ตอนที่ 255 นินทาลับหลัง

ต๭นที่ 255 นินทาลับหลัง โม่ข่ายเดินไปนั่งลงข้างเหยาเหยาน้อย อุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมาแล้วลูบหลังเธอ เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยน “เหยาเหยา บอกคุณพ่อสิว่าเศร้าเพราะเรื่องอะไร?” “เหยาเหยาไม่ต้องการพี่สาว เหยาเหยาต้องการคุณแม่——” ใบหน้าเหยาเหยาน้อยร้องไห้จนแดงก่ำ ร่างเล็กกระตุกไม่หยุด ได้ยินเหยาเหยาน้อยพูดว่าไม่ต้องการพี่สาว ต้องการคุณแม่ กู้เหยาก็ชักมือที่กำลังจะไปแตะเหยาเหยาน้อย ในใจก็ขมขื่นอย่างมาก เหยาเหยาน้อยยังไงก็คือเด็ก ธรรมชาติของเด็กเปลี่ยนแปลงเสมอ นี่ก็เป็นสิ่งที่กู้เหยาเป็นห่วงทั้งหมด แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ ตอนเช้าเหยาเหยาน้อยไปเรียน แถมยังบอกเธอว่าแล้วเจอกันอย่างมีความสุข แต่ตอนเย็นกลับมาร้องไห้บอกว่าไม่ต้องการเธอแล้ว กู้เหยาเข้าใจดี สิ่งที่เหยาเหยาน้อยต้องการคือคุณแม่ มีเพียงแค่คุณแม่เท่านั้นที่ให้ความรักอันดูแลเอาใจใส่แก่เธอได้ ไม่ใช่พี่เหยาเหยาคนโตซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอสักนิด กู้เหยาไม่อยากให้เหยาเหยาน้อยเสียใจรู้สึกแย่ หันร่างคิดจะแอบออกไปเงียบๆ แต่กลับถูกโม่ข่ายจับไว้แล้วดึงเธอมานั่งข้างๆ “อยู่ที่นี่ ไม่ให้ไปไหน” น้ำเสียงเขาเอาแต่ใจ และไม่มีทางเลือก กู้เหยาได้ยินแล้วก็ไม่ได้เกลียด เธอเม้มปากและพยักหน้า แล้วนั่งข้างเขาอย่างเชื่อฟัง โม่ข่ายเช็ดน้ำตาให้เหยาเหยาน้อย แล้วถามอย่างอดทน “เหยาเหยาชอบพี่เหยาเหยาคนโตขนาดนี้ พี่เหยาเหยาคนโตก็รักเหยาเหยา เหยาเหยาพูดแบบนี้พี่สาวเขาเสียใจ รู้ไหม?” “พี่สาวเสียใจ!” เหยาเหยาน้อยยิ่งร้องไห้ดังขึ้น เธอไม่อยากให้พี่เหยาเหยาคนโตเสียใจ เธอเพียงรู้สึกแย่มากๆ รู้สึกแย่จนทำอะไรไม่ถูก โม่ข่ายลูบศีรษะลูกสาว จูบบนใบหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้ของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ยิ่งอ่อนโยน “อืม แค่เหยาเหยาบอกคุณพ่อว่าร้องไห้ทำไม พ่อจะได้ช่วยเหยาเหยาแก้ปัญหาทั้งหมด เหยาเหยาก็จะไม่ต้องเสียใจ” เหยาเหยาน้อยสูดน้ำมูก แล้วพูดอย่างเศร้าโศก “คุณพ่อกับพี่เหยาเหยามีน้องชาย ไม่ต้องการเหยาเยหาแล้ว เหยาเหยาไม่อยากได้พี่สาว อยากได้คุณแม่——” วันนี้ตอนกลับบ้านมาพี่หลิงหลิงบอกกับเธอว่าถ้าคุณพ่อแต่งงานกับพี่เหยาเหยาคนโต ก็จะมีน้องชายคนเล็กกับพี่เหยเหยาคนโต ต่อไปคุณพ่อก็จะรักพี่เหยาเหยาคนโตกับน้องชาย ไม่รักเธออีกแล้ว เธอก็จะเป็นเด็กน่าสงสารคนหนึ่งที่ไม่มีคุณแม่ เหยาเหยาน้องรู้สึกว่าเสียใจมาก เธอชอบพี่สาวขนาดนั้น แต่พี่สาวต้องการแย่งคุณพ่อเธอไป แถมยังมีลูกชายกับคุณพ่ออีก ต่อไปคงไม่รักเธอแล้ว ทำไมพี่เหยาเหยาคนโตต้องมีลูกชายกับคุณพ่อด้วย? ทำไมรักเธอไม่ได้? เธอไม่เข้าใจ จึงรู้สึกแย่จนร้องไห้ตลอดเวลา เหยาเหยาน้อยยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ตัวเองชอบพี่เหยาเหยาคนโตแต่พี่เขาไม่ชอบตน คิดไปก็รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน เหยาเหยาน้อยพูดไม่ค่อยชัดเจน แต่พอโม่ข่ายได้ยินก็รู้เลยว่าต้องมีใครบางคนพูดอะไรใส่หูเหยาเหยาน้อยอย่าแน่นอน ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่พูดแบบนี้ออกมา เธอลูบศีรษะเหยาเหยาน้อยแล้วพูด “เหยาเหยา ลูกเข้าใจผิดแล้ว รู้ไหม?” ได้ยินว่าตัวเองเข้าใจผิด เหยาเหยาน้องก็อึ้งไปทันที น้ำตาไหลลงมา หรือว่าคุณพ่อไม่อยากรักเธอแล้วหรอ? เธอไม่มีคุณแม่ คุณพ่อก็ไม่ต้องการเธอแล้ว เธอน่าสงสารที่สุด! โม่ข่ายอุ้มเหยาเหยาน้อยเข้าอ้อมอกของกู้เหยาแล้วพูด “เหยาเยหา ฟังพ่อพูดนะ พ่อกับพี่เหยาเหยาคนโตรักจะลูกตลอดไป รักลูกตลอดเวลา เข้าใจไหม?” เหยาเหยาน้อยไม่เข้าใจ กะพริบดวงตาโตสุกใส มองกู้เหยาที่กอดเธออยู่ “พี่สาวจะรักเหยาเหยาตลอดไปไหมคะ?” “เหยาเหยาน้อย พี่......” กู้เหยาไม่ได้โง่ เข้าใจดีว่าที่เหยาเหยาน้อยพูดแบบนี้ต้องมีคนสอนอะไรเธอเบื้องหลังอยู่แน่นอน เพียงแต่จุดยืนเธอกับโม่ข่ายไม่เหมือนกัน ถ้าระหว่างเธอกับโม่ข่ายมีความสัมพันธ์ใดกัน ก็จะเป็นการแบ่งความรักของโม่ข่ายที่มีต่อเหยาเหยาน้อย เธอไม่อยากหลอกเหยาเหยาน้อย เธอเลยไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบเหยาเหยาน้อยว่าอย่างไร “พี่สาวไม่รักเหยาเหยาหรอ?” กู้เหยาไม่ตอบ เหยาเหยาน้อยรู้สึกว่าต้องเองเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง น่าสงสารมากเหลือเกิน โม่ข่ายพูดอีก “เมื่อกี้เหยาเหยาบอกว่าไม่ต้องการพี่เหยาเหยาคนโต พี่เหยาเหยาคนโตเลยโกรธ ถ้าเหยาเหยาพูดขอโทษพี่เหยาเหยาคนโตดีๆ พี่เหยาเหยาคนโตก็จะให้อภัยเหยาเหยา” “พี่สาว เหยาเหยารักพี่” แค่คุณพ่อและพี่สาวรักเธอ ไม่ให้เธอกลายเป็นเด็กน่าสงสารอย่างที่พี่หลิงหลิงพูด ไม่ให้เธอกลายเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อแม่ เธอก็จะรักคุณพ่อและพี่เหยาเหยาคนโต “เหยาเหยา——” กู้เหยากอดเหยาเหยาแน่นในอ้อมอก สะอื้นพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่ง เห็นเหยาเหยาน้อยร้องไห้ ได้ยินเหยาเหยาน้อยบอกว่าไม่มีคนรักเธอ ได้ยินว่าเหยาเหยาน้อยบอกว่าตัวเองเป็นเด็กน่าสงสารคนหนึ่ง กู้เหยาก็รู้สึกว่าเหมือนลูกตัวเองถูกคนอื่นรังแก ทั้งสงสารและปล่อยไปไม่ได้ “โอเค เหยาเหยาคนโตกับเหยาเหยาน้อยดีกันแล้ว” โม่ข่ายอ้าแขนยาวกอดสองแม่ลูกไว้แนบอก กอดอย่างแรง “ดีกันแล้ว เราไปทานข้าวกัน ทานเสร็จแล้วเหยาเหยาน้อยพาพี่เหยาเหยาคนโตไปเล่นกันดีไหม?” “ดีค่ะ” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าอย่างแรง ยิ่งรู้สึกผิด รีบกอดเหยาเหยาคนโตและจุ๊บหนึ่งที “พี่ขา เหยาเหยารักพี่นะคะ” “พี่ก็รักเหยาเหยาเหมือนกัน” กู้เหยาอุ้มเหยาเหยาน้อยขึ้นมาแล้วจุ๊บแก้มเธอ แล้วตามโม่ข่ายไปห้องอาหาร หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ โม่ข่ายก็ให้เหยาเหยาน้อยพาเหยาเหยาคนโตไปเดินเล่นข้างนอก ส่วนเขาก็เรียกคนรับใช้ในบ้านทั้งหมดมารวมตัวกัน โม่ข่ายสงบนิ่ง คนรับใช้ทั้งในและนอกโน่หยวนมีเพียงสิบกว่าคน ถูกเรียกมารวมตัวกันทั้งหมดในตอนนี้ แต่ละคนก็ระมัดระวัง ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ติงหลิงที่ดูแลเหยาเหยาน้อยนั้นมีสีหน้าท่าทางระมัดระวัง กลัวอย่างมากว่าคำพูดนั้นที่ตนพูดกับเหยาเหยาน้อยจะถูกเจ้านายรู้ สายตาโม่ข่ายกวาดมองไปที่พวกเขา สุดท้ายก็มองไปที่ติงหลิง แล้วเอ่ยเสียงทุ้ม “เซียงสิ้ว ให้เงินเธอไปก้อนหนึ่ง ให้เธอไปไกลเท่าไหร่ยิ่งดี” คนที่แอบกัดลับหลัง โม่ข่ายไม่ชอบเลย โดยเฉพาะคนที่โดนคือภรรยาของเขา นั่นก็คือการแตะต้องทุ่นระเบิดของเขา ไม่ว่าเธอจะมีความจงรักภักดีแค่ไหน เขาก็ใช้เธอไม่ได้อีกแล้ว ติงหลิงพูดด้วยความกลัวจนตัวสั่น “คุณชายคะ ฉ-ฉัน......” โม่ข่ายไม่ให้โอกาสเธอ ขัดจังหวะเธอแล้วพูดต่อ “ตอนนี้ฉันจะพูดต่อหน้าพวกเธออีกครั้ง กู้เหยาคือคุณหญิงในบ้านนี้เพียงคนเดียว คำพูดเธอก็คือคำพูดฉัน ถ้าใครดูถูกเธอ อย่ามาโทษว่าฉันหยาบคายแล้วกัน” โม่ข่ายไม่ชอบพูดกับคนใช้ในบ้าน นั่นเพราะเขาคือคนที่แม้ว่านิสัยจะเย็นชาแต่ไม่เคยปฏิบัติไม่ยุติธรรมกับลูกน้องเลย พวกเขาหลายคนก็ทำงานกับเขามาหลายปีแล้ว เขาไม่ชอบพูด แต่ปฏิบัติกับพวกเขาอย่างมีมารยาทและสุภาพ ไม่เคยเห็นเขาโกรธมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก ครั้งแรกครั้งเดียว พวกเขากลุ่มนี้เป็นคนที่โม่ข่ายย้ายมาจากอเมริกาหลังจากกู้เหยาหายตัวไป พวกเขาไม่รู้จักกู้เหยาคนก่อน ไม่รู้จักคุณแม่ของเหยาเหยาน้อย ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่ากู้เหยาคนนี้มีความสำคัญมากแค่ไหนกับเจ้านายของพวกเขา