ตอนที่ 218 แม่อยู่กับคุณ

ต๭นที่ 218 แม่อยู่กับคุณ นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่แสนจะนุ่ม แต่กู้เหยากลับไม่ง่วงเลย ในสมองคิดถึงแต่เรื่องที่โม่เสี่ยวเป่าพูดกับเธอเมื่อตอนเย็น นึกถึงสีหน้าที่ดูเศร้าสร้อยแบบนั้นในขณะที่เธอพูด คนที่ปกติดูร่าเริงและมองโลกในแง่ดีหลั่งน้ำตาออกมาในขณะที่เล่าเรื่องของโม่ข่าย กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น โม่ข่ายรักภรรยาของเขามากอย่างเห็นได้ชัด แล้วทำไมภรรยาของเขาถึงได้ทิ้งเขาและลูกของเขาไปนะ? แน่นอน กู้เหยาทำได้แค่อยากรู้เท่านั้น เธอไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับโม่ข่าย รับปากเหยาเหยาน้อยว่าจะมาบ้านโม่ เพียงเพราะหลงรักในตัวเหยาเหยาน้อยแค่นั้น นึกถึงเหยาเหยาน้อยขึ้นมา ในใจกู้เหยารู้สึกเป็นห่วง เด็กน้อยคนนั้นนอนอยู่คนเดียวในห้อง ไม่มีใครอยู่ด้วย ถ้าเกิดเธอถีบผ้าห่มออก นอนหนาวอยู่จะทำอย่างไรล่ะ? แล้วถ้าเกิดเธอนอนดิ้นไปจนตกเตียงขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ? คิดไปคิดมา กู้เหยาถอนหายใจออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอไม่ได้อยู่ในฐานะคุณแม่ แต่ว่าในใจเธอกลับทำหน้าที่ของความเป็นแม่ แต่ว่าเจอเหยาเหยาน้อยหลายครั้งขนาดนี้ ทำไมถึงถูกเด็กน้อยล้อมหน้าล้อมหลังตัวติดกันขนาดนี้ล่ะ? เธอคิดถึงว่า ขอเพียงเหยาเหยาน้อยเอ่ยปาก ไม่มีเรื่องไหนที่เธอไม่ยินดีจะทำให้หล่อนเลย อย่างนี้ไม่ดีแน่ “แง้ๆ.....คุณพ่อ เหยาเหยาอยากหาคุณพ่อ.......” ทันใดนั้น เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยดังขึ้นมาตามทางเดิน กู้เหยาสะดุ้งลุกขึ้นมานั่ง ฟังให้ชัดๆ จนแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดไป เธอพลิกตัวลงจากเตียง รีบร้อนออกไปจากห้อง จนไม่ทันได้ใส่รองเท้า เมื่อเปิดประตูห้องออกก็พลันเห็นเหยาเหยาน้อยเดินเท้าเปล่าออกมาตามทางเดิน เธอปาดน้ำตาไปพลางร้องตะโกนเรียกพ่อ เห็นเหยาเหยาน้อยท่าทางน่าสงสารแบบนั้น กู้เหยารู้สึกเพียงแค่ลมหายใจ ตั้งท่าอยู่นานก็ไม่เห็นใครมาสักที ทางเดินนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครตอบรับเหยาเหยาน้อยเลย เธอยิ่งร้องไห้เสียใจมากขึ้น : “คุณพ่อ เหยาเหยาจะหาคุณพ่อ......” “เหยาเหยาจ้ะ......” กู้เหยาโผเข้าไปกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น หอมแก้มเธออย่างแรง “เหยาเหยาไม่ร้องสิจ้ะ ไม่ร้องนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัวนะ” “คุณพ่อ เหยาเหยาจะหาคุณพ่อ......” เหยาเหยาร้องไห้เสียใจมาก กู้เหยาพูดอะไร เธอกลับไม่ได้ยินเลย เธอรู้เพียงว่า เมื่อกี้ตอนที่ตัวเองตื่นขึ้นมา ข้างกายไม่มีคุณพ่อ และไม่มีใครอยู่เลย เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที “เหยาเหยา พี่กลับไปที่ห้องเป็นเพื่อนดีไหมจ้ะ รอจนกว่าคุณพ่อจะกลับมา?” กู้เหยาตบไหล่ของเหยาเหยาน้อย มือหนึ่งกอดเหยาเหยาน้อยไว้ แล้วอุ้มเธอกลับห้องไป แต่ว่าไม่ว่ากู้เหยาจะปลอบเธออย่างไร เหยาเหยาน้อยก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้ ร้องจนกระทั่งสะอึกสะอื้นไม่หยุด และไม่มีวี่แววที่จะหยุดร้อง “เหยาเหยาจ้ะ คุณพ่อไม่อยู่ ให้คุณแม่อยู่เป็นเพื่อนดีไหมจ้ะ?” กู้เหยาหมดหนทางแล้ว จึงนึกถึงวิธีนี้ขึ้นมาปลอบเธอ “คุณแม่ เหยาเหยาต้องการแม่......” ได้ยินคำสองคำว่าคุณแม่ เหยาเหยาน้อยราวกับรู้สึกที่ปลอดภัยขึ้นมาทันที เสียงร้องไห้จึงค่อยๆเบาลง “เหยาเหยา คุณแม่อยู่ตรงนี้แล้วจ้ะ” กู้เหยาตบไหล่เธอเบาเบา อุ้มเธอไว้พลางเดินไปมาอยู่ในห้อง สักพักหนึ่ง เหยาเหยาน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอจึงสงบลง “พี่สาว......” เหยาเหยาน้อยที่หยุดร้องไห้ลงแล้ว ร่างเล็กๆสะอึกสะอื้น สักครู่หนึ่งจึงเอ่ยปากขึ้นมา “คุณพ่อไม่เอาเหยาเหยาแล้วหรือคะ? คุณพ่อบินหนีไปบนท้องฟ้าเหมือนกับคุณแม่แล้วหรือคะ?” เมื่อก่อน เวลาโม่ข่ายไปทำงานต่างจังหวัดก็จะพาเหยาเหยาน้อยไปด้วยเสมอ ด้วยเหตุนี้เหยาเหยาน้อยที่อายุ 3 ขวบกว่าแล้วไม่เคยอยู่ห่างจากโม่ข่ายเลยแม้แต่คืนเดียว ทุกๆคืนเธอจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของคุณพ่อ ไม่ว่าลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็จะเห็นคุณพ่ออยู่เสมอ วันนี้ตอนตื่นแล้วลืมตาขึ้นมาไม่เพียงแต่ไม่มีคุณพ่อ แต่ไม่มีใครอยู่กับเธอเลย เธอจึงขวัญเสีย “คุณพ่อของเหยาเหยาออกไปทำงานคะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” กู้เหยาจูบลงที่ใบหน้าเล็กๆของเธอ พูดปลอบขวัญอย่างอ่อนโยน “เหยาเหยาน่ารักขนาดนี้ คุณพ่อไม่มีทางทิ้งหนูไปได้หรอกจ้ะ” “พี่สาวอยู่เป็นเพื่อนเหยาเหยาได้ไหมคะ?” พี่สาวเคยรับปากจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่ว่าตอนที่เธอลืมตาขึ้นมากลับไม่เห็นพี่สาว ผู้ใหญ่ชอบหลอกเด็กเสมอเลยหรือ? กู้เหยาพยักหน้า : “ได้สิคะ พี่จะไม่ทิ้งเหยาเหยาไว้คนเดียวอีกแล้ว” “พี่สาวสัญญาแล้วนะคะ สัญญาแล้วห้ามเปลี่ยนใจด้วย” เหยาเหยาน้อยยื่นนิ้วเล็กๆของเธอออกมา กู้เหยายื่นมือออกมาเกี่ยวก้อยกับเธอ พลางได้ยินเธอพูดอีกว่า “พี่สาวนอนกับเหยาเหยานะคะ รอคุณพ่อด้วยกัน” ขณะกำลังพูด ดวงตากลมโตของเหยาเหยาน้อยเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดูแล้วน่าสงสารขึ้นมาจับใจ กู้เหยามองแล้วทนไม่ได้ ไม่สนใจอีกต่อไปว่าที่นี่คือห้องนอนหลักหรือไม่ เธออุ้มเหยาเหยาน้อยนอนลงบนเตียง กอดร่างเล็กๆของเด็กน้อยที่ยังสะอึกสะอื้นไม่หยุดไว้ในอ้อมแขน : “เหยาเหยา พี่ร้องเพลงให้เธอฟังดีไหม?” “ดีคะ” เหยาเหยาน้อยนอนลงบนตัวกู้เหยา มือทั้งสองจับเสื้อของเธอไว้แน่น ราวกับกลัวว่ากู้เหยาจะทิ้งเธอไปอีก เห็นเหยาเหยาน้อยเป็นแบบนี้ ในใจของกู้เหยารู้สึกเป็นทุกข์ อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าจูบลงที่หน้าผากของเด็กน้อย : “เด็กดี รีบนอนเถอะนะจ้ะ....” ฮัมเพลงไปเรื่อยๆ จนกู้เหยาน้อยในอ้อมกอดค่อยๆหลับไป ได้ยินเสียงกรนของเธอเป็นครั้งคราว และเห็นการร้องไห้เสียใจอย่างมากเมื่อสักครู่ กู้เหยามือหนึ่งกอดเหยาเหยาน้อยเอาไว้ อีกมือหนึ่งดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวทั้งสองคน แล้วหอมแก้มเหยาเหยาน้อยอีกครั้ง : “ราตรีสวัสดิ์นะจ้ะ เด็กน้อย!” ....... ในห้อง เปิดโคมไฟที่หัวเตียงสีส้มไว้ดวงหนึ่งแสงไฟสีอ่อนๆ โม่ข่ายกลับเข้ามาในห้อง ก็พลันเห็นภาพของความอบอุ่นเช่นนั้น ภรรยาของเขากอดลูกสาวของพวกเขาอยู่ ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบสงบ ช่างเป็นภาพที่ดูอบอุ่นและโรแมนติกเกินบรรยายจริงๆ เมื่อสามปีก่อน โม่ข่ายจินตนาการอย่างมากว่าจะได้เห็นภาพนี้ แต่ความเป็นจริงทำให้เขาต้องผิดหวัง แต่ว่าครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ครั้งนี้โม่ข่ายรู้ว่าเป็นเรื่องจริง ผู้ใหญ่และเด็กที่นอนอยู่บนเตียง เป็นภรรยาและลูกสาวของเขาจริงๆทั้งหมด เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้พวกเธอ นั่งลงตรงข้างเตียงจ้องมองพวกเขาสองแม่ลูก มองไปมองมาอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป เขาอยากจะลูบคลำใบหน้าของกู้เหยา อยากจะรับรู้อุณหภูมิในตัวเธอ อยากจะแน่ใจว่าเธอมาอยู่ข้างกายเขาจริงๆ แต่ว่า ขณะที่มืออันเย็นเฉียบของเขากำลังจะสัมผัสกู้เหยา โม่ข่ายก็หยุดชะงักลง เขารู้ชัดเจนว่านี่คือกู้เหยาตัวจริง แต่เขากังวลว่าถ้ายื่นมือออกไปแตะเธอเข้า เธอจะเป็นแบบเมื่อก่อน คือหายลับไปต่อหน้าต่อตาเขาอีก เดิมทีคืนนี้เขาไม่ควรจะกลับมา แต่ว่าหลังจากต่อสู้อยู่หลายครั้ง เป็นครั้งแรกที่เข้าห้ามตัวเองไว้ไม่ได้ แอบกลับมาบ้าน เดิมทีคิดว่าจะแอบมองสองแม่ลูกอยู่ไกลๆเท่านั้นพอ แต่ว่าหลังจากได้เห็นแล้ว เขาอยากจะสัมผัสกู้เหยา หลังจากลังเลอยู่นาน มือของโม่ข่ายก็แตะลงที่ใบหน้าของกู้เหยาเบาๆ เมื่อได้สัมผัสแล้ว เขาก็รีบชักมือกลับทันที ที่จริงเขาอยากจะจูบเธอ แต่ว่าเขาทำไม่ได้....... ขณะที่โม่ข่ายชักมือกลับ กู้เหยารู้สึกตัวทันที เบิกตาโพลงขึ้นมา สายตาของทั้งคู่ประสานเข้าหากัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด อึดอัดจนเหมือนว่าไม่มีอากาศหายใจ