ตอนที่ 41 อยากให้คุณอาเป็นพ่อไหม

ตอนที่ 41 อยากให้คุณอาเป็นพ่อไหม เมื่อเธอได้ทราบข่าว เธอดีใจจนร้องไห้ออกมา เธอคิดว่าเด็กคนนี้คงไม่ยอมไปจากเธอ จึงกลับมาหาเธออีกครั้งหนึ่ง ระหว่างทางกลับ เธอระมัดระวังเป็นอย่างมาก เพราะเธอต้องการจะปกป้องเด็กคนนี้ไว้ และเธอจะต้องนำข่าวดีนี้ไปบอกกับจิรภาสด้วยตัวของเธอเอง หากเขารู้เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ เพราะเขาเองก็ชอบเด็กขนาดนั้น เธอเปิดประตูบ้านเข้าไปด้วยความตื่นเต้น จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่าง และตามเสียงนั้นเข้าไปในห้อง เธอเห็นจิรภาสและชญาภากำลังนัวเนียกันอยู่ในห้อง ความรู้สึกนี้ราวกับถูกฟ้าผ่า เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะต้อนรับเธอกลับมาด้วยภาพตรงหน้าเช่นนี้ โดยเฉพาะเสียงที่ดังก้องกังวาลนั่น ทำลายความหวังที่สวยงามทั้งหมดที่เธอมีต่อเขา เธอเดินออกมาอย่างเงียบๆ และนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่ที่โซฟาเพียงลำพัง ครั้งนี้เธอคงไม่เพียงแค่ย้ายออกไปอีกเท่านั้น เพราะแม้แต่หัวใจและทุกความรู้สึกของเธอนั้นก็คงจะหายตามไปด้วยเหมือนกัน จรีภรณ์ค่อยๆลูบท้องของเธอ หัวใจของเธอไม่เคยสงบอย่างที่เป็นอยู่เช่นนี้มาก่อน ฝนตกปรอยๆ เธอรู้สึกหิว หิวจนรู้สึกเวียนหัว แต่คนดื้อรั้นอย่างเธอยังคงนั่งรอจิรภาสออกมาเพื่อให้เขาได้อธิบายกับเธอ เธอรอเขาทั้งคืน และเมื่อจิรภาสออกมา เขาให้เธอเซ็นข้อตกลงระหว่างเธอกับเขา ไม่ต้องเดาเธอก็รู้ว่าคืออะไร ผู้ชายคนนี้จะทำอะไร เขาไม่มีทางเลือกอื่นให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น และเธอเองก็จะไม่คาดหวังอะไรจากเขาอีก เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่ ที่ยังคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนดี จรีภรณ์อ่านข้อตกลงการหย่าในมือ และหยิบปากกามาเซ็นชื่อตัวเองลงไป เขาบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา ให้เธอรีบย้ายออกไปในทันที และจะไม่ให้เงินกับเธอแม้แต่บาทเดียว จรีภรณ์ได้ยินเสียงไร้อารมณ์อันแสนคุ้นเคยของเขา และยิ้มออกมาโดยไม่มีเสียงใดๆ เธอจำได้ว่าเขาเคยบอกกับเธอว่ารอยยิ้มของเธอสวยงามที่สุด และเขาชอบรอยยิ้มของเธอมากที่สุดเช่นกัน แต่วันนี้ เธอกำลังจะไปจากเขา เขาไล่เธอแล้ว เธอจะไม่ยิ้มให้เขาอีก จริงๆแล้วมีแต่ตัวเธอเองที่รู้ว่ามีหิมะกำลังตกอยู่ภายในใจของเธอ เธอหนาวเหลือเกิน กลับมายังห้อง เธอนำของทั้งหมดที่เขาเป็นคนซื้อให้วางบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย รวมทั้งแหวนเพชร และแม้กระทั่งชุดที่เธอใส่อยู่ ตอนที่เธอเดินออกมา เธอใส่แค่ชุดที่เธอเอามาจากบ้านเท่านั้น ชุดนั้นแม่ของเธอเป็นคนซื้อให้เธอในปีนั้น แม่บอกกับเธอว่า เธอขาวสะอาดเหมือนกับดอกกล้วยไม้สีขาว ใส่สีขาวจะเหมาะกับเธอที่สุด เมื่อนึกถึงแม่ รอยยิ้มแสนอบอุ่นก็ปรากฎบนใบหน้าของเธอ ก่อนหน้านี้ในโลกเธอคงมีแค่แม่ของเธอเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอยังมีเขาอีกคน จรีภรณ์ค่อยๆลูบท้องตัวเอง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นของคนเป็นแม่ ข้างนอกฝนยิ่งตกแรงขึ้น จิรภาสมองจรีภรณ์เดินออกไปจากคฤหาสน์ของเขา เธอไม่ได้เอาร่มไปด้วย ซึ่งในข้อตกลกระบุไว้ชัดเจน ออกจากบ้านหลังนี้ตัวเปล่าโดยปราศจากสิ่งของใดๆ และเธอก็ทำตามนั้น ตอนกลางคืนช่วงฝนตกแบบนี้เดินลำบากยิ่งนัก จรีภรณ์เดินก้มหน้ามือกุมท้องของเธอไว้ น้ำตาแห่งความอดทนอดกลั้นของเธอดูเหมือนกับจะท่วมขังอยู่ในช่วงที่เธอเดินจากมา เธอพยายามที่จะไม่ให้ตัวเองร้องไห้ เธอจะไม่มีวันบอกกับจิรภาสเป็นอันขาด ว่าเธอท้องลูกของเขาอยู่ เพราะเขาไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อของลูกเธอ เมื่อลูกของเธอเกิดมา เธอยอมที่จะให้ลูกของเธอไม่มีพ่อ ดีกว่าที่จะให้ลูกรู้ว่าพ่อของเขาเป็นคนเลว จอมปลอมแค่ไหน และเธอจะยิ่งไม่มีวันบอกกับจิรภาส เรื่องที่เขาสูญเสียลูกไป นั่นคือทารกที่ยังอายุไม่ถึงสามเดือน และฆาตกรก็คือแม่ของเขานั่นเอง เธอหัวเราะเยาะตัวเอง กับความยากลำบากในการเผชิญหน้ากับแม่ของเขา เธออดทนเพื่อเขา คำพูดดูถูกเหน็บแนมจากแม่ของจิรภาสว่าเธอไม่เหมาะกับลูกชายตัวเอง เธอก็ต้องอดทนกับคำเหน็บแนมเหล่านั้น แม้กระทั่งตอนแม่ของจิรภาสฆ่าเด็กในท้องของเธอ เธอก็ยอมแบกรับความเจ็บปวดนั้นไว้เองเพียงลำพังโดยไม่ได้บอกใครว่าแม่ของเขาเป็นคนทำ ก็เพื่อผู้ชายคนนั้น เธอยังอดทนไว้ แล้วตอนนี้ล่ะ ผลลัพธ์กลับออกมาเป็นเช่นนี้ จรีภรณ์ยังคงก้าวเดินต่อไป เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินเลยซักบาท บวกกับลูกในท้องของเธอ เธอรู้สึกหิว กระหายน้ำ และรู้สึกหนาวเหน็บไปหมด แต่เธอยังมีลูกในท้อง เธอพยายามกลั้นน้ำตาไว้ ไม่ให้ไหลออกมา เธอไม่รู้เลยว่าทำไมแค่เธอออกไปตรวจร่างกายกลับมาแล้วถึงเป็นเช่นนี้ บางทีเธอยังคิดว่านี่เป็นแค่เรื่องล้อเล่นหรือเปล่า แต่ความเป็นจริงแล้วเธอกลับถูกเขาตบหน้ากลับมาอย่างแรง ทำเอาชีวิตเธอแตกพังจนไม่มีชิ้นดี หลังจากนั้นต่อมา เธอต้องแบกครรภ์ของเธอเพื่อไปทำงานข้างนอก ความยากลำบากของชีวิตทำให้เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น จนก่อนวันที่เธอจะคลอดลูกเธอเองยังคงยุ่งกับการทำงานหาเลี้ยงตัวเองอยู่เลย ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปได้ยากลำบากที่สุดในชีวิตเธอ แต่ในทางกลับกัน เธอเองก็ไม่สามารถทนกับการทรยศกับชีวิตการแต่งงานของเธอได้เหมือนกัน เธอจะไม่มีวันให้อภัยจิรภาสไปจนวันตาย เมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องเข้ามา จรีภรณ์ลืมตาตื่นขึ้น มองเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอด้วยความอบอุ่นในหัวใจ ตื่นนอน ล้างหน้า แปรงฟัน ไปทำงาน ที่คือชีวิตอันแสนจะปกติธรรมดาของเธอในทุกๆวัน หลังจากฝากหนูดีไว้กับยายโสรยา เธอก็เริ่มต้นวันที่วุ่นวายขี้นอีกครั้ง แต่วันนี้ ตั้งแต่เธอเดินเข้าบริษัท เธอรู้สึกว่าคนในบริษัทมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ตั้งแต่เดินเข้าประตูบริษัทมา รปภ.เห็นเธอก็รีบก้มโค้งทักทายเธอ หรือแม้แต่พนักงานตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้าพอเห็นเธอก็เรียกพี่จรีภรณ์ พี่จรีภรณ์ ต้อนรับเธอเหมือนกับคนละคน แม้กระทั่งเดินไปส่งเธอที่ลิฟท์ก็มี เธอรู้สึกสงสัย แต่ก็ตอบรับด้วยคำขอบคุณกลับไปตามมารยาทด้วยความงุนงง เข้ามายังด้านในบริษัท ทุกคนที่เห็นเธอเดินเข้ามาก็จะเข้ามาทักทายเธอก่อนอย่างกระตือรือร้น ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ช่วยของชนุตต์ แต่เธอก็เป็นแค่เพียงผู้ช่วยเท่านั้นเอง เธอเองก็ไม่ใช่คนที่จะชอบเล่นตัวเรื่องแบบนี้ อีกอย่างคนในบริษัทก็ปฏิบัติกับเธอเช่นเดียวกับผู้ช่วยคนอื่นๆ แต่วันนี้ทุกคนเห็นเธอเป็นเหมือนกับสิ่งของล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น ทั้งคนที่ไม่มีธุระกับเธอก็เข้ามาคุยด้วย อีกทั้งยังชงกาแฟมาให้เธอก็มี ยิ่งทำให้เธอกลัดกลุ้มมากขึ้นไปอีกหลังจากเห็นรอยยิ้มเฝื่อนๆจากเมษา เธอรู้สึกว่าพวกเขาจะต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ แต่ก็คงจะเป็นเรื่องที่อธิบายยากอีกเช่นกัน สถานการณ์เป็นเช่นนี้ไปจนกระทั่งชนุตต์ออกมาจากการประชุมกรรมการบริษัทเสร็จสิ้น ชนุตต์เห็นจรีภรณ์ยืนรอเพื่อรายงานตารางงานวันนี้ สุดท้ายแล้วเขาก็ทนไม่ได้จึงเข้าไปรวบเอวเธอไว้เบาๆ แต่จรีภรณ์กลับเลี่ยงหลบไปอย่างเงียบๆ นั่นทำให้สีหน้าของคนตรงหน้าตึงเครียดขึ้นทันที เรื่องราวเมื่อวาน ชนุตต์รู้สึกได้ว่าเธอกับเขาน่าจะเข้าใกล้กันได้อีกขั้นหนึ่งแล้ว เมื่อคืนก่อนหลังเลิกงานเขาอยากจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเธอ แต่จรีภรณ์กลับไม่ไว้หน้าเขาเลย คำพูดเย็นชาที่นอกจากจะไม่ทำให้เขามีสีหน้าที่ดีขึ้นแล้ว และยิ่งทำให้เขากลุ้มใจมากขึ้นไปอีก เมื่อเธอทำเหมือนทั่วทั้งร่างกายเธอเต็มไปด้วยหนามแหลมคมที่ทำให้เขาไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้เลย เป็นความรู้สึกเช่นนี้เหมือนกับเรามองเห็นแต่กินไม่ได้ ทำให้เขารู้สึกต้องระงับความต้องการของตัวเองไว้ ซึ่งความรู้สึกนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน โดยเฉพาะเมื่อคืนที่เขาทนไม่ไหวแล้วจับจรีภรณ์กดลงบนเตียง แต่เขารู้ว่าจรีภรณ์ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ซึ่งเขาเองก็ไม่เคยพบเห็นมาก่อน จึงไม่ได้บีบบังคับเธอ ทั้งวัน จรีภรณ์เหมือนกับหลบหน้าชนุตต์ ทั้งทำเป็นเฉยเมยไม่ได้ยินคำพูดหยอกเย้าของเขา มิหนำซ้ำงานทุกงานที่ทำยังทำไปตามหน้าที่ ทำเหมือนกับหุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ ไม่ว่าชนุตต์จะมีลูกเล่นร้ายๆอย่างไร เธอก็จะคอยสังเกตทุกความเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ แต่สิ่งที่ยิ่งทำให้เขารู้สึกโมโหก็คือ หลังจากเลิกงาน จรีภรณ์กลับออกไปนานแล้ว เขาจะโทรเรียกให้เธอกลับมาทำโอที แต่เธอกลับปิดโทรศัพท์ เขาขับรถไปยังบ้านหลังเก่าด้วยความหงุดหงิด เวลานี้จรีภรณ์กำลังทำอาหารให้หนูดี ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอนึกว่าจะเป็นยายชวี แต่นึกไม่ถึงว่าพอเปิดประตูออกมาแล้วกลับพบชนุตต์ที่ยืนสิ่งยิ้มร้ายๆให้กับเธออยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าเป็นชนุตต์เธอจึงรีบจะปิดประตูหนี แต่กลับถูกชนุตต์เอามือขวางไว้ "คุณต้อนรับแขกแบบนี้หรือ" เขาเอ่ยถาม "ปล่อย" จรีภรณ์ไม่อยากเถียงกับเขา แต่หนูดีที่กำลังนั่งเล่นตัวต่อเลโก้อยู่ด้านในได้ยินเสียงคนคุยกัน จึงรีบวิ่งมาหาทั้งสองคน "แม่ครับ คุณอาคนนี้เป็นใคร ทำไมไม่ให้เขาเข้ามาข้างในล่ะครับ" เสียงเล็กๆของเด็กน้อยอย่างหนูดีเอ่ยถามคนเป็นแม่ จรีภรณ์ไม่ได้ตอบกลับหนูดี แต่หันมามองชนุตต์แล้วถามกลับไป "มาหาฉันมีธุระอะไร?" "ไม่มีธุระมาหาคุณไม่ได้หรือไง" เขาตอบกลับแล้วอาศัยจังหวะที่จรีภรณ์กำลังพูดอยู่แทรกตัวเองเข้ามา แล้วเอื้อมมาบีบหน้ากลมๆของหนูดี "จรีภรณ์ นี่คือลูกของคุณกับสามีคนก่อนของคุณหรือ" "แม่ครับ สามีคนก่อนคืออะไรหรือครับ?" หนูดีหันมาถามคนเป็นแม่ "สามีคนก่อนก็คือพ่อของหนูที่ไม่ต้องการ...." "คุณชนุตต์" จรีภรณ์มองเขากลับด้วยความโมโห "หนูดียังไม่ถึงวัยที่จะต้องรับรู้เรื่องแบบนี้" เห็นจรีภรณ์โมโหแบบนี้แล้ว ชนุตต์ก็ยักไหล่แบบไม่ใส่ใจแล้วถามกลับ "ผมถามจริงๆ สามีคนก่อนของคุณคือใคร?" "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? แล้วอีกอย่างถ้าคุณยังเป็นแบบนี้อยู่ เชิญคุณกลับไปได้แล้ว" "ผมเป็นเจ้านายคุณนะ คุณพูดกับเจ้านายคุณแบบนี้หรือไง" เขายืนกอดอก มองจรีภรณ์ด้วยสีหน้าทะเล้นๆ "อา..คุณอาทำแม่โกรธแล้ว แย่แล้วฮะ" หนูดีโผล่หัวออกมาดู "แม่หนูไม่โกรธอาหรอก แม่หนูน่ะชอบอาที่สุดแล้ว" "ถ้าอย่างนั้นคุณอาจะมาเป็นพ่อผมไหมฮะ?" "แล้วหนูอยากให้อามาเป็นพ่อของหนูไหมล่ะ?"