ตอนที่ 145 ครอบครัวที่มีความสุข

ต๭นที่ 145 ครอบครัวที่มีความสุข มีหลายเรื่องที่สามารถมอบหมายให้ลูกน้องใต้บังคับบัญชาไปทำ แต่จ้านเนี่ยนเป่ยกลับเก็บมันเอาไว้กับตัว ตัวเธอเองที่เป็นพี่สาวก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี บางที เขาอาจจะคุ้นเคยกับงานยุ่งๆ คุ้นเคยกับการเอาตัวเองเข้าไปหมกมุ่นไว้กับการทำงาน ดังนั้นจึงไม่สนใจเรื่องอื่นๆเลย ได้ยินคุณแม่โม่พูดแบบนี้ ใบหน้าเล็กๆที่ดูสดใสของโม่เสี่ยวเป่ากลับสลดลงทันที เดินคอตกไปอย่างเงียบๆ ไม่เอ่ยพูดอะไรอีก จ้านเนี่ยนเป่ยรับปากเธออย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าปีนี้จะมาร่วมงานเร็วหน่อย ทำไมถึงยังไม่มาอีกนะ? เขาไม่รู้ว่าเธอเฝ้ารอเขามาตลอดงั้นหรือ? เธอไล่ตาม เขากลับวิ่งหนี เธอตามเขามาถึง 13 ปีแล้ว จนทุกวันนี้เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขากลับหายตัวไป ทำไมล่ะ? ก่อนหน้านี้ เธอเคยไปหาเขา แต่ว่าในเขตทหารมีการรักษาการณ์อย่างเข้มงวด ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าไปได้ แม้แต่จะมองเขาอยู่ไกลๆ ก็ยังทำไม่ได้เลย เธอเคยโทรหาเขานับครั้งไม่ถ้วน แต่ว่าทุกครั้งคนที่รับสายคือลูกน้องของเขา พลางบอกว่าเขายุ่งกับงานทหารอยู่ งานทหาร งานทหาร....... เธอแค่อยากคุยโทรศัพท์กับเขา แต่กลายเป็นเรื่องที่ยากลำบากเหลือเกิน เธอขอพรจากดวงดาวและพระจันทร์ หวังว่าเทศกาลปีใหม่ปีหนึ่งมีหนเดียวนี้ เธอจะได้พบหน้าเขาสักครั้ง แต่ว่าเขากลับไม่มา! สำหรับโม่เสี่ยวเป่าแล้ว เรื่องนี้ราวกับเป็นฟ้าหลังฝนของเธอเลยทีเดียว ทำให้เธอรู้สึกว่า ปีนี้ตัวเองช่างว่างเปล่า เสียเวลาเปล่าๆไปทั้งปี เธอกุมมือทั้งสองข้างไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว กัดริมฝีปากสีชมพูไว้แน่น ใบหน้าเล็กๆเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด “เสี่ยวเป่า เป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าลูก?” โม่เสี่ยวเป่าน้อยมากที่จะมีท่าทีเศร้าสลดแบบนี้ คุณแม่โม่เห็นแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ รีบยื่นมือออกมาแตะบนหน้าผากของเธอ “หนูไม่ได้เป็นอะไรคะแม่” เพื่อไม่ให้คุณแม่ต้องเป็นห่วง โม่เสี่ยวข่ายพยายามเลิกคิ้วส่งยิ้มให้ พลางดึงแขนคุณแม่โม่เอาไว้ “งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้วคะ วันนี้พี่ชายจะแนะนำพี่สะใภ้ให้ทุกคนได้รู้จัก พวกเรารีบเข้าไปกันเถอะคะ” โม่ข่ายอาศัยโอกาสที่เพื่อนๆมารวมตัวกันแนะนำกู้เหยาให้ทุกคนได้รู้จัก นักแสดงนำในวันนี้ก็คือพวกเขาเอง โม่เสี่ยวเป่าเวลาซุกซนก็ซุกซนจริงๆ แต่เวลาที่ควรจะรู้หน้าที่ก็รู้หน้าที่เช่นกัน ไม่อาจก่อเรื่องในช่วงเวลาที่สำคัญอย่างนี้ได้ ที่เรียกว่างานเลี้ยง แต่กลับไม่มีพิธีรีตองอะไร แค่การรวมตัวกันของเพื่อนฝูง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือบรรยากาศสบายๆเป็นกันเอง วันนี้เป็นวันที่อากาศดี สถานที่จัดงานหลักก็คือสนามหญ้าที่อยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ ตกแต่งสถานที่ด้วยความตั้งใจของบรรดาสาวใช้ ทั่วทุกที่ดูแล้วสิ้นเปลืองไม่ใช่น้อยแต่ก็ดูอบอุ่น ทุกพื้นที่ประดับประดาไปด้วยดอกไม้ ผ้าปูโต๊ะสีขาวลายดอกไม้สิบกว่าผืนวางปูลงบนโต๊ะยาวโดยรอบทั้งสี่ด้าน บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มมากมาย มีขนมหวานแสนอร่อยและจัดเรียงอย่างประณีต และผลไม้สดหลากหลายชนิด ผลไม้บางชนิดได้ผ่านการแปรรูป แกะสลักเป็นรูปทรงต่างๆกัน เพียงแค่มอง ก็น่ารับประทานแล้ว บรรดาชายหญิงที่อยู่ในงาน ทั้งดูเป็นสุภาพชนและสง่างาม สุภาพบุรุษส่วนใหญ่แต่งตัวเหมือนกับโม่ข่ายคือใส่สูทสวมรองเท้าหนัง ส่วนสุภาพสตรีแต่งตัวไม่เหมือนกันเลย บางคนใส่กระโปรง บางคนสวมเสื้อตัวใหญ่ สีสันสดใส สร้างบรรยากาศที่สวยงามให้กับงานเลี้ยงอย่างแท้จริง คุณตาโม่ที่มีศักดิ์สูงที่สุด สวมเสื้อคลุมแบบจีนตัวหนึ่ง ปรากฏสีหน้าแห่งความเมตตาและสง่างามในเวลาเดียวกัน แต่ว่ากลับไม่มีใครรู้สึกว่าเกินความคาดหมาย เขาเป็นผู้อาวุโสที่สุดในบ้าน ทุกคนที่มางานเลี้ยงต้องไปกล่าวทักทายเขาว่าสวัสดีปีใหม่ก่อน เขาจึงจะมอบอั่งเปาให้เด็กรุ่นใหม่ทุกคนพร้อมกับรอยยิ้ม และส่งยิ้มให้กับทุกคนที่พยายามเรียนรู้ที่จะทำมาหากิน เขายืนอยู่สักครู่หนึ่ง พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ สุดท้ายสายตาตกมาอยู่ที่โม่ข่ายและกู้เหยาที่กำลังเอ่ยทักทายแขกที่มาร่วมงานอยู่ ......กู้เหยา! ชื่อนี้ช่างไพเราะและเรียบง่าย เหมาะสมแล้วกับผู้หญิงอย่างเธอ เธอยืนอยู่ข้างๆหลานชายที่สดใสคนนั้น รัศมีไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ดูแค่ภายนอก พวกเขาสองคนเหมาะสมกันอย่างชัดเจน แต่ว่า...... นึกถึงตรงนี้ สายตาของคุณตาโม่ก็หรี่ลง สายตาแหลมคมก็ส่องประกายออกมา บางทีมันอาจเป็นการกวาดตามองไปแบบสำรวจ กู้เหยาหันกลับมา ประสานสายตาที่ขุ่นมัวของคุณตาเข้าทันที แต่ว่ามันเร็วมาก เร็วจนกระทั่งกู้เหยาคิดว่าตัวเองตาฝาดไป สายตาของคุณตาโม่เปลี่ยนเป็นแสดงความเมตตาและสงบสุขแทน เขายังยิ้มพลางพยักหน้าให้เธอด้วย “โม่ชิ ยินดีด้วยที่คุณแต่งงานกับภรรยาที่สวยขนาดนี้” คนที่พูดคุยอยู่ตรงหน้านี้ก็คือคุณอาหลิวที่กู้เหยาเคยเจอที่งานเลี้ยงการกุศลครั้งก่อน โม่ข่ายพยักหน้า : “สวัสดีครับ! คุณอาหลิว” กู้เหยายิ้มให้ : “สวัสดีคะ! คุณอาหลิว” คุณอาหลิวชูแก้วขึ้น ยิ้มให้พลางกล่าวว่า : “เป็นคู่แต่งงานที่สมบูรณ์แบบ หนุ่มหล่อสาวสวย ช่างเป็นคู่ที่ฟ้าประทานมาให้จริงๆ ขอให้หลานทั้งสองอยู่ด้วยกันจนแก่จนเฒ่า และมีทายาทให้บ้านโม่เร็วๆนะ” โม่ข่ายผงกศีรษะเล็กน้อย พลางตอบรับอย่างสุภาพว่า : “ขอบคุณครับคุณอาหลิว!” ได้ยินว่าพูดถึงทายาทของตระกูลโม่ กู้เหยาเม้มปาก ใบหน้าอันละเอียดอ่อนแดงฉานไปทั่วทั้งหน้าโดยไม่รู้ตัว เท่าที่กู้เหยาเห็น ไม่เพียงแต่ผู้ใหญ่ในบ้านโม่จะไม่ถือตัวแล้ว ญาติพี่น้องของตระกูลโม่ทุกคนต่างก็มีลักษณะเดียวกัน ไม่มีใครถามว่ากู้เหยาเป็นใครมาจากไหน ไม่มีใครถามว่าเธอตอนนี้ทำงานอะไรอยู่ มีเพียงคำอวยพรที่มอบให้พวกเขาด้วยความจริงใจ บางทีครอบครัวคนรวยที่แท้จริง ก็น่าจะเป็นเหมือนเช่นครอบครัวโม่อย่างนี้ การศึกษาดีวางตัวเหมาะสม ดูดีทั้งภายในและภายนอก แม้แต่เพื่อนที่คบก็เป็นเหมือนกัน มองบ้านเหชียวและครอบครัวของเธอ ตรงกันข้ามอย่างเห็นได้ชัด ประเมินแค่พริบตาเดียวก็ดูออก 3 ปีก่อน กู้เจิ้งเต๋อก็เคยพากู้เหยาไปร่วมงานเลี้ยงลักษณะคล้ายๆแบบนี้เหมือนกัน ตอนนั้น กู้เจิ้งเต๋อมัวแต่วุ่นวายกับการวิ่งตามผู้มีอำนาจ หรือไม่ก็ผลักไสเธอแนะนำไปให้คนอื่น บางครั้ง กู้เหยาก็รู้สึกขายหน้า แต่ว่าตอนนั้นเธอคิดแทนกู้เจิ้งเต๋อ คิดว่าเขาคงไม่อยากให้บ้านกู้ตกอยู่ในกำมือของเขา เขาถึงได้พยายามทำในเรื่องที่คนอื่นเขาไม่คิดจะทำกัน แต่ว่าหลังจากนั้น...... จากนั้นเธอได้พบกับโม่ข่าย เขาได้กลายมาเป็นสามีของเธอ ตอนที่เธอต้องทนทุกข์อยู่กับข่าวลืออีกครั้ง เขายืนอยู่ข้างหลังของเธอเป็นกำลังใจให้เธอ ในวันที่เลวร้ายที่สุดที่แม่ของเธอถูกบีบคั้นจนต้องฆ่าตัวตาย เขาก็ยืนหยัดอยู่เคียงข้างเธอ ค่อยช่วยเหลือเธอและให้ความอบอุ่น เธอโชคดีเหลือเกิน โชคดีที่ได้เจอกับเขา โชคดีที่ค้นหาความสุขในชีวิตของตัวเองเจอสักที “เป็นอะไรไปครับ? คิดอะไรอยู่หรือ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังลอดเข้ามาในหูของเธอ ไม่ยากเลยที่จะได้ยินว่าเขาเป็นห่วงเธอมาก “เปล่าคะ” เธอส่ายหน้า ส่งยิ้มน้อยๆให้เขา “ฉันรู้สึกว่าตัวเองนั้นโชคดีมาก โชคดีจริงๆเลยคะ” โม่ข่ายยกมือขึ้น แตะลงบนที่หน้าผากของเธอ ตามด้วยประทับรอยจูบลงไปบนนั้น กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “ต้องมีแน่ๆ” เขาจูบเธอต่อหน้าสายตาแขกเหรื่อมากมายขนาดนั้น กู้เหยาหน้าแดงขึ้นทันที ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขา “มากับผมสิ” โม่ข่ายจูงเธอเดินออกไป “ไปไหนคะ?” กู้เหยาเอ่ยถามพลางก้าวตามเขาไป “มากับผมก่อนเถอะน่า” เขาบอก “คะ” กู้เหยาพยักหน้า ขอเพียงเดินไปกับเขาแค่นั้นก็พอ ไปตามหาความสุขของพวกเขาด้วยกัน