ตอนที่ 4 การแต่งงานของมนุษย์กระดาษ

ตอนที่ 4 การแต่งงานของมนุษย์กระดาษ หลังของฉันรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาอย่างกะทันหัน ฉันเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความกลัว อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงขลุ่ยซอนาลอยมาตามลม มันแปลกตรงที่ฟังแล้วคล้ายกับกำลังเฉลิมฉลองอะไรอยู่ แต่ทว่ามีความตึงเครียดอยู่ในนั้น “หลีกทางหน่อย หลีกทางหน่อย!!” ฉันรู้สึกมีมือที่แข็งทื่อผลักฉันอย่างแรงๆ ฉันไม่ทันตั้งตัวก็ล้มลงบนพื้น “นี่ใครเนี่ยมายืนโง่ๆอยู่กลางถนนได้ไง ไม่ระวังเอาสะเลย ！” ฉันโกรธมาก นี่ฉันยืนอยู่ข้างถนนชัดๆจะไปขวางทางพวกเธอได้ไง ฉันกำลังจะหาเหตุผลมาโต้แย้งแต่เมื่อมองเห็นคนนั้นก็กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป เขาสวมเสื้อสีขาวผ้าเนื้อหยาบ เป็นชุดที่เอาไว้สวมในพิธีฌาปนกิจหน่ะ หลังค่อมๆ แต่เขาผอมมากคล้ายกับหนังคุ้มกระดูก แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือหน้าของเขา-นั่นเป็นกะโหลกศีรษะ และดวงตาที่ว่างเปล่านั้นกำลังมีน้ำสีดำไหลออกมา “คุณ ... ”ฉันก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น” เวลานี้ฉันจึงพบว่ามันคือขบวนเกี้ยวที่ไปรับเจ้าสาว แต่คนคนนี้กลับใส่ชุดขาวเหมือนไว้ทุกข์ และท่าทางก็ดูน่ากลัวมาก ฉันขาสั่นไปหมด มีม้ากระดาษอยู่ไม่ไกลนักโยกไปมาและมีคนที่ทำมาจากกระดาษขี่อยู่บนหลังม้าถูกระบายด้วยหมึกสีเข้มมาก เขาเห็นฉันแล้วก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมทั้งมีเสียงแปลกๆออกมา “คนสวย วันนี้หน่ะข้ามีวาสนามาก ทั้งได้แต่งภรรยาเข้าบ้านยังได้เมียน้อยมาด้วย ฮ่าฮ่า” กะโหลกศีรษะนั้นค่อยหันกลับไปพูดกับคนกระดาษนั่น “คุณชาย ทางคุณผู้หญิงนั้น .....” “ ผู้หญิงปากคอเราะร้ายแบบนั้นไม่ต้องไปสนใจหรอก พาสาวน้อยกลับไปก่อน” มนุษย์กระดาษตัวนั้นได้กล่าวและหันมาทางฉัน แต่ฉันรู้สึกว่าเขามีความโลภอะไรบางอย่าง ฉันกลัวจนอึ้งไป โครงกระดูกนั่นได้รับคำสั่งก็โบกมือ และรอบๆก็บางอย่างที่ไม่ใช่คนก็ไม่ใช่ผีล้อมรอบมาอยากจะจับฉัน ฉันรีบวิ่งหนีให้ไวที่สุด แต่ก็มีเสียงตามมาจากด้านหลัง “สาวน้อย เจ้าวิ่งหนีไม่พ้นหรอกนะ” สาวน้อยบ้าอะไรของแก ฉันพยายามกัดฟันวิ่ง อีกทั้งฉันแต่งงานแล้ว จะให้ฉันไปเป็นเมียน้อยของแกได้ไง กล้าดียังไงกัน เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมฉันถึงคิดว่าฉันแต่งงานมีสามีแล้วละ “สาวน้อย อย่าวิ่งเลย...” ฉันวิ่งหนีเหมือนคนบ้า และพวกนั้นก็ตามมาตลอด จู่ๆฉันสะดุดกับอะไรก็ไม่รู้และล้มลง แล้วข้างหลังมีเสียงหัวเราะที่หยิ่งยโสดังขึ้นมา ฉันล้มอยู่บนพื้น และพยายามที่จะเคลื่อนตัวไปข้างหน้า “ใครกล้า” แต่จู่ๆก็มีลมพัดอย่างแรงๆ จนมองอะไรไม่ชัด แต่ฉันรู้สึกได้ถึงอากาศเย็นห้อมล้อมรอบๆตัว ฉันก็รู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ข้างหน้าฉัน แล้วโอบกอดฉันไว้ที่หน้าอกของเขา ได้กลิ่นน้ำหอมเย็นแปลกๆออกมาจากเขา ฉันรู้สึกมึนงงในชั่วเวลานั้น เมื่อเงยหน้าขึ้น ยิ่งอึ้งไปใหญ่ เป็นเขาได้ไง ความโกรธแค้นที่บนหน้าของเขายิ่งดูหนักกว่าตอนที่ได้ยินฉันทำแท้ง “หลีกไปให้พ้น ！” เพียงแค่เขาสะบัดมือ โครงกระดูกพวกนั้นก็ถูกกระแทกไปข้างหลังด้วยแรงที่มองไม่เห็น และร่างกายก็แหลกสลายกลายเป็นผุยผง แล้วม้ากระดาษนั้นก็งอลงมา ทำให้คนกระดาษบนหลังม้านั้นก็ล้มลงมา ร่างกายที่ทำด้วยกระดาษนั้นสั่นเทาไม่หยุด ราวกับว่ากำลังกลัวมาก “ฝ่าบาท ได้โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วยเถิด” มือที่จับฉันอยู่ออกแรงมากขึ้น เหมือนพยายามเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ แต่แรงที่จับอยู่มากเกินไปจนทำให้ฉันเผลอร้องออกมา “อ้ะ” เขาจึงผ่อนแรงเบาลง “บอกมา นี่เรื่องอะไร” “กระ .. กระหม่อม” คนกระดาษนั้นกลัวจนพูดติดๆขัดๆ แต่ฉันก็ฟังไม่ค่อยถนัดว่าเขาพูดว่าอะไรแต่พอจับใจความได้ว่า “กระ..กระหม่อมเพียง..เพียงแค่เห็นสาวน้อยคนนี้ ไม่..ไม่ใช่ แม่นางท่านนี้ นางสวยเหมือนนางฟ้า แถมยังมีกลิ่นอายทางหยินที่บริสุทธิ์ กระหม่อมเลยคิดร้ายขึ้นมา กระหม่อมไม่รู้จริงๆว่าท่านเป็นคนของฝ่าบาท ได้โปรดไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถิดพะยะค่ะ” มนุษย์กระดาษคุกเข่าเพื่อขอให้ผู้ชายคนนี้ไว้ชีวิต ฉากนี้มันช่างน่าขันเสียจริง แต่ฉันขำไม่ออกจริงๆในสถานการณ์แบบนี้ แล้วอดไม่ได้ทีจะเงยหน้าขึ้นไปมองเกี้ยวเจ้าสาวที่ตกแต่งไว้สวยงามที่อยุ่ตรงนั้น แต่ข้างในไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆ ไม่รู้ทำไม เจ้าสาวไร้ซึ่งสุ่มเสียงคนนั้นแต่สามารถทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวเธออย่างบอกไม่ถูก “เงยหน้าขึ้นมาสะ” ชายคนที่โอบกอดฉันไว้พูดด้วยคำพูดไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ฉันอึ้งไปเล็กน้อยแล้วได้แต่เงยหน้าตามคำสั่ง “จำหน้าของผู้หญิงคนนี้ให้ขึ้นใจสะ แล้วครั้งหน้าถ้าเจออีกก็อย่าได้เข้าใกล้อีกเป็นอันขาด” อีกทั้งยังหันไปพูดกับเจ้าสาวบนเกี้ยวว่า “เธอก็เหมือนกันหัดดูแลคนของเธอให้ดีบ้างนะ อย่าเที่ยวปล่อยให้ไปเจ้าชู้กับผู้หญิงไม่เลือกหน้าอีก” เกิดความเงียบไปชั่วขณะ ต่อมาก็มีเสียงตอบรับจากเกี้ยวเจ้าสาวคล้ายกับเสียงที่ลอยตามลมมา “เจ้าค่ะ หม่อมฉันเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” “ไปสะ” คนที่โอบกอดฉันอยู่จับมือของฉันและดึงฉันให้ลุกขึ้น เมื่อกำลังหันหลังมนุษย์กระดาษตนนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงประจบว่า “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยนะเจ้าค่ะ” ฉันได้ยินเสียงนั้นรู้สึกขนลุกขึ้นมา และอดไม่ได้ที่จะหันหน้ากลับไปมองแต่คนข้างกายฉันเอามือใหญ่มาจับที่ศีรษะของฉันเอาไว้แล้วพูดว่า “อย่าหันไปมอง หรือเธออยากจะเป็นเมียน้อยของเขางั้นหรือ” ฉันไม่กล้าขยับหัวแม้แต่นิดเดียว เดินมาสักพัก ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าไปมองคนข้างๆเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ คนๆนี้เกือบจะฆ่าฉันให้ตาย ฉันควรโคตรเกลียดเขาเลย ถ้าไม่ใช่เพราะท้องลูกของเขาอยู่ละก็ ฉันคงไม่คิดที่จะอยากจะกินแต่เลือดมนุษย์บ้าๆนั้นหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไม เวลาเดินข้างเขา ฉันไม่ค่อยกังวลเรื่องอะไรสักเท่าไหร่ “ถึงละ” อยู่ดีๆเขาก็หยุดเดิน และจ้องมองฉันด้วยดวงตาที่มีเสน่ห์นั่น แถมยังเปล่งประกายชวนมองแต่ลึกลับน่าค้นหา “วิ่งไปข้างหน้าแล้วอย่าหันกลับมามองเด็ดขาด วิ่งไปอย่าหยุดจนกว่าจะถึง” “อีกอย่างนะ ก่อนที่คิดจะออกมาข้างนอก ล้างหน้าล้างตาให้สะอาดและมีสติให้มากกว่านี้ ถ้าไม่มีสติมันอาจเดินเข้าไปถนนหยินได้” เขาสั่งกำชับเอาไว้ “คุณ .. ”ฉันมีคำถามอีกมากมายที่อยากจะถามเขา แต่อยู่ดีๆเขาก็ผลักฉันให้วิ่งออกมา ขาที่อ่อนแรงก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถบังคับได้ สิ่งเดียวที่คิดออกตอนนี้คือตะโกนกลับไปถามว่าเขาว่า “อย่างน้อยก็บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคุณชื่ออะไร”