ตอนที่ 42 ลูกนอกสมรส

ตอนที่ 42 ลูกนอกสมรส "ไม่ครับ คุณอาทำแม่โกรธ" หนูดีส่ายหน้าปฏิเสธ "คุณชนุตต์" จรีภรณ์ขัดจังหวะเขาด้วยสีหน้าอันยุ่งเหยิงนั่น เมื่อสักครู่ชนุตต์อยากเอาใจเด็กน้อยคนนี้ แต่กลับถูกจรีภรณ์ขัดขึ้นก่อน "คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" "ผมไม่ได้จะทำอะไร ผมก็แค่ คิดถึงคุณ" "แต่ฉันไม่ได้คิดถึงคุณ" จรีภรณ์รู้สึกโมโหผลักชนุตต์ดันออกมาด้านนอก และคิดว่าเธอจะไม่คบกับคนแบบนี้แน่ คนถูกดันออกมาข้างนอก จับที่ประตูแล้วเอ่ยบอกกับเธอ "จรีภรณ์ แล้วคุณจะเสียใจ" "ฉันไม่มีทางเสียใจ" เธอกล่าวเช่นนั้นแล้วปิดประตูลงทันที ชนุตต์ที่ยืนอยู่หน้าประตู เตะประตูด้วยความโมโห ในขณะที่จรีภรณ์ได้ยินเสียงนั้นแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจใดๆอีก ตกกลางคืน ขณะที่จรีภรณ์กำลังหลับอยู่นั้นกลับถูกปลุกด้วยเสียงดังจากมือถือของเธอ "ฮัลโหล ผมเมาอยู่ที่ผับ คุณมารับผมหน่อยสิ" "คุณชนุตต์ คุณกำลังทำบ้าอะไรกันแน่" จรีภรณ์ขมวดคิ้วใส่คนที่อยู่ในสาย ในใจคิดว่าปลายสายจะเล่นอะไรกับเธออีก "ผมเสียใจ ดื่มเยอะไปหน่อย" เสียงอู้อี้ในสายตอบกลับมา “คุณอยู่ที่ไหน?” “ผมดื่มเยอะ..ดื่มเยอะเลย.....”ชนุตต์เอ่ยคำเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา จรีภรณ์รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย พอเธอจะถามสายก็ถูกตัดไปเสียแล้ว โทรกลับหาเขาก็เป็นเสียงผู้หญิงรับ เธอถามถึงสถานที่ที่ชนุตต์อยู่แล้วจึงเรียกรถไปที่นั่นทันที เมื่อเธอมาถึงเจอโซนที่นั่งวีไอพี แล้วผลักประตูเข้าไป ด้านในมีผู้ชายนั่งอยู่ไม่กี่คน ที่มีสาวสวยแต่งตัววาบหวิวนั่งอยู่ในอ้อมกอดของพวกเขา ชนุตต์นั่งอยู่ตรงกลาง เขากำลังนั่งแกว่งจุกขวดอยู่กับสาวสวยคนหนึ่ง ไม่เหมือนคนเมาเลยซักนิด “คุณชนุตต์” จรีภรณ์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนหลอก จึงเรียกเขาด้วยความโมโห เสียงเรียกที่ดังขึ้น ทำให้ทุกคนในห้องวีไอพีนั้นหันมามองยังจรีภรณ์เป็นตาเดียวกัน “โอ้ ชนุตต์ มาหานายนี่” ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา “สวยนี่ มาดื่มซักแก้วสองแก้วสิ” “ใช่ ใช่ คุณชายชนุตต์มีสาวๆเยอะจะตาย ใครๆก็รู้ ตอนนี้มาตามถึงที่เลยนะ” “………..” ชนุตต์มองท่าทางของจรีภรณ์แล้วลอบยิ้มเบาๆ แล้วเดินมาดึงเธอออกไปแต่กลับถูกจรีภรณ์สะบัดออก ชนุตต์มองดูท่าทางโมโหของจรีภรณ์แล้วรีบเดินตามเธอออกมา และบังเอิญเป็นช่วงที่จิรภาสเดินออกมาจากห้องน้ำมาเห็นพอดี แต่เขากลับไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ทักทายกับชนุตต์แล้วก็เดินผ่านไป ชนุตต์เองก็ไม่ได้สนใจอะไร จริงๆแล้วเมื่อซักครู่เขาดื่มไปเยอะ เพียงแต่อาจจะแกล้งแสดงมากไปหน่อยเท่านั้นเอง เขาเห็นจรีภรณ์รีบเดินเร็ว ส่วนตัวเองที่เดินตามไม่ทัน บวกกับที่รู้สึกมึนๆหัวด้วยแล้ว ทำให้เขาล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น เมื่อได้ยินเสียง จรีภรณ์จึงหันกลับมามอง เห็นชนุตต์นอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น เริ่มขมวดคิ้วด้วยความลังเลอยู่ตรงนั้น ในใจคิด ว่าเขาจะทำอะไรอีก แต่รออยู่ซักพัก เธอกลับยังไม่เห็นคนตรงหน้าลุกขึ้นมา ในใจเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เธอรีบเดินมาตรงที่เขานอนอยู่ เอ่ยเรียกเขาถึงสองครั้ง แต่ชนุตต์ก็ยังนิ่งอยู่เช่นนั้น “คุณชนุตต์ คุณอย่าเล่นแบบนี้สิ” จรีภรณ์พยุงเขาขึ้นมาด้วยความกังวล แล้วพบว่าใบหน้าของเขานั้นแดงมาก เหมือนกับคนแพ้แอลกอฮอล์อย่างนั้นเลย เธอตกใจมาก และในขณะที่จรีภรณ์กำลังจะโทรเรียกรถพยาบาลนั้น เขาก็ไอขึ้นมาเสียก่อน “คุณ ผมเมาจริงๆนะ” “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันไปส่งคุณกลับบ้านนะ” บนรถ จรีภรณ์อยู่เงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไร เพื่อตั้งใจขับรถ ส่วนชนุตต์นั่งด้วยอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ด้านหลัง “คุณไม่หึงผมเลยหรือ?” “ทำไมฉันต้องหึง?” “คุณไม่ชอบผมเลยหรือ?”ชนุตต์รู้สึกโมโหจนต้องลุกขึ้นมานั่ง “ไม่” เธอตอบ “แต่ผมชอบคุณนะ คุณรู้ใช่ไหม?”ชนุตต์ตะคอกใส่จรีภรณ์ “คุณก็ไม่ต้องชอบฉันก็ได้” เธอตอบกลับไปอย่างเรียบๆ “คุณ....” “ท่านประธานจะสั่งอะไรฉันหรือคะ?” จรีภรณ์ถามกลับอย่างสงบๆ “อย่าเรียกผมแบบนั้น คุณเรียกชื่อผมสิ เรียกชื่อผม!!” เขาออกคำสั่งด้วยความโมโห เขาเกลียดที่สุดเวลาที่จรีภรณ์คอยแต่จะรักษาระยะห่างระหว่างเขากับเธอ “ค่ะ” “คุณจรีภรณ์ คุณลองชอบผมบ้างได้รึเปล่า ผมจริงจังกับคุณจริงๆนะ”ชนุตต์รู้สึกหนักหัวเป็นอย่างมาก แต่สายตาเขากลับจ้องมองเพียงแต่จรีภรณ์ “ไม่ได้ค่ะ” “ทำไม?” “ไม่ทำไมค่ะ เพราะมันเป็นไปไม่ได้” เธอตอบกลับอย่างเด็ดขาด เฉกเช่นกับหุ่นยนต์ “โอเคโอเค!” ชนุตต์ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับสั่งให้จรีภรณ์จอดรถ เธอมองไปที่ชนุตต์ เขาผลักเธอออก แล้วโยนกระเป๋าเธอออกไป “ในเมื่อคุณไม่ชอบผม อย่างนั้นก็อยู่ให้ห่างผมไว้แล้วกัน” เมื่อเขาเอ่ยดังนั้นก็เหยียบคันเร่งขับรถออกไป โดยไม่สนใจจรีภรณ์ที่ยืนนิ่งเป็นก้อนหินอยู่ตรงนั้นเลย เขาขับรถไปแล้ว เธอรู้สึกประหลาดใจ คิดตั้งนานก็ยังคงคิดไม่ออก ว่าแค่เพราะประโยคนั้นถึงขั้นทำให้เขาต้องทิ้งเธอไว้แบบนี้เลยหรือไงกัน เธอถอนหายใจอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร เมื่อเห็นทายาทรุ่นที่สองทำอะไรก็ไม่เคยคำนึงถึงผลที่จะตามมา เขาเป็นแบบนี้เสมอ ดีที่ทั้งกระเป๋าและมือถือยังอยู่ ยังสามารถโทรเรียกรถแท็กซี่ได้ แต่เธอคิดว่าชนุตต์ที่ดื่มไปขนาดนั้นแล้วขับรถกลับเองต้องอันตรายมากแน่ๆ ดังนั้นเธอจึงโทรหาเมษา ให้เมษารีบไปหาเขาน่าจะดีกว่า เมษาฟังที่จรีภรณ์เล่าให้ฟังจากทางปลายสาย เขาถามกลับไปด้วยความประหลาดใจว่าตอนนี้จรีภรณ์อยู่ที่ไหน และเมื่อรู้ว่าเธออยู่บนรถแล้วจึงวางใจแล้ววางสายจากจรีภรณ์ไป หลังจากนั้นจึงต่อสายไปหาชนุตต์ เมื่อสักครู่เมษาเองก็ได้รับสายจากคุณชายให้เขาโทรหาจรีภรณ์ ถามว่าเธอขึ้นรถแล้วหรือยัง จริงๆแล้วตอนที่เขาไล่ให้จรีภรณ์ลงจากรถนั้น เขาเองก็รู้สึกเสียใจที่ทำแบบนั้น แต่เมื่อสักครู่เขาโมโหจนแทบจะพ่นไฟออกมาได้อยู่แล้ว ถ้าเธอไม่พูดจาแบบนั้นให้เขาโมโห เขาก็คงไม่ไล่เธอลงจากรถไปแบบนั้นหรอก กลางดึกแบบนี้ เขาเองก็กังวล จึงให้เมษาโทรไปหาจรีภรณ์ ถามเธอว่าอยู่ที่ไหน พอรู้ว่าเธอขึ้นรถแล้ว เขาก็สบายใจ เห็นเขาทั้งสองทรมานกันแบบนี้ เมษาเองก็รู้สึกสับสน ดึกดื่นแบบนี้ ไม่หลับไม่นอน จะมาทรมานความรู้สึกกันแบบนี้อยู่ทำไม เช้าวันต่อมา เมื่อทั้งสองคนมาทำงานด้วยขอบตาอันแสนคล้ำแบบนั้นก็สร้างความขบขันให้อีกฝ่ายเป็นอย่างมาก บรรยากาศเหมือนกับถูกคลี่คลายลง กลับไปเป็นเหมือนช่วงแรกๆ เมื่อเห็นทั้งสองคนคืนดีกันได้เหมือนช่วงก่อนหน้า เมษาขยี้ตาตัวเองเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น ทั้งๆที่เมื่อวานคุณชนุตต์ยังด่าว่าผู้หญิงคนนี้อยู่เลยว่าไม่รู้ว่าอะไรดีไม่ดี แต่วันนี้กลับดูคุยกันอย่างสนุกสนาน เหมือนกับเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนี้ผ่านไปอย่างเงียบสงบ ชนุตต์ไม่ได้หาเรื่องจรีภรณ์ ส่วนทางด้านจรีภรณ์เองก็ตั้งใจทำงานของตัวเอง ระหว่างทั้งสองคนเหมือนกับมีสัญญาอะไรที่รู้กันอยู่เพียงแค่เขาสองคน เลิกงาน จรีภรณ์และชนุตต์กล่าวทักกันแล้วแยกย้ายกันออกไป วันนี้เธอรับปากหนูดีไว้ว่าจะพาลูกไปสวนสนุก ป่านนี้หนูดีคงจะรอเธอแย่แล้ว หลังจากกลับถึงบ้าน จรีภรณ์รับพาหนูดีไปสวนสนุก ระหว่างเธอและลูกกำลังรอรถประจำทางอยู่นั้น รถของชนุตต์ก็ขับมาจอดตรงหน้าเธอ “ขึ้นรถสิ!” จรีภรณ์ลังเล “ขึ้นรถ เดี๋ยวผมพาพวกคุณไปเอง รถประจำทางช้านะ พวกคุณจะรอไปถึงเมื่อไหร่?”ชนุตต์เอ่ยบอกกับเธอ จรีภรณ์มองข้างหน้า ถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววรถจะมาจริงๆนั่นแหล่ะ เธอจึงพาหนูดีขึ้นรถชนุตต์ไป “ขอบคุณครับคุณอา” หนูดีมองชนุตต์อย่างดีใจ เขาหันกลับมายิ้มกับหนูดี พลางลูบหัวกลมๆของเด็กน้อย “เดี๋ยวอาจะเล่นเป็นเพื่อนหนูดีนะครับ” “โอเคครับ คุณอานั่งรถไฟเหาะเป็นเพื่อนผมนะ” “หนูดี หนูยังเด็กอยู่นั่งรถไฟเหาะไม่ได้หรอกนะ คุณอาเหนื่อยแล้ว เดี๋ยวแม่เล่นเป็นเพื่อนลูกเอง ดีไหมครับ?”จรีภรณ์มองหนูดีอย่างค่อนข้างปวดหัว คงเป็นเพราะว่าหนูดีไม่มีพ่อตั้งแต่เด็ก พอเห็นผู้ใหญ่ที่ทำดีด้วยกับตัวเองก็คงอยากจะใกล้ชิดสนิทด้วย “ไม่เป็นไร อาไม่เหนื่อยหรอก”ชนุตต์เห็นท่าทางก้มหน้าลงอย่างผิดหวังของหนูดี จึงรีบเอ่ยขึ้นเพื่อเป็นการปลอบใจ เมื่อมาถึงแล้ว ชนุตต์ก็เป็นคนไปซื้อตั๋ว ให้จรีภรณ์และหนูดีที่ยืนรออยู่ตรงนั้น และเมื่อซื้อตั๋วเสร็จแล้วชนุตต์ก็ดึงมือของหนูดีแล้วถามหนูดีว่าอยากกินไอศครีมหรือเปล่า และในขณะนั้นเป็นช่วงเวลาที่รถของจิรภาสขับผ่านพอดี เมื่อเขาเห็นชนุตต์กำลังอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่นั้นก็รู้สึกตกใจ โดยเฉพาะตอนเห็นจรีภรณ์ที่กำลังยืนอยู่ข้างๆ เขามองท่าทางของชนุตต์ที่ดูจะโอ๋เด็กน้อยคนนั้น เขาคิดว่าเด็กคนนั้นคงจะเป็นลูกนอกสมรสของชนุตต์ รอบกายเขามีผู้หญิงมากมาย มีลูกก็คงไม่แปลกอะไร แต่ทำไมจรีภรณ์ถึงมาอยู่กับชนุตต์ได้ล่ะ? เธอรู้ว่าชนุตต์มีลูกแล้วยังคบกับเขา? นี่จรีภรณ์รักชนุตต์ขนาดนั้นเลยหรือ? จิรภาสเริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที โดยเฉพาะเวลาที่เห็นจรีภรณ์อยู่กับชนุตต์ที่กำลังอุ้มเด็กน้อยคนนั้น พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ดูเป็นเหมือนครอบครัวยิ่งทำให้เขารู้สึกอิจฉา