ตอนที่ 191 หายไปอย่างสมบูรณ์

ต๭นที่ 191 หายไปอย่างสมบูรณ์ ใบหน้าของลูกเล็กมาก มือเท้าเล็กมาก ร่างกายก็เล็กมาเช่นเดียวกัน เทียบกับเขาแล้ว ราวกับว่าเขาเป็นยักษ์ตัวหนึ่ง ส่วนเธอเป็นตุ๊กตาตัวเล็ก โม่ข่ายอุ้มเธอ ยังไงก็อุ้มได้ไม่ดี แต่เธอกลับสะอื้นหลับไปในอ้อมอกเขา ขณะที่หลับปากน้อยๆก็ขยับ ราวกับจะบ่นให้เขาฟังว่าตอนที่เธอไม่มีใครสนใจมันเจ็บปวดและเสียใจมาก โม่ข่ายมองเด็กน้อยอยู่นานมาก อดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะลงไปจูบใบหน้าเธอ คงจะเป็นหนวดเขาทิ่ม เธอเลยเอียงศีรษะแล้วหลับอีกครั้ง ตอนนี้ลูกยังเล็กมาก มองไม่ออกว่าจะโตมาเหมือนเขา หรือเหมือนกู้เหยา แต่ไม่ว่าจะเหมือนใคร เธอก็เป็นของขวัญอันล้ำค้ามากที่สุดที่กู้เหยาเหลือทิ้งไว้ให้เขา …… หลายวันต่อมา สุสานแห่งหนึ่งที่เมืองเจียงเป่ย โม่ข่ายอุ้มลูกสาวยืนอยู่หน้าหลุมศพของกู้เหยา ยืนอยู่เป็นเพื่อนกู้เหยาอยู่นานมาก เขาถึงพูดขึ้น “กู้เหยา ลูกสาวพวกเรา ผมตั้งชื่อให้เธอว่าเยว่เหยา แค่หวังให้เธอได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่างมีความสุข” พอโม่ข่ายพูดจบ หลิวยงก็เดินเข้ามา แล้วเอ่ยอย่างให้ความเคารพ “ประธานโม่ครับ เรื่องที่คุณให้พวกเราไปสืบได้ผลสรุปแล้วครับ จู่ๆสตูดิโอของหลินเช่นเช่นก็ไฟไหม้ ไม่มีร่องรอยของคนทำ อุบัติเหตุทางรถยนต์ของคุณนาย ก็สืบไม่เจอร่องรอยของคนทำครับ” โม่ข่ายส่งเสียงหัวเราะเย็นชาออกมาแล้วพูด “หลินเช่นเช่นถูกไฟคลอก ระหว่างทางที่กู้เหยารีบไปดูเธอที่โรงพยาบาลประสบอุบัติเหตุรถชน ช่างเป็นความบังเอิญที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ดูเหมือนว่าสวรรค์จะจงใจเตรียมการเอาชีวิตกู้เหยาไปในเวลานี้ กู้เหยาทำให้เทพองค์ไหนไม่พอใจกันแน่ สวรรค์ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้?” ได้ยินคำพูดของโม่ข่าย หลิวยงก็พยักหน้าแล้วพูดอีก “ประธานโม่ งั้นตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดีครับ?” โม่ข่ายมองลูกในอ้อมกอด เห็นว่าเธอหลับปุสนิท หลับปุ๋ยขนาดนี้ จู่ๆในใจก็สงบนิ่ง ถ้ากู้เหยาอยู่ในตอนนี้ จะมีความสุขขนาดไหนกันนะ? โม่ข่ายอดไม่ได้ที่จะกำหมัดมือซ้ายที่อยู่ข้างตัวแน่น ราวกับว่าต้องใช้แรงมหาศาลถึงจะข่มความเจ็บปวดก้นบึ้งหัวใจได้ ผ่านไปสักพัก เขาถึงหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “เธอต้องไม่ตายแน่ๆ” สิ่งที่เขาพูดคือประโยคบอกเล่า เอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ หลิวยงได้ยินก็แอบอึ้ง แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงพูดออกไป เขาพูดอะไรได้ล่ะ? บอกประธานโม่ว่ากู้เหยาไม่อยู่จริงๆแล้วงั้นหรอ? “ไปตามหาเธอ” โม่ข่ายเงยหน้ามองหลิวยง สายตาลุ่มลึกเหมือนกับซากที่ยังคงหักพัง “ถึงจะต้องพลิกแผ่นดินหาเธอ ก็ต้องตามหาเธอให้เจอ” พูดจบ โม่ข่ายก็รู้สึกว่าสายตาหลิวยงเปลี่ยนไปเป็นประหลาดใจมาก เหมือนกับกำลังมองคนบ้าคนหนึ่ง ทันใดนั้น โม่ข่ายก็รู้สึกค่อนข้างน่าขัน บางทีเขาอาจจะบ้าไปแล้วจริงๆ หลักฐานทั้งหมดก็พิสูจน์แล้วว่าเป็นจริง แต่เขากลับรู้สึกว่ากู้เหยายังไม่ตายตั้งแต่ต้นจนจบมาตลอด รู้สึกจริงๆว่า......เธอยังอยู่ เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เธอกำลังรอเขา รอเขาตามหาเธอ รอเขาไปช่วยเธอ ......ครั้งนี้ เขาห้ามทำให้เธอผิดหวังเลย แม้ว่าทั้งโลกจะคิดว่าเขาบ้าไปแล้ว แม้ว่าความจริงจะนองไปด้วยเลือด ก็ไม่คัดค้าน มือซ้ายข้างตัวของโม่ข่ายกำหมัดแน่น ขณะที่เหม่อลอย โม่ข่ายเหมือนเห็นรูปภาพหนึ่ง รูปกู้เหยาและเขาจูงมือลูกของพวกเขาด้วยกัน เดินภายใต้พระอาทิตย์ตก มีความสุขจนเจ็บหัวใจ …… คนในตระกูลโม่ที่เคยมีความสุขและกลมเกลียวกันมาก่อน ทุกวันนี้ทั้งหมดตกอยู่ในสภาพอึมครึม ความคิดทุกคนไปตกอยู่ที่โม่ข่าย เพราะคุณแม่โม่สงสารลูกชาย สงสารจนแอบร้องไห้เงียบๆอยู่เสมอ เธอรู้จักนิสัยลูกชายตัวเองดี เขาพูดน้อยตั้งแต่เล็ก มีเรื่องอะไรก็เก็บไว้ในใจทั้งหมด ไม่เคยพูดกับคนอื่น ในวันนี้พวกเขารู้ดีว่าโม่ข่ายเจ็บปวดเสียใจ แต่หาวิธีช่วยให้เขาดีขึ้น ช่วยปลอบเขาไม่ได้ ได้แต่มองเขารักษาแผลตัวเองอย่างช่วยอะไรไม่ได้เลย คุณพ่อโม่ลูบหลังคุณแม่โม่ ทั้งสงสารและหมดหนทาง เขาเอ่ยโน้มน้าวด้วยเสียงอ่อนโยน “อาเยียน อย่าร้องไห้เลย มู่จือโตขนาดนี้แล้ว เขารู้ว่าสงบอารมณ์ยังไง เขาไม่เป็นอะไรหรอก” “ไม่เป็นอะไรงั้นหรอ? คุณดูสิว่าทุกวันนี้เขาใช้ชีวิตยังไง? ใช้ชีวิตเหมือนกับซอมบี้ ถ้าไม่มีเด็กน้อยให้เขาดู ไม่แน่เขา......” พูดถึงโม่ข่ายที่ไม่มีใครเห็นอยู่บ้านสองสามวันก่อน น้ำตาคุณแม่โม่ก็ยิ่งไหลหนักขึ้น เธอซบบนอกคุณพ่อโม่ร้องไห้ออกมา “แม่ วางใจเถอะค่ะ ในเมื่อพี่เผาพี่สะใภ้แล้ว แปลว่าพี่เขาตัดสินใจปล่อยวางเรื่องนี้แล้วแหละค่ะ พวกเราต้องเชื่อใจพี่ ไม่นานเขาต้องร่าเริงขึ้นแน่นอน” โม่เสียวเป่าโน้มน้าวคุณแม่โม่อยู่ข้างๆ ที่จริงเธอก็สงสารพี่ชายเธอ ท่อนไม้อย่างพี่ชายเธอไม่มีแฟนมาหลายปี ในวันนี้ไม่ง่ายเลยที่จะหาเจอคนที่อยากใช้ชีวิตที่เหลือด้วย แต่จู่ๆก็กลับไม่มีแล้ว เขาออกไปทำงานนอกสถานที่ไม่กี่วัน ตอนกลับมาภรรยาที่ใช้ชีวิตด้วยก็กลายเป็นเถ้ากระดูก เรื่องนี้ไม่ว่าเป็นใครก็รับไม่ไหว ท่อนไม้อย่างพี่ชายเธอสามารถทนมาได้ก็ดีมากแล้ว คุณปู่โม่นั่งข้างๆโดยไม่พูดอะไร หรี่ตาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าในหัวกำลังคิดอะไรอยู่ นานสักพักเขาก็พูดแทรกขึ้นมา “บางทีโชคชะตากู้เหยากับมู่จืออาจจะสิ้นสุดแล้วก็ได้ ต่อไปห้ามใครพูดถึงคนคนนี้ต่อหน้ามู่จืออีก ให้เขาลืมเร็วที่สุดก็จะดี” “เธอเป็นภรรยาเขา และมีลูกสาวให้เขาด้วยหนึ่งคน เกรงว่าเขาจะไม่มีวันลืมลงตลอดชีวิตมั้งครับ” คนที่พูดคือคุณพ่อโม่ เขารู้ความรู้สึกของการรักคนคนหนึ่งดี ภรรยาเขาสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรงเขาก็เป็นห่วงจะตาย ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่ลูกชายเขาเผชิญคือความเจ็บปวดของการสูญเสียภรรยา ถูกลูกชายตอบกลับ คุณปู่โม่ก็ค่อนข้างหงุดหงิด แต่ก็หาคำพูดคัดค้านไม่ได้ เขาโบกมือพูด “ฉันเหนื่อยแล้ว กลับห้องไปพักผ่อนสักหน่อย พวกเธอรอเขากลับมาแล้วกัน” “คุณปู่ หนูไปส่งคุณปู่กลับห้องเองค่ะ” โม่เสียวเป่าประคองคุณปู่ขึ้นข้างบน คุณปู่โม่ลูบมือเธอพูด “เสียวเป่าเอ๊ย ต่อไปนี้ก็อยู่ข้างๆดูแลพี่ชายหน่อยนะ ช่วยเขาดูแลลูกด้วย เขาเป็นผู้ชายคนเดียว จะเข้าใจการเลี้ยงเด็กที่ไหนกัน” โม่เสียวเป่าพยักหน้า “คุณปู่คะ ได้เลยค่ะ” คุณปู่โม่เพิ่งขึ้นข้างบนไป โม่ข่ายก็กลับมาแล้ว เขาที่มีมารยาทมาตลอดกลับไม่ได้ทักทายพ่อแม่ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก อุ้มลุกขึ้นไปข้างบนทันที “มู่จือ——” คุณแม่โม่เรียกเขา “แม่ มีอะไรหรอครับ?” โม่ข่ายหยุดฝีเท้า หันศีรษะไปมองคุณแม่โม่ น้ำเสียงเขาเรียบ สีหน้าก็เย็นยะเยือก ราวกับว่ากลายเป็นโม่ข่ายคนที่เย็นชาจนใครไม่กล้าเข้าใกล้เหมือนตอนแรก “เรื่องของเหยาเหยา——” “แม่ครับ หลานสาวแม่ชื่อโม่เยว่เหยา ต่อไปก็คือเหยาเหยา” โม่ข่ายพูดขัดคุณแม่โม่ คุณแม่โม่ยังอยากจะพูดอะไร น้าหลิวก็รีบวิ่งเข้ามาแล้วเอ่ยอย่างรีบร้อน “คุณชายคะ คุณไปดูหน่อยสิคะ ทุกวันนี้เหมียนเหมียนไม่กินข้าวเลย ดูเหมือนใกล้จะไม่ไหวแล้วค่ะ” “เหมียนเหมียนไม่กินข้าวมาหลายวันแล้ว แต่เธอเพิ่งมาบอกฉันตอนนี้น่ะนะ” โม่ข่ายมองน้าหลิวอย่างขุ่นเคือง สายตาดุดันเหมือนมาจากอสูรในนรก “คุณชายคะ ฉันเห็นว่าคุณ——” น้าหลิวเอ่ยด้วยความกลัวจนตัวสั่น ทุกวันนี้คุณชายของพวกเขากั้นตัวเองเพราะเรื่องภรรยา แม้แต่คนในตระกูลโม่ยังเข้าใกล้ไม่ได้ คนรับใช้อย่างพวกเขาจะมีโอกาสไปบอกเขาที่ไหน