูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่ประโยคเดียว รู้ตัวว่า 3 ปีที่ผ่านมานั้นเธอทำพลาดไปที่ไม่ยอมช่วยลูกสาวของตัวเองตั้งแต่แรก เธอรู้ว่าแม่ยังไม่รู้สึกตัวเต็มที่ กู้เหยาเอามือของเธอซุกไว้ในอ้อมกอด พยายามส่งยิ้มเล็กๆพูดกับแม่ของเธอ “แม่คะ เหยาเหยาเองที่ผิดไปเอาแต่กล่าวโทษแม่ แม่ไม่ได้ทำผิดอะไรต่อหนูเลยคะ” แม่กู้ยังคงโบกมืออีก พูดเพ้อเจ้อว่า “เหยาเหยา อย่ากลับไปที่จิงตูเป็นอันขาดนะ อย่ากลับไปที่บ้านนั้นอีก” “แม่......” ตอนนี้ความรู้สึกอึดอัดใจราวกับถูกก้อนหินกดทับเอาไว้ของกู้เหยา ก็มลายหายไปทันที เธอจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ตัวเองเข้าใจแม่ผิดไป ครั้งนี้คุณแม่มาก็เพื่อบอกเธอว่าอย่ากลับไปที่จิงตู เธอมาเพื่อปกป้องกู้เหยา “เหยาเหยา......หนูให้อภัยแม่คนนี้ได้ไหมจ้ะ?” แม่กู้ลืมตาขึ้นมาทันที มองดูกู้เหยาที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยถามด้วยความระมัดระวัง ถ้ากู้เหยาไม่ยินดียกโทษให้เธอ เธอก็ไม่รู้ว่าจะมีความกล้าหาญแค่ไหนที่จะดำรงชีวิตอยู่ต่อไป กู้เหยาพยักหน้าพร้อมหลั่งน้ำตา “หนูผิดเองที่เอาแต่โทษแม่ ขอแค่แม่อย่าโทษหนูก็เพียงพอแล้วคะ” แม่กู้ยื่นมือออกมาลูบที่ใบหน้าของกู้เหยา ยิ้มไปพลางพูดว่า “เหยาเหยาของแม่ดูเหมือนว่ายิ่งโตก็ยิ่งสวยขึ้นนะจ้ะ” “ก็เพราะว่ามีคุณแม่ที่สวยนี่คะ ถึงได้ให้กำเนิดลูกสาวที่สวยแบบนี้” กู้เหยาเช็ดน้ำตาแล้วเช็ดน้ำตาอีก พลางยิ้มไปพูดไป ลูกสาวทั้ง 2 คนของบ้านกู้ กู้เหยายิ่งโตยิ่งเหมือนแม่ขึ้นทุกวัน ส่วนกู้ซินยิ่งโตยิ่งเหมือนพ่อ จะว่าสวยก็สวยอยู่ แต่ว่าเมื่อเทียบกับกู้เหยาที่เหมือนแม่แล้วช่างแตกต่างกันลิบ เมื่อก่อนตอนเป็นเด็ก กู้เหยามักได้ยินคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์กันว่า ลูกสาวที่เกิดมาเหมือนพ่อจะยิ่งโชคดี ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลักการนี้หรือไม่ ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อของเขาดูแลเอาใจใส่กู้ซินดีกว่ากู้เหยาเป็นไหนๆ แต่ว่ากู้เหยาก็รู้สึกได้ว่า ถึงแม้เธอและกู้ซินก็คลอดออกมาจากท้องแม่เหมือนกัน แต่ว่าในใจของแม่กลับเข้าข้างเธอมาตลอด “เหยาเหยา......แม่เห็นลูกมีความสุขดี แม่ก็วางใจแล้วล่ะ......” แม่กู้ยิ้มอย่างชื่นใจ ดวงตาบนใบหน้าที่เหี่ยวแห้งส่องประกายแวววับขึ้นมาเช่นกัน พึมพำขึ้นมาว่า “เหยาเหยาไม่เป็นไร แม่ก็หมดห่วงแล้วละจ้ะ” “แม่คะ เหยาเหยาสบายดีแล้ว” กู้เหยามองที่คุณแม่ โดยเฉพาะหนังหุ้มกระดูกบนใบหน้าที่ผอมตอบของแม่ ในใจรู้สึกขมขื่นขึ้นมาทันที “เหยาเหยา......” แม่กู้เรียกชื่อกู้เหยาอีก รอยยิ้มที่อ่อนแอ ยิ้มแล้วยิ้มอีก จากนั้นจึงหลับตาลง กู้เหยารีบจับมือแม่เอาไว้แน่น “แม่คะ แม่หลับให้สบายนะคะ เหยาเหยาจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ตรงนี้เอง เวลาแม่ลืมตาขึ้นมาก็จะเห็นเหยาเหยาของแม่ได้ทันทีเลยคะ” กู้เหยาเพิ่งจะพูดจบไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา เธอกำลังจะเอ่ยปากเชิญเข้ามา โม่ข่ายก็ผลักประตูเดินเข้ามาแล้ว