ตอนที่ 98 คิดเพ้อเจ้อ

ต๭นที่ 98 คิดเพ้อเจ้อ กู้เหยาเหนียมอายเสียจนทั่วทั้งตัวกลายเป็นสีชมพูไปหมด แทบจะเอาหัวมุดหนีลงไปในน้ำ แต่ว่าเมื่อนึกถึงความห่วงใยและเอาใจใส่ของเขาเมื่อคืนนี้ ในใจของกู้เหยาหวานซึ้งราวกับอยู่ในฟองสบู่แห่งความสุข มีคุณแม่ที่รักเธอถึงขนาดนั้น แล้วยังแต่งงานกับสามีที่รักและเอาใจใส่เธอถึงขนาดนี้ กู้เหยารู้สึกว่าก่อนหน้านี้สวรรค์คงจะทดสอบเธออยู่ หลังจากที่ปล่อยให้เธอประสบกับพายุฝนแล้วจึงทำให้เธอได้พบกับสายรุ้ง คุณแม่และโม่ข่ายคือสายรุ้ง 2 เส้นที่สวยงามที่สุดที่เธอได้พบหลังจากที่ต้องเผชิญกับพายุฝนระลอกนั้น ชีวิตต่อจากนี้ไปจะมีคุณแม่ มีสามี และอาจจะมีลูกอีกหลายคน ภาพที่วาดฝันไว้นั้นคิดแล้วช่างมีความสุขดีจัง เทียบกับกู้เหยา ในใจของโม่ข่ายไม่เพียงแค่รู้สึกตื่นเต้น ความรู้สึกมากมายหลายอย่างล้วนมี....... เมื่อก่อนข้างกายเขามีผู้หญิงส่งมาให้ถึงมือไม่ขาดสาย แต่ว่าสำหรับพวกผู้หญิงเหล่านั้น เขาไม่เคยมีความต้องการใดๆด้วยเลย แต่สำหรับกู้เหยาคนเดียวที่เขารู้สึกว่าแตกต่าง เขาแต่งงานกับเธอแล้ว ครอบครองเธอได้อย่างแท้จริง บนร่างกายเธอติดสัญลักษณ์แสดงความเป็นเจ้าของของโม่ข่ายไว้ ต้องเอาใจใส่เธอเป็นพิเศษหน่อย แต่ว่าทำไมต้องเอาใจใส่เธอเป็นพิเศษด้วยล่ะ? ณ ตอนนี้โม่ข่ายกำลังครุ่นคิดอย่างจริงจัง แต่ว่าคิดไม่ออกถึงคำตอบที่ชัดเจน บางทีอาจเป็นเพราะความดื้อรั้นที่ฝังอยู่ในตัวเธอที่ดึงดูดเขาไว้ แต่ว่าวันนี้เขาจึงเข้าใจว่า สำหรับเขาแล้วกู้เหยาแตกต่างจากผู้หญิงอื่นๆโดยสิ้นเชิง เขาไม่เพียงแต่ต้องการเธอเท่านั้นแต่เขายังอยากจะรักเธออีกด้วย เหมือนกับในคืนนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า เข้าถึงเธออย่างอ่อนโยนและเต็มกำลัง รับรู้ถึงความรู้สึกของเธอ ค่อยๆทำให้เธอกลายเป็นภรรยาของเขาอย่างแท้จริง ณ ตอนนี้ เธอนอนอย่างสงบนิ่งอยู่บนตัวเขา ลมหายใจเข้าออกทั้งอบอุ่นและสงบนิ่ง ใบหน้าเล็กๆแต้มสีชมพูเข้ม ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยร่องรอยที่เขาฝากไว้ ดูๆแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย น้องชายของเขายังคงไม่ยอมนอน เขาอยากจะ”กิน”เธออีกสักครั้ง แต่เขาเข้าใจดี ร่างกายของเธอเพิ่งเผชิญกับมันครั้งแรกแน่นอนว่าคงไม่สามารถรับได้อีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงต้องสะกดกลั้นยับยั้งความต้องการภายในเอาไว้ เอาเธอกอดไว้ในอ้อมแขนเบาๆ จูบเธอ เรียกชื่อเธออยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า กู้เหยา! ในที่สุดเธอก็กลายเป็นภรรยาของเขาอย่างเต็มตัว! ...... วันต่อมา เมื่อกู้เหยาตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าสว่างนานแล้ว เธอค่อยๆขยับทีละนิด ทั่วทั้งตัวราวกับถูกชน ปวดร้าวจนเหมือนกระดูกกระจัดกระจายไปหมด “โอ้ย.....” เธอขมวดคิ้วแน่น พลางส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด “ตื่นแล้วหรือครับ” ผู้ชายที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างหน้าต่างเป็นประจำทุกวันหันมามองเธออย่างสงบนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “อืม” กู้เหยาตอบรับอย่างอู้อี้คำหนึ่ง ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงแสดงท่าทางเย็นชาขนาดนั้น ราวกับว่าเมื่อคืนไม่ใช่เขาคนนั้นที่ปรารถนาเธออย่างมาก โม่ข่ายลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอ ยื่นมือออกมาลูบลงบนใบหน้าของเธอ มองเธอด้วยสายตานุ่มลึก : “ถ้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย ก็ยังไม่ต้องลุกขึ้นมาหรอกครับ วันนี้อยู่บ้านพักผ่อน ผมให้พยาบาลคอยดูแลแม่คุณแล้วล่ะ” ที่ในห้องยังคงมีร่องรอยของเรื่องราวเมื่อคืนของพวกเขาหลงเหลืออยู่ โดยเฉพาะตอนที่เขาเดินเข้ามาหา รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาครอบครองความรู้สึกทั้งหมดของเธออีกครั้ง กู้เหยาหน้าแดงพูดอะไรไม่ออก : “......” โม่ข่ายจึงเอ่ยขึ้นว่า : “เมื่อคืนผมไม่ได้ควบคุมกำลังเอาไว้ ทำให้คุณบาดเจ็บ ครั้งหน้าผมจะระวังให้มากขึ้นครับ” คำพูดเรื่องนี้ของผู้ชายคนนี้สามารถเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังได้ขนาดนี้เลย จริงจังราวกับว่าเขากำลังพูดเรื่องมีสาระกับเธออยู่ ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของพวกเขาทั้งสองคน กู้เหยายื่นมือออกมาหยิกที่เอวของเขาทีหนึ่ง : “คนบ้า” เมื่อคืนเธอรวบรวมความกล้าที่มีอยู่จึงโผเข้าหาเขา วันนี้พอตื่นขึ้นมา เมื่อนึกถึงการกระทำของตัวเองเมื่อคืนนี้ เธอรู้สึกอายเสียจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี เขายังมีหน้ามาพูดเรื่องนั้นอีก อยากจะทำให้เธออับอายแทบตายเลยใช่ไหม? เมื่อคืนเธอดุร้ายราวกับแมวป่า แต่ตอนนี้เธอกลับกลับอายเสียจนไม่กล้าเงยหน้า และไม่กล้าสบตาเขาด้วย เห็นเธอทำท่าเขินอายซะขนาดนั้น โม่ข่ายอดหัวเราะออกมาไม่ได้ พลางก้มหน้าลงมาจูบที่ใบหน้าสีแดงของเธอหนึ่งครั้ง : “ถ้างั้นก็ตามนี้แล้วกันนะครับ วันนี้นอนพักไปก่อน ผมจะไปหาอะไรมาให้ทาน” “ไม่ต้องหรอกคะ” เธอดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้ ก้มหน้าพลางกล่าวว่า “คุณโม่คะ ฉันอยากให้คุณกอดฉันอีกสักครั้งคะ” เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวันนี้ตื่นขึ้นมาตอนเช้า เธอจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา และไม่เหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมา แต่ว่าเขายังคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ข้างหน้าต่างอย่างเงียบสงบ ราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย “อืม?” โม่ข่ายกอดเธอ ได้กลิ่นหอมของร่างกายเธอ ยัยเด็กโง่คนนี้ เธอไม่รู้เลยหรือว่าเธอมีแรงดึงดูดเขามากขนาดไหน เพียงแค่กอดเธอไว้แบบนี้ เขาก็แทบอยากจะกลืนกินเธอแล้ว หลังจากสองครั้งเมื่อคืน เปลวไฟยังคงคุกรุ่นอยู่ในร่างของเขา และยังคงเรียกร้องต้องการที่จะโผเข้าหาเธออีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเขากดดันความรู้สึกนั้นเอาไว้ ยอมปล่อยเธอไป ตอนนี้เธอจะมีเรี่ยวแรงที่ไหนมารังควาญเขาได้ กู้เหยาขยับตัวภายใต้อ้อมกอดของเขา พูดเบาๆว่า : “คุณโม่คะ ต่อไปทุกๆวันตอนเช้าคุณจะต้องกอดคุณนายโม่แบบนี้นะคะ” ไฟที่อยู่ในตัวของโม่ข่าย ยังไม่ได้ถูกดับลง เมื่อถูกกู้เหยากระตุ้นโดยไม่ได้ตั้งใจแบบนี้ตั้งแต่เช้า ความปรารถนาของร่างกายข้างในก็ตะโกนร้องขึ้นอีกครั้ง เธอพักผ่อนมาหนึ่งคืนแล้ว สภาพร่างกายดูเป็นปกติดี อีกสักครั้งก็น่าจะไหว...... เขาปล่อยอารมณ์ไปตามความต้องการ จากนั้นกัดที่ใบหูของเธอ พูดอย่างอ่อนโยนว่า : “คุณนายโม่ครับ ต่อไปทุกๆเช้าคุณโม่จะทำกับคุณแบบนี้” กู้เหยาอายจนไม่รู้จะพูดว่าอะไร แต่ว่าเมื่อนึกถึงว่าต่อไปทุกเช้าเขาจะทำกับเธอแบบนี้ เธอก็รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย จากนั้น คุณนายโม่ก็ปลดปล่อยความต้องการของโม่ข่าย ใช้เวลาราวเกือบสองชั่วโมง เมื่อนั่งลงบนโต๊ะอาหาร กู้เหยามองโม่ข่ายที่มีสีหน้าพอใจแบบนั้น เธออดไม่ได้ที่จะด่าในใจว่า : สัตว์ในร่างมนุษย์จริงๆ!” ก่อนหน้านี้ เธอยังคิดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ถ้าเธอถูกส่งมาให้เขา เขาคงนั่งนิ่งไม่กล้าทำอะไร แถมยังจะไล่เธอออกไปด้วย แต่ว่าจากประสบการณ์เมื่อคืน รวมถึงตอนเช้าครั้งนี้ด้วย ภาพลักษณ์ของผู้ชายคนนี้ที่เคยอยู่ในใจกู้เหยาไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อนึกถึงตอนเช้านี้ ใบหน้าที่สวยงามของกู้เหยาก็ร้อนผ่าวขึ้น แม้แต่จะแอบมองโม่ข่ายก็ยังไม่กล้า เมื่อก่อนเขาน่าจะมีประสบการณ์มากมายเลยใช่ไหม ถึงได้มีกลอุบายหลากหลายขนาดนี้ หรือเธอต้องขอร้องเขา น่าเกลียดจริงๆ! ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ที่มุมปากด้านบนรู้สึกได้ถึงสัมผัสอันอบอุ่นขึ้นมา กู้เหยาตื่นจากภวังค์ทันที ตกใจจนต้องเอียงหลบไปนิดหน่อย “ปากเลอะนมน่ะครับ” เขาชูนิ้วโป้งที่มีนมสีขาวติดอยู่ให้เธอดู “ผมช่วยเช็ดให้ครับ” สีขาว เหนียว...... อาอาอาอาอา............ กู้เหยาตีตัวเองอย่างแรงสองครั้ง เธอกำลังคิดไปถึงไหนเนี่ย ทำไมในสมองของเธอช่างวุ่นวายสับสนไปหมด นมก็คือนมสิ ความจริงเธอคิดเชื่อมโยงไปถึง......ของโม่ข่าย แย่แล้ว กู้เหยาไม่ได้ตั้งใจคิดเลยเถิดไปขนาดนั้น แต่ว่าเธอควบคุมมันไม่ได้ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป วันนี้เธอไม่ต้องออกไปไหนกันพอดี