ตอนที่ 188 ถนนแห่งนรก

ต๭นที่ 188 ถนนแห่งนรก กู้เหยามองโทรศัพท์ที่ถูกแย่งไป พุ่งตัวไปหมายจะเอาคืนมา แต่กลับถูกผู้ช่วยผลักออก แรงของผู้ช่วยเยอะเกินไป กู้เหยาถูกเขาผลักร่างกายก็เอนไปด้านหลังจนศีรษะกระแทกกับประตูรถ เจ็บจนเวียนศีรษะ เธอก็เข้าใจแล้วว่าที่คุณปู่โม่ไม่ได้เคลื่อนไหว ไม่ใช่เพราะว่าทำไม่ได้ แต่กำลังรอโอกาสที่เหมาะสมอยู่ รอให้ลูกเธอโตเต็มที่ รอให้โม่ข่ายไม่อยู่ข้างเธอ จากนั้นเขาก็ให้คนทำทุกอย่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ ตอนโม่ข่ายกลับมา จะโทษก็โทษคุณปู่ไม่ได้ แต่กู้เหยาก็ยังดีใจ ดีใจที่คุณปู่ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง รอให้ลูกใกล้ครบเดือนถึงได้ลงมือ อย่างน้อยลูกของเธอก็คงไม่เป็นอะไร กู้เหยาไม่เข้าใจมาโดยตลอด อดีตที่ผ่านมาของเธอทำให้คุณปู่โม่ยากที่จะยอมรับขนาดนั้นจริงๆหรอ? บางทีอาจจะยังมีเหตุผลนิดหน่อยที่เธอไม่รู้ คุณปู่โม่ถึงได้คิดหาวิธีผลักเธอออกจากโม่ข่าย เดิมทีมันคือสถานการณ์ที่หมดหวัง แต่จู่ๆกู้เหยาก็ยิ้ม ยิ้มอย่างยากที่จะเข้าใจและหมดหวัง เธอมองผู้ช่วยที่ฉีกยิ้มถึงใบหู “พวกคุณตัดสินใจกันมาแล้ว ยังเหลือทางเลือกให้ฉันอีกหรอ?” ผู้ช่วยยังคงยิ้มอย่างสุภาพอย่างเดิม แล้วพูด “วางใจได้ เด็กครบกำหนดคลอดแล้ว ผ่าออกมาก่อนกำหนด ก็ยังเติบโตได้แข็งแรง ยังไงเด็กคนนี้ก็เป็นสายเลือดของตระกูลโม่ เธอไม่อยู่แล้ว คนในตระกูลโม่ก็ยังเลี้ยงดูเขาอย่างดี” กู้เหยากำหมัดแน่น กัดฟันพูด “เงื่อนไขคือฉันห้ามต่อต้าน?” “คุณนายนี่ฉลาดจริงๆนะครับ ไม่แปลกใจที่คุณท่านจะชอบคุณขนาดนี้” ผู้ช่วยเอ่ยชมจากใจจริง กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองกำลังสั่น “ถ้าฉันไม่ยอมล่ะ?” “ถึงแม้ว่านี่จะเป็นหลานคนแรกของตระกูลโม่ ก็น่าเสียดายนิดหน่อย......แต่เด็กไม่ได้มีแค่คนเดียวแน่นอน” ผู้ช่วยหยุดลง เขายิ่งยิ้มอ่อนโยนและเป็นมิตร “คุณนายก็รู้นี่ครับ ตามตำแหน่งของตระกูลโม่ คุณท่านจะขาดผู้หญิงได้ยังไง ยิ่ง” ลูกหลานก็ยิ่งไม่ขาด” รอยยิ้มของผู้ช่วยเหมือนตะขาบที่ร้ายกาจ จับหัวใจกู้เหยาไว้แน่น กู้เหยาหายใจเข้าลึกๆ ราวกับว่าทำแบบนี้แลวจะทำให้หัวใจที่กำลังแตกสลายมีแรงขึ้นมา ใช่แล้ว ตามตำแหน่งของตระกูลโม่ พวกเขาสามารถหาผู้หญิงคนไหนให้โม่ข่ายก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นลูกคุณหนูหรือหญิงสาวจากตระกูลดีๆ หรือแม้กระทั่งเจ้าหญิงชั้นสูง......พวกเขาไม่น่าจะขาดลูกหลานได้...... กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะลูบท้องกลมของตัวเอง ก่อนหน้านี้ไม่นาน มือใหญ่อันอบอุ่นของโม่ข่ายยังคงวางไว้ด้านบน มุมปากมีร้อยยิ้ม สายตาอ่อนโยนราวกับน้ำแร่และสายลมในหน้าร้อน เขามองเธอ ใช้เสียงทุ้มต่ำเป็นปกติแต่ระรื่นหูพูด “ลูกน้อย เป็นเด็กดีนะ อย่าทรมานคุณแม่” แต่ทำไมผ่านไปไม่กี่วัน......ทำไมทั้งหมดถึงได้กลายเป็นแบบนี้? กู้เหยารู้สึกเพียงความสิ้นหวังที่ซัดเข้ามาเหมือนน้ำทะเล ถึงแม้สองสามปีก่อนเธอออกมาจากปักกิ่งและไม่ได้พบกับความสิ้นหวังแบบนี้ ความสิ้นหวังที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ “โม่ข่าย......” เธออดไม่ได้ที่จะพูดเบาๆออกมาสองคำ ไม่รู้ว่าเป็นการเพิ่มกำลัง หรือว่า......เป็นการบอกลา “ตอนนี้คุณชายอยู่ตะวันตก ไม่ว่าคุณจะตะโกนแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถกลับมาได้” ได้ยินกู้เหยาเรียกชื่อโม่ข่าย ผู้จัดการจึงพูดอธิบายอย่างเห็นใจ “คุณปู่ตั้งใจส่งเขาไป ใช่ไหม?” ระหว่างที่เหม่อลอย กู้เหยาถามขึ้น “คุณชายดูแลคุณใกล้ชิดขนาดนี้ คุณท่านใช้แรงอย่างมากในการส่งเขาออกไป คำตอบนี้ คุณนายพอใจไหมครับ?” พอใจสิ พอใจมาก เพื่อผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว พวกคุณใช้ความคิดกันมากขนาดนี้ ฉันจะไม่พอใจ ไม่รู้สึกเป็นเกียรติได้อย่างไร? รู้สึกเสียใจสิ้นหวังเต็มหัวใจ เหมือนจะเปลี่ยนเป็นความโกรธ กู้เหยาจ้องมองผู้ช่วยอย่างดุดัน ราวกับจะขุดหลุมบนใบหน้ายิ้มแย้มของเขา “พวกคุณไม่กลัวโม่ข่ายจะรู้หรอ?” “หืม?” ผู้ช่วยตกใจส่งเสียงออกมา ราวกับว่าถูกกู้เหยาทำให้กลัว แต่ภายในพริบตาเดียว เขาก็ยิ้ม “ถ้ารู้แล้ว คุณนายจะมาอยู่ตรงนี้ได้ไงครับ? ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือคุณปู่ที่คุณชายไว้ใจมากที่สุด คุณชายต้องเชื่ออย่างไม่สงสัย” เชื่อ อย่าง ไม่ สงสัย สี่คำนี้ เหมือนเป็นคำตัดสินสุดท้ายที่จะนำพากู้เหยาลงสู่ขุมนรก จู่ๆเธอก็ถูกเอาเรี่ยวแรงไปหมด ไม่มีทางขัดขืนเลย ใช่แล้ว ถูกคนในครอบครัวที่เชื่อใจมากที่สุดหักหลังตน.....โม่ข่ายเอ๋ย ทำไมพวกเราถึงได้เป็นทุกข์ขนาดนี้นะ? เป็นบุพเพสันนิวาสจริงๆ น้ำตาไหลลงมาไร้เสียง เหมือนกับแสงอาทิตย์ที่แตกสลาย เห็นว่ากู้เหยาไม่พูดอะไรอีก รอยยิ้มอ่อนโยนของผู้จัดการก็มีความหมายโดยนัยในที่สุด——ก็คือยิ้มเยาะ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สุด เมื่อครู่คิดว่าตัวเองเหมาะสมกับคุณชายพวกเขางั้นหรอ โง่เง่าสิ้นดี ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณชายชอบผู้หญิงคนนี้ที่ตรงไหน? คิดไปก็เท่านั้น ผู้ช่วยส่ายศีรษะ ยกโทรศัพท์ออกมา โทรไปที่เบอร์หนึ่งแล้วพูด “คุณท่านครับ คุณนายเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ระหว่างทาง ได้รับบาดเจ็บสาหัสโคม่า ก่อนเธอสลบไปเธอได้พูดประโยคสุดท้ายว่าให้พวกเราปกป้องลูกไว้ให้ได้” เขาพูดอย่างจริงจังและเต็มไปด้วยความกังวล ถึงขั้นรู้สึกเสียใจนิดหน่อย——ราวกับว่ากู้เหยาเกิดอุบัติเหตุจริงๆ เสแสร้งทำไมกัน ทุกคนล้วนรู้อยู่แก่ใจ—— รถชน เป็นวิธีที่ง่ายดายและพบได้บ่อยมากที่สุด เพราะเป็นห่วงเพื่อนรักกังวลจนเกิดอุบัติเหตุรถชน เด็กรอดแต่แม่เสียชีวิต ช่างเป็นบทละครที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ถ้าตัวเองของเรื่องไม่ใช่ตัวเอง กู้เหยาอยากจะปรบมือชื่นชม เธอลูบท้อง เพียงเพราะเธอจะไม่ได้เห็นลูกตัวเอง และไม่สามารถเห็นใบหน้าโม่ข่ายเป็นครั้งสุดท้ายได้ เสียงทุ้มต่ำและเซ็กซี่ของโม่ข่ายดังขึ้นในหูเธอ “กู้เหยา เชื่อใจผมนะ เราจะต้องมีความสุขแน่นอน” “กู้เหยา อดีตของคุณไม่เกี่ยวกับผม ที่ผมแคร์คืออนาคตของคุณ” “กู้เหยา อยู่บ้านรอผมกับลูกนะ......” โม่ข่าย พวกเราจะยังมีอนาคตอยู่ไหม? ฉันยังมีอนาคตอยู่ไหมนะ? ผู้ช่วยคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ประตูรถเปิดขึ้นอีกครั้ง กู้เหยายังไม่ทันได้โต้ตอบ ก็ถูกคนสองคนฉีดยา กู้เหยาออกแรงขัดขืน อยากจะหยุดไม่ให้คนพวกนี้ฉีดยาเธอ แต่ภายในสถานที่แคบแบบนี้ เธอไม่มีช่องว่างให้ขัดขืนเลย ทำได้เพียงมองเข็มยาฉีดเข้าไปในร่างกายเธออย่างรวดเร็วอย่างหมดหนทาง “อย่า——” เธอร้องคำรามเหมือนลูกสัตว์ป่า แต่ก็ไม่มีประโยชน์ คนพวกนั้นเหมือนเครื่องจักรที่เย็นชา เพียงฟังคำสั่งจากเบื้องบนเท่านั้น กู้เหยากอดท้องตัวเองไว้แน่น เธออยากเจอลูกตัวเองที่กำลังเกิดบนโลกใบนี้อย่างมาก อยากเจอโม่ข่ายมากๆ แล้วพูดกับเขาด้วยตัวเองว่าเธอไม่อยากจากเขาไป เธออยากอยู่กับเขาตลอดชีวิต แต่ไม่มีโอกาสแล้ว สติกู้เหยาค่อยๆเลือนราง ตรงหน้ากลายเป็นสีขาว—— “โม่ข่าย——” กู้เหยาขยับริมฝีปาก แต่เรียกชื่อโม่ข่ายไม่ออกอีกต่อไป ทำได้เพียงซ่อนชื่อนี้ไว้ในใจเธอ ให้ชื่อนี้อยู่เป็นเพื่อนเธอในยมโลก