ตอนที่164 อย่าพยายามเลย

ต๭นที่164 อย่าพยายามเลย ทุบลงบนหัวของเหลียวหนานจิ่งแรงๆ “เป็นเธอ เป็นเธอ เป็นเธอ เป็นเธอ เป็นเธอ!” กู้ซินทุบทีหนึ่งตะโกนออกมาทีหนึ่งใช้แรงทั้งหมดทุบลงทุกครั้ง เลือดกระเด็นไปทั่วโดนหน้าเธอด้วยกระเด็กเข้าตาเธอ——เชือดสีแดงอาบเต็มไปหมด เธอทุบแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งเธอหมดแรงค่อยหยุดหายใจแล้วหยุดทำ ตอนนี้สภาพเหชียวหนานจิ่งเละไปหมด โดนเธอทุบจนเละ “ฮาฮาฮา.....” เห็นผลงานของตัวเองกู้ซินก็หัวเราะจนน้ำตาไหล ทั้งน้ำตาทั้งเลือดปะปนกัน ทั้งคาวทั้งคมราวกับชีวิตของเธอ อยู่ๆเธอก็หมดแรงล้มลงไปข้างเหชียวหนานจิ่ง เธอมองสภาพศพที่ดูไม่ออกว่าเป็นใครอยู่ๆก็ยื่นมือไปกอด “พี่หนานจิ่ง ซินซินสวยไหม?” เธอถาม แต่ไม่มีคำตอบ ผ่านไปเนิ่นนานจนท้องฟ้าเริ่มมืดกู้ซินค่อยได้สติ เธอมองศพที่เย็นเฉียบไปหมดลุกไปหยิบโทรศัพท์ข้างๆเปิดไปเบอร์ที่ติดต่อบ่อยที่สุดแล้วโทรออกไป ผ่านไปเนิ่นนานค่อยรับสายฝั่งนั้นมีเสียงน่าฟังผ่านส่งมา “ฮาโหล?” เสียงดูร่าเริงราวกับมาจากอีกโลกหนึ่ง กู้ซินสูบหายใจจากนั้นค่อยพูด “ฉันฆ่าคนตาย” ฝั่งนั้นเงียบไปสักพักแต่กู้ซินราวกับเห็นผู้ชายคนนั้นยิ้ม ...... พอเทียบกับจิงตูอากาศในเมืองเจียงเป่ยก็ดีขึ้นทุกวัน พออากาศดีอารมณ์คนก็ดีตาม กู้เหยาก็ไม่ได้ง่วงบ่อยเหมือนช่วงก่อนแต่เริ่มแพ้ท้องโดยเฉพาะตอนเช้ากับตอนกลางคืนอ้วกจนเริ่มไม่สบายตัว โม่ข่ายอยู่ข้างเธอก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยได้แต่นั่งมองอย่างเดี๋ยว เขาไปหาหมอที่ถนัดด้านนี้มาหลายคนมีแต่คนบอกว่านี่คืออาการปกติของคนท้องชั่วแรก กู้เหยาอ้วกจนไม่สบายขนาดนี้แต่หมอพวกนั้นกลับบอกเขาว่าเป็นเรื่องปกติเป็นครั้งแรกที่เขาเกิดความอยากฆ่าคน เขาให้ป้าเฉินเตรียมอาหารที่เหมาะกินสำหรับคนท้องแต่ว่าคืนนี้กู้เหยากินแค่คำเดี๋ยวก็เริ่มอ้วกต่อ และที่ทำให้โม่ข่ายโมโหกว่าคือกู้เหยาไม่สบายขนาดนี้แล้วยังจะไปทำงานอีกเธอบอกเธอจะหาเงินค่านม เขาก็ไม่ใช่เลี้ยงลูกพวกเธอไม่ไหวก็ไม่ใช่เลี้ยงเธอไม่ไหวเขาอยากจะพูดแบบนี้กับเธอแต่เขารู้ว่าเธอเป็นคนที่รักศักดิ์ศรีตัวเองพูดแบบนี้คือการเหยียดเธอ ตอนที่พวกเธอแต่งงานช่วงแรกเขาก็เอาบัตรเอทีเอ็มมาให้เธอแต่ว่าหลายเดือนที่ผ่านมานี้เขายังไม่เคยได้รับข้อความหักเงินสักทีหมายความว่าเขายังไม่เคยใช้ตังเธอ เธอไม่ยอมใช้ตังเขานี่ทำให้โม่ข่ายรู้สึกไม่สบายใจพวกเธอเป็นสามีภรรยาเงินเขาก็เป็นเงินเธอแต่เธอกลับไม่ยอมใช้มัน กู้เหยานั่งอ้วกที่ข้างโถส้วมนานแล้วแต่ก็อ้วกอะไรไม่ออกมาจนทั้งตัวไม่มีแรง เธอหันกลับมายิ้มให้เขา “มีคนท้องที่เป็นแบบนี้เยอะแยะคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” โม่ข่ายเข้าไปกอดเธอกำลังเตรียมพูดเธอก็ยื่นมือมาจับหว่างคิ้วเขา “อย่าขมวดคิ้วบ่อยแบบนี้ทำให้คนไม่ชอบ” เสียงเธอเบาราวกับขนนกเบาๆที่มาลูบหัวใจเขาทำให้เขาทั้งชอบทั้งเป็นห่วง เขากอดเธอแล้วเอาคางวางบนหัวเธอ “กู้เหยาพวกเราเอาลูกแค่คนเดียวพอคราวหลังไม่ลำบากแบบนี้อีกแล้วนะ” พอเทียบกับมีลูกเขายิ่งไม่อยากเห็นเธอลำบากแบบนี้มากกว่าหลายวันที่ผ่านมานี้เธอกินอะไรไม่ได้ผอมลงไปเยอะมากผอมจนแค่ลมพัดก็ทำเธอปลิวได้ เมื่อวานตอนไปตรวจครรภ์หมอบอกว่าเด็กปกติดีแต่ก็ เมื่อวานตอนไปตรวจครรภ์หมอบอกว่าเด็กปกติดีแต่ก็เสริมอาหารการกินเยอะๆให้คนท้องกินเยอะหน่อยได้ยินที่หมอพูดแบบนี้ต่อให้เธอกินไม่ลงแล้วแต่เธอก็พยายามกินเธอบอกตัวเองหิวได้แต่ลูกหิวไม่ได้ ได้ยินที่เธอพูดแบบนี้โม่ข่ายรู้สึกเกลียดตัวเองที่ตอนนั้นไม่ป้องกัน ถ้าเขาไม่ทำให้เธอท้องตอนนี้เธอก็คงไม่ลำบากแบบนี้ “อันนี้เป็นลูกคนแรกมันก็อ่อนแอแบบนี้แหละพอถึงคนที่สองสามสี่อาจจะไม่มีอาการแบบนี้แล้วก็ได้” กู้เหยาพูดอย่างดีใจราวกับคนที่อ้วกจนไม่สบายเมื่อกี้ไม่ใช่เธอ สำหรับลูกคนเดียวมันยังไม่พอเธออยากคลอดลูกของพวกเธอสองคนเยอะๆ เยอะจนสามารถต่อเป็นโต๊ะไพ่นกกระจอกได้สองโต๊ะ ตั้งแต่เด็กเธอก็จะสอนให้เด็กต้องรักกันแบบนี้ตอนเธอกับโม่ข่ายแก่พวกเด็กๆจะได้มีเพื่อนกัน ประเด็นคือเธอไม่อยากให้ลูกของเธอเหนื่อยเหมือนโม่ข่ายคลอดสักสองคนแบบนี้เวลาเขาทำงานต่อจากโม่ข่ายทุกคนจะได้แบ่งบันกันช่วยเหลือกันไม่ต้องแบกรับไว้คนเดียว “ไม่ต้องพูดอีกแล้ว” เขาพยุงเธอลุกขึ้นแล้วไปเอาน้ำให้เธอบ้วนปาก พอบ้วนปากเสร็จกู้เหยาเห็นโม่ข่ายที่ยังขมวดคิ้วติดกันอยู่เลยเกิดความคิดที่อยากเล่น เธอทำปากจู๋แล้วยิ้ม “คุณโม่มาจุ๊บหนึ่งที” เธอรู้ว่าโม่ข่ายเป็นคนรักความสะอาดแถมเมื่อกี้เธอเพิ่งอ้วกเขาไม่จูบเธอแน่นอนเธอก็เลยอยากล้อเขาเล่นบ้างอยากเห็นเขาโกรธแต่ทำอะไรเธอไม่ได้ แต่เธอไม่คิดว่าโม่ข่ายไม่เพียงแต่ก้มลงมาจูบเธอแต่ยังจูบอย่างเร่าร้อนสไตล์ฝรั่งเศส จูบจนเธอเริ่มหายใจไม่ทันเขาค่อยปล่อยเธอสายตาจ้องมองที่หน้าเธอ “ถ้าแบบนี้ทำให้รู้สึกดีขึ้นคราวหลัง......” เขายังไม่ทันพูดจบกู้เหยาก็รู้สึกอยากอ้วกเลยวิ่งกลับไปที่โถส้วมอีก พูดจริงความรู้สึกแบบนี้มันไม่ดีมากๆราวกับลำไส้ทั้งหมดก็จะอ้วกออกมา แต่นึกได้ว่าเป็นลูกของพวกเธอสองคนมาทรมานเธอและผ่านไปอีกไม่กี่เดือนก็จะคลอดแล้วเธอก็รู้สึกไม่ลำบากขนาดนั้น อ้วกไปสักพักกู้เหยาค่อยหยุดจากนั้นเธอก็มองโม่ข่ายที่อยู่ข้างเธออย่างรู้สึกผิด “ให้คุณโม่เป็นห่วงบ่อยๆขอโทษด้วยนะคะ” โม่ข่ายทำหน้าขรึมขมวดคิ้วไม่สนใจเธอ ที่เธอลำบากแบบนี้เป็นเพราะเขาล้วนๆแต่เธอกลับยังมาขอโทษเขาแบบโง่ๆ “คุณโกรธอีกแล้ว? ทำไมช่วงนี้คุณโกรธบ่อยจังเลย โกรธบ่อยแก่เร็วนะรู้ไหม?” ทั้งๆที่รู้ว่าเขาโกรธเธออยู่แต่เธอก็ยังไปล้นเล่นกับเขาต้องเล่นจนเขายอมเปิดปากคุยกับเธอ โม่ข่ายพยุงเธอลุกขึ้นแล้วไปบ้วนปากจากนั้นก็อุ้มเธอกลับห้องวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล เขาเพิ่งจะลุกขึ้นแต่กลับโดนเธอจับมือไว้เธอพูดอย่างจริงจัง “คุณโม่โดนฉันทรมานแบบนี้ไม่รำคาญฉันหรอคะ?” ช่วงนี้ถ้ามีเวลาว่างเธอก็จะคิดตลอดว่าถ้าเขารำคาญเธอขึ้นมาไม่สนใจเธอมันจะทำยังไงดี? ได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้สีหน้าของโม่ข่ายยิ่งดูแย่ไปอีก “นอนดีๆอย่าคิดไปเรื่อย” บางครั้งโม่ข่ายก็อยากอาละวาดใส่ผู้หญิงคนนี้ให้เธอไม่ต้องโง่ขนาดนี้ตอนที่เพิ่งเขาได้ก็เพิ่งเขาไม่ต้องมาทำตัวเข้มแข็งตลอด