ตอนที่ 342 อย่าพูดเหตุผลกับผู้หญิง

ต๭นที่ 342 อย่าพูดเหตุผลกับผู้หญิง ร้านอาหารที่โม่ข่ายจองไว้เป็นภัตตาคารลอยฟ้าแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้อ่าวโกงกาง นั่งในภัตตาคารจะสามารถเพลิดเพลินกับวิวยามค่ำคืนของชายทะเลได้ จุดชมวิวสวยมาก คนที่นั่งตรงหน้าก็ยิ่งสวย ราวกับคำพูดที่เขาพูดกันว่า สุราไม่มอมคน แต่คนเองที่เมามาย วิวดี อาหารดี คนสวย......ทุกอย่างวางอยู่ตรงหน้า สามารถเห็น สามารถทาน สามารถสัมผัส ความงดงามของชีวิต มันก็แค่นี้เอง วันนี้กู้เหยาสวมชุดกระโปรงสีขาวยาวเท่าเข่า การตัดเย็บที่พอดีตัวทำให้ส่วนโค้งเว้าที่สมบูรณ์แบบของเธอเด่นออกมา ผมยาวเป็นลอนนิดๆประบ่า ดูแล้วสวยและงดงาม โครงหน้าของกู้เหยาสวยวิจิตรมากอยู่แล้ว แต่งหน้าบางๆยิ่งดูสามมิติขึ้น ทานอาหารกับโม่ข่ายสองคนในร้านอาหาร ดึงดูดสายตาคนมากมายอย่างไม่แปลกใจ โม่ข่ายชินแล้วกับการมองของคนอื่น สามารถเพิกเฉยสายตาพวกนั้นได้ แต่กู้เหยาไม่ค่อยสบายใจ ที่ไม่สบายใจไม่ใช่เพราะคนอื่นมองเธอ แต่ไม่ชอบที่พวกผู้หญิงมองโม่ข่าย สายตาคนพวกนั้นมีปัญหาหรอ? ข้างกายคุณชายโม่ของเธอมีผู้หญิงสวยนั่งอยู่ด้วย ผู้หญิงพวกนั้นยังจะใช้สายตายั่วยวนเขาอีก อยากมีเรื่องหรือไง? กู้เหยาอยากให้ตัวเองมีเวทมนตร์เหลือเกิน แบบนั้นเธอจะได้สร้างเกาะป้องกันไว้ ซ่อนคุณชายโม่ของเธอไว้ในที่ที่เธอเห็นคนเดียว คนอื่นจะได้หยุดคิด แต่เธอไม่มีเวทมนตร์ และไม่สามารถไปมีเรื่องกับคนอื่นได้ คุณชายโม่ของเธอจึงต้องถูกคนอื่นมองแบบนี้ โชคดีที่คุณชายโม่ของเธอไม่ได้มองรอบข้าง ในสายตามีเพียงแค่เธอเท่านั้น ราวกับว่าบนโลกใบนี้เหลือผู้หญิงอย่างเธอคนเดียว “คุณนายโม่ ยู่ปากเลียนแบบเหยาเหยาน้อยแบบนี้อยากดื่มนมหรอ?” เห็นกู้เหยาทำท่าทางขุ่นเคือง โม่ข่ายก็รู้สึกตลกสุดๆ อดแกล้งเธอไม่ได้ กู้เหยากรอกตาใส่เขาหนึ่งที แล้วพูดอย่างขุ่นเคือง “ฉันอยากดื่มนม คุณมีไหมล่ะ?” กู้เหยาพูดคำนี้ออกไป ก็เห็นสายตาโม่ข่ายกวาดมาที่หน้าอกเธอทันที สายตานั้นช่างลามกร้ายกาจมาก กู้เหยาใช้มือปิดหน้าอกโดยสัญชาตญาณ แล้วพูดอย่างเคืองๆเล็กน้อย “นี่โม่ข่าย อย่ามองซี้ซั้วนะ อย่าคิดเพ้อเจ้อด้วย ระวังฉันจะตีคุณ” ประธานใหญ่ที่แสนเย็นชาอย่างโม่ข่ายกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอไม่อยากได้ผู้ชายที่น่าไม่อายตรงหน้านี้แล้ว โม่ข่ายหัวเราะเสียงทุ้มต่ำขึ้นมา “ยัยทึ่ม คนอื่นมองสามีของคุณ แสดงว่าสามีของคุณน่ะไม่แย่ อีกนัยหนึ่งก็คือตาคุณถึงมาก คุณน่าจะดีใจนะ โมโหเดี๋ยวน่าเกลียด” กู้เหยาพูด “ฉันน่าเกลียดแต่ก็ยังเป็นคุณแม่ของโม่เยว่เหยาอยู่ดี ถ้าคุณกล้ารังเกียจฉันล่ะก็ เราไม่ต้องการคุณแล้ว” “กู้เหยา เมื่อสองวันก่อนผมพูดอะไรกับคุณไว้?” สีหน้าโม่ข่ายขุ่นเคือง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถ้าพูดเพ้อเจ้ออีก ผมจะตีคุณ” “คุณกล้าหรอ?” กู้เหยาพูดเสียงเบา ที่จริงเธอแค่พูดเล่น เธอไม่ต้องการเขาที่ไหนกัน ถ้าไม่มีเขา ชีวิตเธอจะมีแสงสว่างไหม? แน่นอนว่าไม่มี เดิมทีโม่ข่ายอยากจะปิดร้านจองที่นี่ทั้งหมด แต่หลักๆอยากให้กู้เหยาได้รับความรู้สึกการเดทของคู่รักที่ธรรมดา เลยไม่ได้ปิดร้านจอง ใครจะไปคิดว่าสาวน้อยคนนี้จะขี้หึงเหมือนกัน ผู้หญิงคนอื่นมองเขามากหน่อย คนขี้หึงอย่างเธอก็ล้มล้างไปหมด หึงแบบนี้ดีจัง โม่ข่ายส่งเสียงถอนหายใจ “เด็กโง่ ทานข้าวเสร็จแล้วเราไปเดินเล่นกัน” กู้เหยาตักอาหารใส่ชามโม่ข่ายแล้วพูด “สุขภาพคุณยังไม่ค่อยฟื้นฟู ทานเยอะหน่อย” “อยากป่วยตลอดจริงๆ” ตอนป่วยจะได้รับความใส่ใจที่ละเอียดอ่อนจากเธอตลอด บางครั้งก็แกล้งให้เธอโมโหได้ ดีจัง “ถ้าพูดเพ้อเจ้ออีกล่ะก็ ฉันจะตีคุณ” กู้เหยาจ้องเขาเขม็ง ชายคนนี้ทำไมโง่แบบนั้น “คุณกล้าหรอ?” เขาใช้คำพูดที่เธอพูดเมื่อครู่ถามเธอ “กล้าสิ” แต่ถ้าตีเขา ร่างกายเขาเจ็บ เธอก็เจ็บหัวใจเท่านั้น ทำไมจะไม่กล้า อาหารหนึ่งมื้อ พวกเขาก็มีปากเสียงกันจนทานเสร็จ ไม่ได้สัมผัสถึงความโรแมนติกในการเดทของคู่รักธรรมดาเลย โม่ข่ายจะเริ่มสงสัยเรื่องการใช้ชีวิตแล้ว แต่เขาไม่อยากจะจบช่วงเวลาของการอยู่ด้วยกันของทั้งคู่ จึงดึงกู้เหยาไปเดินเล่นชายทะเลอ่าวโกงกาง โม่ข่ายจูงมือกู้เหยา กู้เหยาพิงโม่ข่ายเหมือนลูกนกน้อย ในที่สุดก็เดินด้วยกันเหมือนคู่รักบ้างแล้ว เดินผ่านทางเดินยาวๆที่มีร่มไม้ ทุกอย่างก็ชัดเจนขึ้นฉับพลันตรงหน้า ได้ยินเสียงคลื่นทะเล เพราะมีแสงสว่างจากโคมไฟจึงทำให้เห็นวิวทะเลแถวนั้น โม่ข่ายยืนนิ่ง ลูบหน้าผากกู้เหยา แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “กู้เหยา คุณยังจำถนนนี้ที่พวกเราเคยเดินมาด้วยได้ไหม?” กู้เหยาพยักหน้า เธอจำได้อย่างแน่นอน เพียงแต่ตอนนั้นเธอหาข้ออ้างออกมาเดินเพื่อหลีกหนี ไม่รู้ว่าชายคนนี้จะไม่ได้สนใจแม้แต่นิดเดียว แต่เพราะเขาไม่ได้สนใจ ถึงได้มีพวกเขาสองสามีภรรยามาเดินเล่นด้วยกันครั้งแรกหลังทานอาหาร พูดคุยความในใจกัน ถนนเส้นนี้ พวกเขาเคยเดินด้วยกัน โม่ข่ายจำได้ กู้เหยาก็จำได้เช่นกัน เธอยังจำความปรารถนาของตัวเองได้ เธออยากสร้างสวนสนุกบนทะเล คิดถึงตรงนี้แล้ว กู้เหยาก็เงยหน้าขึ้นไปมองอ่าวที่เป็นพื้นที่สงวนมีสิ่งก่อสร้างขึ้นมากมาย น่าจะกำลังก่อสร้างอยู่ “โม่ข่าย อ่าวนั้นไม่ได้เป็นพื้นที่สงบหรอ? ทำไมมีสิ่งก่อสร้างได้ไง? ผู้สร้างได้เอกสารรับรองจากรัฐบาลหรือยัง?” สถานที่ที่ตัวเองวาดฝันไว้ว่าจะสร้างสวนสนุกบนทะเลถูกคนอื่นตัดหน้าไปแล้ว กู้เหยารู้สึกว่าเหมือนถูกเฉือนก้นบึ้งของหัวใจออกไป โม่ข่ายพูด “อืม เรื่องนี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ” ถ้ากู้เหยามองดีๆจะพบว่าสายตาโม่ข่ายมีรอยยิ้มขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอกำลังกังวลเลยพลาดไป “รัฐบาลทำแบบนี้ได้ยังไง? บอกว่าเป็นพื้นที่สงวน แต่ก็สร้างได้หรอ?” ในใจของกู้เหยาอ่าวทะเลที่เหลืออยู่ที่นี่ เธอยังมีความคิดนั้นอยู่ พอมันถูกสร้างไปแล้วความฝันเธอก็แตกสลาย โม่ข่ายกอดกู้เหยาที่ตื่นเต้นผิดปกติเอาไว้แล้วปลอบเธอ “เด็กโง่ สร้างก็สร้างไปแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นก็ได้นะ” “ฉันไม่ใช่เหยาเหยาน้อยนะ ไม่ต้องใช้เสียงกล่อมเด็กแบบนั้นมากล่อมฉัน” ชายคนนี้ไม่ใช่เธอ ไม่อาจรู้สึกเหมือนในใจเธออย่างแน่นอน “เหยาเหยาคนโต วันนี้คุณรับปากมาทานข้าวกับผม เดินเล่นกับผม แต่คุณรู้ไหมว่าคุณทำลายบรรยากาศตลอดเลย” ผู้หญิงคนนี้ไม่มีเซลล์ความโรแมนติกยิ่งกว่าเขาอีก อยากจะทิ้งเธอแล้วไปหาผู้หญิงที่ฉลาดและสวยกว่าเธอ “ใครใช้ให้คุณยั่วโมโหฉัน” “ผม......โอเคๆๆ ผมผิดเอง ไม่ยั่วโมโหคุณแล้ว” กู้เหยาพูดออกมาอย่างชัดเจน “รู้ตัวว่าผิดก็ดีแล้ว” โม่ข่าย “……” ห้ามพูดหลักการเหตุผลกับสิ่งมีชีวิตอย่างผู้หญิงจริงๆ คุณจะไม่มีวันรู้เลยว่าในสมองของเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ไม่ว่าจะทำผิดหรือไม่ ก็จำหลักการนี้ไว้ ยอมรับผิดกับเธออย่างเชื่อฟัง เรื่องทุกอย่างก็จะจัดการได้อย่างง่ายดาย โม่ข่ายเตรียมจะนำเธอกลับบ้าน บังเอิญได้รับโทรศัพท์จากจ้านเนี่ยนเป่ย ไม่รู้ว่าจ้านเนี่ยนเป่ยพูดอะไร กู้เหยาเห็นสีหน้าโม่ข่ายเปลี่ยนไปทันที เขาพูด “กู้เหยา ผมไปส่งคุณที่บ้านก่อน แล้วเดี๋ยวผมไปกองบัญชาการเขตเจียงเป่ย”