ตอนที่ 206 เธอคือภรรยาของฉัน

ต๭นที่ 206 เธอคือภรรยาของฉัน เพื่อรับประกันความปลอดภัยของเหยาเหยาน้อย ที่ที่เธอเล่นบ่อยๆ โม่ข่ายสั่งให้คนติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ และเชื่อมกับโทรศัพท์เขาโดยตรง ตอนนี้การกระทำของสองแม่ลูกทั้งหมด ได้ตกอยู่ในสายตาของโม่ข่าย เขาจ้องหน้าจอโทรศัพท์ดูพวกเธอ สายตานั้นอ่อนโยนจนจะละลายโลกทั้งใบได้ แต่มันก็สามารถปรับความแหลมคมของโลกได้ ความอบอุ่นนั้น เป็นของแม่ลูกที่คลอเคลียกันบนหน้าจอ แม้ว่ากู้เหยาจะจำเหยาเหยาน้อยไม่ได้แล้ว แต่สายตาที่เธอมองเหยาเหยาน้อยก็ยังคงเต็มไปด้วยความสงสารและความรัก ราวกับไม่เคยลืมว่านี่คือความสุขที่พวกเขาควรจะมี และความแหลมคมอีกด้านนั้นคือคนที่ทำลายความสุขนี้ โม่ข่ายโค้งมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เขาจะให้พวกมันชดใช้ที่ทำให้กู้เหยาลืมความทรงจำ “พี่ ดูอะไรอยู่น่ะ?” จู่ๆโม่เสียวเป่าก็ยื่นศีรษะมาจากด้านหลังโม่ข่าย แล้วเหลือบมองโทรศัพท์เขา “เห็นท่าทางพี่ดูทึ่มๆ” พอโม่เสียวเป่าพูดจบ ก็เห็นคนในโทรศัพท์โม่ข่ายชัดเจน ตกใจจนลูกตาดำจะถลนออกมา เธอตกใจอยู่นานมากกว่าจะพูดออกมา “พี่ นั่นมันพี่สะใภ้......พี่สะใภ้......” ยากที่จะคิดเกินไปแล้ว คนที่ตายไปแล้วสามปีจะปรากฏตัวอีกครั้งได้อย่างไรกัน หรือเธอเห็นผีกลางวันแสกๆ? บางทีคนที่เธอเห็นอาจจะไม่ใช่กู้เหยาเมื่อสามปีก่อน เพียงแต่ท่อนไม้อย่างพี่ชายเธอลืมกู้เหยาไม่ได้ ตามหาทั่วทุกมุมโลก หาคนที่เหมือนกู้เหยามาแทนที่เท่านั้น โม่ข่ายเก็บโทรศัพท์ไป มองโม่เสียวเป่าหนึ่งที แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม “อย่าตกใจ นั่งก่อน พี่จะบอกอะไรให้” “พี่ นั่นมันคนที่หน้าเหมือนพี่สะใภ้เฉยๆ ไม่ใช่พี่สะใภ้ใช่ไหม?” โม่เสียวเป่ายังคิดว่าไปหาคนที่หน้าเหมือนกู้เหยายังน่าเชื่อถือกว่าการที่กู้เหยาฟื้นคืนชีพ “เธอเป็นพี่สะใภ้เธอ แต่เธอจำพวกเราไม่ได้แล้ว อย่าไปพูดอะไรเพ้อเจ้อต่อหน้าเธอล่ะ” แม้ว่าความจริงจะโหดร้าย โม่ข่ายก็ต้องอธิบายให้โม่เสียวเป่าเข้าใจ ไม่อยากทำให้กู้เหยากลัว “พี่ อีคิวพี่มีปัญหา แต่ไอคิวพี่ยังไม่มีปัญหาใช่ไหม พี่มั่นใจได้ยังไงว่าคนที่ตายไปแล้วสามปีจะฟื้นคืนชีพ?” เพราะโม่ข่ายแคร์กู้เหยามากเกินไป โม่เสียวเป่ากังวลนิดหน่อยว่าเขาจะถูกใครปั่นหัวเข้า “พี่อย่าเจอแค่ผู้หญิงที่หน้าเหมือนพี่สะใภ้ บอกว่าจำเรื่องในอดีตไม่ได้ แล้วเธอจะกลายเป็นคุณแม่ของเหยาเหยาน้อย” “เธอคือกู้เหยาจริงๆ” ครั้งแรกที่เห็นกู้เหยา โม่ข่ายมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าเธอคือกู้เหยาของเขา บางทีหลายคนอาจจะคิดเหมือนโม่เสียวเป่า มีคนคิดจะใช้จุดอ่อนนี้ปั่นหัวเขา หาผู้หญิงที่หน้าเหมือนกู้เหยาส่งมาให้เขา หน้าคนหนึ่งคนน่ะเหมือนได้ แต่นิสัย วิถีการใช้ชีวิต การเคลื่อนไหวและการกระทำเล็กน้อยต่างๆนั้นใครก็ไม่สามารถเลียนแบบได้ กู้เหยาในตอนนี้จำเรื่องราวในอดีตไม่ได้แล้ว แต่การกระทำหลายอย่างของเธอเหมือนเมื่อก่อนเลย ไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด เสียงที่เธอพูด มันคือเสียงไพเราะที่เป็นเอกลักษณ์ของกู้เหยา ไม่ใช่ใครก็เลียนแบบได้ “พี่ ยังไงเหยาเหยาน้อยก็อยู่ พี่หาวิธีตรวจ DNA ดูสิ จะได้มั่นใจหน่อย” เรื่องนี้โม่เสียวเป่าถือว่าเป็นคนนอก เธอค่อนข้างใจเย็น คนที่ตายไปแล้วสามปีจู่ๆก็ปรากฏตัว อย่างไรเรื่องนี้ก็มีเงื่อนงำ แม้ว่าโม่เสียวเป่าจะไม่เคยเห็นศพของกู้เหยา แต่คุณปู่และคุณพ่อของพวกเขาเคยเห็น พวกเขาคงไม่หลอกหรอก ถ้าพวกผู้ใหญ่ไม่ได้หลอก งั้นกู้เหยาคนนี้ก็มีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นของปลอม...... กู้เหยาตัวปลอมเข้าใกล้พี่ชายเธอต้องมีความลับที่ซ่อนไว้แน่ๆ เธอต้องช่วยพี่ชายเธอที่ถูกกู้เหยาตัวปลอมทำให้สับสน ให้เขาได้เห็นเนื้อแท้ของกู้เหยาตัวปลอมชัดๆ “ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดนี้แล้ว” ทิ้งประโยคเย็นชาไว้ โม่ข่ายลุกขึ้นมาแล้วเดินไป ทิ้งแผ่นหลังอันเย็นชาไว้ให้โม่เสียวเป่า เห็นแผ่นหลังของโม่ข่าย แล้วนึกถึงสีหน้าท่าทางของโม่ข่ายตอนดูวิดีโอในโทรศัพท์ โม่เสียวเป่ารู้เลยว่าท่อนไม้อย่างพี่ชายเขามั่นใจอย่างแน่นอนว่าผู้หญิงข้างๆเหยาเหยาน้อยคือภรรยาของเขา สามปีที่ผ่านมา นอกจากยิ้มให้กับเหยาเหยาน้อยแล้ว เขาก็ไม่ยิ้มให้ใครอีก และเขาเพิ่งจะยิ้มอ่อนโยนอย่างนั้นให้กับกู้เหยาในโทรศัพท์ โม่เสียวเป่าถอนหายใจหนึ่งที พี่ชายท่อนไม้ของเขาน่ะ เมื่อก่อนไม่เข้าหาผู้หญิงคนไหนเลย ไม่คิดว่าสุดท้ายจะติดกับผู้หญิงคนหนึ่งได้ และตาบ้าจ้านเนี่ยนเป่ยคนนั้นกลับตรงกันข้ามกับพี่ชายท่อนไม้ของเธอเลย จ้านเนี่ยนเป่ยเข้ากับทุกคนได้ แต่กลับหลบเลี่ยงเธอ สามปีที่ผ่านมา เธอวิ่งตามเขาไม่น้อย แต่ตอนเขาเห็นเธอก็จะทำหน้านิ่งไม่สนใจเธอ เหมือนกับบรรพบุรุษเธอไปติดหนี้เขา แต่ไม่สนใจหรอก เธอมีแผนการใหม่แล้ว ไม่เกินวันพรุ่งนี้ เรื่องนั้นจะต้องสร้างปัญหาใหญ่โต เธออยากจะเห็นเมื่อถึงเวลานั้นจ้านเนี่ยนเป่ยจะนั่งติดพื้นไหม วันนี้ยังพอมีเวลา เพื่อไม่ให้พี่ชายท่อนไม้ของตัวเองถูกหลอก โม่เสียวเป่าตัดสินใจจะไปลองดูผู้หญิงคนนั้นหน่อย ไปดูว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สะใภ้เธอจริงๆ หรือว่าเป็นคนที่คนอื่นส่งมากันแน่? “พี่เหยาเหยาตัวโต เหยาเหยาเลี้ยงสตรอว์เบอร์รี่พี่ดีไหมคะ?” โม่เสียวเป่ากำลังจะลงมือ เหยาเหยาน้อยก็จูงเหยาเหยาตัวโตออกมาจากห้องรับแขก และปะทะหน้ากับโม่เสียวเป่า โม่เสียวเป่าอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมา แอบมองกู้เหยาหนึ่งทีแล้วพูด “เหยาเหยาลูก รู้จักเพื่อนใหม่คนนี้หรอคะ?” เหยาเหยาน้อยออกแรงพยักหน้า “คุณน้าเล็ก นี่คือพี่เหยาเหยาตัวโตของหนูค่ะ” เหยาเหยาน้อยแนะนำอย่างสบายๆหนึ่งรอบ กู้เหยาก็พยักหน้าอย่างสุภาพ แล้วเอ่ยเสริม “คุณหญิงโม่ สวัสดีค่ะ! ฉันชื่อกู้เหยาค่ะ” โม่เสียวเป่ามองกู้เหยาอย่างอึ้งๆ ชื่อเหมือน เสียงเหมือน รูปลักษณ์ภายนอกเหมือน อย่าว่าแต่พี่ชายท่อนไม้เธอยืนกรานเลย แม้แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ โม่เสียวเป่ายังจำได้ กู้เหยามักจะยิ้มอย่างอ่อนโยน เสียงพูดก็เหมือนตอนนี้ ทำให้คนฟังสบายใจ โดยเฉพาะท่าทางสุขุมของกู้เหยา โม่เสียวเป่าไม่ลืมอย่างแน่นอน ไม่ว่าเธอจะจำเรื่องราวในอดีตได้หรือไม่ได้ แต่ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยมาก เหมือนกับว่าไม่เคยจากไปมาก่อน มองสำรวจกู้เหยานานมาก โม่เสียวเป่าก็เดินเข้าไปกอดกู้เหยาหนึ่งที “คุณหญิงกู้ สวัสดีค่ะ! ฉันชื่อโม่เสียวเป่านะคะ จากนี้ไปพวกเราเป็นเพื่อนกันนะคะ พี่เรียกฉันว่าเสียวเป่าก็ได้ค่ะ” จู่ๆก็ถูกเสียวเป่ากอด กู้เหยาก็อึ้งเล็กน้อย รู้สึกว่าคนในครอบครัวโม่นี้ดูเหมือนจะอบอุ่นกันมาก โม่ข่ายคนนั้น เธอเจอเขาเพียงครั้งเดียว เขาก็มาหาถึงที่บริษัทให้เธอออกแบบชุดทางการให้สามพ่อแม่ลูก คราวที่แล้วบังเอิญเจอเหยาเหยาน้อยที่ส่วนหย่อม เด็กเล็กขนาดนี้ ก็ควรจะลืมเรื่องราวต่างๆไปอย่างง่ายดาย ไม่คิดว่าจะยังจำเธอได้อีก ในตอนนี้คุณน้าเล็กที่เหยาเหยาพูดถึง ครั้งแรกที่เจอกันก็กอดเธอใหญ่เลย โม่เสียวเป่าก็ยัดเหยาเหยาน้อยไว้ในอ้อมกอดของกู้เหยา “คุณหญิงกู้คะ เหมือนว่าพี่ฉันจะมีธุระเพิ่งไป ฉันก็ต้องรีบไปทำธุระเหมือนกัน เหยาเหยาน้อยไม่ชอบเล่นคนเดียวน่ะค่ะ วันนี้รบกวนคุณอยู่เป็นเพื่อนเธอหน่อยนะคะ” กู้เหยา “……” เธอมาที่ตระกูลโม่เพื่อดูลูกเท่านั้น ทำไมตอนนี้เหมือนติดกับหมาป่าเลย แต่พอคิดว่าได้อยู่เป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อยแล้ว เธอก็เต็มใจมาก