已经是第一章了
ตอนที่ 229 ตอบตกลงการชวนของเขา
ตนที่ 229 ตอบตกลงการชวนของเขา
ตอนบ่ายโม่เสี่ยวเป่าไปหากู้เหยาเพื่อไปรับเหยาเหยาน้อยกลับมาที่บ้านโม่ โม่เสี่ยวเป่าถือโอกาสในช่วงบ่ายที่มีเวลาว่าง ช่วยพี่ชายหัวแข็งของเธอคิดวางแผนหาทางตามภรรยาต่อ
แน่นอน แผนที่เธอคิดไว้นั้นพื้นๆ บุคคลิกของเธอก็เป็นคนตรงไปตรงมา คือถ้าชอบก็ไปไล่ตามเธอสิ มัวรีรออะไรอยู่ล่ะ
แต่ว่าโม่เสี่ยวเป่ารู้ดีอยู่แก่ใจว่า พี่ชายของเธอเป็นคนเงียบๆค่อนข้างเก็บตัว คงไม่ยอมใช้วิธีของเธอแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงไม่บอกโม่ข่าย ค่อยๆใช้ชื่อเขาแอบอ้างก็น่าจะได้อยู่นะ
คิดถึงวิธีนี้ได้ โม่เสี่ยวเป่ารู้สึกว่าสมบูรณ์แบบแน่นอน ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่พ่ายแพ้ความโรแมนติกหรอก
ถึงเวลาที่จะพาพี่สะใภ้กลับมาอีกครั้งแล้ว พี่ชายหัวแข็งจำได้ว่าจะให้ค่าตอบแทนเธอ เธอไม่ต้องการอะไรมากมาย แค่เปลี่ยนเป็นรถสปอร์ตคันหนึ่งให้เธอก็พอใจแล้ว
โม่เสี่ยวเป่ายื่นมือออกมาแตะที่แก้มอมชมพูของเหยาเหยาน้อย ราวกับนวดแป้งสองสามครั้ง : “เด็กน้อย พี่เหยาเหยาที่เธอรักมากที่สุดจะกลับมาสู่ครอบครัวใหญ่ของเราในเร็ววันนี้แล้วนะจ้ะ ถึงเวลานั้นหนูอย่าลืมขอบคุณคุณอาคนนี้ด้วยล่ะ”
“คุณอา ขอเงินด้วยคะ”
“เด็กขี้งก หนูจะเอาเงินมากมายไปทำอะไรจ้ะ?”
“ให้พี่เหยาเหยาคะ”
หืม ขอเพียงเธอมีเงินมากมาย เธอก็จะเอาเงินที่มีทั้งหมดให้กับพี่เหยาเหยา พี่เหยาเหยาก็จะอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ทุกวันไม่ต้องไปทำงานแล้ว
“เด็กคนนี้นี่นะ” โม่เสี่ยวเป่าเขกหัวเหยาเหยาน้อย พูดแกมอิจฉาว่า “อานี่เลี้ยงเธอมาตั้งนาน เทียบไม่ได้กับแม่ที่ไม่เคยดูแลเธอมาก่อนเลยนะ......พี่เหยาเหยาคนดี”
เหยาเหยาน้อยกระพริบตา เอ่ยอย่างไร้เดียงสาว่า : “คุณพ่อชอบพี่เหยาเหยาคะ”
โม่เสี่ยวเป่าจิ้มลงที่หัวของเหยาเหยาน้อย : “ผีตัวน้อย พ่อเธอชอบพี่เหยาเหยา แม้แต่เธอยังดูออกเลย”
เหยาเหยาน้อยพยักหน้าหงึกๆ เธอเป็นสุดที่รักของคุณพ่อ เป็นแก้วตาดวงใจของคุณพ่อ ต้องดูออกแน่นอนว่าคุณพ่อชอบพี่เหยาเหยา
“ผีน้อย ถ้างั้นหนูดูออกไหมว่าคุณลุงตาของหนูชอบอาบ้างไหมจ้ะ?”
“ไม่ชอบคะ”
“ทำไมล่ะคะ?”
“คุณลุงตาชอบเหยาเหยามากกว่า”
“เอาล่ะ คราวนี้ยอมหนูก็ได้จ้ะ”
โม่เสี่ยวเป่าจำใจต้องยอมรับ เหยาเหยาน้อยเมื่อโตขึ้นก็ต้องมีโลกส่วนตัว เด็กขนาดนี้ยังรู้จักตัดสินเธอ โตกว่านี้จะขนาดไหนเนี่ย
“คุณพ่อ.....” เห็นคุณพ่อกลับมาแล้ว เหยาเหยาน้อยรีบอ้าแขนทั้งสองออกทันที โม่ข่ายเดินเข้ามา บีบจมูกน้อยๆของเธอ “ไม่ร้องไห้โชว์คุณพ่อแล้วหรือคะ?”
เหยาเหยากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา ราวกับจะบอกว่า : “คุณพ่อคะ อย่าพูดมั่วๆนะ เหยาเหยาออกจะเป็นเด็กดีน่ารักเชื่อฟัง ไม่เคยร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนั้นสักหน่อย
เห็นเหยาเหยาน้อยทำท่าทะเล้น โม่ข่ายอดยิ้มไม่ได้ : “อีกหน่อยคงต้องเรียกเหยาเหยาน้อยของบ้านเราว่าแมลงขี้มูกโป่งน่าจะดีกว่ามั้ง”
“คุณพ่อออ ไม่เอาคะ”
“แมลงขี้มูกโป่ง ชื่อนี้เพราะดีนะ เหมาะกับเหยาเหยามากเลย” โม่เสี่ยวเป่าล้อเลียน
“คุณอา เหยาเหยาไม่ชอบนะคะ” เหยาเหยาน้อยเริ่มเสียงอ่อย เบ้ปาก ถ้าพวกเขายังกล้าพูดอีก เธอจะร้องไห้ให้พวกเขาดูทันทีเลย
ยังไงๆเหยาเหยาก็ไม่อยู่อยู่แล้ว เธอจะร้องไห้ขี้มูกโป่งก็ทำได้ ไม่กลัวพวกเขาหรอก
โม่ข่ายลูบหัวเหยาเหยาน้อยอย่างอ่อนโยน พลางกล่าวว่า : “เหยาเหยาถ้าไม่อยากเป็นแมลงขี้มูกโป่งละก็ รีบทานข้าวแล้วรีบขึ้นไปพักผ่อนเร็วหน่อยนะครับ”
“ได้คะ” เหยาเหยาน้อยตอบรับอย่างนุ่มนวล
.......
ค่ำคืนอันเงียบสงบ เงียบเสียจนแม้แต่เสียงลมพัดยังกลายเป็นเสียงรบกวน
ที่นอนไม่หลับอยู่บนเตียงไม่เพียงแต่กู้เหยาคนเดียว โม่ข่ายเองก็นอนไม่หลับเช่นเดียวกัน เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวของกู้เหยาทางนั้นอยู่ตลอดเวลา
ประสิทธิภาพของเครื่องดักฟังอันนี้ไม่เลวเลยทีเดียว เวลารอบๆข้างไม่มีเสียงอื่นๆ ก็จะได้ยินเสียงลมหายใจของเธอได้อย่างชัดเจน......ราวกับว่าเธอนั้นมานอนอยู่ข้างๆเขา
“โม่ข่าย.......”
ทันใดนั้นเขาได้ยินกู้เหยาเรียกชื่อเขาขึ้นมา เสียงเบาๆและนุ่มนวล รู้สึกดียิ่งกว่าเวลาที่เขาได้ยินเธอใช้น้ำเสียงเรียกเขาอย่างสุภาพและมีมารยาท 3 พยางค์ว่า “คุณชายโม่” อีกไม่รู้กี่เท่า
“เหยาเหยาน้อย หนูช่างน่ารักเหลือเกินนะ อยากจะอุ้มหนูกลับมาเลี้ยงที่บ้านเลยจริงๆ”
ได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของกู้เหยาดังลอดเข้ามาในหูอีกครั้ง โม่ข่ายที่ฟังอยู่ด้วยสีหน้าหม่นหมอง คนที่กล้าคิดถึงพี่เหยาเหยาอย่างแท้จริงเลยก็คือเหยาเหยาน้อย แต่ไม่ใช่คุณพ่อของเหยาเหยาน้อย
จากนั้น โม่ข่ายได้ยินเสียงพรึ่บพรับเหมือนดึงผ้าห่มมาห่ม เสียงหายใจของกู้เหยายิ่งนานยิ่งคงที่ ดูเหมือนว่าเธอจะหลับแล้ว
เมื่อได้ยินว่ากู้เหยาหลับไปแล้ว โม่ข่ายเอียงหน้าลงมาหอมแก้มเจ้าตัวน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วนอนหลับตาด้วยความสบายใจ
“อย่านะ อย่ามาแตะต้องท้องของฉันนะ อย่า......”
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในหูฟังของเขาได้ยินเสียงชอกช้ำใจของกู้เหยาดังลอดเข้ามา โม่ข่ายสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที : “กู้เหยา”
หลังจากเรียกชื่อเธอออกมาแล้ว โม่ข่ายจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ข้างๆเขา เขารีบลงจากเตียงคิดจะวิ่งไปช่วยเธอจึงได้รู้ทีหลังว่า เธอไม่ได้เจออันตรายเข้าจริงๆสักหน่อย แต่ว่าเธอกำลังฝันว่าตกอยู่ในอันตรายต่างหาก
เธอคงจะฝันถึงเรื่องราวเมื่อสามปีก่อน เหยาเหยาน้อยอายุยังไม่ครบกำหนด ก็ถูกคนใจร้ายพรากไปจากท้องของเธอ
ไหนบอกว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลยไง แต่ว่าเรื่องที่จำฝังใจขนาดนี้ จะทำให้เธอทุกข์ทรมานในความฝันทุกๆคืนของเธอหรือเปล่านะ
โม่ข่ายไม่อยากคิดมากอีก รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหากู้เหยา เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นแล้ว
ปลายทางรับสายอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงหัวใจของกู้เหยาเต้นรัว : “ฮัลโหล เหยาเหยาน้อยหรือเปล่าจ้ะ?”
“ผมเองครับ โม่ข่าย!” ได้ยินเสียงเธอแล้ว โม่ข่ายอยากจะโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน บอกกับเธอว่าไม่ต้องกลัวแล้วจะไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอได้อีก แต่ว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองกลับมีกำแพงหนากั้นเอาไว้
“คุณโม่คะ ดึกขนาดนี้แล้ว เหยาเหยาน้อยเรียกหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
ด้วยเวลาเพียง10กว่าวินาที สิ่งที่ได้ยินนั้น อารมณ์ของเธอสงบนิ่งแทบจะเป็นปกติ โม่ข่ายจึงรู้ได้ทันทีว่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอนั้นฝันร้ายแบบนี้
“ไม่ใช่เหยาเหยาน้อยเรียกหาคุณหรอกครับ เป็นผมเองที่อยากได้ยินเสียงของคุณครับ” เป็นครั้งแรกที่โม่ข่ายพูดออกไปตรงๆเช่นนี้
“คุณโม่คะ ดึกดื่นป่านนี้โทรมาหาผู้หญิงที่คุณไม่ได้สนิทสนมอะไรมากมาย พูดจาแบบนี้ ไม่น่าฟังเลยนะคะ” เสียงของกู้เหยาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
โม่ข่ายสูดลมหายใจลึกๆ พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า : “กู้เหยา พรุ่งนี้เรานัดเจอกันได้ไหมครับ ไม่มีเหยาเหยาน้อย แค่เราสองคนเท่านั้น”
“คุณโม่คะ คุณมีอะไรก็พูดออกมาเถอะคะ ฉันคิดว่าระหว่างเราไม่น่าจะมีเรื่องอะไรที่จะต้องนัดพบเพื่อพูดคุยกันหรอกนะคะ”
“ผมจะพาคุณไปหาคนคนหนึ่ง หลังจากเจอแล้ว คุณค่อยให้คำตอบผมก็ได้ครับ”
กู้เหยา : “.......”
โม่ข่ายบอกอีกว่า : “กู้เหยา อย่าเข้าใจผิดว่าผมคิดไม่ดีกับคุณนะครับ ผมไม่ได้คิดทำร้ายคุณแต่อย่างใด ขอให้คุณเชื่อใจผมเถอะนะครับ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงของโม่ข่ายไพเราะน่าฟังหรือเปล่า และไม่รู้ว่าเพราะเขาโทรมาหาได้ทันเวลาใช่ไหม ที่ดึงเธอออกมาจากฝันร้ายที่ฝังใจนั้นออกมาจนได้
สรุปว่า กู้เหยาก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงพยักหน้าตอบรับคำเชิญของโม่ข่ายไป ยอมพบหน้าเขาตามลำพัง
已经是最新一章了
加载中
