ตอนที่ 224 สาวน้อยแกล้งทำเป็นน่าสงสาร

ต๭นที่ 224 สาวน้อยแกล้งทำเป็นน่าสงสาร เพิ่งรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไป โม่เสี่ยวเป่ารีบแก้ตัวทันที : “อ้อ ไม่ใช่สิ ถ้างั้นหนูไม่ไปช่วยคุณพ่อตามพี่เหยาเหยาแล้วหรือจ้ะ?” “พี่เหยาเหยากำลังโกรธอยู่ โกรธคุณพ่อคะ ไม่ได้โกรธเหยาเหยา” เหยาเหยาน้อยอธิบายให้โม่เสี่ยวเป่าฟังอย่างตั้งใจ วันนั้นหลังจากตื่นนอนตอนเช้าพี่เหยาเหยาก็ไม่อยู่แล้ว หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอร้องไห้ขี้มูกโป่งคืนนั้นหรือเปล่า พี่สาวถึงได้ตกใจกลัวหนีไป แต่ว่า เรื่องมันไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย แต่เธอกลับไม่ได้เล่าให้ใครฟัง ไม่อย่างงั้นอาจจะถูกคุณพ่อกัวเราะเยาะเอาได้ สองวันนี้ เธอโทรไปหาพี่เหยาเหยาบ้าง น้ำเสียงของพี่เหยาเหยายังน่าฟังเหมือนเดิม ยอมคุยโทรศัพท์กับเธอ แต่ว่าไม่สนใจคุณพ่อเลย เธอจึงเดาว่าพี่สาวคงจะโกรธอะไรคุณพ่อสักอย่าง ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เธอร้องไห้ในคืนนั้น เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองนั้นน่ารักขนาดไหน ใครๆต่างก็หลงรักเธอ พี่เหยาเหยาไม่มีทางทอดทิ้งเธอหรอก โม่เสี่ยวเป่ากลอกตาไปมา : “หนูน้อย หนูอยากเจอพี่เหยาเหยาอีกไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยพยักหน้า : “เหยาเหยาอยากเจอคะ” เธอคิดถึงพี่เหยาเหยาเหลือเกิน แต่ว่าพี่เหยาเหยาไม่ยอมรับปากที่จะกลับบ้านเป็นเพื่อนเธออีก เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี โม่เสี่ยวเป่าบอกอีกว่า : “หนูโทรหาพี่เหยาเหยาตอนนี้สิจ้ะ บอกเธอว่าหนูอยู่ที่โรงพยาบาล พี่เขาจะรีบมาหาหนูทันทีเลยล่ะ” “พี่เขาจะมาจริงๆหรือคะ?” เหยาเหยาน้อยมีท่าทีสงสัย พี่เหยาเหยาไม่มาเจอเธอหลายวันแล้ว โทรไปหาแล้วเธอจะมาจริงๆหรือ? ...... หลังจากออกมาจากบ้านโม่วันนั้น กู้เหยาเอาเรื่องหนักอกหนักใจทั้งหมดใส่ไปกับการทำงาน ไม่มัวไปคิดมากถึงเรื่องของบ้านโม่อีก และไม่ปล่อยให้ตัวเองนึกถึงเรื่องที่โดนโม่ข่ายจูบเพราะเป็นตัวแทนคนอื่น แต่ว่า กู้เหยายิ่งทำให้ตัวเองไม่คิดมากเท่าไหร่ ก็กลับนึกถึงแต่เรื่องนั้น โดยเฉพาะตอนที่โม่ข่ายทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้พูดออกมา สายตาที่ไร้ซึ่งทางเลือกของเขา สิ่งเหล่านั้นทำให้กู้เหยายิ่งอยากรู้ขึ้นไปอีก เธออยากรู้อดีตของโม่ข่ายว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในชีวิต กู้เหยาเป็นคนที่ไม่ได้มีเรื่องราวอะไรมากมายนัก ก็แม้แต่คุณพ่อยังไม่ยอมเล่าเรื่องความทรงจำในอดีตให้เธอได้ฟัง เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไมกับโม่ข่ายเธอถึงใส่ใจเขามากนักนะ เธอทำงานที่บริษัท PM ได้หลายวันแล้ว งานของเธอค่อยๆมากขึ้น หลังจากที่คนเหล่านั้นในแผนกออกแบบเห็นฝีมือการทำงานของผู้นำอย่างเธอแล้ว ไม่คิดว่าเธออาศัยรูปร่างหน้าตาอันสะสวยเข้ามาอยู่ตำแหน่งนี้อีกต่อไป สำหรับเธอแล้วทำงานอย่างขยันขันแข็ง และท่าทีในการทำงานเต็มไปด้วยมิตรภาพมากมาย ทุกวันนี้ การดำเนินชีวิตและการทำงานของกู้เหยาล้วนราบรื่น ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงเหยาเหยาน้อยขึ้นมาทันที คิดถึงน้ำเสียงอ่อนโยนของเธอ คิดถึงแก้มยุ้ยๆอมชมพูนั้นของเธอ ตรู๊ดตรู๊ด...... กู้เหยากำลังคิดอยู่ในใจว่าทำไมวันนี้เหยาเหยาน้อยไม่โทรมาหาเธอนะ ไม่ทันไรเธอก็โทรมาหา “พี่สาว.......” พอกู้เหยารับสายก็ได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนของเหยาเหยาน้อยดังลอดเข้ามาในหูโทรศัพท์ทันที ได้ยินเสียงเธอ กู้เหยารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองชุ่มชื่นขึ้นมาทันที “เหยาเหยาน้อย หนูทานข้าวกลางวันหรือยังคะ?” ขณะที่กำลังถาม กู้เหยาอดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้ม “ตกลงมาได้รับบาดเจ็บคะ เหยาเหยาอยู่ที่โรงพยาบาล เจ็บมากเลยคะ คุณพ่อก็ไม่อยู่ด้วยคะ” เหยาเหยาน้อยอธิบายตามท่าทางที่คุณอาบอก ตั้งใจเล่าแบบผิดๆถูกๆ “เหยาเหยาน้อย หนูอยู่โรงพยาบาลไหนจ้ะ?” ยังไม่ทันได้รับคำตอบ กู้เหยารีบคว้ากระเป๋าสะพายออกจากประตูไปทันที เธอจำต้องรีบออกไปดูแลเหยาเหยาน้อยก่อน ไม่ปล่อยให้เหยาเหยาน้อยต้องหวาดกลัว นึกถึงคืนนั้นเหยาเหยาน้อยร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียวที่ระเบียงทางเดิน ราวกับว่าเธอถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในโลกใบนี้กู้เหยายังรู้สึกปวดใจจนถึงทุกวันนี้ จนวันนี้เหยาเหยาน้อยได้รับบาดเจ็บ ไม่มีคุณพ่ออยู่ข้างกายด้วย แถมไม่มีคุณแม่อีก เธอยังเล็กต้องอยู่ตัวคนเดียวแบกรับมากมายขนาดนั้นอย่างโดดเดี่ยว ในใจคงจะกลัวแย่เลย ตอนนี้ กู้เหยาไม่สนใจเรื่องที่จะรักษาระยะห่างระหว่างบ้านโม่เอาไว้อีกแล้ว ในใจเธออยู่อย่างเดียวว่าต้องไปอยู่เป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อยก่อน ไม่ปล่อยให้เหยาเหยาน้อยรู้สึกกลัวและไม่ปลอดภัย หลังจากที่เหยาเหยาน้อยบอกกู้เหยาว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาลเซิ่งเทียน กู้เหยารีบเรียกรถแท็กซี่ตรงไป เมื่อลงจากรถก็รีบวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที ไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีคนคนหนึ่งลงมาจากรถคันข้างๆ มีจุดประสงค์เดียวกันกับเธอ รอจนกระทั่งเข้าไปในลิฟต์ ขณะที่อีกคนหนึ่งก็เข้าลิฟต์เหมือนกัน กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา ตกใจพลางกล่าวว่า : “อ้าว คุณโม่?” “คุณกู้ ช่างบังเอิญจริงๆ คุณก็มาที่นี่เหมือนกันหรือครับ” โม่ข่ายโค้งศีรษะให้เธอเล็กน้อยอย่างสุภาพมีมารยาทแต่ก็ไว้ตัวนิดหน่อย ราวกับว่าคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย “คะ” กู้เหยาพยักหน้า หลบสายตาไม่มองที่เขาอีก โม่ข่ายยังคงทำตัวตามปกติ ยืนตัวตรงดิ่ง สายตามองไปข้างหน้า ดูเหมือนไม่มีความรู้สึกใดๆเลย มีเพียงมือทั้งสองข้างที่อยู่ข้างๆตัวนั้นขาวจนเห็นกระดูกชัดเจน ถึงชั้นที่ 8 ของตึกผู้ป่วยในอย่างรวดเร็ว ประตูลิฟต์เปิดออก โม่ข่ายยังยืนนิ่ง เพื่อรอให้กู้เหยาออกไปก่อน แต่ว่ากู้เหยาก็ไม่ออก เธอมาหาเหยาเหยาน้อย โม่ข่ายก็อยู่ที่นี่ด้วย เธอแกล้งทำเป็นมาธุระอย่างอื่นละมั้ง ไม่อยากสุงสิงกับโม่ข่ายสักเท่าไหร่ “คุณกู้ครับ คุณจะไปชั้นไหนครับ?” ทั้งสองคนไม่มีใครขยับร่างกาย หลังจากนั้นสักพักโม่ข่ายจึงเอ่ยปากขึ้นก่อน “ชั้น 10คะ” กู้เหยาพูดมั่วๆออกไป “อ่อครับ” โม่ข่ายช่วยกดชั้น 10 ให้เธอ จากนั้นจึงกดปิดประตูลิฟต์ คิดว่าจะไปชั้น 10 กับเธอด้วย กู้เหยา : “คุณไม่ได้มาชั้น 8 หรือคะ?” โม่ข่าย : “ผมก็ไปชั้น 10 เหมือนกันครับ” เธอจะไปชั้นไหน เขาก็ไปชั้นนั้นแหละ กู้เหยา : “.......” เหยาเหยาน้อยอยู่ที่ชั้น 8 เขาจะขึ้นชั้น 10 ไปทำอะไร? หรือว่าเพราะเธอ? คิดได้ดังนั้น กู้เหยาค่อยๆเหลือบมองเขาครั้งหนึ่ง ท่าทางของเขาสงบนิ่งและควบคุมอารมณ์ได้ดี สายตาจ้องมองไปที่ประตูลิฟต์ตลอดเวลา ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นๆ เอาล่ะ เธอยอมรับว่าเธอคิดมากไปเอง บางทีเขาอาจจะบังเอิญไปที่ชั้น 10 ด้วยก็ได้ ถึงชั้น 10 อย่างรวดเร็ว ครั้งนี้กู้เหยาไม่รอช้า รีบก้าวเท้าออกไปก่อน โม่ข่ายก็รีบก้าวตามหลังเธอออกไป “คุณโม่คะ เชิญคุณก่อนเลยคะ?” กู้เหยามองโม่ข่ายคนนี้ไม่ออกเลยจริงๆ ไม่พูดไม่จา เดินตามเธอ ไม่รู้ว่าคิดจะทำอะไร? “คุณหลบหน้าผมทำไมครับ?” โม่ข่ายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอไม่มีวันเข้าใจผู้ชายอย่างเขาหรอก คนคนนั้นที่เขารอคอยมาตลอดในที่สุดก็กลับมาอยู่เคียงข้าง แต่กลับไม่มีทางเข้าใกล้เธอได้ สัมผัสได้ถึงการวางตัวไม่ถูกของเธอ สองสามวันนี้ เขาเคยคิดว่า เขาจะไม่สนใจอะไรแล้ว ไม่สนใจเซิ่งเทียน ไม่สนใจว่ากู้เจิ้งเต๋อคิดจะทำอะไร ไม่สนใจว่ากู้เหยาจะจำอดีตที่ผ่านมาได้หรือไม่...... เขาละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วพาเหยาเหยาน้อยกับกู้เหยาไปใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเขาเลย “ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณสักหน่อย” เธอกำลังหลบหน้าเขาอยู่ แต่ว่าไม่ยอมรับ ไม่อยากให้ใครรู้สึกว่าเธอนั้นขี้ขลาด “เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น......” “คุณโม่คะ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว” กู้เหยาตัดบทเขาทันที มองออกไปไกลๆพร้อมเอ่ยว่า “คุณรีบไปดูเหยาเหยาน้อยเถอะคะ ไม่มีคุณคอยอยู่ข้างๆเธอ เธอคงจะกลัวมาก”