ตอนที่ 203 เลี้ยงข้าวเธอ

ต๭นที่ 203 เลี้ยงข้าวเธอ “ประธานโม่ พวกเราได้สืบแน่ชัดแล้วครับ Asteria เป็นดีไซน์เนอร์ที่ถูกบริษัท PM แบรนด์ชุดแต่งงานชื่อดังระหว่างประเทศจ้างให้เป็นหัวหน้าดีไซน์เนอร์ด้วยเงินเดือนที่สูงครับ” รถโม่ข่ายเพิ่งมาถึงตึกบริษัทเซิ่งเทียน รออยู่นานเหลียงฮุ่ยอี๋ก็เดินมารายงานสถานการณ์ “อืม” โม่ข่ายพยักหน้า แล้วพูดขึ้น “จัดการซื้อบริษัทนี้ทันที ยิ่งเร็วยิ่งดี” “ประธานโม่ครับ คือ......” “มีปัญหาอะไรหรอ?” โม่ข่ายเลิกคิ้วแล้วมองเหลียงฮุ่ยอี๋หนึ่งที แล้วพูดขึ้น “ให้ทีมที่เชี่ยวชาญที่สุดของบริษัทเซิ่งเทียนไปจัดการเรื่องนี้ ฉันต้องได้ยินข่าวดีภายในสามวัน” “ค่ะ” เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่กล้าคันค้านใดๆอีก ถึงแม้เธอจะเห็นโม่ข่ายเดินกับกู้เหยาตลอดทาง จากนั้นกู้เหยาก็ “เสียชีวิต” เธอเห็นมากับตาตัวเองว่าโม่ข่ายผ่านอะไรมาบ้างตลอดสามปี กู้เหยาอยู่ในใจโม่ข่าย เกินกว่าที่พวกเขารู้ในตอนแรกตั้งนานแล้ว ตอนที่พวกเขาเชื่อว่ากู้เหยาไม่อยู่แล้ว ประธานโม่ของพวกเขาก็ไม่ยอมแพ้ ให้คนหาตลอดสามปีเต็ม ในวันนี้กู้เหยากลับมาไม่ได้ง่ายๆ เรื่องที่เขาอยากทำ น่าจะเป็นการปกป้องเธอ ไม่ให้ใครเอากู้เหยาไปจากเขาอีก …… บรรยากาศการทำงานใหม่ กู้เหยาชอบมาก มีห้องทำงานที่กว้างสว่างและเป็นส่วนตัว ข้างล่างหน้าต่างบานใหญ่คือสวนหย่อมที่บรรยากาศดีที่สุดในเมืองเจียงเป่ย ส่วนหย่อมใกล้กับทะเล ทะเลอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเมืองเซียงเจียง หันหน้าออกไปจากตำแหน่งเธอ ก็จะเห็นตึกสถาปัตยกรรมสูงใหญ่ของเมืองเซียงเจียงลางๆ “Asteria ต่อไปก็รบกวนคุณพาทีมออกแบบในประเทศของพวกเราพยายามไปด้วยกันนะ” เฉิงเย่ประธานผู้รับผิดชอบภายในประเทศบริษัท PM พูดขึ้น เฉิงเย่อายุเพียงสามสิบ หน้าตาหล่อเจิดจรัส เป็นนักศึกษามากความสามารถที่จบจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในอเมริกา กลับจากเรียนเมืองนอกมาก็พยายามอยู่สองสามปี ก็ปีนขึ้นสู่ตำแหน่งประธานผู้รับผิดชอบภายในประเทศของบริษัท PM และเป็นหนุ่มหล่อที่ร้อนแรงอีกด้วย เหยายิ้มอย่างมั่นใจแล้วพูดว่า “ประธานเฉิง ในเมื่อพวกคุณให้เงินเดือนฉันเยอะเลย ฉันจะพยายามทำแบรนด์ PM นี้ให้ดีที่สุดค่ะ ไม่ทำให้คุณและประธานบริษัทผิดหวังแน่นอน ” ในชีวิตนี้ กู้เหยาพูดไม่เก่ง ไม่ใช่ไม่ชอบพูด แต่เธอชอบความสงบ ในระยะเวลาสามปี ตอนไม่มีงานเธอจะเดินไปรอบๆ แบกกระเป๋าสะพายแล้วเดินไปเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์ทุกที่คนเดียว เธอจะอยู่บ้านเหมือนกัน ถือหนังสือเล่มหนึ่ง อ่านหนึ่งวันเต็ม ถ้ากู้เจิ้งเต๋อไม่ได้เตือน เธออาจจะอ่านมันจนลืมทานอาหาร อาจจะเป็นนิสัยรักความสงบของเธอ สามปีมานี้นอกจากทำงานแล้ว เธอก็คุยกับคนน้อยมาก เลยไม่มีเพื่อนรักเลย แต่ตอนทำงาน เธอก็จะมีบุคลิกอีกแบบหนึ่ง มีความสามารถ ฉลาด มีพลังเป็นพิเศษ ไม่เคยทำอะไรยุ่งเหยิง ก่อนที่กู้เหยาไม่ได้พูดอะไร เฉิงเย่มองว่าเธอผอม ใบหน้ามักจะมีรอยยิ้มอ่อนโยน ในใจก็แอบสงสัยในความสามารถเธอกับงานนี้ เพียงแค่กู้เหยาพูดออกมา กลับให้ความรู้สึกเขาไม่เหมือนเดิมอย่างสิ้นเชิง ทุกคำที่เธอพูดนั้นมีพลังและน่าประทับใจ ร่างกายผอมบางของเธอเหมือนกับจะระเบิดพลังที่เขาจินตนาการไม่ถึงได้ เฉิงเย่พยักหน้า “มีคุณรับผิดชอบ ผมก็วางใจครับ” เหยาเหยายิ้ม “ประธานเฉิง คุณชมเกินไปแล้วค่ะ” หลังจากได้เจอหน้ากู้เหยา เฉิงเย่ก็พาเธอไปเยี่ยมชมบริษัท ไปรู้จักกับเพื่อนรวมงานในแผนกออกแบบ และให้ผู้ช่วยเธอหนึ่งคนชื่อเสียวหลี่ เสียวหลี่เป็นนักศึกษาที่เพิ่งเรียนจบ จบการศึกษาก็ได้มาฝึกงานกับดีไซน์เนอร์ผู้โด่งดังอย่าง Asteria เธอตื่นเต้นมากอย่างเห็นได้ชัด บ่อยครั้งที่จะเคาะประตูห้องทำงานกู้เหยา แล้วยกชามาให้กู้เหยาอย่างอบอุ่น ก๊อกๆ—— นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วที่เสียวหลี่เคาะประตูห้องทำงานของกู้เหยา เธอจะทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยังอดทนส่งเสียงพูดให้เข้ามา เสียวหลี่ผลักประตูเข้า “Asteria คะ บริษัทเรามีแขกสำคัญมาท่านหนึ่ง ประธานเฉิงให้คุณไปต้อนรับค่ะ” กู้เหยาพยักหน้า “ได้ค่ะ” ตอนที่เธอตามเสียวหลี่มา ผลักประตูเข้าไป เฉิงเย่ไม่อยู่ มีเพียงชายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ากับกางเกงสูทสีดำยืนอยู่ด้านหน้าบานหน้าต่าง หันหลังให้กับประตู เขายืนหลังตรง แผ่นหลังสมบูรณ์แบบมาก แต่ให้ความรู้สึกที่โดดเดี่ยว ราวกับว่าได้ทิ้งอะไรสำคัญมากไว้เบื้องหลัง เสียวหลี่พูด “Asteria คุณเข้าไปก่อนนะคะ ฉันไปรินชามาให้สองแก้ว” กู้เหยาพยักหน้า เดินเข้าไปในห้อง สายตามองไปที่ชายคนนั้นอีกครั้ง ตอนที่เธอจ้องไปที่แผ่นหลังเขา ทันใดนั้นเขาก็หันศีรษะมา สายตาปะทะเข้ากับเธอพอดี สายตาทั้งคู่เชื่อมเข้าหากันในอากาศชั่วขณะหนึ่ง เธอห่างจากเขาประมาณหนึ่ง แต่เธอสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงของสายตาเขา กู้เหยาตกใจกับสายตานี้ เธอจึงเบนสายตาออกมา สายตาโม่ข่ายเสียดายที่เบนสายตาออกจากเธอ ได้มองเธอต่ออีกหนึ่งวินาที เขาก็มีความสุข นานมากกว่าเขาจะพูดออกมา “Asteria ไม่คิดเลยว่าคุณคือ Asteria ดีไซน์เนอร์เสื้อผ้าอันโด่งดัง” กู้เหยาพูดอย่างสุภาพ “คุณชายโม่ สวัสดีค่ะ!” เมื่อก่อน เธอเรียกเขาว่า “คุณชายโม่” อย่างหยอกล้อ แต่ในวันนี้กลับเป็นเพียงความสุภาพที่ห่างเหิน ซึ่งไม่สามารถโจมตีได้ แต่กลับบาดหู ภายในพริบตาเดียว โม่ข่ายก็รู้สึกว่าตัวเองหายใจยากลำบาก ความจริงที่กระอักเลือดนั้นได้เตือนเขาว่ากู้เหยาของเขาจำเขาไม่ได้แล้วจริงๆ แต่เขาควบคุมตัวเองได้อย่างดีมากมาตลอด ทั้งๆที่เจ็บปวดจนเหงื่อแตกพลั่ก แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา ยังคงยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “ขอบคุณที่คุณยังจำนามสกุลผมได้” กู้เหยาพูดอีก “คุณชายโม่มาหาฉันโดยเฉพาะหรอคะ?” โม่ข่ายไม่ได้ตอบเธอตรงๆ แต่พูดถึงเรื่องอดีตของตัวเองช้าๆ “ผมกับภรรยาได้รู้จักและสมรสกัน สมรสกันมาหลายปีแล้ว ลูกก็สามขวบแล้ว ผมยังติดงานแต่งเธออยู่ ผมอยากรอให้เธอกลับมาอยู่ข้างผม ผมจะได้ชดเชยงานแต่งนี้ให้กับเธอ” โม่ข่ายพูดอยู่ กู้เหยาก็ฟังเงียบๆ จากสีหน้าและเสียงเขา เธอฟังออกว่าเขาน่าจะรักภรรยาของเขามาก เห็นสีหน้าสงบนิ่งของกู้เหยา ในใจโม่ข่ายก็เหมือนถูกคลื่นซัด อยากพูดกับเธอเหลือเกินว่าภรรยาของเขาคือเธอ แต่เขาทำไม่ได้ เขาพยายามข่มความร้อนใจตัวเองไว้ให้มากที่สุด พยายามใช้น้ำเสียงสุขุมพูดกับเธอ “Asteria ครับ ผมได้ยินมาว่าชุดแต่งงานที่คุณออกแบบนั้นมีเอกลักษณ์มาก ครั้งนี้ที่ผมมาหาคุณคือผมอยากให้คุณช่วยพวกเราสามคนออกแบบชุดแต่งงานสามชุดครับ” กู้เหยาพยักหน้า “ไม่มีปัญหาเลยค่ะ คุณสามารถบอกความต้องการคุณให้ฉันได้เลยค่ะ ฉันจะทำให้คุณพอใจมากที่สุดเท่าที่จะทำได้” โม่ข่ายพูด “ความต้องการของผมมันค่อนข้างมาก เวลาสั้นๆพูดไม่หมดหรอกครับ เรายืนทำกันตรงนี้ไม่ค่อยดี ให้ผมเชิญคุณไปทานอาหารสักมื้อด้วยกัน ทานไปด้วยคุยไปด้วย แล้วก็เป็นการขอบคุณที่คุณช่วยผมเมื่อสองวันก่อนด้วย” กู้เหยาส่ายศีรษะแล้วปฏิเสธอย่างสุภาพ “ไม่จำเป็นต้องทานอาหารหรอกค่ะ คุณชายโม่มีความต้องการอะไรบ้าง บอกฉันที่นี่ก็ได้ค่ะ” เธอไม่สนิทกับเขา อย่างน้อยก็ยังสนิทไม่ถึงขั้นให้เขาเลี้ยงอาหารเธอ