ตอนที่ 212 เพื่อนที่สำคัญที่สุด

ต๭นที่ 212 เพื่อนที่สำคัญที่สุด ในขณะเดียวกัน กู้เจิ่งเต๋อที่อยู่อีกห้องหนึ่งยังคงนอนไม่หลับ เหตุผลที่ทำให้เขานอนไม่หลับก็คือ โทรศัพท์สายหนึ่งที่โทรมาตอนบ่ายวันนี้ ถ้าหากความเข้มแข็งของเขาในวันนี้ ต้องถูกกดดันจากคนๆนั้น เขาจำต้องพ่ายแพ้ไปโดยปริยาย แต่เขากลับสามารถควบคุมคนๆนั้นไว้ได้ ก็เพราะความลับอันนั้น เป็นข้อต่อรองเดียวที่เขามีอยู่ แล้วยังมีโม่ข่ายนั่นอีกล่ะ ยังมัวนั่งนิ่งอยู่ได้ เขาไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างโม่ข่ายที่ชาญฉลาดขนาดนั้นเดาไม่ออกว่าจุดประสงค์ที่เขาต้องพากู้เหยากลับมาคืออะไร โม่ข่ายรู้อยู่แล้วว่าความตั้งใจจริงๆของเขาคืออะไร แต่กลับไม่ส่งคนมาหาเขา นั่นก็หมายความว่า ในใจของโม่ข่ายมีความคิดอีกอย่างหนึ่ง ไม่ยอมตกหลุมเขาโดยง่าย บรรดาผู้ใหญ่ในบ้านโม่ต่างก็กังวลเขาเพราะเรื่องนั้น อยากจะกำจัดเขาออกไปให้พ้นๆเสียที เพราะว่าเรื่องของกู้เหยา โม่ข่ายเกลียดเขาจนเข้ากระดูกดำ ทั้งสองคนนี้ตอนนี้ล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา นั่นเป็นเพราะว่าในมือของเขากุมทั้งสิ่งของและคนที่สำคัญที่สุดต่อพวกเขาเอาไว้แล้ว ครั้งหนึ่งสิ่งของทั้งสองอย่างนั้นไม่ได้ถูกเขาควบคุมไว้ ถ้าอย่างนั้นเขาก็อาจจะถูกพวกเขาทำลายเสียจนสิ้นซากไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่อาจทนนิ่งต่อไปได้ เขาต้องหาช่องทางให้มากขึ้น ต้องการกำลังสนับสนุนฝ่ายตัวเองเพื่อที่จะไปสู้รบกับบ้านโม่ให้ได้ ในที่สุดเขาก็สามารถคิดถึงใครบางคนขึ้นมาได้ ตอนนี้ทั้งสองเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากในเมืองจิงตู พวกเขาคือพันธมิตรที่ไม่เลวเลยที่เขาจะสามารถเลือกได้ ....... เสียงฟ้าร้องยังคงดังอยู่ตลอดทั้งคืนพร้อมกับลมฝน คืนนี้ กู้เหยาราวกับไม่ได้นอนเลยทั้งคืน พอหลับตาลงทีไรก็เห็นแต่ภาพที่น่ากลัวเหล่านั้นทุกที เธอไม่ได้รู้สึกชินชากับมันเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกว่าฉากนั้นเหมือนจริงมากๆ คงเป็นเพราะว่าภาพลักษณ์ของเหยาเหยาน้อยที่ทิ้งไว้ให้นั้นตราตรึงติดอยู่ในใจ จนกระทั่งเธอฝันว่าตัวเองเคยตั้งท้องเด็กคนหนึ่ง เธอเอาแต่ครุ่นคิดว่าเด็กคนนั้นไปอยู่ที่ไหนกันนะ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เธอจมอยู่กับความมืดอันไม่มีที่สิ้นสุดครั้งแล้วครั้งเล่า ยังไงๆก็นอนไม่หลับ กู้เหยาจึงไม่อยากนอนแล้ว ลุกขึ้นมาจัดของแต่เนิ่นๆ เตรียมจะไปสู้รบที่บริษัทแต่เช้า กู้เหยามาถึงแต่เช้า เธอยืนรอลิฟต์อยู่คนเดียว ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังลอดเข้ามา : “กรุณารอด้วยคะ” กู้เหยารีบกดปุ่มเปิดประตูทันที พอประตูลิฟต์เปิดออกผู้หญิงคนนั้นก็รีบวิ่งเข้ามา สายตาของเธอจ้องมองหน้ากู้เหยาอยู่นาน จนในที่สุดก็ยื่นมือออกมากอดกู้เหยาในทันที : “เด็กโง่เอ๋ย พวกเราตามหาเธออยู่ตั้งนาน สุดท้ายเธอก็กลับมาจนได้ จนฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเธอเสียแล้ว แต่เธอก็ปรากฏตัวขึ้นจนได้” “ขอโทษนะคะ คุณน่าจะจำคนผิดแล้วละคะ ดิฉันไม่รู้จักคุณเลยคะ” กู้เหยาอยากจะผลักผู้หญิงที่กอดเธอไว้ออกไป แต่ว่าฝ่ายนั้นกอดเธอแน่นเหลือเกิน จนเธอไม่สามารถขยับตัวได้เลย “เธอชื่อกู้เหยา ฉันชื่อหลินเช่นเช่น พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียนมัธยมปลายด้วยกัน และเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วย เดินทางจากจิงตูมาที่เจียงเป่ยด้วยกัน เปิดสำนักงานแห่งหนึ่งด้วยกัน แล้วก็ทำเรื่องดีดีมากมายด้วยกัน.........” หลินเช่นเช่นพูดไปพลางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ถ้าให้เล่าเรื่องระหว่างพวกเขาทั้งสองคน หลินเช่นเช่นบอกว่าเล่าทั้งวันทั้งคืนก็ไม่มีทางจบหรอก แต่ว่าตอนนี้เธอที่กำลังปิติยินดีจำได้แค่เพียงเรื่องที่สำคัญๆเท่านั้น เมื่อสามปีก่อน หลังจากที่หลินเช่นเช่นถูกไฟคลอก โม่ข่ายเชิญคุณหมอที่เก่งที่สุดมาช่วยรักษาเธอ การผ่าตัดรักษาประสบผลสำเร็จด้วยดี ใบหน้าแทบจะไม่เห็นรอยแผลเป็นจากไฟไหม้เลย แต่ยังมีร่องรอยแผลเป็นตามร่างกายบางแห่งที่ยังเห็นชัดอยู่ พอกู้เหยาหายตัวไป ช่วงเวลานั้นหลินเช่นเช่นยังคงทำงานอยู่ที่สำนักงานเดิมที่เคยทำอยู่กับกู้เหยา แต่ว่าด้วยความช่วยเหลือของโม่ข่าย พื้นที่ของสำนักงานในตอนนี้กว้างใหญ่กว่าเมื่อก่อนถึงหลายสิบเท่า เมื่อวาน หลินเช่นเช่นเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งในกลุ่มเพื่อนๆโดยไม่ตั้งใจ ตอนที่เห็นภาพถ่ายใบนั้น เธอตกใจตัวแข็งทื่อ.......ในภาพถ่ายใบนั้นมีกู้เหยาอยู่ด้วย เธอรีบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนคนที่ส่งภาพถ่ายมาให้ยืนยันกับเขาว่าใช่ตัวเธอจริงๆหรือไม่ หลังจากที่ได้รับคำตอบยืนยันแล้ว เธอดีใจจนแทบจะเป็นบ้า เธอเข้าใจว่ากู้เหยาคงจะจากโลกใบนี้ไปแล้วแน่ กู้เหยาเกิดเรื่องขึ้นในระหว่างเดินทางที่รีบมาหาเธอที่โรงพยาบาลเพราะถูกไฟคลอก ตัวเธอเองรู้สึกผิดเพราะเรื่องนี้มาโดยตลอด ถ้าตัวเธอเองระวังอีกสักหน่อย ก็คงไม่ถูกไฟคลอก ดังนั้นกู้เหยาก็ไม่ต้องมาที่โรงพยาบาล กู้เหยาก็จะไม่ต้องประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก “หลินเช่นเช่น?” กู้เหยาทวนชื่อนั้นซ้ำอีกครั้ง ส่ายหน้าพลางเอ่ยขอโทษ “ขอโทษคะ ฉันไม่รู้จักคุณเลยจริงๆ ฉันอยู่ที่มิลานมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งจะกลับมาที่นี่ครั้งแรก ฉันว่าคุณน่าจะเข้าใจผิดแล้วละคะ” “จะเป็นไปได้อย่างไร?” หลินเช่นเช่นกอดกู้เหยาไว้พลางส่ายหน้า ถามต่อ “คุณชื่อกู้เหยาใข่ไหม?” กู้เหยาพยักหน้า : “ฉันชื่อกู้เหยาคะ แต่ว่าในโลกนี้มีคนชื่อซ้ำกันเยอะแยะไปคะ” หลินเช่นเช่นบอก : “ใช่ คนที่ชื่อเหมือนกันมีเยอะแยะ แต่คนที่ชื่อเดียวกันรูปร่างหน้าตาเหมือนกัน คงมีอยู่เพียงไม่กี่คนมังคะ?” กู้เหยาไม่เข้าใจว่าหลินเช่นเช่นต้องการจะบอกอะไรเธอ มองหน้าหลินเช่นเช่นด้วยแววตาสงสัย หลินเช่นเช่นจึงพูดต่อว่า : “กู้เหยา พวกเราสองคนรู้จักกันมาสิบกว่าปีแล้ว เมื่อก่อนพวกเราเคยใส่เสื้อผ้าร่วมกัน ใส่กางเกงร่วมกัน แม้แต่เวลาอาบน้ำก็ยังเคยอาบด้วยกันเลย เธอว่าฉันจะจำคนผิดไหมล่ะ?” เห็นหลินเช่นเช่นพูดด้วยสีหน้าจริงจังขนาดนั้น คงไม่ได้หลอกลวงกันแน่ๆ กู้เหยาครุ่นคิดอย่างตั้งใจ แต่ว่าก็ยังคิดไม่ออกถึงภาพแห่งความทรงจำที่เกี่ยวกับหลินเช่นเช่น กู้เหยาส่ายหน้าอีก พลางกล่าวว่า : “หลินเช่นเช่น ขอโทษนะ เรื่องที่คุณพูดมาทั้งหมด ฉันจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ” “เธอคือกู้เหยา แต่กลับจำฉันไม่ได้เลยเนี่ยนะ?” หลินเช่นเช่นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป “ชื่อภาษาจีนของฉันคือกู้เหยา แต่ว่าฉันไม่รู้จักคุณเลยจริงๆคะ” นี่เป็นครั้งที่สองที่กู้เหยาถูกคนเข้าใจว่าเธอเป็นใครบางคน ในใจของเธอเกิดความสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย คุณพ่อคอยปิดบังไม่ยอมบอกเธอมาโดยตลอด เรื่องราวเหล่านั้นเมื่อสามปีก่อนตกลงมันคือเรื่องอะไรกันนะ? หลินเช่นเช่นไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคาดเดาไว้ในใจ ดังนั้นจึงเอ่ยต่อว่า : “เหยาเหยา เธอจำฉันไม่ได้สักนิดเลยหรือ? หรือว่าเธอไปเจอกับเรื่องอะไรมา เธอจึงไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของพวกเราแล้ว?” หลินเช่นเช่นรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถ้าจะบอกว่ากู้เหยาไม่ยอมรับว่าเธอไม่เคยรู้จักคนที่เคยรู้จักกันมาในอดีต นั่นอาจจะเป็นไปได้สำหรับคนอื่น คงไม่ใช่เธออย่างแน่นอน เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกู้เหยา ระหว่างพวกเขาสองคนไม่มีความลับต่อกัน ทันใดนั้นเอง หลินเช่นเช่นก็นึกถึงคำพูดของกู้เหยาที่เคยพูดไว้เมื่อหลายปีก่อน วันนั้นท่าทางของกู้เหยาทำให้เธอตกใจมาก กู้เหยาเคยบอกกับเธอว่า มีคนบอกเธอว่า เธอไม่คู่ควรกับโม่ข่ายหรอก เธอมันเกิดมาต่ำต้อย จึงบอกให้เธอหนีไปจากเขาซะดีกว่า........ ที่กู้เหยาหายตัวไป 3 ปี หลังจาก 3 ปีกลับมากลับจำเธอไม่ได้ เรื่องพวกนี้ต้องมีใครวางแผนอยู่เบื้องหลังแน่ๆ? หลินเช่นเช่นรู้เรื่องครอบครัวโม่อยู่ไม่น้อย ได้เจอโม่ข่ายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกับเขามากมายนัก แต่ว่าหลินเช่นเช่นมองออกว่าโม่ข่ายเป็นผู้ชายที่รักภรรยามากคนหนึ่ง คนที่ทำร้ายกู้เหยาคงไม่ใช่โม่ข่ายแน่ น่าจะเป็นคนอื่นมากกว่า หลินเช่นเช่นบอกว่า : “กู้เหยา ไม่ว่าเธอจะจำฉันได้หรือไม่ และไม่สนว่าเธออยากจะจำฉันได้หรือไม่ด้วย วันนี้ฉันจะบอกเธอไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดและดีที่สุดของฉันหลินเช่นเช่นตลอดไป”