ตอนที่16 คลอดบุตรยาก

ต๭นที่16คลอดบุตรยาก ไทเฮาตื่นตระหนกและถามอย่างตกใจว่า“ทำไมตำแหน่งเด็กไม่ตรงก่อนหน้านี้ให้พวกเจ้าดูแลรักษาพวกเจ้าก็บอกว่าปกติไม่ใช่หรือ” หมอหลวงอธิบายว่า“ทูลไทเฮาทารกของพระชายาเจิ้งหยวนปกติอยู่ตอนนี้ตำแหน่งไม่ตรงสำหรับเพิ่งตั้งครรภ์แค่เจ็ดเดือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ยังสามารถปรับให้ตรงก่อนคลอดในเวลาครบถ้วนได้แต่ตอนนี้คลอดก่อนกำหนดทุกอย่างก็ลำบากขึ้นอีกทั้ง......”หมอหลวงหยุดพูดและมองดูไทเฮาอย่างลังเล ไทเฮารีบถามว่า“อีกทั้งอะไรเจ้าพูดสิข้ารับไหว” หมอหลวงตอบว่า“ตามการอนุมานของกระหม่อมพระชายาเจิ้งหยวนถูกวางยาพิษทารกที่ในท้องก็อาจได้รับพิษไปแล้วดังนั้นแม้จะคลอดเด็กออกมาได้ก็อาจจะ......”ยังไงหมอหลวงก็ไม่กล้าพูดคำสุดท้ายออกมา แต่ทุกคนล้วนรู้ความหมายหมดนั่นก็คือแม้ทารกคลอดออกมาได้อย่างราบรื่นแต่ก็อาจจะเป็นทารกที่ตายแล้ว ไทเฮารู้สึกหน้ามืดขึ้นมาโชคดีที่ชูเซี่ยยืนอยู่ข้างๆและรีบยื่นมือประคองไว้และรีบกดร่องริมฝีปากบนของท่านหลี่เฉินเย่นมองชูเซี่ยด้วยสายตาตกใจชูเซี่ยพูดเบาๆว่า“ท่านย่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะเสียใจพระชายาเจิ้งหยวนยังต้องการกำลังใจจากท่านย่าเพคะ” ไทเฮาค่อยๆฟื้นขึ้นมาอดทนความโศกเศร้าไว้พูดกับหมอหลวงว่า“ข้าไม่สนใจว่าพวกเจ้าจะใช้วิธีอะไรยังไงก็ต้องรักษาชีวิตพระชายาเจิ้งหยวนให้ได้ส่วนทารกพวกเขาสองคนยังหนุ่มอยู่ยังมีโอกาส” อ๋องเจิ้งหยวนรู้สึกหัวใจชาไปครึ่งหนึ่งพึมพำว่า“ถ้าหากว่าเย่เอ๋อเกิดอะไรขึ้นข้าจะทำไงดี”ผู้ชายแข็งแกร่งคนนี้กล่าวพูดคำแบบนี้ออกมาแสดงว่าเขาต้องรักภรรยาของเขามาก หมอหลวงกราบไหว้เสร็จก็เข้าห้องคลอดพร้อมกับหมอหลวงอีกสองคนผดุงครรภ์ทำตามคำสั่งของหมอหลวงโดยให้พระชายาเจิ้งหยวนกินยาที่ช่วยเร่งคลอดลูกและช่วยนวดท้องให้ด้วยพระชายาเจิ้งหยวนเริ่มไม่มีสติแต่ความเจ็บปวดกระทบมาตลอดทำให้นางคว้าผ้าปูแน่ๆและกัดริมฝีปากจนมีเลือดไหลแต่ก็ไม่ตะโกนร้องสักคำ นางรู้ว่าสามีตัวเองอยู่ข้างนอกถ้านางตะโกนออกมาจะทำให้เขากังวลแน่นอนนางไม่อยากให้เขากังวลและเป็นห่วง ในเวลานี้ฮ่องเต้ก็มาถึงเหมือนกันเมื่อรู้สถานการณ์อย่างชัดเจนแล้วก็ปลอบขวัญไทเฮาว่า“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงฝีมือหมอหลวงหลันเก่งมากต้องช่วยเย่เอ๋อกับทารกได้แน่นอน” ไทเฮาได้เห็นลูกชายมาแล้วจึงรู้สึกสงบจิตใจได้นิดหนึ่งจู่ๆท่านนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาจึงหันตัวพูดกับหลี่เฉินเย่นว่า“เย่นเอ๋อรู้จักหมอเทพจูเก๋อใช่ไหมรีบเชิญเขาเข้าวังเถอะ” หลี่เฉินเย่นถอนหายใจยาวๆว่า“ท่านย่าหมอเทพจูเก๋อออกจากเมืองหลวงแล้วจะกลับมาอีกครึ่งเดือน” ไทเฮาตะลึงและพูดว่า“ทำไมบังเอิญจังหรือว่าทุกอย่างล้วนเป็นโชคชะตา” ทันใดนั้นมีเสียงตะโกนออกจากห้องคลอดอ๋องเจิ้งหยวนได้ยินรีบวิ่งเข้าไปแต่ไทเฮารีบสั่งให้สาวใช้กั้นเขาไว้และบอกว่า“ห้องคลอดมีแต่เลือดเข้าไม่ได้เข้าไม่ได้” อ๋องเจิ้งหยวนกังวลใจจะขาดใจร้อนจนดวงตาแดงก่ำเขามองไปยังไทเฮาและพูดว่า“ท่านย่าหลานขอเข้าไปห้องคลอดหลานไม่สามารถยืนรอที่นี่ได้และปล่อยให้เย่เอ๋อเจ็บอยู่คนเดียว” ฮ่องเต้ก้าวขึ้นมาพูดว่า“ไร้สาระเจ้าเป็นลูกผู้ชายจะเข้าห้องคลอดได้ยังไงอีกทั้งเจ้าเข้าไปแล้วจะช่วยอะไรได้เจ้าไม่รู้การแพทย์ไม่รู้วิธีคลอดลูกเข้าไปแล้วมีแต่เพิ่มความวุ่นวายเท่านั้น” อ๋องเจิ้งหยวนคุกเข่าลงและหมอบคลานสามครั้ง“ข้ารู้ว่าตัวเองไม่ใช่หมอแต่ข้าอยู่ข้างๆเย่เอ๋อก็สามารถให้กำลังใจนางได้ท่านพ่ออนุญาตให้ข้าเข้าไปเถอะ” โหร่วเฟยเห็นฮ่องเต้มีสีหน้าเคร่งขรึมภายในใจก็ร้อนใจเหมือนกันนางจึงรีบพูดว่า“จี้เอ๋ออย่าร้อนใจแม่จะเข้าไปอยู่ข้างๆเย่เอ๋อลูกรออยู่ที่นี่ก่อน”พูดจบรีบพาแม่นมสองคนเข้าไปด้วยกัน ไทเฮาพูดกับหลี่เฉินเย่นว่า“หลานพาหยิงหลงกับมี่เหอกลับไปก่อนเดี๋ยวนางสองคนกลัวไปด้วย”ผู้หญิงที่ไม่เคยคลอดลูกมาก่อนไม่สามารถนึกความเจ็บปวดสำหรับการคลอดลูกได้ไทเฮาห่วงว่าจะทำให้นางสองคนมีความทรงจำที่ไม่ดีนี่จะมีผลต่อการตั้งครรภ์ในอนาคต มี่เหอกลัวมากเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเมื่อกี้นางรีบขึ้นมากราบไหว้และพูดว่า“ไทเฮาไม่ต้องกังวลมากเพคะพระชายาเจิ้งหยวนต้องคลอดลูกได้แน่นอนและปลอดภัยด้วยทั้งสองคนเพคะงั้นข้ากับท่านอ๋องขอกลับไปก่อนเพื่อไม่เพิ่มความวุ่นวายให้กับทุกคนเพคะ” หลี่เฉินเย่นพยักหน้าและหันหน้ามองชูเซี่ยว่า“ไปกันเถอะ” แต่ชูเซี่ยส่ายหน้าว่า“ข้าไม่ไปข้าจะอยู่ที่นี่” หลี่เฉินเย่นตกใจและพูดอย่างโมโห“เจ้าอยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มีแต่ก่อเรื่องรีบไปเถอะ” ชูเซี่ยตอบว่า“การให้กำลังใจก็เป็นพลังเหมือนกันแม้จะไม่สามารถช่วยพระชายาเจิ้งหยวนได้แต่ก็อยู่ดูแลท่านย่าได้ท่านอ๋องส่งมี่เหอออกจากวังก่อนเถอะ” นางเห็นมี่เหอกลัวจนหน้าซีดจึงบอกให้หลี่เฉินเย่นส่งมี่เหอออกจากวังก่อนเมื่อก่อนตอนที่นางฝึกงานอยู่นางก็เคยเข้าห้องคลอดเรียนกับนรีแพทย์และเคยเป็นหมอไร้พรมแดนเป็นเวลาสองปีนางมีการผ่าตัดซีซาร์ให้กับผู้หญิงที่คลอดยากในแอฟริกาทั้งนี้นางจึงรู้ว่าถ้าผู้หญิงคลอดยากแถมอยู่ในเขตที่เงื่อนไขการแพทย์ยากจนจะเหมือนตกนรกไปครึ่งหนึ่ง