ตอนที่ 238 เธอคือเจ้านายของคุณ

ต๭นที่ 238 เธอคือเจ้านายของคุณ โม่ข่ายไม่เคยเห็นคนแบบนี้มาก่อน ได้ยินเสียงแหบพร่าก็อึ้งเล็กน้อย มองไปที่สายตาของเด็กชายอย่างสำรวจมากยิ่งขึ้น แววตาเด็กชายซ่อนเรื่องราวไว้มากมาย เขาพยายามซ่อนไว้ไม่ให้ใครรู้ แต่อายุยังน้อยเกินไป ยิ่งได้พบกับอีกฝ่ายที่เป็นคนฉลาดอย่างโม่ข่าย สุดท้ายเด็กชายก็ยอมแพ้ สิ่งที่อยากซ่อนไว้ถูกโม่ข่ายมองจนทะลุปรุโปร่ง โม่ข่ายเดินไปข้างหน้าอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมาแล้วพูด “ลุงเว่ย พาเขาไป” “ผม ไม่ ไป!” เด็กหนุ่มใช้พละกำลังอย่างมากในการพูดออกมาสามคำ เสียงยังคงแหบพร่าเหมือนถูกไฟเผาลำคอ ดวงตาแดงก่ำของเขาจ้องไปที่เหยาเหยาน้อยในอ้อมกอดของโม่ข่าย แล้วเริ่มพูดอีกครั้ง “ผมอยากอยู่ อยู่ข้างเธอ” “อ่า......อยากอยู่ข้างลูกสาวฉันหรอ?” โม่ข่ายส่งเสียงครางเบาๆ “ลูกสาวฉันมีคนมาดูแลไม่ขาดเลย” “ด้วยชีวิต......” ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย แล้วออกแรงมหาศาลในการพูดออกมา “ผมจะปกป้องเธอด้วยชีวิต” เด็กหนุ่มพูดอย่างจริงจัง โม่ข่ายมองออกว่าเขาพูดจากใจจริง แต่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับเหยาเหยาน้อย เขาไม่สามารถตัดสินใจง่ายๆได้ เขามองสำรวจเขาอยู่นานแล้วพูด “ทำไมฉันต้องเชื่อนาย?” “เธอเคยช่วยชีวิตผม” คืนที่พายุฝนกระหน่ำนั้น เขาบาดเจ็บทั้งร่างกาย สติเลือนราง หลังจากถูกช่วย เขาได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง——ว่าต้องช่วยพี่ชาย คำตอบนั้นเขาประทับใจมาก แต่สิ่งที่โม่ข่ายยิ่งมองเห็นคือสิ่งที่เด็กชายแบกรับไว้ คนแบบนี้ไว้ข้างกายของเหยาเหยาน้อย ก็เหมือนกับระเบิดเวลาหนึ่งลูก มีข้อเสียมากกว่าข้อดี เขาคงไม่ล้อเล่นกับความปลอดภัยของเหยาเหยาน้อยอย่างแน่นอน “พ่อคะ เหยาเหยาอยากให้พี่ชายอยู่” จู่ๆเหยาเหยาน้อยที่ไม่พูดอะไรเลยที่อยู่ในอ้อมกอดโม่ข่ายก็พูดขึ้นอย่างนุ่มนวล “ทำไม?” โม่ข่ายมองเหยาเหยาน้อย น้ำเสียงอ่อนโยนลงมากในพริบตา “พี่เขาเล่นกับเหยาเหยาได้” เหยาเหยาน้อยพูด เหตุผลของเหยาเหยาน้อยเรียบง่ายมาก แต่พอเข้าหูโม่ข่ายกลับสื่อความหมายหลายชั้น เหยาเหยาน้อยไม่ได้ยอมเข้าใกล้กับคนแปลกหน้าทุกคน เธอยอมเข้าใกล้กับคนที่เธอชอบ คนที่จะไม่ทำร้ายเธอ บางครั้งเด็กน้อยก็สามารถมองคนได้แน่นอนผู้ใหญ่ โม่ข่ายไม่เคยขัดใจปฏิเสธความต้องการของเหยาเหยาน้อยเลย โดยเฉพาะตอนที่สบตากับดวงตากลมโตสุกใสของหนูน้อย เขาพูดปฏิเสธออกมาไม่ได้เลยแม้แต่คำเดียว โม่ข่ายมองไปที่เด็กหนุ่มอีกครั้ง หลังจากพิจารณาอยู่นานก็พูดขึ้น “ในเมื่อนายอยากจะขอบคุณผู้มีพระคุณของนาย งั้นต่อไปเธอคือเจ้านายของนาย คอยดูแลปกป้องอยู่ข้างๆเธอ” เด็กชายไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่เลื่อนสายตาไปมองที่เหยาเหยาน้อยในอ้อมอกโม่ข่าย เธอยิ้มหวานให้กับเขา “พี่ชาย ต่อไปเหยาเหยาจะปกป้องพี่เอง” โม่ข่ายวางเหยาเหยาน้อยลง “เหยาเหยา ลูกพาพี่ชายไปหาป้าเซียงสิ้วให้เตรียมที่นอนให้กับเขา” “อืม” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าอย่างมีความสุข ดึงมือชายหนุ่มไป “พี่ชาย มากับเหยาเหยาค่ะ” เด็กชายไม่ลังเล บางทีอาจจะยอมรับสถานะที่ว่าเหยาเหยาน้อยเป็นเจ้านายตนแล้ว ต่อจากนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร แค่ตามไปก็พอแล้ว มองแผ่นหลังพวกเขาออกไป เหล่าเว่ยก็พูดอย่างกังวล “คุณชายครับ ให้คนที่ไม่รู้ที่มาที่ไปมาอยู่กับเหยาเหยาน้อยแบบนี้ มันไม่เสี่ยงไปหรอครับ?” โม่ข่ายมองแผ่นหลังของชายหนุ่ม จนกระทั่งเหยาเหยาน้อยจูงเขาเดินออกไปจากสายตา เขาถึงได้ละสายตากลับมา “เขาไม่ทำร้ายเหยาเหยาน้อยหรอก” การมองคน โม่ข่ายมีความมั่นใจในตัวเองมาก คนที่เขาส่งให้คือเหยาเหยาน้อย ลูกสาวที่ล้ำค่าที่สุดของเขา ถ้าไม่มั่นใจเต็มเปี่ยมจะทำเรื่องเสี่ยงแบบนี้ได้อย่างไร เหล่าเว่ยพูดอีก “หรือให้ผมส่งคนไปสืบข้อมูลละเอียดมาดีครับ?” “ไม่ต้อง” โม่ข่ายลุกขึ้นเดินไป ขณะเดียวกันก็พูดกำชับ “เซียงสิ้ว ถ้าเสียวเป่าอยู่บ้านให้เธอมาหาฉันที่ห้องทำงานหน่อย” …… ตอนที่เซียงสิ้วบอกต่อ โม่เสียวเป่ากำลังอ่านบทละครอยู่ที่ห้องทาทามิ ได้ยินว่าโม่ข่ายอยากเจอเธอ ก็นึกถึงที่พวกเขาสามพ่อแม่ลูกไปทานอาหารด้วยกันในวันนี้ โม่เสียวเป่าก็คิดไปเองว่าเพราะการช่วยครั้งใหญ่ของตัวเอง ถึงทำให้พี่ชายท่อนไม้ของเธอจีบภรรยาได้เร็วแบบนี้ เธอทิ้งบทละคร แล้ววิ่งตึกตักไปที่ห้องทำงานโม่ข่าย วิ่งไปด้วยดูรถสปอร์ตที่ตัวเองชอบไปด้วย ดูเหมือนว่าจะต้องเปลี่ยนรถตัวเองแล้วล่ะ “พี่” โม่เสียวเป่าผลักประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ แล้วรีบพูดอย่างตื่นเต้น “ถ้าพี่อยากขอบคุณฉันล่ะก็ งั้นก็ให้ของขวัญชิ้นใหญ่กับฉัน ถ้าของเล็กๆพี่ไม่กล้าให้ ฉันก็ไม่กล้ารับหรอก” “ขอบคุณฉันหรอ?” โม่ข่ายนั่งอยู่หน้าโต๊ะ พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น “ฉันต้องขอบคุณที่เธอสร้างปัญหาเพิ่มให้ฉันหรอ?” ในตอนแรก โม่ข่ายแค่เดาว่าคนที่ทำเรื่องดอกไม้คือโม่เสียวเป่า ตอนนี้รู้แล้ว เขายังไม่ได้ถามด้วยซ้ำ สาวน้อยคนนี้ก็ร้อนตัวเอง “พี่เป็นพี่ฉันนะ ถึงเรื่องที่ฉันทำจะเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย แต่พี่ต้องเข้าใจนะ ที่ฉันทำไปก็หวังดีกับพี่” โม่เสียวเป่าใช้ชีวิตมาช่วงปีนี้ เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้ยินโทนเสียงของโม่ข่ายก็รู้เลยว่าแผนการของเธอเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เหตุการณ์ไม่คาดฝันนั้นไม่มีใครคาดการณ์ได้หรอก ใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นเหมือนกัน ดังนั้นพี่ชายท่อนไม้ของเธอไม่ควรจะโทษเธอ “พรุ่งนี้กลับไปอเมริกา ทำโทษหนึ่งเดือน คิดได้ว่าตัวเองผิดตรงไหน เขียนวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองมาไม่ต่ำกว่าสามพันตัวอักษร ได้มาตรฐานแล้วถึงสามารถกลับมาได้” โม่ข่ายพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ราวกับว่าไม่คิดจะให้ช่องว่างได้แก้ตัวสักนิด “พี่ พี่สับสนอะไรหรือเปล่า? ฉันโตแล้วนะ พี่ยังให้ฉันหันเข้ากำแพงสำนึกผิดอีกหรอ?” โม่เสียวเป่ายู่ปาก แล้วพูดอย่างน้อยใจ เธออายุยี่สิบกว่าแล้วนะโอเคไหม? ตอนพี่สะใภ้อายุราวๆเธอก็สมรสกับพี่ชายท่อนไม้เธอแล้ว ไม่แน่ตอนนั้นท้องเหยาเหยาน้อยอยู่ด้วย ถ้าจ้านเนี่ยนเป่ยตาแก่นั่นไม่เย็นชากับเธอนะ ไม่แน่เธออาจจะหนีไปอยู่กับจ้านเนี่ยนเป่ยแล้ว ไม่อยู่บ้านคนที่แต่งงานแล้วหรอก โม่เสียวเป่ามีบ้านอยู่ข้างนอกเหมือนกัน แต่อยู่คนเดียวแหงาเกินไป เวลาว่าง เธอก็จะมาอยู่ที่โน่หยวน มาเล่นกับเหยาเหยาน้อย โม่ข่ายเลิกคิ้วขึ้นมา แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม “เธอโตแล้ว พี่ก็ไม่ใช่พี่ชายเธอแล้วหรอ? ยุ่งด้วยไม่ได้แล้วสิ?” “พี่เอาเวลามายุ่งกับฉันไปคิดหาวิธีไปจีบพี่สะใภ้กลับมายังไงดีกว่า” ในหัวของโม่เสียวเป่าเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว โม่ข่ายยังไม่ทันตอบก็พูดขึ้นมาอีก “เมื่อกี้นี้ฉันเพิ่งนัดหลินเชี่ยนเชี่ยน พรุ่งนี้จะไปหาพี่สะใภ้แล้วเดินเล่นด้วยกัน ไม่แน่อาจจะช่วยให้เธอความทรงจำกลับมานิดหน่อย” โม่เสียวเป่าล่อเหยื่อได้ถูกเวลาจริงๆ โม่ข่ายประทับใจมาก ตอนนี้กู้เหยายังไม่เปิดใจให้กับเขา เขาช่วยให้เธอจำเรื่องราวในอดีตได้ค่อนข้างยาก ให้หลินเชี่ยนเชี่ยนกับโม่เสียวเป่าไปเข้าใกล้กู้เหยา อาจจะง่ายมากขึ้นก็ได้ เรื่องง่ายๆแบบนี้ ทำไมก่อนหน้านี้เขาคิดไม่ได้นะ?