ตอนที่ 125 หรือว่าคุณชอบผู้ชาย

ต๭นที่ 125 หรือว่าคุณชอบผู้ชาย แม้ว่าจะเมาจนเละเทะ แต่พอได้ยินเสียงของคนที่ไม่รู้จะคุ้นเคยยังไงแล้ว พอโม่เสียวเป่าได้ยินก็รู้ทันทีว่าคนที่เธอตีอยู่เป็นใคร นอกจากเขา ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอแบบนี้แล้ว เธอยื่นมือที่อ่อนปวกเปียกออกไป ลูบหลังเขาอย่างมั่วซั่ว แล้วถอนหายใจออกมา “Leo ทำไมพี่ชอบมาตามหาฉันอ่ะ?” “วันนึงทำไมว่างขนาดนี้ล่ะ? ไม่ไปหาแฟนหรอ?” โม่เสียวเป่าพูดไปด้วยพลางสั่นศีรษะถอนหายใจออกมา “เดี๋ยวก็ตรุษจีนแล้ว หลังตรุษจีนพี่ก็ยี่สิบเก้าแล้วนะ ใกล้สามสิบแล้ว อายุปูนนี้แล้ว ถ้าไม่หาแฟนอีก ต่อไปจะไม่มีใครอยากแต่งงานกับพี่แล้วนะ” ไม่รู้ว่าพี่ชายเธอคนนี้มีปัญหาจริงหรือเปล่านะ? เธอปล่อยข้อมูลสเป็คผู้หญิงของพี่ชายเธอออกไป หลายคนก็รีบส่งผู้หญิงมาให้เขา เขาไม่แม้แต่จะปฏิเสธทุกคน แม้แต่ไปเจอก็ไม่ไป เฮ้อ—— เธอคิดว่าเธอทำทุกอย่างเพื่อตระกูลโม่แล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกซาบซึ้งเธอสักนิด “นี่ Leo พี่ชอบผู้หญิงแบบไหนกันแน่? บอกฉันมา ฉันรับประกันว่าจะหามาให้ถูกใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ผู้หญิงที่ฉันรู้จัก มีทั้งเซ็กซี่ ใสซื่อ มีทุกแบบที่พี่ต้องการ แต่ที่จริงแล้ว พวกเธอแย่กว่าฉันหน่อยนะ พี่ไม่เรื่องมากอยู่แล้วนี่ ยังไงบนโลกใบนี้ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สวยเท่าฉันอีกแล้ว” โม่เสียวเป่าพูดไปมั่วซั่ว เห็นว่าโม่ข่ายไม่บ่น เธอเลยตบหลังเขาอีกครั้งแล้วพูด “Leo คุณปู่จะอายุแปดสิบแล้ว ในใจต้องแอบอยากมีหลานชายแล้วแน่ๆ ถึงพี่ไม่อยากแต่งงาน ก็เห็นแก่คุณปู่แกหน่อยนะ” พูดจบ โม่เสียวเป่าก็รออยู่นาน โม่ข่ายก็ยังไม่บ่น แบกเธอไปข้างหน้าอย่างสง่างาม นัยน์ตามืดและสุกใสของเธอกรอกไปมา แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “นี่ Leo พี่ไม่หาแฟน พี่ชอบผู้ชายหรือไง?” “หุบปาก!” พอโม่เสียวเป่าพูดออกไปก็ได้ยินน้ำเสียงตำหนิที่ขุ่นมัวของโม่ข่าย แต่เธอไม่กลัวเขาหรอก ยากมากที่เขาจะพูดออกมา เธอกำลังภูมิใจ เลยพูดอีก “โมโหขนาดนี้ เพราะว่าฉันเดาถูกล่ะสิ?” “โม่เสียวเป่า ดูเหมือนเธอจะห่างจากบ้านนานไปแล้ว ลืมมารยาทที่เคยเรียนไปหมดแล้วหรือไง” ได้ยินเสียงเตือนที่ขุ่นมัวของโม่ข่าย โม่เสียวเป่าก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ แย่แล้ว จบแล้ว นี่เธอไปเหยียบระเบิดของพี่ชายเธอเข้าแล้วหรอ? ถ้าเขาชอบผู้ชายจริงๆ และถูกเธอพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาต้องฆ่าปิดปากเธอแน่นอน คิดถึงตรงนี้แล้ว เธอก็หัวเราะแล้วพูด “นี่พี่ ที่จริงฉันไม่รู้อะไรเลย ถึงฉันรู้ ฉันก็ไม่เอาไปพูดมั่วซั่วหรอก” ได้ยินเธอพูดแบบนี้ โม่ข่ายก็ทำหลังแข็งขึ้นมา เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบของโม่ข่าย โม่เสียวเป่าก็ยิ่งมั่นใจว่าพี่ชายเธอคนนี้มีปัญหาแล้ว ตระกูลโม่มีเขาเป็นลูกชายคนเดียว ผู้หญิงมากมายบนโลกใบนี้เขาไม่ชอบ เขาดันไปชอบผู้ชาย ต่อไปสายเลือดของตระกูลโม่ต้องสูญพันธุ์ แต่ใครใช้ให้ครอบครัวเธอมีน้องสาวที่สวยน่ารักแถมมีแต่ข้อดีแบบนี้ล่ะ เห็นใบหน้าสวยเธอบ่อยๆ พอไปมองผู้หญิงคนอื่น จะต้องทำให้เขาลำบากใจแน่ๆ โม่เสียวเป่ากำลังคิดเรื่องไร้สาระ เป็นครั้งแรกที่โม่ข่ายโดนประโยคเธอยั่วยุ นั่นเพราะว่าเขายังไม่ได้บอกครอบครัวเรื่องการแต่งงานกับกู้เหยา โม่เสียวเป่าเลยเข้าใจเขาผิด ไม่นานก็จะตรุษจีนแล้ว งั้นฉวยโอกาสพาโม่เสียวเป่าไปเจอกู้เหยาในคืนนี้ สุดท้ายค่อยบอกผู้อาวุโสที่บ้าน “Leo……” “หุบปาก!” ไม่ให้ผู้หญิงอย่างโม่เสียวเป่าพูดต่อไปอีก “พี่ทำฉันกลัวอีกแล้ว” โม่เสียวเป่านวดตา ทำหน้าตาน่าสงสารเหมือนจะร้องไห้ “เด็กหญิงที่สวยน่ารักแบบฉัน พี่ก็ยังกล้าใจร้ายใส่ ไม่แปลกใจที่หาแฟนไม่ได้ ชีวิตนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบพี่หรอก พี่เลยไปชอบผู้ชาย” “ลองพูดจาไร้สาระอีกสักคำดูสิ” โม่ข่ายยัดโม่เสียวเป่าเข้าไปในรถ แล้วเข้าไปนั่งข้างเธอทันที เห็นสีหน้าขุ่นมัวของโม่ข่าย โม่เสียวเป่าก็ยู่ปาก แต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก ถ้าทำให้พี่ชายเธอโกรธขึ้นมา แล้วเขามัดเธอส่งไปอเมริกาล่ะจะทำอย่างไร เหล่าเว่ยหันศีรษะมามองพวกเขาแล้วถาม “คุณชาย ไปที่อวี่จิ่งวันใช่ไหมครับ?” “กลับไปที่เมืองเมิ่งเคอจิ่ง” โม่ข่ายพูด แล้วหันไปกำชับจงคุณที่อยู่นอกรถ “ให้ป้าเฉินต้มน้ำซุปแก้แฮงค์” แม้เขาจะอยากจัดการกับหญิงสาวคนนี้ แต่ก็ทำดีกับเธอด้วยสัญชาตญาณ ดูแลเธอ กลายเป็นชินกับการเลี้ยงดูเธอมาในช่วงสองสามปีนี้ ไม่นานรถก็ขับมาถึงเมืองเมิ่งเคอจิ่ง โม่ข่ายอุ้มโม่เสียวเป่ามาถึงห้องป้าเฉิน ที่จริงป้าเฉินอยู่ข้างๆห้องเขาและกู้เหยา ดังนั้นปกติเวลาทำอาหารก็จะสะดวก ในห้องชุดก็ยังมีคนทำความสะอาดอีกสองคนอยู่ด้วย เพื่อสะดวกในการทำความสะอาดห้องของโม่ข่ายและกู้เหยา หลังจากป้าเฉินได้รับโทรศัพท์ก็รีบไปต้มซุปแก้แฮงค์ในห้องครัว พอต้มเสร็จโม่ข่ายก็พาโม่เสียวเป่ามาพอดี เธอยิ้มกว้างต้อนรับ “คุณชาย คุณหนู......” โม่ข่ายทิ้งโม่เสียวเป่าไว้บนโซฟา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ให้เธอดื่มซุปแก้แฮงค์” “ฉันดื่มเพิ่มสองแก้วเอง ไม่ได้เมา ไม่ต้องดื่มซุปแก้แฮงค์” ที่จริงไม่ว่าจะดื่มหรือไม่ดื่มซุปแก้แฮงค์ สำหรับเธอมันไม่อะไรหรอก เธอแค่อยากค้านเขาเท่านั้น โม่ข่ายเลิกคิ้วแล้วพูด “จะให้ฉันยัดปากไหม?” โม่เสียวเป่ามองเขาอย่างไม่รู้สึกผิด เธอยู่ปาก “ดื่มก็ดื่ม” ป้าเฉินยื่นซุปแก้แฮงค์ให้โม่เสียวเป่า ยิ้มแล้วพูด “คุณหนู คุณชายเป็นห่วงคุณมากนะคะ ถ้าเป็นคนอื่นแกไม่สนใจหรอกค่ะ” โม่เสียวเป่ารู้ว่าโม่ข่ายเป็นห่วงเธออยู่แล้ว แต่เธอไม่ชอบท่าทางเขาที่เป็นห่วงเธอเพราะว่าเป็นพี่ชาย เธอจ้องหน้าโม่ข่ายเขม็งหนึ่งที ถึงยกซุปแก้แฮงค์ขึ้นมาดื่ม เห็นว่าโม่เสียวเป่าดื่มซุปแก้แฮงค์แล้ว โม่ข่ายเลยให้คนรับใช้ในบ้านช่วยเธออาบน้ำ ออกมาจากห้องน้ำ คนรับใช้ให้โม่เสียวเป่าสวมชุดนอนผ้ากำมะหยี่ เธอง่วงจนตาเปิดไม่ออก ตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมกอดโม่ข่าย “Leo ฉันอยากให้พี่อุ้มฉันไปนอน” “ได้ กลับไปนอน” ถูกเขาทรมาณอยู่นาน แต่โม่ข่ายก็อดพูดกระด้างไม่ได้ เขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วอุ้มเธอกลับไปที่ห้องกู้เหยาและเขา ตอนนี้ กู้เหยาน่าจะหลับแล้ว โม่ข่ายเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ และอุ้มโม่เสียวเป่ามาที่ห้องรับแขกอย่าง เขาห่มผ้าให้เธอ แล้วปรับแอร์ในห้องให้เป็นอุณหภูมิที่เหมาะสม ไม่ทำให้สาวน้อยคนนี้หนาวอย่างเด็ดขาด เห็นว่าเธอหลับไปแล้ว โม่ข่ายก็นั่งข้างเตียงเธอ มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เด็กน้อย อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าส่งเธอกลับไปนะ”