已经是第一章了
ตอนที่ 49 ความทุกข์ของนวิยา
ตอนที่ 49 ความทุกข์ของนวิยา
"ตอนแรกป้าก็ไม่เชื่อหรอก แต่เด็กคนนั้นหน้าเหมือนจรีภรณ์มาก แถมยังเรียกเขาว่าแม่อีก" นวิยารู้สึกสงสัยเล็กน้อย แม้กระทั่งตอนนี้เธอยังรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังฝันอยู่ ผู้หญิงอาภัพ เดิมที่จะมีลูกผู้ชายไม่ได้ แต่ตอนนี้กลับพาเด็กผู้ชายมาปรากฎตัวให้พวกเธอเห็น น่าเหลือเชื่อจริงๆ
"แล้วเขาบอกไหมคะว่าเด็กนั่นเป็นลูกใคร?" ชญาภาถามอย่างกังวัลใจ และนี่ก็เป็นประเด็นที่ทำให้เธอรู้สึกกังวลมากที่สุด หากเด็กคนนั้นเป็นลูกของจิรภาสแล้วล่ะก็ นวิยาที่ชอบเด็กผู้ชายขนาดนี้ ไม่มีทางจะขัดขวางไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นแน่ หากพวกเขาสองคนกลับมาแต่งงานกันใหม่อีกครั้ง นั่นก็เท่ากับว่าสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดสูญเปล่า
"เขาไม่ได้บอกหรอก" นวิยาส่ายหน้าไปมา "แต่คงจะเป็นลูกของเธอกับคนที่เธอแต่งงานใหม่ด้วย" คำพูดของนวิยาดูว่างเปล่า เพราะหากเป็นลูกของจรีภรณ์กับคนอื่นจริง จรีภรณ์คงไม่มายุ่งกับชนุตต์แบบนี้ เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูมีลับลมคมในแปลกๆ
"จิรภาสรู้เรื่องนี้ไหมคะ?" ชญาภาถามต่อ
"ตอนนี้เขายังไม่รู้ คนอย่างเขา หากรู้เรื่องแล้วล่ะก็คงจะต้องมาโวยวายกับป้าแน่ๆ" นวิยานึกถึงเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกปวดหัว เมื่อเธอเห็นว่าชญาภาดูไม่ค่อยพอใจ จึงรีบปลอบใจ "แต่ไม่เป็นไรหรอกลูก ป้าเป็นแม่ของเขา ถ้าป้าไม่ยอม เขาก็ไม่กล้ากลับไปแต่งงานใหม่กับจรีภรณ์หรอก"
ชญาภาไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อ เธอนั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น
นวิยาจึงปลอบใจเธอต่อ "ตอนนี้จรีภรณ์ก็แต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว แถมยังมีลูกแล้วอีก ถ้าจิรภาสรู้ไม่แน่เขาอาจจะไม่รู้สึกอะไรแล้วก็ได้ หนูวางใจเถอะ ป้าอยู่ข้างหนูอยู่แล้ว"
ตอนนี้สิ่งที่ชญาภาต้องการไม่ใช่คำปลอบใจ เพราะหากเด็กคนนั้นเป็นลูกของจิรภาสจริงแล้วล่ะก็ เธอไม่เชื่ออยู่แล้วว่าหญิงคนที่มีทิฐิสูงอย่างนวิยาจะยังช่วยเธอ ลองคิดดู ว่าตัวเธอเองกับหลานแท้ๆ นวิยาจะต้องเลือกหลานตัวเองอย่างไม่ลังเลเลย คงไม่ใช่เธอที่ยังไม่ได้เป็นลูกสะใภ้อย่างเต็มตัวแบบนี้
แต่นวิยาแสดงความคิดเห็นออกมาแบบนี้แล้ว เธอคงไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงได้เพียงตำหนิตัวเอง "เป็นเพราะหนูเองค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะหนู พวกเขาคงไม่ต้องหย่ากัน คุณป้าเองก็คงได้อุ้มหลานไปแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะหนูไม่ดีเอง"
"เด็กโง่ จะโทษหนูได้อย่างไร? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหนูเลย ถึงแม้ว่าจะไม่มีหนู ป้าก็ไม่ยอมให้พวกเขาคบกันอยู่ดี" นวิยามองชญาภาอย่างเอ็นดู ในใจรู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เธออยากได้ลูกสะใภ้แบบชญาภาแบบนี้นี่แหล่ะ ไม่ใช่คนหัวแข็งอย่างจรีภรณ์
ชญาภาแสร้งทำเป็นซาบซึ้งมองไปยังนวิยา "แค่คุณป้าไม่โทษหนูก็พอค่ะ ต่อไปหนูจะเชื่อฟังคุณป้านะคะ" พูดจบเธอจึงถามถึงจิรภาส "จิรภาส ไม่กลับมาทานข้าวเย็นกับคุณป้าหรือคะ?"
เมื่อได้ยินชญาภาเอ่ยถึง เธอถึงนึกได้ว่านี่ก็ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว จึงให้ป้าแม่บ้านไปซื้อของ และยังย้ำให้ซื้อของที่ชญาภาชอบมาอีกด้วย เพราะวันนี้เธอจะชวนให้ชญาภาอยู่ทานข้าวด้วยกัน
"หนูรอก่อนนะ เดี๋ยวป้าโทรตามให้เจ้าลูกชายกลับมาทานข้าวด้วยกัน" เมื่อสั่งแม่บ้านเสร็จแล้วนั้น นวิยาจึงกดโทรหาจิรภาสทันที
"มีอะไรครับ?" เสียงเรียบๆอย่างไม่มีความรู้สึกใดๆของจิรภาสดังขึ้น
นวิยาขมวดคิ้ว แต่เมื่อเห็นว่าชญาภานั่งอยู่ตรงนั้นจึงไม่อยากตำหนิเจ้าลูกชาย ตอบกลับไปอย่างอ่อนโยนว่า "วันนี้หนูชญาภามาที่บ้านเรา กลับมาทานข้าวเย็นด้วยกันนะลูก"
"ตอนนี้ผมยุ่งอยู่ครับ แม่กินกันไปเลย" เมื่อได้ยินว่าชญาภาอยู่ที่บ้าน เขาจึงเอ่ยตอบปฏิเสธกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
"ยุ่งอะไรกันแม้แต่เวลากินข้าวยังจะไม่มีเลยหรือ ลูกเป็นแบบนี้ทุกวัน ซักวันนึงจะแย่เอานะ กลับมาบ้านเดี๋ยวนี้เลย ชญาภารอลูกอยู่"
นวิยาเอ่ยซ้ำว่าชญาภารอเขาอยู่ อย่างน้อยก็อยากให้เขาไว้หน้าเธอบ้าง แต่ไม่คิดว่าจิรภาสจะตัดบทด้วยความรำคาญ "ผมบอกว่าผมไม่ว่าง แม่กินไปเลยครับ แค่นี้นะครับ" แล้วก็วางสายไปทันที
นวิยาไม่คิดว่าเขาจะไม่ไว้หน้าตัวเองเลยขนาดนี้ เมื่อเห็นสายตาผิดหวังของชญาภา เธอรู้สึกขายหน้าเป็นอย่างมาก จึงกดโทรหาลูกชายอีกครั้งด้วยความโมโห แต่ปลายทางกลับปิดเครื่องไปเสียแล้ว
เมื่อเห็นท่าทางโกรธของนวิยา ชญาภาจึงรีบปลอบ "เขาไม่กลับมาทานข้าว คงอาจจะยุ่งอยู่จริงๆก็ได้ค่ะคุณป้า รอให้เขาเสร็จงาน เดี๋ยวเขาก็กลับมานะคะคุณป้า อย่าโมโหเลยนะคะ"
นวิยารู้ว่าชญาภาปลอบใจเขา จึงฝืนยิ้มออกมา และเมื่ออาหารเย็นเสร็จ ทั้งสองจึงนั่งกินข้าวกัน ระหว่างนั้นก็พูดคุยกันเพียงไม่กี่คำ
ทั้งสองกินอาหารมื้อนี้อย่างไม่ค่อยสบายใจนัก อย่างน้อยชญาภาก็รู้สึกแบบนั้น เมื่อก่อนไม่ว่านวิยาจะพูดอะไร จิรภาสก็จะฟังผู้เป็นแม่ตลอด เชื่อฟัง และทำตาม หรือแม้แต่โดนบังคับ สุดท้ายเขาก็จะทำตามอย่างว่าง่าย
แต่ตอนนี้เธอรู้สึกได้ว่า จิรภาสเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่แค่กินข้าวเขายังหาข้ออ้างมามากมาย ไม่กลัวแม้นวิยาจะโกรธ ไม่มีความเกรงกลัวใดๆ
หรือเขาจะรู้เรื่องของจรีภรณ์แล้ว? ชญาภารู้สึกตกใจกับความคิดนี้ ถ้าเขารู้แล้ว เขาจะต้องเอาเรื่องลูกมาเป็นข้อต่อรองในการกลับไปแต่งงานกันใหม่อีกครั้งแน่ๆ แต่ในทางกลับกัน ดูจากสถานการณ์ที่ดูสงบในตอนนี้ เขาอาจจะยังไม่รู้ หรือไม่ก็เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา
แต่ดูจากอิทธิพลของจิรภาสในเมืองซูแล้ว หากต้องการสืบหาว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใครนั้นไม่ใช่เรื่องยาก ดูแล้วเด็กคนนี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะไม่ใช่ลูกของจิรภาส
เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอเหลือบมองนวิยาแวบหนึ่ง ในใจคิดว่าจะต้องรีบบอกข่าวนี้ให้แม่ตัวเองรู้โดยเร็ว
เมื่อกินข้าวมื้อเย็นเสร็จ ชญาภาจึงบอกกับนวิยาไปว่าเธอมีธุระจะต้องรีบไปก่อน และเนื่องจากนวิยาอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว จึงไม่ได้รั้งเธอไว้ให้อยู่ต่อ
หลังจากจิรภาสเลิกงานแล้วเขาก็ขับรถมายังบ้านของจรีภรณ์ เช้าวันนี้ปณัยบอกกับเขาว่า หลังจากที่จรีภรณ์หย่ากับเขาแล้วนั้น เธอได้คบอยู่กับจิรชัยจริง ตอนนั้นพวกเขาเกือบจะได้แต่งงานกันแล้ว และที่จรีภรณ์เล่ามาทุกอย่างล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น
จิรภาสกำแหวนไว้ในมือแน่น แหวนวงนี้เป็นแหวนที่จรีภรณ์ซื้อให้เขาตอนแต่งงาน หลังจากหย่ากันเธอบอกกับเขาให้ทิ้งแหวนวงนี้ไปได้ แม้แต่ความรักที่พวกเขามีให้กันก็ทิ้งไปด้วยกันเลยยิ่งดี แต่เขาไม่เคยทิ้ง หลายปีมานี้เขายังคงใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลา
เธอยังคงอยู่ในใจเขาตลอดตั้งแต่แรกใจถึงตอนนี้ แต่พอเธอจากไปกลับไปอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น แถมยังมีลูกด้วยกันกับผู้ชายคนนั้นอีก เขารู้ เขารู้ดี ว่าจรีภรณ์ก็ยังคงไม่ลืมผู้ชายคนนั้น
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจรีภรณ์ เขาก็รู้เลยว่า ชีวิตนี้เขาจะไม่แต่งงานกับใครถ้าไม่ใช่เธอ แต่ตอนนั้นข่าวลือที่ได้ยินคือแฟนของจรีภรณ์คือจิรชัย คนที่คอยส่งข้าวต้มถั่วแดงให้เธอเป็นเวลาหลายปีติดต่อกัน ต่อมาเป็นเพราะเขาที่แทรกเข้าไป จรีภรณ์เลยกลายเป็นแฟนของเขาแทน
เพราะเหตุนี้ จิรชัยจึงมาหาเขาและคุยกับเขาทั้งคืน เขายังจำได้จนทุกวันนี้ คำพูดของเขายังคงดังอยู่ข้างๆหูของเขาเสมอ “จิรภาส ถ้าวันนึงคุณทำร้ายเธอ ผมจะพาเธอไปจากคุณ รวมทั้งเอาหัวใจของเธอด้วย!”
แล้วตอนนี้ เขาทำร้ายเธอไหม? เธอเลยตอบแทนด้วยการไปมีลูกกับผู้ชายคนนั้น
จิรภาสรู้สึกเหมือนตัวเองหายใจไม่ค่อยออก เจ็บปวดเหลือเกิน เขารู้สึกว่าตัวเองตลกยิ่งนัก รู้สึกหึงแม้กระทั่งคนที่ตายไปแล้ว
ตอนนี้คนๆนั้นไม่อยู่แล้ว เขาไม่รู้ว่าจะรู้สึกเจ็บปวด หรือจะชอบใจดี ชีวิตที่ไม่มีผู้ชายคนนั้น เขานึกสภาพออกเลยว่าจรีภรณ์ผ่านมาได้ลำบากยากเย็นขนาดไหน เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมันไม่ง่ายเลยจริงๆ
เพียงแค่คิดว่าช่วงหลายปีเรื่องราวที่ผ่านมาล้วนเป็นเพราะเขาทั้งนั้น เขาตำหนิโทษตัวเอง
จิรภาสนั่งเงียบๆอยู่ในรถพลางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ทันใดนั้น มีรถคันหนึ่งจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม จรีภรณ์ยิ้มลงมาจากรถ แล้วชนุตต์ก็เดินตามเธอลงมา รอยยิ้มของพวกเขาทำให้จิรภาสรู้สึกเจ็บปวด เขามองทั้งสองคนเดินขึ้นตึกไปอย่างเงียบๆ
และเมื่อในตัวบ้านเปิดไฟ เพื่อทำกับข้าวนั้น เขามองเห็นเงาของคนในห้องครัวผ่านช่องหน้าต่างที่ดูกำลังดูยุ่งกับการอยู่ในครัว เธอเป็นแบบนี้ตลอดชอบทำให้ตัวเองยุ่งวุ่นวาย เพียงแต่วันนี้ ข้างๆกายเธอเปลี่ยนเป็นอีกคนไปแล้ว
เขารู้สึกปวดใจ จึงจุดบุหรี่ขึ้นสูบ แต่กลับรู้สึกแสบจมูกขึ้นนิดหน่อย เขาจำได้ว่ามีผู้หญิงคนนึงเคยบอกกับเขาว่าสูบบุหรี่เป็นการทำร้ายร่างกายตัวเอง แล้วยังสั่งให้เขาเลิกสูบบุหรี่อีกด้วย แต่วันนี้ข้างๆกายเขาคงไม่มีคนมาดูแลใส่ใจเขาอีกแล้ว
จิรภาสมองเงาคนอยู่ด้านบนอย่างละโมบ รู้สึกนัยน์ตาดูชุ่มชื้นไปหมด ช่วงหลังๆมานี้ไม่รู้เขาเป็นอะไร ชอบมาโผล่ที่นี่บ่อยๆ มองจนไฟในบ้านปิดจนมืดลง เขาถึงจะกลับไปได้อย่างสบายใจ
กลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว การกลับมาของเขาปลุกให้นวิยาตื่น
已经是最新一章了
加载中
