ตอนที่15 พระชายาผู้ถูกพิษร้าย

ต๭นที่15พระชายาผู้ถูกพิษร้าย ไทเฮาถอนหายใจยาวๆและพูดกับชูเซี่ยว่า“เจ้าลุกขึ้นเถอะ” ดวงตาชูเซี่ยเต็มไปด้วยน้ำตานางก็ไม่รู้ทำไมคำพูดเมื่อกี้ตั้งใจจะพูดให้พวกนางฟังแต่พอพูดออกมาแล้วตัวเองก็เศร้าใจไปด้วยนางลุกขึ้นตามคำสั่งและก้มหน้ายืนอยู่ข้างๆ ไทเฮาพูดต่อ“มาข้างๆข้าเถอะข้าจะคุยด้วย” เมื่อมี่เหอได้ยินคำนี้ตกตะลึงไปทันทีก็อดแค้นเคืองในใจต่อไปไม่ได้อีกนางจ้องไปที่ชูเซี่ยด้วยสายตาอันเกลียดชังเหมือนอยากจะฉีกเนื้อหักกระดูกนางนางไม่รู้ว่าพี่สาวที่บ้าบิ่นคนนี้กลายเป็นคนที่รู้เรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่ยังรู้วิธีปลุกระดมอารมณ์คนอื่นด้วยจับจุดเจ็บใจของไทเฮาและพระนางเจ้าทั้งหลายได้อย่างแม่นทำให้ทุกคนสงสารนางไปหมด ชูเซี่ยกราบไหว้และเดินไปอย่างช้าๆแค่แสร้งทำเป็นคนอ่อนโยนมีมารยาทใครจะทำไม่เป็น！ นางเพิ่งนั่งลงข้างๆไทเฮาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งของใครบางคนจากนอกห้องเข้ามาทันใดนั้นก็มีขันทีที่สวมชุดดำวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงโดยลืมมารยาทและพูดอย่างรีบร้อน“ไทเฮาขอรับเกิดเรื่องใหญ่แล้วพระชายาเจิ้งหยวนเพิ่งเข้าวังก็ปวดท้องขึ้นหมอหลวงไปเช็คให้แล้วแจ้งว่าน่าจะต้องคลอดลูกแล้วขอรับ” ไทเฮารีบลุกขึ้นและเดินไปถึงหน้าขันทีนั้นถามว่า“พระเจ้าพระชายาเจิ้งหยวนตั้งครรภ์แค่เจ็ดเดือนเท่านั้นจะคลอดก่อนกำหนดได้ยังไงโหร่วเฟยเจ้ารีบไปดูหน่อยข้าก็ต้องไปด้วย” โหร่วเฟยเป็นท่านแม่ของท่านอ๋องเจิ้งหยวนอ๋องเจิ้งหยวนเป็นลูกชายคนโตของฮ่องเต้เพราะผลงานยอดเยี่ยมทางการทหารจึงได้ตั้งเป็นอ๋องเจิ้งหยวนวันนี้เขาก็ได้พาพระชายาเอกเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าไทเฮา โหร่วเฟยตกใจจนหน้าซีดรีบกราบไหว้เสร็จแล้วก็เดินออกไป คนที่เหลือก็ตามไปเหมือนกันชูเซี่ยรีบประคองไทเฮาไว้และเดินออกไปหลี่เฉินเย่นก็เดินไปข้างๆช่วยประคองด้วยและปลอบใจว่า“ท่านย่าไม่ต้องกังวลมากพี่สะใภ้ต้องปลอดภัยแน่นอน” ไทเฮากลัวจนเสียงสั่น“นี่เป็นเหลนคนแรกของข้าจะเกิดผิดพลาดไม่ได้ไม่งั้นข้าจะใช้ชีวิตต่อยังไง” ไทเฮาขึ้นบนรถเข็นและรีบไปตำหนักชูหยาง ตำหนักชูหยางเป็นห้องพักของโหร่วเฟยก่อนที่ท่านอ๋องเจิ้งหยวนยังไม่ถูกแต่งตั้งก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกันตอนที่พระชายาปวดท้องก็ถูกส่งมาที่นี่ทันที เมื่อไปถึงตำหนักชูหยางข้างนอกก็ถูกคนล้อมไปหมดแล้ว ไทเฮารีบก้าวขึ้นไปและดึงอ๋องเจิ้งหยวนที่กำลังเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจไว้ถามว่า“เกิดอะไรขึ้นอยู่ดีๆจะคลอดก่อนกำหนดได้ยังไงแล้วหมอหลวงว่ายังไง” อ๋องเจิ้งหยวนกับพระชายารักกันมากพระชายาคลอดก่อนกำหนดเขาเป็นห่วงมากจนดวงตาแดงก่ำเมื่อเผชิญกับศัตรูผู้ชายคนนี้ไม่เคยกลัวเลยแต่ตอนนี้กลับกลัวจนหัวใจสั่นเมื่อมองเห็นไทเฮามาเขารีบช่วยประคองไทเฮาไว้และพูดอย่างรีบร้อน“ท่านย่าหลานก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นตอนออกจากบ้านก็ไม่มีอาการผิดปกติเลย” “หรือว่าถูกกระแทกระหว่างนั่งรถม้าหรือ”ไทเฮาถาม อ๋องเจิ้งหยวนส่ายหน้ามือที่กำอยู่คลายแล้วกำแน่นอีกแสดงว่าเขาอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดมาก“ข้ารู้ว่านางตั้งครรภ์อยู่จึงไม่ได้นั่งรถม้าเป็นนั่งเกี้ยวเข้ามาเวลาลงจากเกี้ยวนางยังพูดว่าทารกเตะนางอยู่ในท้องร่าเริงมากแต่ไม่คิดว่าเดินไปไม่กี่ก้าวนางก็เริ่มมีอาการตัวสั่นแล้วตะคริวหลานจึงรีบสั่งให้หาหมอหลวงและส่งนางมาพักที่นี่ก่อนเมื่อกี้หมอหลวงเช็คแล้วบอกว่าคลอดก่อนกำหนดแต่ตอนนี้ตั้งครรภ์เพิ่งเจ็ดเดือนเอง” “ก่อนหน้านี้ได้กินอะไรบ้าง”ไทเฮาถามอย่างระมัดระวังท่านอยู่ในวังนี้มาหลายปีสำหรับเรื่องแบบนี้ท่านนึกถึงการแข่งเอารักก่อนเพราะท่านเกลียดกับการวางแผนลับแบบนี้ฉะนั้นเมื่อชูเซี่ยกล่าวความอิจฉาในใจออกมาตรงๆท่านจึงเปลี่ยนความคิดกับนางความเห็นแก่ตัวนี้มีได้แต่อย่าเล่นแผนการลับหลังก็พอ อ๋องเจิ้งหยวนร้อนใจมากจะคิดถึงเรื่องแบบนี้ได้ยังไงตอนนี้ไทเฮาถามขึ้นเขาจึงคิดแล้วบอกว่า“ก่อนออกจากบ้านได้กินแกงงาถ้วยหนึ่ง” “แกงงาเป็นใครทำ”ไทเฮาถามต่อแกงงาไม่มีปัญหาเพราะเป็นสิ่งที่รักษาร่างกายผู้หญิงที่ตั้งครรภ์อยู่ก็กินได้แต่อย่ากินมากและหมอหลวงเคยแนะนำให้บดเป็นผงงาเอามาต้มกินเพราะตั้งแต่ตั้งครรภ์มาพระชายาเจิ้งหยวนก็ท้องผูกในเมื่อแกงงาไม่มีปัญหางั้นแสดงว่าน่าจะมีคนใส่ของเข้าไปในแกงงา “หวั่นเหนียงเป็นคนทำอาหารการกินของเย่เอ๋อล้วนเป็นหวั่นเหนียงจัดการมาตลอด”หวั่นเหนียงเป็นสาวใช้ที่ไทเฮาส่งให้กับพระชายาเจิ้งหยวนฉะนั้นท่านไว้วางใจได้ ระหว่างพูดคุยกันหมอหลวงเดินออกมาแล้วเดินไปถึงหน้าไทเฮาพูดอย่างหนักใจ“พระชายาเจิ้งหยวนถูกวางยาพิษและกระตุ้นถึงทารกดังนั้นจึงต้องคลอดลูกออกมาก่อนตอนนี้กระหม่อมสั่งให้คนใช้ไปต้มยาที่ช่วยเร่งคลอดลูกมาให้แล้ว” “ตั้งครรภ์เพียงแค่เจ็ดเดือนถ้าคลอดออกมาแล้วยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”อ๋องเจิ้งหยวนใจร้อนจนเหมือนไฟลุกท่วมตัวเขาเขาเบิกตาโตถามหมอหลวง หมอหลวงก็ไม่แน่ใจจึงพูดว่า“เคยมีตัวอย่างที่ทารกคลอดออกในเวลาเพียงแค่เจ็ดเดือนแล้วมีชีวิตอยู่ต่อแต่ตอนนี้พระชายาถูกวางยาพิษพร้อมตำแหน่งเด็กไม่ตรงกระหม่อมรับปากไม่ได้”