ตอนที่ 311 แหวนสองวงที่เหมือนกัน

ต๭นที่ 311 แหวนสองวงที่เหมือนกัน กู้เหยาอยากจะร่วมมือกับเซียวหนิงอี้เพื่อล้างแค้นแทนพ่อ สำหรับเขาแล้วแน่นอนไม่มีอะไรต้องปิดบัง เอาเรื่องที่ตัวเองรู้มาทั้งหมดเล่าให้เซียวหนิงอี้ฟังอย่างละเอียด หลังจากฟังจบแล้ว เซียวหนิงอี้เดิมทีมีท่าทีไม่เดือดไม่ร้อนอะไร กลับเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน กำปั้นทุบลงบนโต๊ะกาแฟตรงหน้า กล่าวด้วยความโกรธขึ้นว่า : “ครอบครัวโม่ทำแบบนี้นึกว่าพวกเราบ้านเซียวไม่มีผู้ชายอยู่บ้างหรือไง?” “พี่คะ ใจเย็นๆก่อน เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ถ้าพวกเราวู่วามเกินไปจะไม่เกิดประโยชน์อะไรนะคะ พวกเราต้องคิดหาวิธีหาหลักฐานที่พวกเขาฆ่าคนมาให้ได้ ถึงจะแก้แค้นแทนพ่อได้นะคะ” เธอต้องการแก้แค้นสำหรับความทุกข์ทรมานนั้นที่เธอได้รับ ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองถูกกระทำฝ่ายเดียว “เหยาเหยา เธอ....ได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว” เซียวหนิงอี้กัดฟันถามประโยคนั้นออกมา ครอบครัวโม่พวกนั้นช่างร้ายกาจเสียจริง เกิดเรื่องขึ้นก็รีบเข้ามาหา รังแกผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ทุเรศจริงๆ เสียแรงที่เขาเคยคิดว่าคนพวกนั้นเป็นผู้ดีมีสกุลน่านับถือ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนเลวแบบนี้ ช่วงเวลานี้ เพื่อที่จะช่วยกู้เหยาฟื้นคืนความทรงจำ เซียวหนิงอี้ค้นหาข้อมูลมากมายเกี่ยวกับยาประเภท CR พวกนั้นที่ใช้สอดแนมข้าศึกของประเทศ เขาเคยเห็นหลังจากคนพวกนั้นถูกฉีดยาเข้าไปแล้ว เจ็บปวดจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ เหมือนตายทั้งเป็น คนที่รอดมาได้ ต่างก็อาการร่อแร่ทั้งนั้น ยิ่งคิด เซียวหนิงอี้ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น แต่ว่าโมโหแล้วจะช่วยอะไรได้? ความจริงพวกเขาไม่ใช่ศัตรูคู่อาฆาตของครอบครัวโม่เสียหน่อย ดังนั้นกู้เหยาพูดถูก พวกเขาเป็นแค่คนธรรมดาๆก็ใช้วิธีธรรมดาๆแก้ปัญหาจะดีกว่า การที่จะหาหลักฐานเอาผิดผู้ใหญ่บ้านโม่ ต้องทำเรื่องให้ดูอึกทึกครึมโครมหน่อย ถึงเวลานั้นต่อให้พวกเขาเป็นเทวดาก็ไม่สามารถต้านทานกระแสสังคมได้หรอก เซียวหนิงอี้หันหลังเดินกลับไปที่ห้อง แล้วออกมาอีกครั้งพร้อมกับแหวนวงหนึ่ง แหวนวงนั้นเหมือนกันทุกอย่างกับแหวนที่อยู่ในมือของกู้เหยา เขาบอกว่า : “แหวนวงนี้เป็นแหวนที่คุณพ่อมอบให้พี่หลายวันก่อนที่จะเกิดเหตุ ตอนนั้นพี่ยังเด็กอยู่เลย ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อบอกว่าอะไร จำได้แค่เขาบอกว่าให้เก็บรักษาแหวนวงนี้ไว้ให้ดีๆ” “พี่คะ......” กู้เหยาตกตะลึงอ้าปากค้าง สักครู่หนึ่งจึงพูดต่อว่า “แหวนสองวงนี้จะช่วยให้เราตามหาความจริงเรื่องที่พ่อถูกทำร้ายได้ไหมคะ?” เซียวหนิงอี้หยิบแหวนสองวงมาถือไว้ด้วยกัน ส่องดูทั้งภายในและภายนอกอย่างละเอียด แหวนนั้นเกลี้ยงเกลา ไม่ได้สลักตัวอักษรใดๆเอาไว้เลย เขาบอกว่า : “เหยาเหยา เธอลองคิดดูดีๆอีกทีสิ ตอนที่คุณป้าเอาแหวนวงนี้มอบให้เธอ นอกจากบอกว่าให้เธอมอบแหวนวงนี้ให้กับคนที่เธอจะฝากชีวิตไว้ด้วยแล้ว ยังพูดอะไรอย่างอื่นอีกไหม?” กู้เหยาพยายามหวนนึกถึงตอนที่คุณแม่พาตัวเองไปฝังซ่อนแหวนวงนี้ คิดไปคิดมา ก็จำได้เพียงแค่คำพูดเหล่านั้นเท่านั้น บางทีตอนนั้นเธอมัวแต่คิดเลยเถิดไปถึงผู้ชายขี่ม้าขาวมาขอเธอแต่งงาน จนลืมใจความสำคัญที่แม่พูดกับเธอไว้ทั้งหมดก็เป็นได้ เซียวหนิงอี้บอกว่า : “พี่ลองคิดทบทวนดูอีกที แต่ว่าตอนนั้นมันก็ผ่านมานานมากแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าครั้งสุดท้ายที่พ่อพูดกับพี่คือตอนไหน อาจจะไม่ได้ตั้งใจฟัง หรือว่าเขาด่าพี่ พี่ถึงจำได้แค่ว่าเขาบอกให้พี่เก็บรักษาแหวนวงนี้ไว้ให้ดี” เซียวลิ่งคางเสียชีวิตไปได้ยี่สิบกว่าปีแล้ว ก่อนที่เขาจะจากไปเขาได้มอบแหวนวงนี้ไว้ให้เซียวหนิงอี้ ยี่สิบกว่าปีแล้วเซียวหนิงอี้จะจำเรื่องที่พ่อเคยพูดไว้ได้อย่างไรล่ะ ส่วนแหวนวงนี้ของกู้เหยา คุณแม่มอบให้เธอตั้งแต่เมื่อเธอพอที่จะจำความได้ ซึ่งเป็นเวลาที่ผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ เธอยังพอจะนึกอะไรออกได้บ้าง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน พวกเขาพี่น้องสองคนยังเล็กมาก ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เบาะแสที่กู้เหยาพอจะคิดได้ก็มีเพียงแหวนวงนี้ที่แม่ทิ้งไว้ให้เท่านั้น แหวนเล็กๆวงนี้ซ่อนความลับเอาไว้อย่างไรน่ะ? พี่น้องสองคนต่างมองหน้ากันและกัน แล้วหันไปมองที่แหวนพร้อมกัน จ้องมองอยู่สักพัก ทั้งสองจึงนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันที กู้เหยา : “พี่คะ พี่ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม.........” เซียวหนิงอี้ : “เหยาเหยา ที่เธอว่าเป็นไปได้.......ไหนลองว่ามาสิ” กู้เหยาบอกว่า : “แหวนสองวงนี้ทำมาเป็นคู่กัน น่าจะเป็นเครื่องหมายแทนสัญลักษณ์ของพวกเขาทั้งสองคน แม่ถือแหวนแบบผู้ชาย ส่วนพ่อถือแบบของผู้หญิงไว้ แหวนสองวงนี้ชี้นำไปยังที่ไหนสักแห่งนะ?” “เออใช่ น่าจะเป็นอย่างนั้น” เซียวหนิงอี้คิดทบทวนดู แล้วกล่าวว่า “พวกเขาสองคนเติบโตมาด้วยกัน ชอบพอกันมาตั้งแต่เด็ก มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน พี่ว่าพวกเขาน่าจะบอกพวกเราว่า ให้ไปยังสถานที่ที่พวกเขานัดเจอกันบ่อยๆในอดีตเบาะแสอาจจะซ่อนอยู่ที่นั่นก็ได้” หลังจากที่พวกเขาได้ข้อสรุปดังนี้แล้ว ก็พลันเจอข้อหักล้างในทันที เมืองจิงตูพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว พื้นที่ตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีก่อนถูกรื้อเปลี่ยนแปลงไปนานแล้ว ไหนเลยพวกเขาจะสามารถหาเจอสถานที่ที่พ่อกับแม่เคยนัดพบกันสมัยก่อน กู้เหยาหยิบแหวนสองวงนั้นขึ้นมาดูแล้วดูอีก ดูแล้วก็เป็นแหวนธรรมดาๆทั้งคู่ ไม่รู้ว่าพวกมันมีความพิเศษตรงไหน เซียวหนิงอี้บอกอีกว่า : “กู้เจิ้งเต๋อบอกว่าเขาเอาเทปบันทึกการสนทนาของครอบครัวโม่ส่งให้คุณพ่อไปแล้ว เมื่อ20กว่าปีก่อน ตอนนั้นอินเตอร์เน็ตยังไม่แพร่หลายเท่าปัจจุบัน เขาใช้วิธีไหนกันนะถึงส่งวิดีโอที่อัดไว้ให้คุณพ่อได้?” กู้เหยาบอกว่า : “พี่คะ เรามาหาวิธีที่เขาใช้ส่งข้อมูลกันก่อนดีกว่า ถึงจะรู้ว่าเราควรจะเริ่มต้นตรงไหนดี” บางทีถ้ารู้ว่าใช้วิธีใดส่งแล้ว ก็อาจจะหาวิดีโอนั้นเจอก็ได้นะ แนวทางที่แหวนสองวงนี้บ่งบอกก็คือให้พวกเขาไปหาวิดีโอนั้นมาให้ได้หรือเปล่านะ? คิดแล้วคิดอีก กู้เหยาก็รู้สึกว่าเห็นหนทางสว่างอยู่ข้างหน้าแล้ว พูดต่อว่า : “พี่คะ พี่ว่าแหวนสองวงนี้ที่แท้ก็เป็นข้อมูลอย่างหนึ่งหรือเปล่า?” เซียวหนิงอี้หยุดคิดครู่หนึ่ง แล้วตบมืออย่างตื่นเต้นขึ้นมาว่า : “ก็ไม่แน่ว่าแหวนสองวงนี้อาจจะเป็นไมโครชิปรุ่นพิเศษก็ได้ เรามาหาทางอ่านข้อมูลให้ได้จะดีกว่า” กู้เหยาพยักหน้า พลางกล่าวว่า : “คุณพ่อเอาแหวนมอบให้พี่ ส่วนคุณแม่เอาแหวนมอบให้ฉัน ให้พวกเราแยกกันเก็บไว้ถ้าเกิดถูกคนบ้านโม่ขโมยเอาไป 1 วง พวกเราก็ยังคงเหลืออยู่อีก 1 วงสินะ” เซียวหนิงอี้บอกว่า : “ถ้างั้นพวกเรารีบไปหาผู้เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์กันดีกว่า ให้พวกเขาช่วยดู บางทีเราอาจจะเจออะไรบ้างก็ได้” กู้เหยาเอ่ยขึ้นบ้าง : “ไม่ได้สิ คุณตาโม่น่าจะให้คนมาสะกดรอยตามเราแน่ๆ ถ้าพวกเราไปหาใคร คนของเขาต้องอาจจะมาแอบขโมยเบาะแสเดียวที่เรามีอยู่ก็ได้นะ” เซียวหนิงอี้คิดไปคิดมาแล้วจึงบอกว่า : “ถ้างั้นเราไปหาโม่ข่ายกันดีกว่า เขามีลูกน้องที่มีความสามารถอยู่มากมาย ถ้าจะตรวจสอบว่าแหวนสองวงนี้ทำจากไมโครชิปที่มีความแม่นยำใช่หรือไม่ น่าจะไม่มีปัญหาแน่” กู้เหยาส่ายหน้า พลางบอกว่า : “พี่คะ เรื่องนี้ฉันหวังว่าพวกเราจะหาทางออกกันเองได้ ไม่ต้องไปหาโม่ข่ายหรอกคะ” ไม่ต้องไปหาโม่ข่าย? ได้ยินที่กู้เหยาพูด เซียวหนิงอี้อึ้งไปนิดหน่อย เพราะว่าโม่ข่ายเองก็เป็นคนในครอบครัวโม่เหมือนกัน ดังนั้นกู้เหยาจึงไม่อยากไปพบเขาหรือ? แต่ว่าความรู้สึกที่โม่ข่ายมีต่อกู้เหยานั้น เซียวหนิงอี้เองที่เป็นคนนอกก็ยังมองออกเลยว่า โม่ข่ายคงจะไม่วางแผนทำร้ายกู้เหยาเพียงเพื่อปกป้องคุณตาของตัวเองหรอก แต่ว่าระหว่างความรู้สึกกับผลประโยชน์ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าโม่ข่ายจะเลือกยืนอยู่ข้างไหน ดีที่สุดก็คือกู้เหยาตัดสินใจไม่เลือกไปหาโม่ข่ายเลยนั้นถูกต้องแล้ว