ตอนที่ 203 ในใจรู้สึกอบอุ่น

ต๭นที่ 203 ในใจรู้สึกอบอุ่น ในตำหนักฮองไทเฮา เฉินเย่นซานทำธุระเสร็จพบว่าคู่แฝดหายไปแล้ว เหล่านางกำนัลตื่นตระหนก “พวกเขาบอกว่าจะไปเล่นตะกร้อด้านนอก ข้าน้อยไม่ทันสังเกต” “ยังไม่รีบไปหา” เฉินเย่นซานพูดอย่างโกรธเกรี้ยว ชูเซี่ยได้ยินเสียงโวยวาย นึกว่าคู่แฝดซนตั้งใจจะออกมาด่าว่าสักหน่อย เฉินเย่นซานบอกนางว่าคู่แฝดหายตัวไป ชูเซี่ยขมวดคิ้วถาม “บางทีอาจจะไปจับจิ้งหรีดที่ไหนหรือเปล่า เจ้าลองดูที่มุมตำหนักดู” “ไปจับจิ้งหรีด?” เฉินเย่นซานหัวเราะ “พวกเขาชอบเล่นจิ้งหรีด?” เหมือนกับนางตอนเด็กๆเลย ตอนเฟยหลงไม่อยู่ ไม่มีใครเล่นกับนาง นางก็ไปจับจิ้งหรีดเล่น “อืม น่าจะเป็นอย่างนั้น เจ้าไปหาดูเถอะ ไม่ต้องร้อนใจไปหรอก น่าจะอยู่ในวังนั่นแหล่ะ” ชูเซี่ยกล่าว เฉินเย่นซานตอบ “ใช่ๆ ข้ารีบไปหา” นางไม่ร้อนใจไม่ได้ ถ้าไปจับจิ้งหรีดที่สวนดอกไม้ยังดี กลัวแต่ว่าไม่รู้จะไปยังตำหนักนางในคนไหนไหม พวกนางไม่ใช่คนที่น่ายุ่งด้วย โดยเฉพาะ จิงโม่และฉองเหลาที่มีใบหน้าเหมือนกับฮ่องเต้อย่างนั้น เฉินเย่นซานเพิ่งวิ่งออกไป ก็เห็นขบวนเสด็จของฮ่องเต้กำลังตรงมา นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฮ่องเต้ยังไม่รู้ว่านายหญิงกลับมาแล้ว เพิ่งสะสางธุระกับหลวี่หนิงเสร็จ ก็ลืมไปแจ้งให้ฮ่องเต้ทราบ กำลังคิดอยู่นั้น ขบวนก็มาถึงด้านหน้าแล้ว นางมองใกล้ๆ เห็นฮ่องเต้อุ้มเด็กไว้สองคน ถ้าไม่ใช่คู่แฝดแล้วจะเป็นใครไปได้? เฉินเย่นซานไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เด็กทั้งสองหาฮ่องเต้เจอได้ยังไงกัน? คราวนี้ไม่ต้องบอกแล้ว ฮ่องเต้มาด้วยตัวเองเลย และน่าจะรู้แล้วว่าจิงโม่และฉองเหลาเป็นลูกของเขา ชูเซี่ยเองมองเห็นหลี่เฉินเย่นตรงมา ภายในใจกลับรู้สึกสงบผิดปกติ ความรู้สึกต่างๆที่เคยคิดไว้ก่อนหน้า ไม่ได้เกิดขึ้นเลย เหมือนกับว่าพบญาติธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น นางยืนอยู่บนทางเดิน ดอกบานดึกของต้นฤดูร้อนขึ้นตามกำแพง สีชมพูม่วงสวยงามมากๆ หลี่เฉินเย่นเองก็เห็นนางไกลๆ ยังคงเป็นชุดสีฟ้า ไม่มีเครื่องประดับใดๆ เรียบง่ายธรรมดา รัดเอว แขนเสื้อม้วนขึ้นเล็กน้อยสองทบ เหมือนเช่นปกติ ใบหน้านางมียิ้มจางๆ เป็นธรรมชาติ เหมือนกับกำลังต้อนรับเพื่อนที่ไม่พบกันนานคนหนึ่งอย่างนั้น เขาก็คือเพื่อนคนนั้น นางไม่ได้ลืมเขา นักบวชเพียงแค่หลอกเขาให้ยอมแพ้เท่านั้น แต่ว่าเขารู้ดีว่าทำไมนักบวชถึงให้เขายอมแพ้ เพราะว่า เขากับชูเซี่ยอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ว่าชูเซี่ยนำพาภัยพิบัติมาให้เขา แต่เขาต่างหากที่นำพาภัยครั้งแล้วครั้งเล่ามาให้ชูเซี่ย ไม่รู้ว่ายังไงก็เดินจนถึงหน้านาง นางยิ้มเล็กๆ “ไม่พบกันนาน” “ไม่พบกันนาน!” ภายในใจเขารู้สึกสงบอย่างประหลาด ใบหน้าด้านหน้ายังคงเหมือนเดิม กาลเวลาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้บนหน้านาง นางไม่แยแสใดๆ เหมือนดังดอกลิลลี่ดอกหนึ่งในต้นฤดูร้อน ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน มันเป็นบรรยากาศที่ไม่สามารถบรรยายได้ คิ้วทั้งสองนิ่งมากโดยไม่ได้พยายามสะกดไว้ รวมกับว่ามันควรเป็นอย่างนี้ “ท่านแม่!” ฉองเหลาและจิงโม่ตัวหดอยู่บนพื้น ตะโกนไปคำหนึ่ง ใบหน้าที่เต็มไปความรู้สึกผิด ยอมรับผิดโดยดี “พวกเราผิดไปแล้ว ไม่ควรควรวิ่งออกไป” ชูเซี่ยดึงคู่แฝดทั้งสองมา “อืม บอกมาดีๆ ไปไหนกันมา” จิงโมตอบกลับ “พวกเราออกไปจับจิ้งหรีด จากนั้นก็เห็นท่านพ่อผ่านมา” “ใช่หรือ?” ชูเซี่ยหันไปทางฉองเหลา “ห้ามโกหก เจ้าก็รู้ว่าเด็กผู้ชายถ้าโกหกต้องถูกตีก้นนะ” ฉองเหลามองไปทางจิงโม่แวบหนึ่ง จากนั้น ชี้นิ้วเบ้ปาก พูดอย่างไม่ยุติธรรมว่า “ท่านแม่ ท่านพี่บอกว่าจะไปหาท่านพ่อ ให้ท่านพ่อซื้อถังหูลู่ให้ ตอนแรกข้าไม่อยากไป แต่ท่านพี่ก็บังคับให้ข้าไป” จิงโม่ตะลึง “เจ้า...” ฉองเหลาจับมือจิงโม่ไว้ ทำหน้ารู้สึกผิด “ท่านพี่ ข้าขอโทษนะ ข้าไม่ได้โกหกท่านแม่กับท่าน ข้าโกหกไม่เป็น ข้าโกหกเมื่อไหร่ก็จะกระพริบตาและเหงื่อแตก” หลี่เฉินเย่นมองใบหน้าน้อยๆนี้อย่างประหลาดใจ ปากเล็กๆนี้ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้? เห็นได้ชัดว่าพูดไปเรื่อย แต่ก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ “พาพาพา” เสียงฝ่ามือที่ตีลงบนก้นฉองเหลาสามที ความแรงดูเหมือนไม่เบาเลย ตีจนร้องไห้หาพ่อเรียกแม่เลยทีเดียว “โกหกไม่เป็น? เจ้าสามารถโกหกพี่เจ้าโกหกแม่ได้หรือ? คราวนี้เป็นแค่ตักเตือน ถ้ามีคราวหน้าอีก จะเบาแบบนี้นะ” ชูเซี่ยพูด หลี่เฉินเย่นมองดูฉองเหลาที่ร้องไห้จนหน้าย่น สงสารอย่างมาก รีบพูด “ช่างเถอะ ช่างเถอะ ครั้งนี้ก็ช่างมันเถอะ คราวหน้าจะไม่ทำอีก รีบยอมรับผิดเร็ว” “ข้าผิดไปแล้ว ท่านแม่ข้าผิดไปแล้ว!” ฉองเหลาสูดน้ำมูก เช็ดน้ำตาไปพลางร้องไห้ไปพลาง ท่าทางประหลาดนัก จิงโม่มองดูฉองเหลาอย่างได้ใจ “อยากให้ร้ายข้า? เจ้าคิดว่าท่านแม่โง่หรือ?” ชูเซี่ยมองดูจิงโม่นิ่งๆ “พรุ่งนี้คัดบทพันตัวอักษรหนึ่งรอบ เวลาหนึ่งวันแล้วส่งให้แม่ ผิดไปตัวอักษรหนึ่ง คัดใหม่ทั้งหมดหนึ่งรอบ ผิดไปสองตัว คัดใหม่สองรอบ อย่างนี้ไปเรื่อยๆ” ใบหน้าได้ใจนั้นก็ไม่สู้ดีขึ้นมาทันที เฉินเย่นซานยิ้มพาทั้งสองออกไป “ไป ไปอาบน้ำ คืนนี้ไม่ออกนอกวังแล้ว ท่านย่าเจ้าตื่นมาอยากเจอพวกเจ้า” ทั้งสองคนเดินไปอย่างหน้างอ เดินไปก้าวหนึ่งก็หันกลับไปมองหลี่เฉินเย่น ท่าทางอาลัยอาวรณ์ หลี่เฉินเย่นมองดูพวกเขาทั้งสอง ภายในใจมีความอบอุ่นและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับว่าหัวใจที่เคยว่างเปล่า อยู่ๆก็มีความอบอุ่นมากมายไหลเข้ามาเติมเต็ม ตื่นเต้นจนคล้ายจะระเบิดก็ไม่ปาน ใจของเขา เปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที อ่อนโยนมาก เขามองดูชูเซี่ย นัยน์ตาอ่อนโอน “ขอบคุณเจ้านะ ชูเซี่ย” ชูเซี่ยรู้ว่าเขาหมายถึงคู่แฝด ยิ้มตอบ “ขอบคุณอะไรกัน? พวกเขาก็เป็นลูกข้านะ” หลี่เฉินเย่นรู้สึกว่าความรู้สึกนี้ช่างน่าทึ่งนัก ลูกๆของเขากับชูเซี่ย แม้ว่าในชาตินี้จะไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ แต่ว่า ระหว่างพวกเขาได้เลี้ยงดูลูกๆคู่แฝดที่น่ารักขนาดนี้ด้วยกัน ที่แท้ การเป็นพ่อคนมันรู้สึกมีความสุขแบบนี้นี่เอง เขามองดูชูเซี่ยอย่างลึกซึ้ง ความสงบเมื่อครู่นี้หมายไปแล้ว ความสงบนั้น เป็นแค่ภาพมายา เป็นแค่ภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นมา แม้แค่ตัวเขาเองยังถูกหลอกไปด้วย หัวใจเต้นเร็วมาก ความคิดถึงห้าปี สองพันกว่าคืน ในตอนนี้นางได้อยู่ต่อหน้าเขาแล้ว อย่างกับฝันไป “เฉินเย่น!” จูเก๋อหมิงเดินออกมา ตะโกนมาจากปากประตู ดึงเอาความคิดของหลี่เฉินเย่นกลับมา “เจ้ามาแล้ว!” หลี่เฉินเย่นตั้งสติ มองไปที่จูเก๋อหมิง “ใช่แล้ว” จูเก๋อหมิงกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าตัวเองรู้ว่าชูเซี่ยกลับมาแล้ว จึงกล่าว “ช่างน่าตกใจยิ่งนัก พอข้าเข้าวังมาก็เห็นนางอยู่ที่นี่ ยังนึกว่าเป็นความฝันเสียอีก” หลี่เฉินเย่นมองดูชูเซี่ย “ใช่แล้ว เหมือนเป็นความฝันเลย” ชูเซี่ยยิ้มตอบ “ทำไมข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าคิดถึงข้าขนาดนี้ ถ้ารู้เร็วกว่านี้ก็จะได้กลับมาเร็วหน่อย” จูเก๋อหมิงก็เพิ่งจะเจอคู่แฝด รู้ว่าเด็กๆไม่ใช่ลูกของจูฟางหยวน แต่ว่า ปีที่ผ่านมานี้จูฟางหยวนก็อยู่กับนางจริงๆ เขาคิดอยู่แล้วว่าชูเซี่ยไม่มีทางจะแต่งงานกับจูฟางหยวนแน่ๆ กลัวว่าหลี่เฉินเย่นไม่กล้าถาม จึงถามว่า “ใช่แล้ว ปีที่ผ่านมานี้เจ้ากับเหล่าจูอยู่ด้วยกันใช่ไหม?” หลี่เฉินเย่นได้ยินดังนั้น เงยหน้าขึ้นมองชูเซี่ย คิดถึงว่าเด็กๆเมื่อครู่นี้เรียกจูฟางหยวนว่าพ่อบุญธรรม นี่หมายความว่า จูฟางหยวนอยู่ด้วยกันกับชูเซี่ยและเด็กๆตลอด คิดได้ว่าพ่อแท้ๆอย่างเขายังไม่มีโอกาสได้เห็นลูกๆเติบโต คนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างจูฟางหยวนกลับได้อยู่ข้างๆพวกเขาตลอด ในใจเขาก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้ง ระหว่างจูฟางหยวนและชูเซี่ย ตกลงแล้วมันเป็นยังไงกันแน่? แม้ว่าเขาและชูเซี่ยจะเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังมีความรู้สึกเห็นแก่ตัวไม่อยากให้นางเป็นของชายใดทั้งนั้น โดยเฉพาะชายที่เขารู้จัก