ตอนที่158 เห็นคนเดือนร้อนไม่ช่วย

ต๭นที่158 เห็นคนเดือนร้อนไม่ช่วย ชูเซี่ยมองไปทางหลวี่หนิงและพูดว่า:“ท่านหลวี่หนิงข้าต้องให้ท่านลำบากอีกรอบแล้วล่ะ!” หลวี่หนิงเห็นสีหน้าที่จริงจังของนางก็ถามกลับไปต่อว่า:“ท่านหมอเวินไม่ต้องพูดเช่นนี้ก็ได้ถ้าหาสาเหตุการตายของพระชายานิงอันได้และสามารถลบล้างคำใส่ร้ายของท่านหมอเวินและจูเก๋อหมิงได้ ข้าน้อยจะทำทุกอย่างเลย!” ชูเซี่ยสีหน้าเปลี่ยนไปและพูดอย่างโมโหว่า:“หลวี่หนิงเจ้าไม่เชื่อฟังข้าหลายรอบแล้วถ้าไม่สั่งสอนหน่อยเจ้าคงเป็นคนไม่มีมารยาทต่อไปแน่!”พูดจบก็ตะโกนไปว่า:“มีใครอยู่ด้านนอกบ้าง!” หว่านเหนียงเปิดประตูออกมาทหารด้านนอกสองนายก็พุ่งเข้ามาและทำความเคารพพูดว่า:“ค่ะ!” ชูเซี่ยพูด:“ลากท่านหลวี่หนิงลงไปลงโทษเฆี่ยนตียี่สิบครั้ง!” เชียนซานตกใจกำลังจะพูดห้ามหว่านเหนียงยื่นมือออกมาลากนางไว้หยุดนางให้นางไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น เชียนซานเหมือนจะรู้ว่าชูเซี่ยกับหลวี่หนิงวางแผนอะไรกัน นางหยุดเดินและมองไปที่หลวี่หนิงอย่างสงสาร สีหน้าหลวี่หนิงเหมือนไม่พอใจและพูดอย่างเย็นชาว่า:“กระหม่อมไม่ได้ไม่เคารพแต่เรื่องที่ท่านหมอเวินสั่งให้ทำหลวี่หนิงขอขัดคำสั่งพ่ะย่ะค่ะท่านหมอเวินจะเฆี่ยดตีเป็นการลงโทษก็ตามใจ!” ทหารในตำหนักฉ่ายเหว่ยเป็นคนของหลวี่หนิงหมดเลยพอเห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ก็อยากจะช่วยหลวี่หนิงและพูดว่า:“ท่านหมอเวินโปรดให้อภัย ท่านหลวี่หนิงอาจจะพูดอะไรผิด ขอให้ท่านหมอเวินโปรดละเว้นโทษด้วยเถิด!” ชูเซี่ยพูดอย่างเย็นชาว่า:“ทำไมเล่า?พวกเจ้าก็ไม่ฟังคำข้าแล้วอย่างนั้นเหรอ?หรือว่าข้าที่เป็นนายของตำหนักฉ่ายเหว่ยจะลงโทษทหารเฝ้ารักษาที่นี้ไม่ได้งั้นเหรอ?ถ้าเป็นเช่นนี้ก็รีบไปบอกฮ่องเต้เถอะให้ฮ่องเต้ยึดตำแหน่งของข้าไป!” สีหน้าของทหารเริ่มเลิ่กลักและรีบโค้งคำนับพร้อมพูดว่า:“กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ!” หว่านเหนียงก็พูดขึ้นมาว่า:“เจ้านาย ท่านหลวี่หนิงพูดไม่มีมารยาท แต่ว่าตระกูลหลวี่จงรักภัคดีมาตลอดโปรดเจ้านายให้อภัยเขาเถิดเจ้าค่ะ!” ชูเซี่ยพูดอย่างเย็นชาว่า:“ตระกูลหลวี่จงรักภัคดีมาตลอด ก็เพราะแบบนี้การเฆี่ยดตี20ครั้งนี้ถือว่าเบาที่สุดแล้ว!”พูดจบนางก็พูดกับทหารสองนายนั้นอย่างโมโหว่า:“พวกเจ้ายังยืนนิ่งอะไรอยู่เล่า?ลากลงไปสิ!” สีหน้าหลวี่หนิงเรียบเฉยและพูดว่า:“ไม่ต้องลากเดี๋ยวข้าเดินไปเอง!”พูดจบก็กลับหลังหันเดินไปเลย ทหารสองนายก็เลยต้องเดินออกไปตาม เสียงเฆี่ยนตีดังออกมาจากด้านนอก ทหารทั้งสองนายตีเบาที่สุดแล้วเพราะว่าหลวี่หนิงก็มีตำแหน่งยศสูงกว่าพวกเขาตอนอยู่ด้วยกันก็มีความสุขดังนั้นการตีครั้งนี้แค่ทำให้เนื้อหนังเขาแดงเฉยๆไม่ถึงกับเลือดตกยางออก เชียนซานเจ็บปวดใจมากและพูดว่า:“ตลอดเวลานี้ข้าเข้าใจเจ้าผิดตลอด เจ้านายเจ้าค่ะ เขาพูดถูกข้าไม่เข้าใจเขาจริงๆขนาดหว่านเหนียงยังรู้ว่าที่เขาไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเพราะอะไร” ชูเซี่ยยิ้มและพูดว่า:“เจ้ามีนิสัยตรงไปตรงมาเจ้าไม่รู้นั้นแหละดีแล้วเดี๋ยวไปทำอะไรให้เขาสงสัย เจ้าจำเอาไว้ด้วยเวลาที่เห็นหลวี่หนิงต้องมองเขาอย่าแค้นๆและทะเลาะกับเขาสักสองคำ” เชียนซานพูดต่อว่า:“ข้ารู้ข้าไม่ทำให้เขาสงสัยแน่นอนข้าไม่ทำให้เสียแผนหรอกเจ้าค่ะ!” ชูเซี่ยยังคงไม่วางใจเพราะเชียนซานเป็นคนตรงไปตรงมาแสดงไม่เก่ง ฉ่ายเวินก็ฉลาดซะด้วย ดูตาของเชียนซานก็รู้แล้วนางครุ่นคิดสักพักและพูดว่า:“ไม่ต้องแล้วช่วงนี้เจ้าออกวังไปก่อนแล้วกันกลับบ้านไปอยู่กับแม่เจ้าก่อน!” เชียนซานส่ายหน้า “ไม่เจ้าค่ะมากที่สุดข้าไม่ออกไปก็ได้!” ชูเซี่ยพูดต่อว่า:“แม่เจ้าช่วงนี้ร่างกายไม่ค่อยดีเจ้ากลับไปดูแลนางก่อนดีกว่า แม่เจ้าก็คิดถึงเจ้ามาก” เชียนซานฟังแล้วก็คิดตาม บ้านซือคงดีกับนางมากและยังมีหลานอยู่เล่นกับนาง นางชอบบรรยากาศนั้นมากและท่านแม่ก็ยังใช้สายตาที่รักเอ็นดูมองนางก็เหมือนกับที่นางฝันมาตลอด เชียนซานฟังชูเซี่ยแล้วยอมออกจากวังก่อนออกไป ชูเซี่ยให้เชียนซานไปถอนกำลังทหารที่พรรคมังกรเหินให้หมด เชียนซานไม่เข้าใจว่าชูเซี่ยคิดอะไรอยู่แต่เห็นว่าชูเซี่ยมั่นใจมากก็รู้ว่านางคิดอะไรก็เลยไปถอนกำลังที่พรรคมังกรเหินหมดเลย วันนั้นฉ่ายเวินย้ายไปอยู่ที่ตำหนักหยงหมิงใกล้กับตำหนักของหลี่เฉินเย่นมาก ตำหนักหยงหมิงใกล้กับตำหนักฮ่องเต้ใกล้จากตำหนักของชูเซี่ยช่วงหนึ่งนางตั้งใจจะอยู่ห่างจากนา วันที่สองหลวี่หนิงมาถึงตำหนักหยงหมิงส่งของขสัญมาให้ฉ่ายเวินและนางก็ถามอย่างเป็นห่วงว่า:“ข้าได้ยินว่าท่านถูกลงโทษเป็นเช่นไรบ้างเจ้าค่ะ?” สีหน้าหลวี่หนิงเรียบเฉยและพูดว่า:“เรื่องพวกนี้ไม่ต้องไปพูดถึงหรอก!” ฉ่ายเวินก็ไม่ได้ถามต่อก็พูดอย่างเป็นห่วงว่า:“อยู่ในวังนี้ถึงแม้ว่าจะสนิทกันแค่ไหนก็จะกลายเป็นคนไม่รู้จักได้ เมื่อก่อนข้าสนิทกับพี่สาวมากแต่ตอนนี้นางก็ระแวงข้ามากชอบคิดว่าข้าชอบศิษย์พี่อยากได้ตำแหน่งฮองเฮา นางคิดระแวงข้าเสมอและยังมีเจ้า?อย่าไปคิดมากเลยวันหลังเจ้าก็ระวังให้ดีก็พอ” หลวี่หนิงทำเสียงตกลงและพูดว่า:“เมื่อก่อนข้าก็คิดว่านางเป็นคนดีแต่คิดไม่ถึงเลยว่านางก็เป็นผู้หญิงที่หน้าไหว้หลังหลอก!” ฉ่ายเวินถามต่อว่า:“นางได้พูดข้าในทางที่ไม่ดีบ้างไหม?” หลวี่หนิงก็พูดต่อว่า:“คำพูดที่นางพูดเจ้าก็อย่าไปฟังเลยไม่ใช่ชมเพราะมารยาทก็พูดคำพูดเสียหาย!” ฉ่ายเวินยิ้มและพูดต่อว่า“ไม่เป็นไรไหนลองเล่ามาฟังหน่อยสิยังไงนางก็นินทาข้าและระแวงข้ามานานแล้วข้าอยากฟังจริงๆว่านางว่าข้ายังไงบ้าง” หลวี่หนิงทำสีหน้าเรียบเฉยและพูดว่า:“ยังต้องพูดอะไรอีก?ก็เหมือนกับที่เจ้าว่าเมื่อกี้บอกว่าเจ้าชอบฮ่องเต้บอกว่าเจ้านั้นเลวร้าย เหอะ ช่างเถอะคำพวกนี้ไม่ต้องไปฟังมันหรอก เจ้าอย่าเก็บไปคิดมากเลย!” ฉ่ายเวินก็พูดต่อว่า:“แน่นอน นางจะพูดอะไรนั้นก็เป็นเรื่องของนาง ข้าไม่เก็บมาคิดหรอก”นางเงยหน้ามาและมองหลวี่หนิงพร้อมกับถามว่า:“งั้นเจ้าไปฟังมาจากไหนเหรอ?” หลวี่หนิงมองนางสักพักและลังเลจากนั้นก็มองนางด้วยสายตาที่อ่อนโยนบอกว่า:“ในใจของข้า เจ้าก็เหมือนดั่งนางฟ้าใจดีดั่งนางฟ้าเจ้าไม่มีทางที่จะทำเรื่องเช่นนั้นออกมาได้อีกอย่าง ข้าว่าเจ้าก็เหมาะสมกับฮ่องเต้ดี เจ้าอย่าเข้าใจผิดไปที่ข้าพูดแบบนี้ไม่ได้จะพูดว่าเจ้าคิดอะไรกับฮ่องเต้ แต่แค่คิดแบบนั้นจริงๆ ฮ่องเต้ทรงฉลาดล้ำ ฮองเฮาของท่านและผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาต้องมีความใจกว้างและไม่ใช่เหมือนนางที่ใจแคบไม่รู้เหมือนกันว่าฮ่องเต้ชอบอะไรในตัวนาง!” ฉ่ายเวินยิ้มดีใจ“เจ้าคิดเช่นนี้จริงเหรอ?” หลวี่หนิงพูดต่อว่า:“เป็นจริงทุกคำ เฮ้อ ถ้านางออกไปจากฮ่องเต้อย่ามายุ่งกับหลังวังนี้ หลังวังก็คงสงบสุขขึ้น” ฉ่ายเวินยิ้มและไม่ได้พูดต่อ หลวี่หนิงรู้ว่านางยังไม่เชื่อตัวเองถึงแม้ว่าเขาจะพูดจนสุดๆแล้วแต่นางเป็นคนที่ระมัดระวังอย่างดีถ้าจะให้นางเชื่อใจสนิทคงต้องใล้เวลาสักพักแต่ว่าเขาเริ่มทนท่าทางกิริยาของนางไม่ได้แล้ว นางเป็นผู้หญิงที่น่าตาสละสลวยแต่จิตใจกลับเลวทรามมาก ผู้หญิงแบบนี้อยู่ข้างใครแล้วก็มีแต่จะเจอโชคร้าย วันนี้เฉินหยวนชิ่งมาอีกแล้วเขาอ้างว่าจะมาเปลี่ยนสลับทหารที่ตำหนักหยงหมิงและมาหาฉ่ายเวินพอเห็นว่าหลวี่หนิงก็อยู่สีหน้าเขาก็ดูไม่ดีแต่ก็ทำความเคารพอย่างมีมารยาท:“ท่านหลวี่หนิงก็อยู่เหรอเนี่ย!” หลวี่หนิงลุกขึ้น“ท่านเฉินก็มาเหรอ?มีเรื่องอะไรไหมครับ?”ทำท่าทางเหมือนตัวเองเป็นนายของตำหนักหยงหมิง เฉินหยวนชิ่งมองเขาอย่างเหยียดๆแค่มองเขาเป็นตัวเกาะผู้หญิงกิน สีหน้าก็เรียบเฉยและพูดว่า:“ใช่ข้ามาหาคุณหนูฉ่ายเวินเพื่อพูดเรื่องเปลี่ยนสลับทหารเวรยาม” หลวี่หนิงถามอย่างสงสัยว่า:“เรื่องการโยกย้ายทหารทำไมต้องให้ท่านเฉินทำด้วย?นี่ไม่ใช่เรื่องของท่านจูที่ต้องทำเหรอครับ?” เฉินหยวนชิ่งพูดต่อว่า:“ฮ่องเต้มีคำสั่งให้ข้ามารับดูแลเรื่องนี้บอกว่าทหารในวังก็ต้องฝึกวิชาเช่นกันและมีทหารหลายนายไปฝึกที่ฐานทัพแล้วตอนนี้คงถึงตาทหารในตำหนังหยงหนิงแล้วดังนั้นก็เลยต้องให้ทหารส่วนหนึ่งไปก่อนจากนั้นก็ให้ไปฝึกที่ฐานทัพ” “แบบนี้นี่เองถ้าข้ามีโอกาสก็อยากไปดูท่านฝึกทหารเช่นกันไม่รู้ว่าท่านเฉินอยากสอนหรือเปล่า?”หลวี่หนิงพูด “สอนเมื่อไหร่ก็ได้”เฉินหยวนชิ่งมองฉ่ายเวินและพูดกับหลวี่หนิงว่า:“ท่านหลวี่หนิงยังเรื่องอะไรที่จะพูดกับคุณหนูฉ่ายเวินไหมครับ?ถ้าไม่มีแล้วให้ข้าได้พูดกับคุณหนูฉ่ายเวินได้หรือไม่?” หลวี่หนิงมองเฉินหยวนชิ่งอย่างช้าๆและไปพูดข้างๆฉ่ายเวินเบาๆว่า:“ถ้าคนนั้นเป็นฮ่องเต้ข้าก็จะยอมแต่ถ้าเป็นเขาข้าจะแย่งให้ถึงที่สุด!”เขาพูดเสียงเบาแต่เฉินหยวนชิ่งก็ได้ยิน เฉินหยวนชิ่งก็มองเขาอย่างดูถูกและยิ้มอย่างเหยียดๆ ฉ่ายเวินอึ้งสักพักและยิ้มออกมาหวานๆและพูดว่า:“พูดบ้าอะไรเนี่ย?ท่านเฉินเขามาพูดเรื่องจริงจังกัน!” หลวี่หนิงยิ้มออกมาและพูดว่า:“งั้นดีข้าจะรอเจ้าที่ด้านนอก!” “ไม่ต้องแล้วข้ามีเรื่องที่ต้องขอท่านเฉินคงต้องคุยกันอีกยาวท่านกลับตำหนักฉ่ายเหว่ยไปก่อนเถิด เดี๋ยวจะมีเก็บไปนินทาได้!”ฉ่ายเวินพูดอย่างอ่อนโยนแต่น้ำเสียงดูจริงจังมาก หลวี่หนิงเลยต้องตอบตกลง:“งั้นก็ได้ข้าจะกลับก่อน!”พูดจบและมองฉ่ายเวินด้วยสายตาที่ไม่อยากจากไปและทำความเคารพลาเฉินหยวนชิ่ง เฉินหยวนชิ่งก็รับไหว้ หลวี่หนิงไปแล้วเฉินหยวนชิ่งก็ขมวดคิ้วและพูดว่า:“บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับเขาทำไมเจ้าไมาฟังกันบ้าง?” ฉ่ายเวินพูดต่อว่า“เขาก็แค่คนโง่ไม่มีเรื่องอะไรหรอก?และอีกอย่างยังสามารถหลอกถามเขาเรื่องตำหนักฉ่ายเหว่ยได้บ้าง เจ้าโง่นี้เขาฟังข้า!” เฉินหยวนชิ่งพูดอย่างเย็นชาว่า:“เจ้าอย่าลืมสิหน้าที่เจ้าคือต้องจัดการชูเซี่ยหวังว่าเจ้าจะไม่ลากคนอื่นเข้าไปด้วย” “เจ้าวางใจได้คนนี้ข้าไม่ต้องใช้ความคิดอะไรมากแต่แค่ต้องหลอกใช้เขามากๆเท่านั้น!”เขาให้เฉินหยวนชิ่งนั่งและถามว่า:“ทางศิษย์พี่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง?เขาได้ไปหาจูเก๋อหมิงบ้างไหม?” “ไม่มีเขาเหมือนไม่พูดเรื่องนี้เลยแต่ว่างานฉลองคืนนั้นเขาเคยสั่งให้คนตรวจสอบของกินทั้งหมดแต่ว่าสุดท้ายก็ตรวจไม่เจอสักอย่างดังนั้นเรื่องนี้เจ้าวางใจได้!”เฉินหยวนชิ่งพูด ฉ่ายเวินยิ้มอย่างเย็นชา“เขาก็เคยตรวจสอบ เขายังคงเชื่อผู้หญิงคนนั้นอยู่!” เฉินหยวนชิ่งเงียบสักพักเงยหน้าขึ้นมองฉ่ายเวินและมองนางอย่างจริงจัง“ที่เจ้าบอกว่านางไม่รักษาน้องข้าดีๆเรื่องนี้เป็นจริงไหม?” ฉ่ายเวินถอนหายใจเลยหน้าขึ้นมองเขาและพูดว่า:“เจ้าก็ไม่เชื่อข้า?น้องเจ้าป่วยหนักแค่ไหน?หนักกว่าภรรยาของซือคงไหม?หนักกว่าลูกชายในบ้านของซือคงไหมล่ะ?คุณชายคนนั้นแทบจะหายใจไม่ได้ แต่นางใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็ช่วยนางได้แล้วแต่น้องสาวเจ้ายังดีๆอยู่แท้ๆแต่ผ่านไปไม่กี่วันก็รักษาจนตายแล้ว เจ้าก็คิดเหตุผลดีๆล่ะกัน ตอนที่นางอยู่นางเคยอยากมาอ่อยศิษย์พี่ข้า ศิษย์พี่ข้าก็เหมือนจะมีใจให้นางไม่เช่นนั้นศิษย์พี่คงไม่ยอมฟังใครและจะให้นางเป็นฮองเฮาให้ได้ พวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกันหรือเปล่า เจ้าลองไปคิดดูล่ะกัน!” สีหน้าของเฉินหยวนชิ่งเปลี่ยนไปและนั่งครุ่นคิดเป็นเวลานาน นางหาความดีจากตัวชูเซี่ยไม่ได้เลย เขาก็อยากจะเชื่อว่านางช่วยน้องสาวสุดชีวิตแล้วน่าเสียดายเรื่องจริงคือนางไม่อยากช่วยน้องข้าและปล่อยน้องข้าตายไปเพื่อตำแหน่งฮองเฮาของนาง!