ตอนที่ 133 ไม่ได้รับสายคุณ

ต๭นที่ 133 ไม่ได้รับสายคุณ ได้ยินกู้เหยาพูดอย่างนั้น โม่ข่ายจึงรีบเดินเข้าไปหา เปิดประตูออก แล้วอุ้มเธอขึ้นมา ขณะเดียวกันก็บอกคนข้างๆด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ไปตามหมอมาเร็วเข้า” กู้เหยายื่นมือออกไปคล้องที่คอของเขา โผเข้าไปหอมแก้มเขาหนึ่งที จากนั้นยิ้มอย่างชอบใจว่า : “ขอแค่คุณไม่โกรธขาของฉันก็หายเจ็บแล้วคะ” เธอกล้าเล่นละครตบตาเขาแบบนี้เลยหรือ! โม่ข่ายมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ยิ้มที่โปรยเสน่ห์ให้ผู้คนขนาดนั้น หัวใจเขาราวกับถูกอะไรบางอย่างชนเข้าอย่างจัง ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอถึงได้รีบกลับมา ไม่ได้กลับมาเพื่อให้เธอรำคาญเขาสักหน่อย ขอเพียงเธอปลอดภัยก็พอแล้ว เขายังจะมัวโกรธอะไรเธออีกเล่า “คุณยังโกรธฉันอยู่อีกไหมคะ?” กู้เหยากระพริบตาปริบๆ ไหลลงมาจากอ้อมแขนของเขา พลางยื่นมือออกไปลูบที่หน้าอกของเขา ลูบตรงตำแหน่งของหัวใจ ที่ตรงนั้น ยังมีรอยกัดของเธอเมื่อคืนก่อนที่พวกเขาแสดงความรักกันอย่างดูดดื่มอยู่ โม่ข่ายราวกับว่าคิดถึงเรื่องเดียวกันกับเธอ มือหนึ่งคว้ามือของเธอที่เคลื่อนไหวอยู่ พลางเตือนด้วยน้ำเสียงอึมครึมว่า : “อย่าซี้ซั้วจับสิครับ” “ถ้างั้นคุณบอกฉันมาสิคะว่า คุณยังโกรธฉันอยู่หรือเปล่า?” กู้เหยากระพริบตา พลางเหลือบตามองเขา รอให้เขาเปิดปากยอมรับออกมาว่าไม่ได้โกรธแล้ว โม่ข่ายก็ยังไม่ยอมพูด จูงมือเธอขึ้นมา แล้วบอกว่า : “ไป เข้าบ้านก่อนเถอะครับ” “เหมียนเหมียน” กู้เหยาหันกลับไปเรียกเหมียนเหมียนทีหนึ่ง รอให้มันไปพร้อมกัน แล้วถามโม่ข่ายว่า “ที่นี่คือที่ไหนหรือคะ?” โม่ข่ายบอกว่า : “บ้านหลังใหม่ของพวกเราครับ” “บ้านหลังใหม่ของพวกเรา?” กู้เหยามองไปรอบๆ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เขตพักอาศัยของเซิ่งเทียนหยู้จิ๋นวัน ได้ยินว่าเรสซิเดนส์ที่นี่ไม่ใช่คนธรรมดาที่สามารถซื้อได้ แค่มีเงินเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ ยังต้องพิจารณาตรวจสอบความเป็นเจ้าของกิจการ แหล่งที่มาของรายได้และเงื่อนไขอื่นๆเพิ่มเติมด้วย แต่ว่าเพียงครู่เดียว กู้เหยาก็ตอบสนองกลับมา ที่นี่คือเซิ่งเทียนหยู้จิ๋นวัน เป็นโปรเจคระดับสูงของการพัฒนาที่ดินในเครือเซิ่งเทียน ทุกๆวันโม่ข่ายทำงานหนักมากเพื่อหัวหน้าใหญ่ของพวกเขา สงสัยนี่คงเป็นรางวัลที่เขาทุ่มเทให้กับการทำงานอย่างมาก เธอยิ้ม พลางแซวเขาว่า : “นี่คือหัวหน้าใหญ่ของคุณให้เป็นของขวัญหรือคะ? ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ ผู้บริหารระดับสูงทุกคนก็คงได้เรสซิเดนท์กันหมดเลยใช่ไหมคะ?” “เปล่าครับ” โม่ข่ายไม่รู้ว่าควรจะตอบเธออย่างไรดี เรื่องที่เขาคนนี้ก็คือ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนนั่นเอง ทีแรกเขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้ชัดเจนมากก็ได้ เธอเองก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้บอกเธอ ต่อมาเรื่องจึงค่อยๆขยายออกไป ไม่รู้ว่าเธอได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ LeoMo มาจากไหน ภาพลักษณ์ของ LeoMo คนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าเกิดว่าปล่อยให้เธอรู้ว่าคนคนนั้นก็คือเขานี่เอง ก็กลัวว่าเธออาจจะรับไม่ได้ ดังนั้นเขาจำเป็นต้องใคร่ครวญให้ดี หาโอกาสที่เหมาะสมค่อยๆอธิบายให้เธอฟังจนเข้าใจ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงคะ” ป้าหลิวที่เป็นแม่บ้านพาคนรับใช้ 10 กว่าคนมายืนเรียงแถวหน้ากระดานรอต้อนรับเจ้าของบ้านอย่างเป็นทางการ “อืม” โม่ข่ายพยักหน้า “คุณผู้หญิงคะ ดิฉันคือป้าเฉินเป็นแม่บ้านที่นี่ ต่อไปถ้าคุณมีอะไรก็บอกดิฉันตรงๆได้เลยนะคะ” ป้าเฉินออกตัวพูดแทนคนรับใช้ทั้งหมด “ขอบคุณคะ ป้าเฉิน” เห็นคนกลุ่มนี้ บ้านหรูหราแบบนี้ กู้เหยารู้สึกตื่นเต้นนิดเหน่อย เธอจับโม่ไว้แน่น พลางเอ่ยเบาๆว่า “โม่ข่าย พวกเรายังไม่ต้องย้ายบ้านหรอกคะ” กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่คนกระจอกๆคนหนึ่ง อยู่บ้านหลังเล็กๆน่าจะสบายกว่า ถ้าปล่อยให้คนอื่นมาคอยรับใช้ เธอคงจะไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่ อีกอย่างเธอรู้สึกว่าเมืองเมิ่งเคอจิ่งดูเหมือนกับเป็นบ้านเสียมากกว่า ทุกวันหลังจากกลับถึงบ้าน นั่นคือโลกส่วนตัวของเธอและโม่ข่ายสองคน ไม่มีใครสามารถรบกวนพวกเขาได้อีก เพราะว่าย้ายมาอยู่ที่นี่ มีคนรับใช้ล้อมรอบอยู่ตลอดเวลา บางครั้งเธออยากจะทำอะไรกับโม่ข่ายก็ไม่ค่อยสะดวก โม่ข่ายบอกว่า : “ช่วงฤดูใบไม้ผลิ ญาติพี่น้องของผมจะกลับมา ถึงเวลานั้นทุกคนจะมารวมตัวกันที่นี่ คุณเป็นเจ้าบ้าน ควรจะทำความคุ้นเคยกับบรรยากาศที่นี่สักหน่อยก่อน ต่อไปจึงจะสามารถให้การต้อนรับทุกคนได้อย่างอบอุ่น” ได้ยินโม่ข่ายพูดแบบนี้ กู้เหยานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ที่นิ่งอึ้งไปไม่ใช่ว่าเพราะกลัว แต่เป็นความรู้สึกกังวลและอึดอัดใจที่ในที่สุดลูกสะใภ้จะต้องเจอพ่อและแม่ของสามี กู้เหยาเอ่ยถามอย่างร้อนรน : “พวกเขาจะมาถึงกันเมื่อไหร่คะ?” “ยังอีกหลายวันครับ” ญาติพี่น้องครอบครัวโม่ทางนั้นไม่ได้ส่งข่าวมาเลย โม่ข่ายจึงไม่มั่นใจว่าพวกเขาจะมาถึงวันไหนกันแน่ จะว่าไป พ่อของเขา คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป เขาไม่เคยนัดใครล่วงหน้าเลย ได้ยินว่ายังมีเวลาอีกหลายวัน กู้เหยาตบลงที่หน้าอกตัวเองเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น คุณตา คุณพ่อ คุณแม่ สามคนนี้คือผู้อาวุโสของโม่ข่าย และเป็นญาติสนิทโดยสายเลือดของเขา เธอเป็นแค่ผู้น้อย น่าจะต้องเตรียมของขวัญอะไรสักหน่อยให้ผู้ใหญ่แต่ละท่าน เพียงแต่สถานะครอบครัวของโม่ข่ายนั้นดีกว่าเธอมาก เธอควรจะมอบอะไรให้พวกเขาดีนะ? นึกถึงตรงนี้ กู้เหยาหันไปมองโม่ข่ายอีกครั้ง : “โม่ข่ายคะ งานอดิเรกของคุณตา และคุณพ่อคุณแม่ของคุณคืออะไรคะ? คุณช่วยอธิบายให้ฉันฟังละเอียดหน่อยได้ไหมคะ?” พวกเขาต่างก็ใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก ถ้าคุณอยากรู้รายละเอียด พรุ่งนี้ผมจะให้ป้าเฉินเล่าให้คุณฟังอย่างละเอียดเลยครับ” โม่ข่ายที่เป็นคนพูดน้อย ก็ยังอดทนชี้แจงให้กู้เหยาฟัง งานของเขายังไม่เสร็จ พรุ่งนี้ก็ต้องออกเดินทางแต่เช้า ต้องไปให้ทันเข้าประชุมตอน 10 โมงเช้า เขาเลยได้แต่ฝากกู้เหยาไว้กับป้าเฉินให้เขาดูแลแทน ขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ โม่ข่ายหยุดลงกะทันหัน เอ่ยถามว่า : “วันนี้ทำไมคุณถึงไม่รับโทรศัพท์ผมเลยครับ?” “คุณโทรมาฉันหรือคะ?” กู้เหยาค้นหาโทรศัพท์ทันที แต่ว่าเมื่อเธอค้นหาในกระเป๋าสะพาย กลับหามันไม่เจอ เธอมองหน้าเขา ยิ้มแบบรู้สึกผิดว่า : “น่าจะทำตกไว้ในบ้านของเช่นเช่นแน่เลยคะ ก็เลยไม่ได้ยินที่คุณโทรมา” คำแก้ตัวนี้ของกู้เหยา ทำให้โม่ข่ายขมวดคิ้วแน่น กู้เหยารีบยิ้มกลบเกลื่อนพลางกล่าวว่า : “ที่แท้ที่คุณโกรธฉันเมื่อกี้ ก็เพราะว่าฉันไม่ได้รับสายคุณหรือคะ?” โม่ข่ายรู้สึกว่าอึดอัดใจนิดหน่อย แต่ก็ยังพยักหน้ารับ ทำให้เธอรู้ว่าเธอผิดตรงไหน ต่อไปเธอจะได้ไม่ทำผิดซ้ำสองอีก “โม่ข่าย ขอโทษนะคะ ทำให้คุณต้องเป็นห่วง ต่อไปฉันจะระวังมากขึ้นคะ” เมื่อนึกถึงว่าเขาคงจะเห็นเธอยอมไม่รับสาย จึงยอมทิ้งงานเพื่อกลับมาหาเธอ ในใจของเธออยากจะเอ่ยคำขอโทษกับเขาสักแสนครั้ง เขาลูบหัวเธอพลางกล่าวว่า : “ต่อไปอย่าชะล่าใจแบบนี้อีกนะครับ” กู้เหยาพยักหน้าหนักแน่น : “ต่อไปฉันจะไม่ทำให้คุณต้องเป็นห่วงอีกคะ” โม่ข่ายจูงมือกู้เหยาเข้าไปที่ห้องโถง กู้เหยามองไปรอบๆอย่างอิสระ ห้องโถงตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย ตามสไตล์ของโม่ข่าย โม่ข่ายบอกอีกว่า : “ห้องของพวกเราอยู่ชั้น 3 ครับ ไปดูห้องกันก่อนดีกว่า ตรงอื่น พรุ่งนี้ผมค่อยให้ป้าเฉินพาคุณไปดูนะครับ” “คะ” กู้เหยาพยักหน้า เดินตามโม่ข่ายที่จูงมือเธออยู่ขึ้นไปบนบันไดหินอ่อน ทีละก้าวทีละก้าว ห้องนอนของพวกเขา ลักษณะการตกแต่งเหมือนกันกับห้องนอนที่เมืองเมิ่งเคอจิ่งที่พวกเขาอยู่ เพียงแต่พื้นที่ใหญ่กว่าไม่น้อยกว่า 1 เท่าตัว