ตอนที่ 209 จับเขาก่อน

ต๭นที่ 209 จับเขาก่อน “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณห้ามไปนะ” โม่เสียวเป่ายื่นมือออกจากหน้าต่างไปจับจ้านเนี่ยนเป่ยไว้ แต่จับได้แต่อากาศ แต่เธอโต้กลับอย่างรวดเร็ว เธอถอดรองเท้าและปาใส่จ้านเนี่ยนเป่ย แต่ปาไม่โดน เธอโกรธจนร้องไห้งอแงเสียงดัง “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณยังเป็นคนอยู่ไหม?” ไอ้ชายโฉด ทำไมทำเกินไปแล้ว เขามาถึงแล้วแท้ๆ แถมเห็นว่าเธอถูกขังไว้ในที่มืดอับชื้นแบบนี้ เขายังไม่สนเธอและเดินหนีไปจริงๆ “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณไม่พาฉันออกไป ฉันจะระเบิดที่นี่ของคุณ” โม่เสียวเป่าโกรธสุดๆ เตะเข้ากำแพงอย่างแรง เพราะเธอโกรธมากเกินไป ไม่ได้สังเกตเลยว่าเท้าที่เตะกำแพงไม่ได้สวมรองเท้า ตอนที่เธอรู้สึกก็สายไปแล้ว เนื้อนิ้วโป้งถูกดึงออกไปแผ่นใหญ่ “โอ๊ย......เจ็บจะตายอยู่แล้ว!” โม่เสียวเป่าเจ็บจนร้องออกมา ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเธอที่ดูเหมือนไม่ได้แกล้งทำ จ้านเนี่ยนเป่ยก็หยุดฝีเท้าลงเล็กน้อย หันศีรษะกลับไปดู โม่เสียวเป่าร้องเจ็บด้วยหน้าตาบูดบึ้ง พอเห็นจ้านเนี่ยนเป่ยมองมา รู้ว่าเป็นโอกาสอันดี เธอกะพริบตา น้ำตาเม็ดโตก็กลิ้งไหลลงมาจากขอบตา เธอปาดน้ำตาออก น้อยอกน้อยใจเหมือนทั้งโลกติดค้างเธออย่างไรอย่างนั้น “จ้านเนี่ยนเป่ย เท้าฉันเลือดออก แต่ไม่เป็นไร ฉันฝ่าฝืนกฎก็ต้องได้รับการสั่งสอนที่เหมาะสม ไม่งั้นก็ไม่เข็ดตลอด คุณไม่ต้องสนใจฉัน” “คุณพูดถูกแล้ว งั้นคุณอยู่ที่นี่ดีๆแล้วกัน” จ้านเนี่ยนเป่ยพยักหน้า ยอมรับว่าที่เธอพูดมันถูกต้อง จากนั้นก็หันศีรษะเดินไป “อะ อะไรนะ?” โม่เสียวเป่าสงสัยว่าตัวเองฟังผิด แต่ตอนที่เห็นจ้านเนี่ยนเป่ยยิ่งเดินไปไกลเรื่อยๆ เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด จ้านเนี่ยนเป่ยคนโฉดนั้นทิ้งเธอไว้จริงๆ “จ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้คนชั่ว กลับมาหาฉัน กลับมาเดี๋ยวนี้!” โม่เสียวเป่าโกรธจนกระโดดขึ้นมา ถ้าในมือเธอมีระเบิด เธอจะเขวี้ยงระเบิดใส่เขาแน่นอน เท้าเธอบาดเจ็บเลือดออก เขาไม่สงสารเธอสักนิดจริงๆ และไม่สนใจเธอด้วย แถมยังให้เธออยู่ในที่มืดอับชื้นแบบนี้อีก โม่เสียวเป่าโกรธจนทั้งกระโดดและด่า สุดท้ายด่าจนหมดแล้วแรง ก็เผลอหลับไปบนเตียงไม้แข็งๆ ตอนที่หลับไม่สนิท ปากเธอก็ด่าคนไปด้วย “ไอ้ชั่วจ้านเนี่ยนเป่ย ไอ้เลวจ้านเนี่ยนเป่ย อย่าให้ฉันจับคุณได้นะ ไม่งั้นฉันจะถลกหนังคุณ ดึงกล้ามเนื้อออก ดื่มเลือดคุณ กินเนื้อคุณ......” ท่ามกลางความฝัน โม่เสียวเป่าก็มีท่าทางที่รุนแรง พูดไปด้วยกัดฟันไปด้วย ราวกับเกลียดจ้านเนี่ยนเป่ยเข้ากระดูกจริงๆ แต่ผ่านไปไม่กี่วินาที จู่ๆเสียงเธอก็อ่อนลง “จ้านเนี่ยนเป่ย ทำไมคุณต้องหลบฉัน? ไม่รู้หรอว่าฉันชอบคุณมากแค่ไหน” ได้ยินโม่เสียวเป่าพูด หมอทหารหญิงก็ส่ายศีรษะ ค่อยๆจับเท้าโม่เสียวเป่า แล้วใช้สำลีชุบยาค่าเชื้อโรคทาเข้าที่บาดแผลบนเท้าเธอ โม่เสียวเป่าเป็นคนอารมณ์ร้อน เตะนั้นเธอออกแรงเตะมหาศาลเลยล่ะ เท้าของเธอทั้งขาวและนุ่ม เตะแบบนี้ เนื้อตรงนิ้วโป้งขวาถูกเตะออกจนไม่มีแล้ว โม่เสียวเป่าเจ็บจนขมวดคิ้ว แต่เพราะเมื่อครู่ระบายอารมณ์ใช้แรงมากเกินไป ตอนนี้จึงหลับสนิทมาก คุณหมอพันแผลให้เรียบร้อยแล้ว เธอก็ยังไม่ตื่น หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณหมอก็ออกไปรายงานกับจ้านเนี่ยนเป่ยด้านนอก “เนื้อนิ้วโป้งขวาของคุณหนูโม่หลุดไปชิ้นใหญ่เลยค่ะ ฉันช่วยทำแผลยังรู้สึกเจ็บเลย ไม่คิดว่าคนตัวเล็กแบบเธอจะไม่ร้องสักแอะ” “รู้แล้วครับ คุณไปทำธุระต่อเถอะ” หลังจากหมอทหารออกไปแล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยก็เดินไปที่ห้องมืดอับชื้นนั้น สายตาทอดมองไปยังโม่เสียวเป่าที่นอนบนเตียงที่สกปรกและแข็ง ความสามารถในการปรับเปลี่ยนของเธอสุดยอดจริงๆ สามารถหลับบนเตียงผุพังแบนี้ได้ มองเธอเต็มสองตา จ้านเนี่ยนเป่ยก็อุ้มเธอขึ้นบ่าแล้วเดินไป โดนจ้านเนี่ยนเป่ยแบกขึ้นไหล่โม่เสียวเป่าก็ตื่นแล้ว ถ้าพูดตามตรง เธอตื่นตั้งแต่ตอนที่จ้านเนี่ยนเป่ยเข้ามาแล้ว เธอแอบลืมตามองหนึ่งที แล้วหลับลงทันที แกล้งทำเป็นหลับลึกมาก รอให้เขาแบกเธอออกไปก่อนค่อยพูด เธอรู้ว่าจ้านเนี่ยนเป่ยทนไม่ได้หรอก เด็กสาวที่สวยแบบเธอบนโลกใบนี้มีไม่กี่คนหรอก จ้านเนี่ยนเป่ยแบกโม่เสียวเป่าเหมือนกับแบกของ ไม่ได้มีความสงสารและนุ่มนวลสักนิด โม่เสียวเป่าถูกจ้านเนี่ยนเป่ยแบกกลับหัว ตามการเดินของเขา แก้มเธอแนบเข้ากับหลังของเขา รู้สึกถึงความอบอุ่นในร่างกาย ความรู้สึกแบบนี้มันดีจริง ขณะที่โม่เสียวเป่ากำลังดำดิ่งลงไปในความเพ้อฝันอันงดงามของตัวเอง จ้านเนี่ยนเป่ยก็แบกเธอมาถึงห้องเขาในกองบัญชาการเขต หลังจากเข้าห้องไป จ้านเนี่ยนเป่ยก็ปิดประตูแน่น โยนโม่เสียวเป่าลงไปบนโซฟาเหมือนโยนสิ่งของ จากนั้นก็หันร่างกลับเข้าห้องไป ไม่ได้มองเธอสักแวบเดียว ถ้าเธอหล่นลงไปจะทำอย่างไร? โม่เสียวเป่าลูบบั้นท้ายที่โดนกระแทกเจ็บ ปากก็แอบด่า “ไอ้บ้าจานเนี่ยนเป่ย จำไว้เลยนะ!” รอเธอจับเขาให้ได้ก่อน รอให้เธอได้เป็นภรรยาเขา ถึงตอนนั้นเธอจะจัดการเขา ไม่นานนัก ในห้องก็มีเสียงน้ำไหล โม่เสียวเป่าได้ยิน ในหัวก็ปิ๊งขึ้นนมา รู้สึกว่าโอกาสอันดีมาถึงแล้ว โอกาสดีๆแบบวันนี้ ถ้าเธอไม่ทำอะไรกับจ้านเนี่ยนเป่ย เธอจะขอโทษสวรรค์ ขอโทษประเทศชาติ และขอโทษตัวเธอเอง โม่เสียวเป่าคิด เธอกัดฟัน จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าทั้งร่างออกหมด เธอไม่เชื่อหรอกว่าถ้าเธอทำทั้งหมดนี้แล้วเขาจะยังควบคุมตัวเองได้ ถอดเสื้อผ้าเสร็จ โม่เสียวเป่าก็วิ่งเข้าห้องน้ำในห้องไปอย่างไม่รีรอ—— ประตูห้องน้ำไม่ได้ปิดสนิท โม่เสียวเป่ามองเห็นเงาลางๆที่อยู่ในห้องน้ำ แต่เธอใจกล้าบ้าบิ่น อารมณ์ร้อน ยังไงก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่เคยทำเรื่องจับผู้ชายแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ก็แอบรู้สึกหงุดหงิดและเขินอายนิดหน่อย เธอหายใจเข้าลึกๆ กำหมัด ยืนอยู่นานสักพักก่อนจะรวบรวมความกล้าเตะประตูเข้าไป ประตูเปิดแล้ว โม่เสียวเป่ามองไปก็เห็นจ้านเนี่ยนเป่ยกำลังอาบน้ำอยู่ที่ฝักบัว สายน้ำพรมไปทั่วร่างกำยำของเขา เป็นภาพที่ดูดีมาก โม่เสียวเป่าเหม่อไปเลย ไม่รู้ว่าขั้นตอนต่อไปต้องทำอะไร จ้านเนี่ยนเป่ยหันศีรษะไปมองแวบหนึ่ง แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้น จากนั้นก็หันศีรษะกลับไปอาบน้ำต่ออย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าโม่เสียวเป่าโปร่งแสงสำหรับเขา โม่เสียวเป่ารู้สึกว่าตัวเองถูกเหยียดหยาม ถูกเหยียดหยามอย่างแน่นอน เธอเปลือยกายต่อหน้าเขาแท้ๆ เขากลับทำเหมือนว่าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขาทำเหมือนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขาเห็นอะไรต่อมิอะไรเธอหมดแล้วนะ แม้ว่าเขาที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าจะไม่ได้ต่างจากที่คิดไว้ แต่ก็ไม่อะไรมาก จุดประสงค์ของเธอคือจับเขาให้ได้ก่อน โม่เสียวเป่าเดินไปสองสามก้าว กอดจ้านเนี่ยนเป่ยไว้แน่นจากด้านหลัง ร่างกายนุ่มนิ่มแนบเข้ากับแผ่นหลังเขา