ตอนที่ 120 แค่นิดเดียวก็เข้าใจ

ต๭นที่ 120 แค่นิดเดียวก็เข้าใจ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนที่โม่ข่ายคิดจะช่วยกู้เหยา ร่างเธอก็ถูกเหวี่ยงไปบนแปลงดอกไม้ข้างถนนแล้ว โม่ข่ายทำอะไรไม่ถูก ทำได้เพียงมองร่างเล็กผอมบางนั้นถูกลากออกไป จากนั้นก็ตกสู่พื้น เขามองจ้อง ถึงขั้นเปล่งเสียงไม่ออก ตอนถูกชน เหมือนกับว่ามันชนหัวใจเขา เสียงโครมดังขึ้น อวัยวะทั้งห้าของเขาก็แตกละเอียด กู้เหยานอนอยู่บนสนามหญ้าสีเขียว เลือดสีแดงไหลออกมาจากบาดแผลสาหัสบนขาเล็ก บนสนามหญ้าสีเขียว เลือดสีแดงเหมือนดอกโบตั๋นสดใส แต่กู้เหยาเหมือนลำต้นพืชที่เน่าเปื่อย โอนเอนและถูกทิ้งไว้บนพื้น ในใจโม่ข่ายขุ่นมัว กำหมัดข้างตัวแน่นทันที รีบวิ่งไปที่ร่างของกู้เหยา แล้วอุ้มเธอขึ้นมาเอาไว้ในอ้อมอกเบาๆ “กู้เหยา ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะรีบพาคุณไปโรงพยาบาล” กู้เหยาได้ยินเสียงโม่ข่าย มุมปากยกขึ้น และไม่รู้ว่าเจ็บหรือเธออยากยิ้มให้โม่ข่ายสบายใจกันแน่ เธอยกสายตามองโม่ข่าย ด้วยสายตาที่พอใจอย่างไม่คาดคิด ทันใดนั้นเธอก็ยกมือขึ้นมา นิ้วเย็นนั้นวางไว้ที่หว่างคิ้วที่ขมวดของโม่ข่าย นวดเบาๆแล้วพูด “วางใจได้ ฉันไม่เป็นอะไร เจ็บนิดเดียวเอง” ไม่เป็นอะไร...... ไม่เป็นอะไรได้อย่างไรกันล่ะ? บาดแผลบนขาเธอรุนแรงขนาดนี้ เลือดไหลขนาดนี้ จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไร? เจ็บมาก เจ็บเหลือเกิน เธอมีท่าทางเจ็บทุกการขยับ ราวกับมีตะปูตอกเข้าไปในหัวใจของโม่ข่าย ครั้งแรกเขาไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ตรงหน้า เกลียดตัวเองเข้ากระดูกดำที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้ โม่ข่ายกัดฟัน หว่างคิ้วขมวดลึกเหมือนกับเป็นปีศาจ เขาถอนหายใจออกมา อุ้มกู้เหยาในแนวนอน แล้วพูดกับเหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยงที่รีบมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ไปโรงพยาบาล” บาดแผลบนขากู้เหยาเต็มไปด้วยเลือด เพิ่งตกใจกลัว แม้เธอจะอยากเข้มแข็ง แต่ตอนนี้ยืนกรานต่อไปไม่ไหว หมดสติไปในอ้อมอกอุ่นหนาของโม่ข่าย ก่อนหมดสติ เธอเห็นใบหน้าน่ากลัวของโม่ข่ายลางๆ และยังเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นแววตาน่ากลัวอย่างนั้นของเขา …… ตอนที่กู้เหยาฟื้นขึ้นมา เธออยู่บนเตียงในโรงพยาบาล บนขาพันไปด้วยผ้าพันแผลสีขาวหนา บนมือให้น้ำเกลืออยู่ เธอเอียงศีรษะไปมองสายหดหู่ของโม่ข่าย เขามองเธอด้วยความขุ่นมัว ไม่พูดแม้แต่คำเดียว รู้สึกว่าจะโกรธมาก “โม่ข่าย ฉัน......” กู้เหยาเปิดปากอยากจะพูดอะไร แต่ลำคอแห้งผากจนพูดไม่ออก โม่ข่ายหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะหัวเตียงมา ปักหลอดแล้วส่งถึงปากเธอทันที กู้เหยาดูดไปสองอึก หลังจากหมดความกระหายแล้วมองไปที่เขาพลางฝืนยิ้มออกมา “โม่ข่าย......” เธอยังพูดไม่จบ โม่ข่ายก็หันหลังเดินไปนั่งโซฟาข้างๆ หยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน ไม่สนใจเธออย่างสิ้นเชิง “โม่ข่าย......” เธอนอนอยู่บนเตียง เขายังไม่สนใจเธอ กู้เหยารู้สึกน้อยใจสุดขีด ขอบตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ เห็นขอบตาแดงก่ำ โม่ข่ายก็ทิ้งหนังสือพิมพ์ในมือลง เดินไปนั่งข้างเตียง ก้มศีรษะแล้วจูบริมฝีปากซีดของเธออย่างแนบแน่น เขาทั้งกัดทั้งขบและดูด ราวกับจะลงโทษเธอ...... นึกถึงตอนที่รถชนเธอ นึกถึงเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากร่างกายเธอ นึกถึงที่เธอหมดสติในอ้อมอกเขา...... เพียงคิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจเขาก็ตื่นตระหนกหวาดกลัว ใช้ชีวิตมายี่สิบแปดปี เขาไม่เคยประสบเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกราวกับหายใจไม่ออกนั้น รู้สึกแย่กว่าตอนที่ตัวเองบาดเจ็บสาหัสเป็นสิบล้านเท่า เขาโกรธมาก โกรธที่ตัวเองปกป้องเธอไม่ได้ มองดูคนพวกนั้นทำร้ายเธอต่อหน้าต่อตาโดยที่เขาช่วยอะไรไม่ได้ ตอนรถพุ่งเข้ามาในพริบตาเดียว เธอเลือกที่จะผลักเขา หรือเธอไม่คิดว่าเธอจะถูกรถชนลอยออกไป? เธอไม่รู้หรอว่าผู้หญิงจะต้องอ่อนแออย่างเหมาะสมถึงจะมีเสน่ห์? เธอไม่รู้หรอว่าเขาไม่ต้องการการปกป้องจากเธอ แต่ต้องการปกป้องเธอทั้งชีวิตต่างหาก หลังจากผ่านไปนาน เขาถึงได้ปล่อยริมฝีปากเธอ จ้องมองใบหน้าขาวซีดของเธอ ยื่นมือออกไปลูบ “กู้เหยา คุณไม่ให้ความสำคัญกับชีวิตเลยหรอ?” กู้เหยายกมือขึ้นตีเขา “ใครว่าฉันไม่สนใจชีวิตตัวเองกันล่ะ? เพียงแต่ตอนนั้นมันไม่มีเวลาให้ฉันได้คิดอะไรมาก ถ้าให้เวลาฉันคิดอีกนิดเดียว ฉันคงไม่ทำแบบนั้นหรอก” โม่ข่ายมองใบหน้าอ่อนช้อยของเธอ ปัดปอยผมที่ปรกหน้าเธอออก แล้วก้มลงจูบหน้าผากเธอ “กู้เหยา คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ ถ้าคุณบาดเจ็บ ผมจะเป็นห่วงคุณมาก” กู้เหยาสูดน้ำมูก แล้วพูดน้ำเสียงติดจมูก “ขอโทษ ให้คุณเป็นห่วงฉันอีกแล้ว” “งั้นรับปากกับผม ต่อไปห้ามทำเรื่องโง่ๆแบบนี้อีก” สีหน้าท่าทางและน้ำเสียงเขาอ่อนโยนลงมาก “อืม” กู้เหยาพยักหน้าอย่างแรง “ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ ส่ายศีรษะถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง “ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ได้ยังไง?” กู้เหยาพูดอยู่ในใจ เธอไม่ได้โง่นะ เพราะเธอไม่อยากเห็นเขาบาดเจ็บต่างหาก ถ้าเกิดเขาบาดเจ็บล่ะก็ เธอจะต้องรู้สึกแย่มากกว่าตอนนี้อีก “โม่ข่าย......” กู้เหยาหยุดลง และเอ่ยถาม “ได้สืบไหมว่าทำไมรถบรรทุกคันนั้นถึงได้เสียหลัก?” ได้ยินคำถามเธอ สายตาโม่ข่ายก็ขุ่นมัว แต่ก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงคำถาม “น่าจะเบรกแตก” น่าจะเบรกแตกหรอ? จากที่กู้เหยารู้จักโม่ข่ายมา นิสัยของเขาไม่น่าจะพูดคำว่า “น่าจะ” ออกมา “อ๋อ......” รู้ว่าเขาไม่อยากบอกเหตุผลที่แท้จริงกับเธอ กู้เหยาก็ไม่ถามอีก สำหรับคำตอบของโม่ข่าย อุบัติเหตุต้องมีคนทำขึ้นแน่ๆ นั่นเป็นการฆาตกรรมที่คิดแผนไว้ล่วงหน้า กลางวันแสกๆ ยังกล้าฆ่าคนได้ คนที่จัดฉากอยู่เบื้องหลังต้องการจะจัดการเธอ หรือว่า......โม่ข่ายกันนะ? คิดถึงตรงนี้ กู้เหยาก็หวาดกลัวอย่างช่วยไม่ได้ มองไปที่โม่ข่ายอย่างอดไม่ได้ โม่ข่ายมองความกังวลเธอออก เขาลูบศีรษะเธอ แล้วพูดอย่าอ่อนโยน “คุณหมอให้คุณพักผ่อนเยอะๆ” “อืม” กู้เหยาพยักหน้า …… ตอนที่กู้เหยาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยากจะเข้าห้องน้ำ แต่ขาซ้ายเธอเจ็บจนเดินไม่ได้ ในห้องผู้ป่วยมีแค่โม่ข่ายอยู่ แต่ให้เขาช่วยไม่ได้ ทำให้กู้เหยาลำบากมาก เธอหลับตาอดกลั้นอยู่นาน เธอทนไม่ไหวจริงๆ ลืมตาขึ้นมามองโม่ข่ายที่นั่งอ่านเอกสารอยู่บนโซฟาข้างๆ โม่ข่ายเงยหน้าขึ้นมา “ต้องการอะไรก็บอกผม” กู้เหยายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “คุณออกไปข้างนอกสักครู่ได้ไหม แล้วให้พยาบาลเข้ามา?” โม่ข่ายลุกขึ้นมา ดึงผ้าห่มออกแล้วอุ้มเธอขึ้นมา กู้เหยาตกใจไม่น้อย คว้าคอเขาไว้โดยสัญชาตญาณ “คุณ คุณจะทำอะไร?” ดังนั้นเธอจึงห่างจากเขาเพียงคืบเดียว ถึงขั้นรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนรดบนหน้าเธอ และรีบปล่อยมือที่จับคอเขาออก พอคลายออก ขากู้เหยาก็เหยียบลงมา โดนบาดแผลโดยไม่ระวัง เจ็บจนเธอขมวดคิ้วแน่น โม่ข่ายขมวดคิ้วมองเธอ “คุณอยากเข้าห้องน้ำไม่ใช่หรอ?”