已经是第一章了
ตอนที่ 208 แค่อยากมาดูคุณ
ตนที่ 208 แค่อยากมาดูคุณ
“ผู้บัญชาการใหญ่ของเจียงเป่ย นอกจากจ้านเนี่ยนเป่ยจะเป็นใครได้ล่ะครับ?”
โม่เสียวเป่าช่วงปีนี้ยิ่งโตก็ยิ่งสวยน่าหลงใหล แต่พี่ทหารคนนี้หลงเสน่ห์เธอเลย แถมยังพูดหน้าตายกับเธออีกด้วย
“แล้วแฟนเขาคือใครหรอคะ?” โม่เสียวเป่ามองพี่ทหาร ยิ้มสดใสเหมือนดอกไม้ที่กำลังบาน มองแล้วสวยและน่าหลงใหล
“แฟนของเขา ก็เป็นว่าที่ภรรยาของผู้บัญชาการใหญ่ของพวกเรายังไงล่ะครับ” พี่ทหารก้มศีรษะมองโม่เสียวเป่าหนึ่งที ผู้หญิงคนนี้สวมชุดสวยงาม มองก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ “ยังไงเธอก็ไม่สมกับเป็นภรรยาของผู้บัญชาการใหญ่หรอก”
คำพูดพยางค์สุดท้ายของพี่ทหารยังไม่ทันพูดจบ ใบหน้าก็มีหมัดหนักประทับลงไป
โม่เสียวเป่าต่อยอย่างรวดเร็ว พีทหารยังไม่ทันได้ป้องกัน หมัดนี้ก็ต่อยลงมาบนใบหน้าเขาจังๆ เจ็บจนเกือบร้องออกมา
“นี่สาวน้อย รู้ไหมเนี่ยว่ากำลังทำอะไร?” พี่ทหารมองโม่เสียวเป่าอย่างโกรธๆ แต่ไม่กล้าทำอะไรโม่เสียวเป่า
แม้ว่าผู้บัญชาการใหญ่ของพวกเขาจะไม่ยอมรับสถานะของโม่เสียวเป่า แต่ที่กองบัญชาการเจียงเป่ยใครไม่รู้บ้างว่าโม่เสียวเป่าเป็นคนใหญ่คนโต
โม่เสียวเป่าโทรมาที่กองบัญชาการทุกวันวันละหลายสาย ไม่ว่าใครก็ตามที่รับโทรศัพท์ ก็จะถูกสั่งให้ไปบอกจ้านเนี่ยนเป่ยว่าเธอชอบเขา อยากแต่งงานกับเขา
เรื่องนี้ก็ได้แพร่หลายไปทั่วกองบัญชาการเขตแล้ว เป็นความลับที่เปิดเผยของกองบัญชาการเขต ทุกคนก็รู้หมดแล้วว่าผู้บัญชาการใหญ่ของพวกเขานั้นมีหญิงสาวมาพัวพันด้วย
ที่จริงแล้วแค่ผู้บัญชาการใหญ่ของพวกเขาหาช่างเทคนิคมาทำ โม่เสียวเป่าก็โทรเข้ามาไม่ได้แล้ว แต่ผู้บัญชาการใหญ่ของพวกเขากลับไม่ทำ นั่นก็เป็นไปได้ว่าเขาอยากจะรับโทรศัพท์ของเธอ
ทัศนคติของผู้บัญชาการใหญ่ต่อโม่เสียวเป่าก็เกี่ยวข้องกับทัศนคติของลูกน้องที่มีต่อโม่เสียวเป่า ดังนั้นแม้ว่าเธอจะต่อยใคร พี่ทหารก็ไม่กล้าทำอะไรเธอ
เสียวเป่าสามารถทนได้ทุกเรื่อง แต่ทนไม่ได้ที่มีคนกล้าพูดว่าเธอคบกับจ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้ หมัดเดียวไม่ได้ทำให้ความโกรธเธอลดลง เธอเลยลงหมัดหนักต่อยลงไปที่ท้องของพี่ทหารด้วยหนึ่งหมัด
พี่ทหารกุมท้องที่ถูกต่อย “เธอ——”
“เธอทำไม?” โม่เสียวเป่าต่อยไปแล้ว ถอยออกสองก้าวแล้วปรบมือ “สองหมัดนี้ต่อยเพราะปากพล่อย”
พี่ทหารชี้เธออย่างขุ่นเคือง “เธออย่าคิดว่าฉันไม่กล้าจับเธอนะ”
“พี่ควรจับฉันไม่ใช่หรอ?” โม่เสียวเป่ามองพี่ทหารที่ถูกเธอต่อยสองทีด้วยความอวดดี “ฉันขัดขวางการทำงานของพี่ แถมต่อยอีก หรือพี่จะให้ฉันออกไปแบบนี้หรอ?”
“ฉัน......” หน้าของพี่ทหารบวมจนเจ็บ ท่าทางก้าวร้าวของโม่เสียวเป่าบังคับให้เขาลำบากใจ
คำพูดที่เขากำลังจะพูดเมื่อครู่ เป็นเบื้องบนสั่งเขาให้พูด เรื่องการจับเบื้องบนไม่ได้สั่ง เขาไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเอง
“พี่ไม่กล้าจับฉันใช่ไหมล่ะ?” โม่เสียวเป่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ยิ้มแล้วพูด “ตอนนี้ฉันจะถ่ายสองสามรูปลงอินเตอร์เน็ต ฉันจะให้ทุกคนได้เห็น พี่ทหารที่กองบัญชาการเขตเจียงเป่ยยังทนให้คนหลอกลวง แบบนี้จะปกป้องประเทศและประชากรได้ยังไง?”
พี่ทหารก็เลือดร้อนเหมือนกัน ถูกโม่เสียวเป่ายั่วโมโหแบบนี้ ถ้าเขาไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง งั้นเขาคงต้องถอดชุดทหารทิ้งไปได้เลย
ดังนั้นโม่เสียวเป่าจึงถูกจับในฐานะอาชญากรไว้ที่ห้องขังสักห้อง ห้องมืดอับชื้น บรรยากาศแย่กว่าที่เธอคิดว่ามากโข
โม่เสียวเป่านั่งลงไปบนเตียงเหล็กที่มีไม้อยู่แผ่นหนึ่ง มองนี่ดูนั่น หลังจากสำรวจแล้วก็พูดออกไป “รู้นานแล้วว่าสภาพที่นี่มันแย่มาก กลิ่นเหม็นหนูมากเวอร์ ต้องหาทางเข้ามาด้วยวิธีอื่นแล้วล่ะ”
ตอนนี้ถูกขังไว้ที่นี่ และไม่รู้เหมือนกันว่าจ้านเนี่ยนเป่ยจะรู้หรือเปล่า ถ้าเกิดเขาไม่รู้ เธอก็ถูกขังไปเปล่าประโยชน์
ไม่ได้การ เธอต้องทำให้จ้านเนี่ยนเป่ยรู้ให้ได้ว่าเธออยู่ที่นี่ คิดหาวิธีล่อเขามา แค่เจอเขาเธอก็จะได้คิดแผนขั้นต่อไป
โทรศัพท์ของโม่เสียวเป่าโดนยึดไป ส่งข้อความไม่ได้ โทรศัพท์ไม่ได้ ต้องพึ่งความสามารถสิงโตคำรามของเธออย่างเดียว
เธอกระโดดลงมาจากเตียงเหล็ก ยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่างเหล็ก แล้วตะโกนเสียงดัง “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันมาพบนายโดยเฉพาะเลย ก่อนมาฉันก็บอกกับที่บ้านแล้วด้วย ถ้าฉันเป็นอะไรไป พวกเขาต้องขอให้นายช่วยแน่”
“จ้านเนี่ยนเป่ย นายบอกว่าฉันกินนายไม่ได้ แล้วนายจะหลบหน้าฉันทั้งวันทำไม?”
“จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้คนหูหนวก ได้ยินฉันไหมเนี่ย? ถ้าไม่ตอบฉันอีก รอให้ฉันออกไปก่อนเราจะได้เห็นดีกัน”
“จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันโดยหนูกัดอ่ะ จะตายอยู่แล้ว รีบมาช่วยฉันสิ”
โม่เสียวเป่าตะเบงคอร้องตะโกน ตะโกนได้ไม่กี่ที คอก็ยิ่งเจ็บแสบไปหมด เสียงก็แหบพร่าแล้ว
“ฉันเห็นว่าเธอร้องตะโกนเสียงดัง กระตือรือร้นขนาดนี้ ไม่เห็นจะเหมือนคนใกล้ตายเลย”
ตอนที่โม่เสียวเป่ากำลังจะหมดหวัง เสียงจ้านเนี่ยนเป่ยก็ดังมาจากข้างๆ เธอหันไปมองตามเสียง จ้านเนี่ยนเป่ยที่สวมชุดทหารกำลังเดินมาทางเธอ
ความสูงของจ้านเนี่ยนเป่ยและพี่ชายท่อนไม้ของเธอไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่จ้านเนี่ยเป่ยอยู่ที่กองบัญชาการเขตตลอดปี ได้ออกกำลังทุกอย่างหมด สีผิวจึงคล้ำกว่ามาก ดูแล้วแข็งแรงและเต็มไปด้วยกำลัง
เห็นจ้านเนี่ยนเป่ยที่สูงใหญ่กำยังและยังดูดีมากอีก โม่เสียวเป่าคิดว่าน้ำลายตัวเองจะไหลออกมาแล้ว
เมื่อครู่เธอตะโกนจนหมดแล้วแรง ตอนนี้ได้เห็นจ้านเนี่ยนเป่ยแล้ว เหมือนกินยาชูกำลัง เต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่าในพริบตาเดียว
โม่เสียวเป่ากระโดดไปด้วยพูดไปด้วย “จ้านเนี่ยนเป่ย นายคงทนไม่ได้ที่ให้สาวสวยแบบฉันอยู่ที่นี่ ถ้าฉันอยู่ที่นี่ นายจะต้องแอบรู้สึกผิดสุดๆเลย”
จ้านเนี่ยนเป่ยเลิกคิ้วมองธอ “ไม่เจอกันช่วงหนึ่ง ไม่เห็นความสามารถเธอมานาน หน้าหนาขึ้นนะ”
โม่เสียวเป่ายิ้มกว้างพูด “เพราะคุณเป็นคนที่ฉันชอบไง ต่อหน้าคุณฉันก็ต้องเป็นตัวเองให้มากที่สุด”
“หน้าหนา” คำพูดนี้ไม่ได้เจ็บสำหรับโม่เสียวเป่าเลยสักนิด เธอยอมรับว่าหน้าเธอหนา ถ้าไม่หนาจะจีบจ้านเนี่ยนเป่ยได้อย่างไร
จ้านเนี่ยนเป่ย “ต่อยคนสร้างเรื่องก็เป็นตัวเองหรอ?”
โม่เสียวเป่า “จ้านเนี่ยนเป่ยอย่างเพิ่งพูดเรื่องอื่น รีบเปิดประตูให้ฉันออกไปเร็ว ในนี้มีหนูเยอะมาก ยุงก็เยอะ กัดฉันจะตายอยู่แล้ว”
จ้านเนี่ยนเป่ย “ใครบอกว่าเธอจะออกมาได้?”
โม่เสียวเป่า “คุณไม่ได้มารับฉันออกไปหรือไง”
จ้านเนี่ยนเป่ย “เธอสร้างเรื่องเองทั้งนั้น ก็รับผิดชอบผลลัพธ์มันไปเองสิ ฉันแค่มาดูเธอเท่านั้น เธอตะโกนซะโหยหวนเลยไม่ใช่หรือไง?”
โม่เสียวเป่า “แล้วไงล่ะ?”
จ้านเนี่ยนเป่ย “แล้วก็จะเล่นอะไรก็เล่นไป”
โม่เสียวเป่า “ฉันอยากเล่นกับคุณ”
จ้านเนี่ยนเป่ยพูดเสียงดัง “กองบัญชาการเขตเป็นสถานที่สำคัญ คนที่ก่อความวุ่นวายต้องดำเนินการตามกฎหมาย ใครก็ไม่ยกเว้น”
โม่เสียวเป่า “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณจะทำอะไร?”
จ้านเนี่ยนเป่ย “ก็แบบที่เธอเห็น”
พูดจบ จ้านเนี่ยนเป่ยก็หันร่างเดินไปเลย
已经是最新一章了
加载中
