ตอนที่ 190 คิดถึงเธอเหมือนวิญญาณหลงทาง

ต๭นที่ 190 คิดถึงเธอเหมือนวิญญาณหลงทาง แต่ครั้งนี้โม่ข่ายรอนานมาก รอจนเวลาเหมือนจะหยุดนิ่งไป และรอไม่ถึงกู้เหยาปรากฏตัวขึ้น โม่ข่ายไม่อยากรอโง่ๆอีกแล้ว เขาเริ่มหา หาทุกซอกทุกมุม พลิกไปพลางตะโกนเรียกชื่อเธอ “กู้เหยา กู้เหยา——” เขาหาครั้งแล้วครั้งล่า ชื่อเธอก็ถูกเขาเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังหากู้เหยาของเขาไม่เจอ “โม่ข่าย ฉันอยู่นี่ ทำไมคุณหาไม่เจอ? คุณทึ่มแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสียงกู้เหยาดังขึ้นด้านหลังโม่ข่ายอีกครั้ง เขาหันศีรษะไปทันที แต่ในห้องก็ว่างเปล่า ไม่มีเงาเธอเลย “กู้เหยา——” เขานอนบนเตียง เขากอดและดมหมอนที่เธอนอนทุกวัน บนหมอนยังมีกลิ่นผมของเธอ เพราะไม่ได้พักผ่อนเป็นเวลายาวนาน ไม่นานโม่ข่ายจึงเผลอหลับไป ตอนที่เขาหลับสนิท ก็มีคนเอานิ้วมาจิ้มหน้าเขา “โม่ข่าย สวรรค์ไม่ค่อยยุติธรรมเลย ให้คุณเกิดมามีครอบครัวฐานะดี แถมให้ใบหน้าที่ดูดีกับคุณอีก” “กู้เหยา อย่าซน!” โม่ข่ายยื่นมือหมายจะจับมือที่กำลังกวนบนใบหน้าเขาอยู่ แต่ก็คว้าอากาศอีกครั้ง โม่ข่ายตื่นขึ้นมาทันที ภายในห้องมีเขาแค่คนเดียว ไม่เห็นกู้เหยา เขาแค่รู้สึกว่าในใจตัวเองว่างเปล่า มีลมเย็นพัดมาบ่อยครั้ง เขาลุกขึ้น ก้าวไปยังข้างโต๊ะเขียนหนังสือของกู้เหยา ข้างๆวางขาตั้งภาพหนึ่งอัน เป็นรูปที่เธอยังวาดไม่เสร็จ โม่ข่ายหยิบพู่กันขึ้นมา อยากจะวาดรูปที่เธอยังวาดไม่เสร็จให้สมบูรณ์ แต่เขาวาดไปวาดไป วาดไปเรื่อยๆไม่รู้ว่าตัวเองอยากวาดอะไร “คุณชายโม่ ทำไมทึ่มแบบนี้ คุณทำลายรูปภาพฉันแล้วเนี่ย เกลียดคุณจัง” “กู้เหยา ผม——” “ทึ่มแบบนี้ ไม่ต้องมาคุยกับฉันเลย” “กู้เหยา คุณอย่าซ่อน ออกมาให้ผมเห็นคุณ” ทำไมเขาถึงได้ยินเสียงของเธอ แต่ไม่เห็นตัวเธอ เธอซ่อนตัวที่ไหนกันแน่ ทำไมเขาหาเธอไม่เจอ “โม่ข่าย ที่นี่มันใหญ่เกินไป อยู่ไปก็ไม่สะดวก เราย้ายออกไปอยู่ที่เดิมดีกว่า” เสียงกู้เหยาดังขึ้นอีกครั้ง จู่ๆโม่ข่ายก็คิดถึงอะไรบางอย่าง รีบขับรถอย่างบ้าคลั่งกลับไปที่เมืองเมิ่งเคอจิ่งที่พวกเขาเคยอยู่ตอนแต่งงานใหม่ๆ เปิดประตูบ้าน ชั้นรองเท้ามีรองเท้าสลิปเปอร์คู่รักวางอยู่สองคู่ คู่หนึ่งใหญ่คู่หนึ่งเล็ก คู่ใหญ่ของเขา คู่เล็กของเธอ คือครั้งที่พวกเขาไปเดินห้างกัน เธอเป็นคนเลือก ในตอนนั้นเธอพูดกับเขาอย่างเขินอาย “คุณชายโม่ คุณอยากใส่รองเท้าคู่รักกับฉันไหม?” ในตอนนั้น เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น แม้เขาจะไม่ชอบใส่รองเท้าเด็กๆแบบนั้น แต่เพราะเธอชอบ เขาก็ยอมใช้กับเธอ เพียงเพราะเธอเป็นภรรยาเขา เขาอยากให้เธอมีความสุข เพราะที่บ้านมีคนดูแล บ้านที่ไม่มีคนอาศัยอยู่นานก็ยังไม่มีฝุ่น สะอาดหมดจด ราวกับว่าพวกเขาทั้งสองยังอยู่ที่นี่ พอเหยียบห้องโถง สายตาเขาก็มองไปที่ห้องครัวเป็นอันดับแรก เมื่อก่อนทุกครั้งที่เลิกงานกลับมา เธอมักจะยุ่งอยู่ในห้องครัว ได้ยินเสียงเขาเปิดประตู เธอก็จะชะเง้อศีรษะมาทักทายเขาจากห้องครัว “กลับมาแล้วหรอ อาหารจะเสร็จแล้ว คุณไปล้างมือก่อน” “โอเค” โม่ข่ายพยักหน้า จ้องมองไปทางห้องครัว ราวกับว่ากู้เหยายุ่งอยู่ในครัว กำลังทำปลาต้มที่เธอชำนาญ เติมหัวหอมที่เขาทานไม่ได้ลงไปในหม้อต้ม “กู้เหยา——” เขาเรียกชื่อเธอ แต่ไม่กล้าเข้าใกล้เธออีก หลังจากผิดหวังอยู่หลายครั้ง เขารู้แล้ว ถ้าเขาใกล้เธอ เธอจะหายตัวไปต่อหน้าเขา “คุณชายโม่ ทำไมยืนไม่ขยับเลย รีบไปล้างมือสิ เดี๋ยวทานอาหารได้แล้ว” เธอหันศีรษะมายิ้มและพูดกับเขาอีกครั้ง “โอเค” โม่ข่ายพยักหน้า แต่ก็ยังคงไม่ได้ขยับฝีเท้า เขากลัวว่าพอหันตัว แล้วเธอจะหายไปอีก “คุณชายโม่ ฉันอยากคลอดลูกลิงตัวน้อยให้คุณ” กู้เหยาในห้องครัวไม่อยู่แล้ว เธอยืนอยู่หน้าห้องนอน มองเขาอย่างกังวลและเขินอาย ประโยคนี้ โม่ข่ายจำได้ มันคือวันนั้นตอนที่พวกเขากลับมาจากโรงพยาบาล เธอบอกเขาว่าคืนนั้นเธอเป็นภรรยาของเขาอย่างแท้จริง ทั้งๆที่เธอนิสัยเขินอายขนาดนั้น แต่กลับทำเรื่องใจกล้าบ้าบิ่นกับเขา ถ้าไม่ใช่ว่าอยากอยู่กับเขาตลอดชีวิต ด้วยนิสัยเธอแล้วคงไม่ทำแบบนี้อย่างแน่นอน “กู้เหยา เธอใจร้ายจริงๆหรอ?” เธอประทับรอยแผลเป็นที่ลบไม่ออกในชีวิตเขาแล้ว กลับหายไปจากเขาด้วยวิธีที่โหดร้ายแบบนั้น ผลักเขาลงยังนรกที่ไม่มีที่สิ้นสุด ได้ชิมรสชาติแห่งความเจ็บปวดที่เน่าเปื่อย เขาไม่ต้องการเด็กคนไหน ไม่ต้องการผู้หญิงคนไหน เขาเพียงต้องการเธอ กู้เหยาที่เป็นเอกลักษณ์บนโลกใบนี้——กู้เหยาของเขา! “โม่ข่าย เราจะเดินด้วยกันไปตลอดใช่ไหม? เราจะไม่เลิกกันใช่ไหม?” ช่วงก่อนหน้านี้เธอมักจะถามเขาแบบนี้ ทุกครั้งที่ถามเขา เธอจะทำสีหน้าท่าทางเจ็บปวด เธอเป็นคนที่มั่นใจตัวเองอยู่แล้ว เธอมักจะพูดว่าเชื่อใจเขา แต่เธอไม่เชื่อมั่นในอนาคตของพวกเขา เธอต้องเจอเหตุการณ์อะไรบางอย่างมาแน่นอนถึงได้เป็นแบบนี้ แต่เขาดูไม่ออกจริงๆ ทำไมเขาดูไม่ออก? ถ้าเขาเดาความรู้สึกเธอได้เร็วกว่านี้ เรื่องวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นใช่ไหม? สุดท้ายเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่เขาไม่รู้? โม่ข่ายเดินเข้าไปในห้องที่พวกเขาใช้ด้วยกันหลายเดือน เขาเหมือนเห็นท่าทางเธอช่วยเขาผูกเน็กไทครั้งแรก ใบหน้าแดงก่ำของเธอ ก้มศีรษะลง และช่วยเขาอย่างตื่นเต้นและตั้งใจ เขาซ่อนตัวในห้อง หาร่องรอยที่กู้เหยาทิ้งไว้ในทุกๆที่อย่างโง่ๆโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปแล้วกี่วัน “อุแว้——” ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ชัดเจนของเด็กทารกก็ดังขึ้นด้านนอกประตูหนา ร่างโม่ข่ายแข็งทื่อทันที แต่เพียงครู่เดียวก็ได้สติกลับมา เขารีบวิ่งไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย รู้สึกว่าตัวเองดูไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมา ก็เปิดประตู “อุแว้——” นอกประตู เสียงร้องไห้ของเด็กทารกยังร้องต่อไป มือโม่ข่ายที่จับอยู่ลูกบิดประตูกลับไม่ขยับ โม่ข่ายหลับตาหายใจเข้าลึกๆ แล้วบิดลูกบิดเปิดประตู นอกประตู กู้เหยากำลังอุ้มลูกของพวกเขาและยิ้มกว้างมองมาที่เขา แต่เพียงเขากะพริบตาหนึ่งที คนตรงหน้าก็กลายเป็นโม่เสียวเป่าและหญิงแปลกหน้าหนึ่งคน หญิงแปลกหน้าอุ้มเด็กทารกอยู่ เด็กคนนั้นกำลังร้องไห้เสียงดัง ราวกับว่าเสียใจมาก “พี่ นี่เด็กน้อย พี่อุ้มเธอสิ” โม่เสียวเป่าพูดจบ ก็ทำสัญญาณให้แม่นมส่งเด็กให้ข่าย สายตาโม่ข่ายมองหาไปรอบๆ ไม่ได้มองเด็กน้อยเลย อีกครั้งที่เขาไม่เห็นคนที่เขาอยากเจอคนนั้น ในที่สุด เขาก็ละสายตากลับมา มองไปยังเด็กน้อยที่หญิงแปลกหน้าอุ้มอยู่ นั่นคือลูกของเขากับกู้เหยา คือความทรงจำเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้เขา เขายื่นมือสองข้างไปอุ้มเด็กมาอย่างสั่นๆ ไม่รู้ว่ามีความลึกซึ้งต่อกันหรือเปล่า พอเขาอุ้มเด็กน้อยที่เพิ่งร้องไห้เสียงดัง เด็กน้อยก็หยุดร้อง แต่ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ ราวกับว่ารู้สึกน้อยใจอย่างมาก