ตอนที่ 124 เมาจนโงหัวไม่ขึ้น

ต๭นที่ 124 เมาจนโงหัวไม่ขึ้น นั่งเครื่องบินเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่า ถึงสนามบินเจียงเป่ยก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ตั้งแต่สนามบินถึงบ้านพวกเขา ก็ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า ตอนถึงบ้านก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว รู้ว่าพวกเขาจะกลับมา ในเวลานี้คนรับใช้ที่มีหน้าที่ดูแลเหมียนเหมียนก็นำเหมียนเหมียนไปส่งที่บ้านล่วงหน้า เพราะไม่ได้เจอแม่นานมาก เหมียนเหมียนจึงอารมณ์ไม่ดี นอนอยู่ตัวเดียวบนเตียงโดยไม่คิดจะขยับ ได้ยินเสียงประตูเปิด มันก็นอนอยู่ไม่ขยับ ช่วงนี้ทุกครั้งที่เสียงประตูเปิดมันจะวิ่งไปต้อนรับ แต่ก็มักจะผิดหวัง วันนี้มันก็เลยขี้เกียจขยับ หลังจากโม่ข่ายเปิดประตูให้กู้เหยาเข้าไปในห้องก่อน กู้เหยาก็ชะโงกหน้าเข้าไปก่อน ก็ไม่เห็นเหมียนเหมียนที่วิ่งออกมาต้อนรับเวลาเธอเปิดประตูมาเหมือนแต่ก่อน “เหมียนเหมียนลูกรัก......” ไม่เห็นเหมียนเหมียน เธอเลยส่งเสียงเรียกมัน หูของเหมียนเหมียนได้ยินเป็นอย่างดี พอได้ยินเสียงกู้เหยาก็รีบวิ่งลงจากโซฟาในพริบตาเดียว พุ่งไปที่หน้าประตู กระดิกหางอย่างแรงให้กับกู้เหยา “บ๊อกๆๆ......” กู้เหยาอุ้มร่างเล็กของมันขึ้นมา ทั้งสองถูเข้าหากัน ครึ่งเดือนที่ไม่ได้เจอเจ้าหนูตัวน้อย เธอคิดถึงมันมากจริงๆ เหมียนเหมียนก็ตื่นเต้นมากเหมือนกัน ร้องบ๊อกๆๆโบ๋วๆๆทันที ถูไปถูมาในอ้อมกอดกู้เหยา ขอบตามีประกายน้ำตา มันคิดถึงแม่มันมากจริงๆ เป็นครั้งแรกที่มันไม่เจอแม่นานขนาดนี้ คิดว่าแม่ไม่ต้องการมันแล้ว โชคดีที่แม่กลับมาแล้ว “แผลที่ขาคุณยังไม่หายดี ไปนั่งก่อนเถอะ” โม่ข่ายเอ่ยเตือนเสียงทุ้ม ตอนนี้ ในใจเขาไม่ได้โกรธ ตอนที่กำลังขึ้นรถ ในตาของกู้เหยามองเห็นแค่เขา ตอนนี้ พอกลับถึงบ้านแล้ว ในสายตาเธอกลับมีแค่เหมียนเหมียนสัตว์เลี้ยงน้อยตัวนี้เท่านั้น ตัวเขากลายเป็นโปร่งแสงไปแล้ว “คุณชายโม่ คุณไปทำงานของคุณเถอะ ฉันขอเล่นกับเหมียนเหมียนแป๊ปเดียว คุณไม่ต้องสนใจพวกเรา” กู้เหยาโบกมือให้เขา พูดกับเขาโดยที่ไม่มองหน้า ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้ สีหน้าโม่ข่ายก็ขุ่นมัว มองกู้เหยาและเหมียนเหมียนอย่างขุ่นเคืองหนึ่งที ก่อนหันร่างเข้าห้องทำงานไป ได้ยินเสียงประตูห้องทำงานปิดลง กู้เหยาก็เอ่ยพูดเสียงเบาข้างหูเหมียนเหมียน “นี่เหมียนเหมียน หนูว่าพ่อโกรธหรือเปล่า?” เหมียนเหมียนตอบกู้เหยาบ๊อกๆๆ ราวกับกำลังพูดว่า พ่อมันใจแคบจัง “เหมียนเหมียน เล่นไปก่อนนะ แม่ไปทำบะหมี่ให้พ่อก่อน” ตอนบ่ายต้องรีบออกไปสนามบิน หลังจากขึ้นเครื่องก็ไม่ได้ติดต่องาน แต่ก่อนขึ้นเครื่องโม่ข่ายยุ่งอยู่ตลอดเวลา ยุ่งจนไม่ได้ทานอาหารเย็น เขาไม่ได้ทานอาหารบนเครื่อง เลยหิวจนถึงตอนนี้ กู้เหยาตั้งใจให้เขาโกรธจนกลับห้องทำงานไป จะได้เข้าครัวไปทำอาหารดึกให้เขา ขาเธอเดินได้ แต่ถ้าเดินมากเกินไป หรือถ้าใช้แรงมากก็จะเจ็บบ้าง โดยปกติแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรมาก เพราะออกจากบ้านมานาน กู้เหยากังวลว่าของในตู้เย็นอาจจะเสียหมดแล้ว แต่พอเปิดตู้เย็นมา ในตู้เย็นกลับมีของเต็ม เป็นของที่ซื้อมาใหม่วันนี้ วัตถุดิบที่เธอต้องการมีทั้งหมด เธอก้มศีรษะมองเหมียนเหมียนที่เวียนอยู่รอบตัวเธอแล้วถามขึ้น “เหมียนเหมียน หนูรู้ไหมว่าใครเป็นคนซื้อของพวกนี้มา?” เหมียนเหมียนตอบเธอไม่ได้แน่ๆ เธอรู้สึกดีใจมาก แค่อยากหาคนคุยด้วยเท่านั้น โม่ข่ายยุ่งขนาดนั้น แต่เรื่องเล็กแบบนี้ก็ยังให้คนจัดเตรียม เธอจะไม่ประทับใจได้อย่างไร กู้เหยาต้มน้ำ ล้างผัก เตรียมเครื่องปรุง เพียงครู่เดียวก็นำบะหมี่ขลุกขลิกที่ส่งกลิ่นหอมหวานออกมาจากหม้อ กลิ่นหอมหวาน เหมียนเหมียนร้องออกมาอย่างตื่นเต้น กู้เหยาปลอบมัน “เหมียนเหมียนอย่าร้อนรน ให้แม่เอาไปให้พ่อก่อน เดี๋ยวมาทำให้หนูทานนะ” กู้เหยายกบะหมี่ไปที่หน้าประตูห้องทำงาน เคาะประตูแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบของโม่ข่ายจึงผลักประตูเข้าไป “คุณชายโม่ ฉันเอา......” อึก—— เธอนึกว่าดึกขนาดนี้แล้ว เขาคงทำงานเสร็จแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเขายังโทรศัพท์อยู่ และดูเหมือนสีหน้าไม่ค่อยดี “รายงานที่อยู่มา เดี๋ยวฉันไป” กู้เหยาถือบะหมี่ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้เข้ามาและไม่ได้ถอยออกไป มองเขาอย่างกังวัล โม่ข่ายวางโทรศัพท์ แล้วมองมาทางเธอ “ผมมีธุระต้องออกไป คุณพักผ่อนก่อนเถอะ” “โม่ข่าย ทานบะหมี่ก่อนค่อยไปทำงานได้ไหม?” เธอพูดอย่างระมัดระวัง “ไม่มีเวลาแล้ว” เขาถือเสื้อสูทตัวนอกขึ้นมา เดินไปพูดไป “คุณพักผ่อนไปก่อนเลย ไม่ต้องรอผม” “อ่อ......” กู้เหยาถือบะหมี่มาส่งเขาหน้าประตู แล้วกำชับ “ขับรถระวังด้วย เรื่องด่วนก็ค่อยๆจัดการนะ” ได้ยินคำกำชับเธอ มือโม่ข่ายที่เปิดประตูก็ชะงัก หันศีรษะกลับไปมองเธอ “กลับมาก่อน” “อะไร?” กู้เหยาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร เดินไปอย่างโง่ๆ พอเธอเดินเข้าไปใกล้ โม่ข่ายก็ประคองศีรษะเธอไว้ ก้มลงมาจูบเธอแนบแน่น “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ นอนไวๆหน่อย” “อืม” กู้เหยาหน้าแดงพยักหน้า ไปส่งโม่ข่ายแล้ว กู้เหยาก็ทานบะหมี่ที่โต๊ะคนเดียว รู้สึกอาหารไร้รสชาติ เมื่อครู่เธอได้ยินโม่ข่ายคุยโทรศัพท์ ฟังแล้วดูเหมือนว่าจะรีบร้อนมาก ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอยังจำได้ว่าครั้งที่แล้วตอนที่โม่ข่ายเกิดเหตุการณ์แบบนี้ คือตอนไปเจอน้องสาวเขา Polaris ไม่รู้ว่าวันนี้ใช่เหตุผลนี้อีกหรือเปล่า กู้เหยาเดาไม่ผิด ครั้งนี้โม่ข่ายก็รีบไปเจอ Polaris เมื่อครู่จงคุณโทรเข้ามา Polaris กำลังเมาปลิ้นอยู่ที่งานเลี้ยงฉลองปิดกอง และยังตีกับอีกคนด้วย คนขับรถเหล่าเว่ยมองโม่ข่ายผ่านกระจกรถ เห็นใบหน้าขุ่นมัวของเขา รวบรวมความกล้าเอ่ยปลอบ “คุณชายครับ ไม่ต้องเป็นห่วง มีจงคุณอยู่ Polaris ไม่เป็นอะไรหรอกครับ” คนที่รู้จักกับโม่ข่ายมาหลายปี ได้ยินว่า Polaris ไปตีกับคนอื่น เขากังวลมาก ไม่ได้กังวลว่าเธอไปตีคนอื่น แต่กังวลว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บ ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า ถึงจะถึงจุดหมายปลายทาง เหล่าเว่ยจอดรถสนิท โม่ข่ายลงจากรถ จงคุณรีบออกมาต้อนรับ สีหน้าลังเลใจ “คุณชายครับ คราวนี้ Polaris เมาหนักจริง ไม่ให้ใครเข้าใกล้เลย” โม่ข่ายพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “นำทางไป” จงคุณรีบพาโม่ข่ายเข้าไปในสวน เดินไปไม่นานก็เห็นโม่เสียวเป่านอนอยู่บนเก้าอี้หินในสวนอย่างไร้ภาพลักษณ์ ปากก็แหกปากร้องเพลงเสียงดัง “ฉันร้ากเธอไม่รู้จบ เป็นวันเดือนปีตลอดไป ทำไมรักกันมันยากอย่างนี้......” เห็นเธอมีสภาพแบบนี้ โม่ข่ายก็เดินเข้าไปอย่างโมโห เข้าไปหิ้วแล้วออกมา โม่เสียวเป่าเมาจนหมดสภาพ ใครหิ้วเธอขึ้นมาก็ไม่รู้ โบกกำปั้นตี ขาถีบมั่วซั่ว ออกแรงต้านโม่ข่ายทั้งร่าง “เข้ามาเลยไอ้พวกคนชั่ว กล้าแตะตัวฉันหรอ ฉันจะฆ่าแก” “โม่เสียวเป่า!” โม่ข่ายสงเสียงคำรามอย่างขุ่นเคคือง พอได้ยินเสียงโม่ข่าย โม่เสีวเป่าก็สั่น ในขณะเดียวกันมือกับขาก็สงบลง ปากก็ไม่กล้าส่งเสียงอะไรอีก