ตอนที่301 ตาคู่หนึ่งที่อยู่เบื้องหลัง

ต๭นที่301 ตาคู่หนึ่งที่อยู่เบื้องหลัง กู้เหยาไม่ยอมบอก โม่ข่ายก็ไม่เคยบังคับเธอเลย เขาพยายามเคารพเธอมาตลอด โม่ข่าย “งั้นผมไปทำงานที่เหลือในห้องสมุดก่อน” ยังมีเรื่องต้องจัดการอีกเยอะแยะ ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นกู้เหยา โม่ข่ายจะหาเวลาว่างมาได้ยังไง “อือ คุณไปเลย” กู้เหยาปิดประตูห้องแล้วเดินไปที่ห้องครัว ใส่ผ้ากันเปื้อน หุงข้าวล้างผัก ถึงแม้อาจจะทำได้ไม่ดีเท่าเมื่อก่อนแต่ก็ดีขึ้นแล้ว ใช้เวลาไม่นาน กับข้าวสามอย่างกับซุปก็เสร็จแล้ว กู้เหยามองอาหารพวกนี้ก็มีความมั่นใจกับฝีมือตัวเองอยู่ เธอไปเคาะประตูห้องสมุด แล้วยื่นหัวเข้าไปถาม “คุณโม่คะ อาหารทำเสร็จ คุณว่างมากินไหมคะ?” โม่ข่ายพูดแล้วยิ้ม “คุณนายโม่ให้เวลาคุณโม่อีกสักนาทีนะครับ” กู้เหยาทำท่าโอเคให้เขา จากนั้นพูดต่อ “งั้นคุณทำงานก่อนเลย ฉันไม่รีบรอคุณได้” เธอรอเขาได้ คำพูดที่พูดออกมาง่ายๆแบบนี้แทงเข้าไปในใจลึกๆของโม่ข่าย ทำให้เขารู้สึกมีครึ่งนาทีที่หยุดความคิดทุกอย่างไป กู้เหยาปิดประตูห้องสมุดเบาๆ ถอยออกมาแล้วไปดูทีวีในห้องรับแขก ดูไปดูมากู้เหยาราวกับเห็นเหมียนเหมียนมากระโดดวิ่งเล่นที่หน้าเธอ เมื่อก่อนตอนเธอดูรายการทีวี เหมียนเหมียนเพื่อดึงดูดความสนใจของเธอไม่ใช่มาวิ่งเล่นต่อหน้าเธอแบบนี้ก็จะวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดเธอ ถ้าจะบอกว่าน่ารักก็คือน่ารักที่สุด โม่ข่ายบอกเธอว่าหลังจากที่เธอไป เหมียนเหมียนก็จากไปแล้วเหมือนกัน จากไปจากโลกไปอยู่โลกแห่งความสุข ชาตินี้เธอสามารถที่จะได้เจอเขาอีก เหมียนเหมียนเคยอยู่เคียงข้างเธอและฝ่าฟันความลำบากพร้อมเธอ ออกจากที่มืดมนพร้อมเธอ เขาคิดว่าเธอไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว เขาเลยใช้วิธีอดอาหารแล้วจากไปจากโลกใบนี้ ทีแรกทำเพื่ออยากไปตามหาเธอแต่แล้ว...... นึกถึงตรงนี้กู้เหยาก็สูดหายใจ แล้วนึกในใจ “เหมียนเหมียนอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง ต้องใช้ชีวิตดีๆนะ ถ้ามีโอกาส ชาติหน้าเรามาเจอกันใหม่” ติ่งตอง—— อยู่ๆเสียงประตูก็ดังขึ้น ทำเอากู้เหยาที่หลงอยู่ในความทรงจำตื่นขึ้นมาทันที เธอพึ่งลุกขึ้น โม่ข่ายก็ออกมาจากห้องสมุดพอดี โม่ข่ายไปแย่งเปิดประตูก่อนกู้เหยา กู้เหยาก็ยื่นหัวไปมอง สงสัยว่าคนอะไรมาหาพวกเธอในเวลาแบบนี้ พวกเธอไม่ได้พักอาศัยอยู่ที่นี่บ่อยๆ พึ่งมาได้ไม่นานก็มีคนมาหา งั้นก็อาจจะเป็นเพราะพวกเธอโดนคนอื่นตามสะกดรอยมานาน โม่ข่ายใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับเขา กู้เหยาเคยอยู่ที่มิลานมาสามปี ใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารเป็นส่วนใหญ่ ช่วงสามปีนั้นภาษาอังกฤษก็เก่งขึ้นเยอะมาก โม่ข่ายกำลังพูดอะไรอยู่เธอฟังรู้เรื่องอยู่แล้ว ในขณะที่กู้เหยาตั้งใจฟังอยู่ โม่ข่ายก็ถอยหลังสองก้าวแล้วปิดประตู หันกลับมาก็สบตากับกู้เหยาที่กำลังสงสัยอยู่พอดี “เรื่องงานนิดหน่อย” มีหลายเรื่องที่โม่ข่ายไม่อยากบอกเธอ ไม่ใช่ไม่เชื่อใจเธอแต่เป็นเพราะไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่อยากให้เธอกังวล มีบางเรื่อง ทั้งๆที่กู้เหยาก็รู้ เธอไม่สามารถที่จะแกล้งโง่ได้ กู้เหยามองโม่ข่าย คิดไปคิดมาแล้วพูด “โม่ข่าย คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงรู้ว่าคุณใส่เครื่องติดตามฉันในยันต์ป้องกันตัวที่เหยาเหยาให้ฉัน?” โม่ข่ายรู้ว่ากู้เหยาพบเรื่องเครื่องติดตามนี้แล้ว แต่เธอไม่ได้พูดกับเขา เขาก็ไม่ได้ถาม ทั้งสองคนก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยู่ๆตอนนี้กู้เหยาก็พูดขึ้นมา ทันใดนั้นโม่ข่ายกลับไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรดี มีทั้งความกังวลและความดีใจเล็กน้อย เขากลัวเธอจะไปโทษเขา แต่ดีใจที่เธอยอมเปิดใจพูด ยอมเอาเรื่องเมื่อก่อนที่เธอไม่อยากบอกเขามาพูด กู้เหยา “วันนั้นฉันกลับมาจากที่กู้เจิ้งเต๋อ ฉันนั่งรถแท็กซี่รถพึ่งขับออกมาไม่นาน คนขับรถเอากระดาษใบเล็กๆมาให้ฉันดู เขาบอกฉันว่าในยันต์ป้องกันตัวนี้มีเครื่องติดตาม” “คนขับรถแท็กซี่บอกคุณ?” เห็นได้ชัดว่าคนขับรถคนนั้นไม่ใช่คนขับรถแท็กซี่จริงๆ แต่ไม่รู้ว่าคนขับรถแท็กซี่เป็นคนของใคร? กู้เหยาพยักหน้า “โม่ข่าย เรื่องที่คุณเอาเครื่องติดตามมาไว้ที่ตัวฉันมีคนรู้ไม่เยอะ แต่คนขับรถแท็กซี่กลับรู้ แถมรู้รายละเอียดด้วยว่าอยู่ที่ไหน สงสัยคงมีข่าวที่ข้อมูลแน่น” กู้เหยามองโม่ข่ายลังเลไปสักพักแล้วพูด “ฉันกล้าทายเลยว่าข้างตัวคุณมีคนศัตรู” ต้องมีศัตรูที่มาแอบอยู่ ไม่อย่างงั้นจะมีคนรู้เรื่องนี้ได้ยังไง แถมยังทำเป็นบอกเธอโดยดี แต่ที่จริงคืออยากทำร้ายความสัมพันธ์ของเธอและโม่ข่าย ตาเธอรู้สึกดีใจที่ตัวเองทำตามใจตัวเอง ไม่ใช่เพราะมีคนพวกนั้นแล้วมาทำให้พวกเธอเข้าใจผิดกัน ดีใจที่ตัวเองไม่ไปโทษโม่ข่าย ตอนนี้ความทรงจำในอดีตกลับมาทุกอย่าง เธอถึงรู้ว่าโม่ข่ายทุ่มเทและตั้งใจกับเธอขนาดไหน ตอนเธอฝันร้ายตอนกลางคืน เขาก็จะโทรมาปลุกเธอ งั้นก็หมายความว่าเขาเป็นห่วงเธอตลอด เฝ้าเธอตลอด ตอนดึกๆแบบนั้นเขาถึงได้โทรมาตรงเวลาพอดี “อือ เรื่องนี่เดียวผมไปตรวจเอง คุณไม่ต้องเป็นห่วง” ก่อนหน้าที่กู้เหยาจะเอาเครื่องติดตามออกจากตัวเองแล้วไปจิงตูคนเดียว โม่ข่ายก็รู้แล้วว่าข้างตัวมีศัตรูอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรไม่อยากให้เป็นเรื่องวุ่นวาย เขารอ รอให้ถึงเวลาที่เหมาะสม ถึงตอนนั้นเขาจะหลอกให้เขาเข้าแผนแล้วหาทางออกไม่เจอ พูดถึงเรื่องศัตรู โม่ข่ายก็ยังทำหน้าสบายราวกับไม่ได้ใส่ใจมากนักแต่กู้เหยากลับยิ่งกังวลแทน นึกถึงมีดวงตาคู่หนึ่งที่คอยจ้องมองเขา ติดตามการกระทำเขาตลอดเวลา เธอจะไม่กังวลได้ยังไง กู้เหยาพูดต่อ “โม่ข่าย สัญญากับฉันไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นคุณต้องปกป้องตัวเองดีๆ ไม่ว่าตอนไหน คุณก็ห้ามลืมว่าคุณยังมีฉันและเหยาเหยาน้อย” โม่ข่ายขยี้หัวเธอแล้วยิ้ม “ผมจะไปมีเรื่องอะไรได้? ดูคุณสิพูดไปเรื่อย พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” “โม่ข่าย......” กู้เหยาโผล่เข้าไปกอดเขา “พูดดีๆก่อน พูดให้เคลียร์ก่อนแล้วค่อยไปกินข้าว” “คุณอยากพูดอะไร?” เขานี่ทำอะไรกับเธอไม่ได้เลยจริงๆ “คุณสัญญากับฉันก่อน ว่าคุณจะปกป้องตัวเองดีๆ ไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บสักนิด” กู้เหยาพูดอย่างจริงจัง ในสายตามีแต่ความเป็นห่วง โม่ข่ายลูบหัวเธอ “ผมจะปกป้องตัวเองดีๆ” เพราะปกป้องตัวเองถึงจะมีแรงมากพอที่จะไปปกป้องพวกเธอสองแม่ลูก โม่ข่ายจับหน้าเธอแล้วหอมลงหว่างคิ้ว “กู้เหยา จับมือผมให้แน่นห้ามปล่อยเด็ดขาดนะ” “ฉันจะไม่ปล่อยมือคุณ” กู้เหยาจะเข้าไปจูบเขาแต่ยังไม่ทันจูบก็โดนโม่ข่ายจับไว้ก่อน