ตอนที่ 258 เรื่องใหญ่ตลอดชีวิต

ต๭นที่ 258 เรื่องใหญ่ตลอดชีวิต “อะไรนะ? จ้านเนี่ยนเป่ย ไหนลองพูดอีกครั้งสิ?” ถ้าเขากล้าพูดว่าไม่อีก โม่เสียวเป่าตัดสินใจจะตีเขาพิการไปเลย โม่เสียวเป่าเกือบลืมเมื่อครู่ที่เพิ่งถูกจ้านเนี่ยนเป่ยตี ถ้าจะลงมือเธอไม่ใช่คู่ปรับเขาเลย แต่กลับใช้คำยั่วโมโหแบบนี้ พิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ได้เจ็บมากพอ หนังเหนียวด้วย “จะให้ฉันพูดอีกสิบครั้ง คำตอบฉันก็เหมือนเดิม” จ้านเนี่ยนเป่ยกดโม่เสียวเป่าลงไปนอนบนเตียงแล้วพูดอีก “ถ้าเธอไม่อยากลุกขึ้นมา อยากใส่หัวหมูอยู่ตลอด ก็โวยวายให้เต็มที่ ดึงเข็มฉีดยาออกทุบขวดยาแตก ไม่เป็นไรหรอก โรงพยาบาลบัญชาการเขตหลายที่จะจัดการเธอ จัดการเธอเสร็จไม่พอ ฉันจะให้คนส่งเธอกลับมา” โม่เสียวเป่ายกมือขึ้นมานวดตาอย่างแรง เธอรู้สึกว่าดวงตาเธอต้องมีปัญหาแน่ๆ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ชอบจ้านเนี่ยนเป่ยไอ้นักเลงคนนี้เด็ดขาด ใช่ เขาเป็นนักเลงคนหนึ่ง เป็นไอ้ชั่ว ไร้ค่า......มองอย่างไรเขาก็ไม่เหมือนผู้บัญชาการใหญ่เขตเจียงเป่ยผู้มีเกียรติเลย ปกติเวลาเห็นคนที่สวมชุดในเครื่องแบบ ทั้งร่างสวมชุดทหารแล้วดูเท่ห์ แต่คนคนนี้หัวใจอำมหิตจนไม่มีเพื่อน และเพราะเธอเป็นคนดี มีความตั้งใจดี เห็นว่าเขาไม่มีใครรัก เธอจึงใจกว้างรักเขา ใครจะไปรู้ว่าไอ้บ้านี่กลับไม่รู้สึกขอบคุณ เขาคิดว่าเด็กผู้หญิงที่สวย ฉลาด เห็นอกเห็นใจผู้อื่นและกล้าหาญแบบนี้จะหาได้งั้นหรอ? “ใครจะอยากเป็นหัวหมู ฉันไม่อยาก” โม่เสียวเป่าจ้องเขาอย่างดุดัน “รีบเรียกพยาบาลมาให้ยาฉันใหม่ ถ้าใบหน้าฉันไม่หายดี เล่นหนังไม่ได้ คุณต้องรับผิดชอบฉันตลอดชีวิต” จ้านเนี่ยนเป่ยโบกมือเรียกพยาบาลที่รออยู่หน้าห้องผู้ป่วยนานแล้ว เขาพูด “ให้น้ำเกลือคุณหญิงโม่อีกครั้ง ยังไงเธอก็ชอบโวยวาย ต้องให้น้ำเกลือหลายเข็มหน่อย ให้เธอรู้สึกความเจ็บปวดบ้างจะได้ไม่ดึงเข็มออกอีก” โม่เสียวเป่า “……” อดทน! อดทน! อดทน! อดทนสักสองสามวันเถอะ เธอจะให้จ้านเนี่ยนเป่ยรู้ถึงความสุดยอดเธอ ให้จ้านเนี่ยนเป่ยรู้ ไม่ว่าเขาจะต่อต้านอย่างไร ก็ไม่สามารถหนีพ้นน้ำมือเธอไปได้ เพียงแต่เธอต้องคิดหาวิธีไหนที่จะทำให้จ้านเนี่ยนเป่ยยอมให้จับดีๆ เขาถึงจะแต่งงานกับเธอ? วิธีการจับเขาเธอก็ลองแล้ว ไม่ได้ผลสักนิด เพราะแรงเธอไม่เยอะเหมือนเขา ร่างกายไม่ได้แข็งแรงเหมือนเขา สุดท้ายคนที่บาดเจ็บก็คือตัวเธอเอง ถ้าอย่างนั้นก็ไปยื่นคำร้องกับหัวหน้าเขา ให้หัวหน้าได้เห็นอกเห็นใจลูกน้อง คนอายุสามสิบกว่ายังเป็นโสดอยู่เลย แนะนำภรรยาให้เขาคนหนึ่งซะ แต่วิธีการนี้ใช้ไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด จ้านเนี่ยนเป่ยผู้ที่ไม่เคยทำตามกฎระเบียบ อยากทำอะไรก็ทำ จะมาเชื่อฟังคำสั่งหัวหน้าแต่งงานกับเธอได้อย่างไร ดวงตาดำสุกใสของโม่เสียวเป่ากรอกไปมา คิดไปสักพัก ในสมองก็เกิดความคิดชั่วร้าย ไม้แข็งใช้ไม่ได้ เธอก็จะใช้ไม้อ่อน คิดหาวิธีให้จ้านเนี่ยนเป่ยสลบก่อน ให้เขาไม่มีแรงต่อต้าน ให้ทุกอย่างสายเกินแก้แล้ว ถึงตอนนั้นเขาคิดจะไม่มีเหตุผลก็ไม่ได้แล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยยืนอยู่ข้างๆ เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของโม่เสียวเป่าก็รู้เลยว่าในสมองเธอต้องคิดแผนการชั่วร้ายอะไรอีก เธอใช้ชีวิตในตระกูลโม่มาตั้งแต่เล็ก ใช้ชีวิตกับตระกูลโม่ที่พูดแต่เรื่องกฎระเบียบและมารยาท ตอนเล็กๆก็ได้ฟังคำพูดของพี่ชายท่อนไม้ของเธอแล้ว ครั้งแรกที่เขาได้เจอโม่เสียวเป่า โม่เสียวเป่าน่าจะอายุประมาณห้าขวบ อายุมากกว่าเหยาเหยาน้อยไม่เท่าไร โม่เสียวเป่าที่อายุประมาณห้าขวบหน้าตาน่ารักมาก แต่ประพฤติตัวดี ไม่สดใสเหมือนกับเด็กวัยเดียวกันสักนิด เชื่อฟังพี่ชายท่อนไม้ทุกอย่าง ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิตใจ บางทีจ้านเนี่ยนเป่ยอาจะไม่ชอบท่าทางเย็นชาตลอดเวลาของโม่ข่าย เลยคิดจะแย่งโม่เสียวเป่าข้างกายโม่ข่ายไปเล่นกับตัวเอง เขาพาโม่เสียวเป่าไปตกปลาที่ทะเล พาโม่เสียวเป่าขึ้นเขาตีไก่ป่า พาโม่เสียวเป่าไปสู้กับคนอื่น—— อาจพูได้ว่าทุกวันนี้ความหยาบโลนอันไม่กลัวใครของโม่เสียวเป่าทั้งหมดเป็นเพราะเขาสอน ไม่รู้ว่าตอนไหน เขารู้สึกกับเด็กผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนไป ไม่ใช่คุณอากับหลานสาว แต่เป็นความรู้สึกที่ผู้ชายมีต่อผู้หญิง ตอนที่เขารู้ความรู้สึกแบบนี้ เขาก็ไม่ได้สนใจสถานะความสัมพันธ์ของทั้งสองอะไร ยังไงโม่เสียวเป่าก็เป็นเด็กที่พี่สาวเขาเก็บมาเลี้ยง เขากับเธอไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แค่เธอยินยอมเขาก็สามารถแต่งงานกับเธอได้ทุกเมื่อ ใครจะไปคาดคิด ตอนที่เขามีความคิดแบบนี้ เขาก็ได้รู้ความลับหนึ่งอย่างซึ่งควรจะหายไปกับกาลเวลา เพราะความลับนั้นทำให้เขารู้ว่าเขากับเธอไม่สามารถคบกันตลอดกาล แต่เขาบอกเธอไม่ได้ ถ้าบอกไป เธอจะต้องซักไซร้แน่นอน ดังนั้นเขาจึงเริ่มออกห่างเธอ เย็นชาใส่เธอ ไม่ยอมเข้าใจเธอ หวังว่าเธอจะได้ออกห่างจากเขา ให้ไปหาความสุขที่แท้จริงของเธอ เพียงแต่เด็กสาวคนนี้ช่างแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่เขาคิดไว้ ความเย็นชาของเขาไม่ได้ทำให้เธอถอย แต่ยิ่งแพ้ก็ยิ่งกล้า ความดื้อดึงทำให้เขาไม่อยากปฏิเสธเธออีก แต่ทุกครั้งที่เขาคิดจะเข้าใกล้เธอ ก็มักจะมีเสียงหนึ่งเตือนข้างหูเขา ——จ้านเนี่ยนป่ย ใครก็คบกับโม่เสียวเป่าได้ แต่นายไม่ได้! คิดถึงตรงนี้แล้ว สองมือข้างกายจ้านเนี่ยนเป่ยก็กำแน่น ควบคุมความรู้สึกที่แท้จริงในใจของตัวเองให้มากที่สุด ไม่ให้โม่เสียวเป่าที่ฉลาดได้มองเห็นคาดการณ์ใดๆได้ “จ้านเนี่ยนเป่ย ฉันจะบอกคุณให้นะ ยังไงฉันก็ยังสาว เพิ่งจะอายุยี่สิบต้นๆเอง อายุยังเหมือนดอกไม้ แต่คุณไม่เหมือนแล้วนะ คุณอายุสามสิบกว่าแล้ว” โม่เสียวเป่าตัดสินใจคุยกับจ้านเนี่ยนเป่ยดีๆ สอนวิชาคิดวิเคราะห์ให้กับเขา ไม่แน่เขาอาจจะเข้าใจ เธอจะได้ไม่ต้องใช้วิธีการร้ายกาจแบบนั้นแล้ว เธอมองเขา กระแอมไอแล้วพูดต่อ “ถึงจะบอกว่าผู้ชายไม่แก่เร็วเท่าผู้หญิง แต่คุณก็ผ่านอายุช่วงที่ดีที่สุดไปแล้วนะ อย่ายื้อไว้เลย ยอมรับฉันเถอะ” “หลังจากแต่งงาน ฉวยโอกาสที่ฉันยังสาว ฉันจะมีลูกให้ตระกูลจ้านคุณหลายๆคนเลย ไม่ให้บรรพบุรุษตระกูลจ้านคุณสูญสิ้นหรอก” “คิดดีๆนะ กิจการที่ขาดทุนแบบนี้ มีเพียงฉันเท่านั้นที่เต็มใจ ถ้าคุณไปหาผู้หญิงคนอื่น พวกเธอต้องรังเกียจคนอายุมากแบบคุณแน่ๆ แรงมีไม่พอ ไม่แน่ว่าอาจจะทนไม่ได้แล้วไปคบชู้สู่ชาย ถึงตอนนั้นคุณก็ไม่รู้หรอกว่าโดนสวมเขา ร้องไห้งอแงอีก” “ตอนคุณร้องไห้ไม่ต้องมาหาฉันเลยนะ ถึงฉันจะชอบคุณ แต่ฉันก็ไม่ยอมรับของมือสอง เลยบอกว่าคุณควรจะเลือกตอนที่ฉันยังสนใจคุณอยู่ดีที่สุด รีบจับฉันไว้เลย ไม่ต้องลังเลอีกแล้ว” คำพูดนี้ โม่เสียวเป่าพูดอย่างซึ้งกินใจ ราวกับว่าจ้านเนี่ยนเป่ยเป็นชายแก่ที่ไม่มีใครต้องการแล้วจริงๆ มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาได้ จ้านเนี่ยนเป่ย “โม่เสียวเป่า ช่วงสำคัญของชีวิตฉันเธอไม่ต้องมากังวลหรอก ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ แต่ฉันขอพูดอะไรตรงๆกับเธอหน่อยนะ ฉันแต่งกับใครก็ได้ที่ไม่ใช่เธอ”