ตอนที่ 292 ไม่ใช่คุณปู่อีกต่อไป

ต๭นที่ 292 ไม่ใช่คุณปู่อีกต่อไป พัฒนาการของบริษัทเซิ่งเทียนในปีนั้นไม่เลวเลยทีเดียว แต่หลังจากที่โม่ข่ายรับกิจการมาก็พัฒนาได้เร็วมาก กลายเป็นบริษัทที่มีชื่อทั่วโลก บริษัทเซิ่งเทียนที่อยู่ในมือเขาแน่นหนามาหลายปี เขาจัดการด้วยแรงกายแรงใจเต็มที่มาหลายปี คุณปู่พูว่าจะเอากลับไปก็สามารถเอากลับไปเลยได้อย่างไรกัน จนถึงวันนี้ โม่ข่ายไม่ใช่คนที่ทำตามกฎระเบียบในการทำงาน ถ้าคุณปู่กล้ามายุ่งวุ่นวาย เขาก็ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ “โม่ข่าย แกอยากยั่วโมโหฉันให้ตายเลยใช่ไหม แกถึงจะพอใจ?” คุณปู่โม่พอส่งเสียงคำราม โกรธจนไอขึ้นมา ร่างกายโคลงเคลงไปสองที อีกครั้งที่โกรธจนเรียกชื่อของโม่ข่าย ไม่ได้เรียก “มู่จือ” อีก โม่ข่ายไม่ได้ขยับไปไหน เอ่ยถามต่อด้วยเสียงเย็นชา “ผมก็ยังว่าตามนั้น ความลบนั้นระหว่างปู่กับจ้านเนี่ยนเป่ยคืออะไร? เพื่อปกป้องเสียวเป่า เพื่อยัดเสียวเป่ยให้กับผม ปู่ยอมทำร้ายภรรยาผมได้เลยหรอ?” ตราบใดที่ใจความสำคัญของปัญหานี้ โม่ข่ายถึงจะรู้ว่าทำไมคุณปู่ถึงต้องจัดการกู้เหยา กู้เหยาเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ถ้าแค่เพราะแม่ของเธอมีเธอภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น คงไม่ทำให้คุณปู่โม่กล้าลงมือทำอะไรโหดเหี้ยมแบบนั้นหรอก “ความลับ? แกอยากรู้ความลับนั้นหรอ?” คุณปู่โม่ลูบอก หลังจากคลายอารมณ์โกรธอย่างช้าๆแล้วพูดต่อ “ฉันกลัวว่าหลังจากแกรู้แล้ว แกจะคิดว่าไม่รู้เสียยังดีกว่า” “ถ้าปู่ไม่พูด ยังไงผมก็ต้องรู้ และผมจะพูดกับปู่เป็นครั้งสุดท้าย” โม่ข่ายมองคุณปู่โม่ สายตาเย็นชาเหมือนกำลังมองคนแปลกหน้า “ถ้าปู่กล้าแตะต้องกู้เหยาและเหยาเหยาน้อยแม้แต่ปลายเส้นผมอีก ผมจะให้ปู่รู้ว่าจริงๆแล้วผมเป็นคนยังไง” เมื่อเทียบกับวิธีดำเนินการอันโหดเหี้ยม ช่วงปีนี้โม่ข่ายก็เคยทำมาไม่น้อยเหมือนกัน เขาคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันก็คงไม่แย่ไปกว่าคุณปู่โม่ ตั้งแต่เล็กจนโต โม่ข่ายเป็นเด็กที่รู้เรื่องมากที่สุดในใจของผู้ใหญ่ ไม่เคยทำเรื่องที่ทำให้พวกเขาผิดหวังเลย หลังจากได้สืบทอดบริษัทเซิ่งเทียนมา พลังทั้งหมดของเขาทุ่มเทให้กับบริษัทเซิ่งเทียน ไม่เคยหยุดพักร้อนให้ตัวเองสักวันเดียว จุดประสงค์ของเขาคือทำให้บริษัทเซิ่งเทียนพัฒนาให้ดีมากขึ้น ให้คุณปู่ คุณพ่อ คุณแม่และน้องสาวได้ใช้ชีวิตอย่างสบายใจ การได้เจอกู้เหยาเป็นเรื่องบังเอิญที่แท้จริง เขาเกือบไม่ได้ทำการคิดไตร่ตรองก็ตัดสินใจแต่งงานกับกู้เหยาแล้ว นี่เป็นเรื่องเร่งด่วนที่เขาเคยทำมาในชีวิตนี้มากที่สุดแล้ว แต่เขากลับไม่เคยคิดเลยว่ากู้เหยาที่เขารู้จักผิวเผิน คุณปู่ที่เขาให้ความเคารพมาโดยตลอด จะแอบทำเรื่องอะไรอย่างนั้นได้ คุณปู่พรากเอากู้เหยาไปจากเขา ฉีดยากู้เหยาที่ทำให้ถึงตายได้ ในตอนนั้น คุณปู่เคยคิดถึงหลานชายที่สูญเสียภรรยาไปไหมว่าจะเป็นเช่นไร? เคยคิดบ้างไหมว่าเหยาเหยาน้อยที่คลอดก่อนกำหนด อาจจะเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กได้ตลอดเวลา? ถ้าในหัวใจของคุณปู่มีหลานชายคนนี้ ถ้าหัวใจคุณปู่ยังคิดถึงความรักของคนในครอบครัวสักนิดล่ะก็ เขาคงไม่เลือกเส้นทางโหดร้ายเช่นนี้เด็ดขาด ถ้าพูดในแง่ร้าย กู้เหยาอาจจะเป็นคนที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องใดๆกับคุณปู่ แล้วเหยาเหยาน้อยล่ะ? เหยาเหยาน้อยมีสายเลือดของตระกูลโม่นะ เพิ่งอายุสามขวบกว่าเท่านั้น เธอยังเป็นเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรคนหนึ่ง แต่น้ำมือโหดเหี้ยมของคุณปู่เอื้อมมาที่เหยาเหยาน้อยฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่ได้สังเกต “ทำไมแกขาดเธอไม่ได้? แค่ไม่ใช่เธอ แกอยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็มีหมด และยังมีเสียวเป่า พวกแกสองคนเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่ยังเล็ก เธอด้อยกว่าผู้หญิงคนนั้นตรงไหน?” พูดจบ คุณปู่โม่ก็ไออย่างรุนแรง เขาแค่คิดว่าโม่ข่ายทำให้เขาโกรธ แต่ไม่รู้เลยว่าคำพูดพวกนั้นของตัวเองหลังจากพูดออกแล้วจะทำให้โม่ข่ายเจ็บหัวใจมากแค่ไหน โม่ข่ายยิ้มแล้วพูด “กู้เหยามีจุดอ่อนมากมาย เธออาจจะไม่มีพลังสดใสเท่ากับเสียวเป่า แต่เธอเป็นคนที่พิเศษที่สุดในหัวใจของผม” บางครั้ง โม่ข่ายก็โกรธความหัวรั้นและดื้อดึงของกู้เหยา อยากจะจับเธอมาฟาดแรงๆเสียที แต่เขาก็ยังอยากคบกับเธอ ตอนคบกับเธอ เขาจะรู้สึกผ่อนคลายมาก หลายเรื่องไม่ต้องให้เขาอธิบาย เธอก็จะเข้าใจ เธอจะยืนข้างเขาแล้วกอดเขา ทุกคนจะมองว่าเขาเป็นคนเข้มแข็ง เข้มแข็งจนไม่มีอะไรทำไม่ได้ ราวกับว่าเขามีโชคชะตาที่มีบทบาทเป็นผู้ปกป้อง ไม่เหมือนกับกู้เหยา ทั้งๆที่เธอดูอ่อนแอขนาดนั้น แต่เธอก็ยังคิดว่าต้องปกป้องเขา ไม่เพียงแต่จะอยากปกป้องเขา ตอนที่เผชิญกับอันตราย เพื่อช่วยเขา เธอทำให้ตัวเองบาดเจ็บสาหัส รอยแผลเป็นบาดเจ็บที่อยู่บนขาในวันนี้ยังไม่คงหายไปทั้งหมด พูดถึงบาดแผลแล้ว สิ่งที่ยิ่งทำให้โม่ข่ายยิ่งเจ็บปวดหัวใจก็คือรอยแผลเป็นบริเวณท้องของกู้เหยา คืนนั้นที่เขารักใคร่กับกู้เหยา จู่ๆเขาก็เห็นรอยแผลเป็นบริเวณท้องของเธอ ตอนนั้นหัวใจของเขาเหมือนถูกมีดกรีดจนเละ รอยแผลเป็นยาวอันน่าเกลียดนั้น เกือบจะกรีดทั้งท้องของกู้เหยา ตอนนั้นพวกมันเอาเหยาเหยาน้อยออกมาจากท้องเธอ ฉีดยาที่ถึงตายให้กับเธอ พวกมันไม่เคยคิดจะเธอรอดชีวิตมาได้ ถ้าไม่ใช่ความโชคดีของกู้เหยา แม้แต่เถ้ากระดูกของกู้เหยาเขาก็คงไม่เห็น นึกถึงบาดแผลบนตัวกู้เหยาอีกครั้ง โม่ข่ายก็ยังคงรู้สึกหายใจยากลำบาก อยากจะฉีกร่างคนที่ทำร้ายเธอให้เป็นชิ้นๆ แต่คนที่ทำร้ายเอ คือคุณปู่ที่มีสายเลือดเดียวกันกับเขา...... รู้ว่าคงไม่ได้ข้อมูลอะไรจากปากของคุณปู่ โม่ข่ายก็ไม่เสียเวลาทะเลาะอีก เขามองคุณปู่เป็นครั้งสุดท้าย สายตานี้เป็นสายตาที่มองในฐานะหลานชายเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปถ้าเจอคุณปู่อีกท่านจะไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอีก และถ้าท่านยังทำร้ายคนที่เขาแคร์อีก เขาก็จะไม่ไว้หน้าอีกแล้ว “มู่จือ เพื่อผู้หญิงคนเดียว แกกล้าทิ้งปู่ของแก ทิ้งสถานะผู้สืบทอดตระกูลโม่ได้เลยหรอ?” เสียงชราวัยแต่ก็ยังชัดเจนของคุณปู่โม่ดังขึ้นมาจากด้านหลังโม่ข่าย โม่ข่ายไม่ได้หันศีรษะกลับไป ก้าวเท้ายาวๆออกไปต่อ ถ้าอยากได้รับความเคารพจากลูกหลาน ก็ต้องทำตัวให้สมเป็นผู้ใหญ่ คุณปู่ทำเรื่องพวกนี้ได้ ในใจของโม่ข่ายเขาไม่ถือว่าเป็นปู่ของเขาอีกแล้ว มองโม่ข่ายที่เดินไปไกลโดยไม่หันศีรษะกลับมาอย่างช่วยไม่ได้ คุณปู่โม่โกรธอย่างมาก ที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพราะหวังดีกับเขา เพื่อปกป้องเขาจากเด็กคนนั้น เขาผิดหรอ? “คุณท่าน อย่าโกรธไปเลยนะครับ มันไม่ดีต่อสุขภาพ” ผู้ช่วยเหอที่อยู่ไกลๆมาตลอดรีบวิ่งเข้ามาประคองคุณปู่โม่ไว้ แล้วพูดปลอบ “คุณชายถูกความรักครอบงำชั่วคราว เมื่อเขาเข้าใจ เขาจะไม่โทษคุณท่าน” คุณปู่โม่พูดอย่างขุ่นเคือง “ชั่วคราวหรอ? สามปีผ่านไปแล้ว เขายังคิดไม่ได้เลย นั่นเรียกชั่วคราวหรอ?” ผู้ช่วยเหอเห็นท่าทางของคุณปู่โม่แล้ว ก็อดสะเทือนอารมณ์ไม่ได้ เขาพูดขึ้นอย่างทนไม่ไหว “คุณท่านครับ คุณหนู......” ได้ยินผู้ช่วยเหอพูดขึ้นมา นึกถึงคำพูดโน้มน้าวที่โม่ข่ายพูดถึงเหยาเหยาน้อยเมื่อครู่ จู่ๆคุณปู่ก็คิดอะไรได้ขึ้นมา เขามองผู้ช่วยเหอแล้วพูด “แกลงมือแผนการเล่นงานเด็กคนนั้นแล้วหรอ?” ผู้ช่วยเหอรีบอธิบาย “คุณท่านครับ ผมไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณหนู แค่......” คุณปู่โม่โกรธจนสั่นเทิ้ม “ไสหัวไป!”