ตอนที่ 345 ฉันต้องการพบเขา

ต๭นที่ 345 ฉันต้องการพบเขา จากคำพูดของเหลียงฮุ่ยอี๋ กู้เหยาฟังออกว่าเหลียงฮุ่ยอี๋รอใครทำอะไรสักอย่างอย่างแน่นอน แต่เรื่องนั้นตอนนี้กู้เหยากับโม่ข่ายยังไม่รู้ ตัวเองสามารถได้ข้อมูลบางอย่างมาจากการสนทนากับเหลียงฮุ่ยอี๋ กู้เหยามั่นใจว่าโม่ข่ายและจ้านเนี่ยนเป่ยน่าจะฟังออก บางทีความฉลาดหลักแหลมของพวกเขาอาจจะฟังจนได้ข้อมูลที่เพิ่มมากขึ้น หลังจากคิดได้แล้ว กู้เหยาก็พูดต่อ “เหลียงฮุ่ยอี๋ คนที่เธอควรไตร่ตรองไม่ใช่ใครอื่น ตอนนี้เธอควรไตร่ตรองโชคชะตาของตัวเองสักหน่อย” “จะว่าไป เธอก็ยังไม่แก่ แค่แก่กว่าโม่ข่ายไม่กี่ปีเท่านั้น ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี มีเสน่ห์และโดดเด่น น่าเสียดาย......” กู้เหยาส่ายศีรษะ “น่าเสียดายที่เธอไม่รู้จักรักชีวิตของตัวเอง คนอื่นก็ยิ่งช่วยเธอไม่ได้หรอกนะ” “เหอะ......” เหลียงฮุ่ยอี๋ส่งเสียงหัวเราะเย็นชาให้กับกู้เหยา เธอกล้าหักหลังโม่ข่ายได้จริงๆ ก็แสดงว่าไม่สนใจชีวิตตัวเองแล้ว คำว่าตายสำหรับเธอคงไม่ได้น่ากลัวจริงๆ กู้เหยาพูดอีก “ชีวิตคนเรามันสั้นไม่กี่สิบปี ชีวิตเปราะบางมาก บอกว่าไม่มีก็ไม่มีอีกแล้ว และไม่สามารถมีใหม่ได้อีกครั้ง เธอสามารถอุทิศตนตายเพื่อคนอื่น แต่คนคนนั้นสนใจชีวิตเธอจริงๆงั้นหรอ?” เหลียงฮุ่ยอี๋ยังคงส่งเสียงเย็นชาออกมา หลับตาแล้วไม่ได้พูดอะไร นิสัยของเหลียงฮุ่ยอี๋ทำให้กู้เหยารู้ว่าเหลียงฮุ่ยอี๋เป็นคนที่ไม่กลัวตายจริงๆ กู้เหยามองเธอ สายตามีความอ่อนโยนแต่กลับเย็นชาและหนักแน่น มีความงดงามที่น่าหลงใหลและเป็นมิตร ทันใดนั้นเธอก็เข้าใกล้เหลียงฮุ่ยอี๋ แล้วใช้เสียงที่ทุ้มต่ำที่สามารถได้ยินกันเพียงสองคนพูด “คุณปู่คนปัจจุบันไม่ใช่คุณปู่โม่ แค่ฉันบอกเรื่องนี้กับโม่ข่าย เธอว่าเรื่องราวมันจะกลายเป็นยังไงล่ะ?” เสียงทุ้มต่ำและเจ้าเล่ห์ ราวกับเป็นธนูอาบยาพิษ และทิ่มแทงเข้าไปที่จุดอ่อนของเหลียงฮุ่ยอี๋ “ก-แกพูดบ้าอะไร......” เหลียงฮุ่ยอี๋กำหมัด ทันใดนั้นแววตาก็ไม่รู้ว่าโกรธหรือเพราะสิ่งที่กู้เหยาบอกเธอ สมองกำลังสั่นเทิ้ม “กู้เหยา คิดว่ากุเรื่องขึ้นมาแล้วจะมีคนเชื่อเธองั้นหรอ?” “หือ?” กู้เหยายิ้มอย่างไม่สนใจ แล้วพูดต่อ “เธอเป็นคนประเทศ A ผู้ช่วยเหอก็เป็นคนประเทศ A พวกเธออุทิศตนเพื่อคุณปู่ตัวปลอม งั้นฉันก็สามารถอนุมานได้ว่าคุณปู่คนปัจจุบันก็เป็นคนประเทศ A เหมือนกัน?” เหลียงฮุ่ยอี๋กัดฟัน จ้องกู้เหยาเขม็งอยู่นาน ในที่สุดก็เบนศีรษะไปอีกครั้ง ไม่ยอมสนใจกู้เหยาอีก แต่กู้เหยาก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งทันที เธอได้รับข้อมูลที่เธออยากรู้มาจากการแสดงออกเพียงเล็กน้อยของเธอเมื่อครู่——เมื่อครู่นี้ ตอนที่เธอพูดออกไปว่าคุณปู่คือคนคนประเทศ A แววตาของเหลียงฮุ่ยอี๋ก็มีรอยยิ้มเยาะเย้ยผ่านไปแวบหนึ่ง และมุมปากเธอที่วาดโค้งออกมาอย่างยากที่จะเห็น ผู้คนมักจะซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ได้ทั้งหมด อย่างเช่นเหลียงฮุ่ยอี๋ที่อดดีใจไม่ได้ที่กู้เหยาทายผิด กู้เหยายิ้ม เข้าใจแล้วว่าตัวเองเดาผิด กู้เหยายิ้มแล้วพูด “อ๋อ ขอบคุณที่บอกฉันนะ ทำให้ฉันได้รู้ว่าคุณปู่ไม่ใช่คนประเทศ A” พูดจบ เหลียงฮุ่ยอี๋ที่หันข้างจูๆก็หันศีรษะกลับมาอีกครั้ง มองกู้เหยาอย่างโหดเหี้ยม แววตาเกลียดชังและตกใจเหมือนกันเป็นกระแสน้ำที่ผันผวนและเขี้ยวของสัตว์ป่า กู้เหยาเห็นปฏิกิริยาโต้ตอบของเหลียงฮุ่ยอี๋แล้วยิ่งมั่นใจในความคิดของตัวเอง เธอส่งสายตาพออกพอใจให้กับเหลียงฮุ่ยอี๋อย่างอดไม่ได้ “คุณปู่ไม่ใช่คนประเทศ A งั้นพวกเธอจะอุทิศตนเพื่อเขาทำไม?” คุณปู่โม่คนปัจุบันไม่ใช่คนประเทศ A แต่ก็มีคนประเทศ A รอบข้างมากมายอุทิศตนเพื่อเขา เกิดอะไรขึ้นกัน? ในตอนนั้นพ่อของเธอเซียวลิ่งคังฆ่าใครตาย? คนคนนั้นที่สำคัญมากสำหรับคุณปู่ตระกูลโม่คนนี้คือใครกันแน่? เหลียงฮุ่ยอี๋เกือบจะโกรธเพราะสายตาของกู้เหยา ไม่ต้องพูดถึงการตอบคำถามของกู้เหยา ตอนนี้เธอแค่อยากจะฉีกกู้เหยาออกเป็นเสี่ยงๆ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ขยับไปไหนไม่ได้ ทำได้เพียงร้องครวญคราง “กู้เหยา ฉันจะให้แกไม่ตายดีแน่!” “เธอไม่ตอบฉัก็ไม่เป็นไร ฉันมีหลักฐานที่ว่าคุณท่านไม่ใช่คุณปู่แท้ๆของโม่ข่ายแล้ว......เหลียงฮุ่ยอี๋ ชีวิตเป็นของเธอเอง อยากตายหรืออยากจะอยู่ สองเส้นทางนี้มันอยู่ตรงหน้าเธอ ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีทางเลือก เธอเลือกได้ว่าจะอยู่หรือจะตาย มันล้วนแล้วอยู่ในกำมือเธอ” “ฉันอยากเจอประธานโม่” ได้ยินเหตุผลของกู้เหยา เหลียงฮุ่ยอี๋ก็ใจเย็นไม่ได้แล้ว “เขาเจอเธอไม่ได้ เธอมีอะไรอยากจะพูดก็พูดกับฉันได้เหมือนกัน” “ไม่ได้เจอประธานโม่ พวกแกคิดหรอว่าจะได้ข้อมูลอะไรจากปากฉัน” “ได้เจอเขา เธอจะทำอะไรได้? เธออยู่กับเขามาหลายปี นิสัยเขาก็น่าจะรู้ดีกว่าฉัน คนที่ทรยศเขา เขาจะใช้วิธีไหนจัดการเธอ” การสนทนาช่วงสุดท้าย พวกเธอทั้งสองกดเสียงต่ำคุยกัน โม่ข่ายและจ้านเนี่ยนเป่ยที่ฟังอยู่ในห้องควบคุมและคอยสังเกตจึงได้ยินไม่ค่อยชัดเจน สายตาจ้านเนี่ยนเป่ยละออกมาจากหน้าจอกล้องวงจรปิดไปมองที่โม่ข่าย “มู่จือ ฉันนึกว่าภรรยานายเป็นแค่ลูกแกะตัวน้อย ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจผิด” ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีทองของโม่ข่ายหรี่เล็กน้อย จ้องมองกู้เหยาในกล้องวงจรปิดอย่างแน่นิ่ง เธอเปลี่ยนแปลงอย่างมาก มากจนเขาประหลาดใจไปชั่วครู่หนึ่ง จ้านเนี่ยนเป่ยพูดอะไรเขาไม่ได้ฟังมันเลย ไม่ได้คำตอบจากโม่ข่าย จ้านเนี่ยนเป่ยก็ตบไหล่โม่ข่าย “มู่จือ เมื่อกี้เธอพูดอะไรกับเหลียงฮุ่ยอี๋กันแน่?” โม่ข่ายตอบด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “เธอพูดเบาขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้พวกเราได้ยิน นายยังจะถามทำไมอีก?” ได้ยินโม่ข่ายพูดแบบนี้ จ้านเนี่ยนเป่ยแค่รู้สึกว่าหัวใจเขาเต้นโครมคราม......ชายคนนี้ทำไมเอาอกเอาใจภรรยาได้ขนาดนี้? ไม่แน่ว่าต่อไปถ้าภรรยาเขาสวมเขาให้ เขาอาจจะหัวเราะแล้วพูดว่า “ภรรยาฉันไม่เป็นอะไรหรอก เธอชอบผู้ชายคนนั้นก็ไปจีบเถอะ ฉันจะสนับสนุนเธออยู่ข้างหลัง” เขาจ้องมองโม่ข่ายอย่างหนักแน่น แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ฉันไม่คิดว่าโม่มู่จือจะเป็นคนแบบนี้จริงๆ” “อาเล็ก โลกใบนี้มันช่างสับสนวุ่นวาย เรื่องที่นายคิดไม่ถึงมันมีมากเกินไป” เหมือนกับที่เขาไม่เคยคิดว่าปู่ของตัวเองจะให้คนวางยาเขา คิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่กับตัวเองมาสิบกว่าปีจะเป็นคนหลอกลวง โม่ข่ายยังจำคำสอนที่คุณปู่สอนเขาตั้งแต่เด็ก จำปรัชญาชีวิตพวกนั้นที่คุณปู่สอนเขา......จนสุดท้ายแล้วมันก็ใช้ไม่ได้เลย ในด้านการค้า เขามีหลักการของการจัดการ มีวิธีการทำงาน ในด้านสังคม เขามีหลักการและวิธีการพบปะผู้คนใหม่ๆ “ฉันอยากเจอประธานโม่ แกต้องให้เขามาเจอฉัน!” เสียงแสบแก้วหูของเหลียงฮุ่ยอี๋ดังเข้าในหูเขาอีกครั้ง จ้านเนี่ยนเป่ยพิงกำแพงแล้วแกล้งพูดแหย่ “มู่จือ ไม่คิดว่าท่อนไม้อย่างนายจะยังมีเสน่ห์ทำให้คนชอบ ไม่งั้นไปหาเธอหน่อยเถอะ ให้เธอได้สมความปรารถนา” โม่ข่ายลุกขึ้นทันที ขายาวก้าวไปที่ห้องข้างๆ เขาปรากฏตัวอยู่ที่หน้าประตูห้องขังเหลียงฮุ่ยอี๋ เขายืนอยู่อย่างนั้น ไฟด้านหลังทำให้เงาเขายาวมาก