ตอนที่14 ความรื่นเริง

ต๭นที่14 ความรื่นเริง และหลังจากนั้น เขาก็เหาะหายตัวไปอีกครั้ง บินเชี่ยวชาญเหมือนกับนกนางแอ่น หายไปมาอย่างไร้ร่องรอย มีคู่ต่อสู้ที่ฝีมือน่ากลัวขนาดนั้นแอบมองอยู่วันในตำหนักของตน ช่างเป็นเรื่องที่ยากที่เฉินเฮ่าจะสามารถข่มตาหลับลงได้ แววตาของเหลียงซีนที่มีความเบิกบานใจเกิดขึ้นเมื่อครู่ลง มองดูแล้วยังมีคนที่มีอุดมการณ์เช่นเดียวกับนาง วันข้างหน้านางไม่กลัวที่จะต้องตัวคนเดียวไม่มีวิธีรับมือกับเฉินเฮ่าแล้ว เพลงประกอบเล็กๆก็ผ่านพ้นไปเช่นนี้ นางก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองการกวัดแกว่งมือในคัมภีร์ต่อไป มองไปมองมา ก็ไม่รู้เลยว่าตนเองนั้นหลับไปเมื่อใด รอเมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็คือถูกคนสาดน้ำปลุกให้ตื่น เสียงสาดน้ำโครมซ่าที่ดังขึ้น ทำให้นางตกใจลุกขึ้นนั่งตื่นขึ้นจากฝัน นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น นางขยี้ตาไปมา ภาพที่ดูเลือนรางนั้นสามารถมองเห็นรูปร่างของสิ่งมีชีวิตี่ยืนอยู่ด้านหน้าของนางได้ สวมเสื้อยาวสีเหลืองอ่อน มวยผมที่ถูกพับเก็บอย่างเป็นระเบียบ ทั่วทั้งใบหน้าที่ขาวใสนั้นดูดึงดูดใจ นี่ไม่ใช่เหลียงอิน ลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักของนางหรือ “ที่แท้ก็น้องอินนั่นเอง มีเวลามาเยี่ยมเยียนข้าที่คุกใต้ดินแต่เช้า ลำบากร่างกายที่อ่อนแอของเจ้าเสียจริงๆ ได้ยินมาว่าน้องอินถูกคนทำให้มีมลทิน ทำไมยังกล้าที่จะออกมาด้านนอกละ” เหลียงซีนไม่ได้เกรงใจนาง คำพูดแค่ไม่กี่คำทำให้แก้มของเหลียงอินแดงเถือก ทั่วใบหน้าเหมือนกับกุ้งตัวใหญ่ที่นึ่งจนสุกเกินไป คนในสมัยโบราณช่างขี้อายเสียจริง เพิ่งเอ่ยพูดเพียงไม่กี่ประโยค ก็ทำให้นางเขินอายเช่นนี้ หากพูดอีกครั้งอย่างตรงไปตรงมาสักหน่อย ก็คงอดที่จะหาสถานที่แอบมุดเข้าไปไม่ได้ เพียงเสี่ยววินาทีเสียง“เพี๊ยะ”ดังขึ้นเมื่อมีฝ่ามือหนึ่งเหวี่ยงเข้าที่บนใบหน้าของเหลียงซีน ใบหน้าข้างหนึ่งของนางบวมแดงขึ้นมาทันที นางจึงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว มองเห็นเพียงหญิงชราที่แต่งตัวเป็นสาวใช้ยืนอยู่ด้านหน้าของนาง คนผู้นี้ก็คือหวางโผ เป็นคนที่ติดตามเหลียงอินมาตอนออกเรือน เดิมนางคือสาวใช้ที่ติดตามแม่ของเหลียงอิน เมื่อหลังจากที่เหลียงอินแต่งงานออกมา นางจึงติดตามมายังตำหนักอ๋องเซงแห่งนี้ “ไม่ได้รับการสั่งสอนเช่นเจ้า ใครช่างให้ความกล้าแก่เจ้าพูดอวดดีออกมาต่อหน้าพระชายารอง วันนี้ข้าน้อมรับคำสั่งของท่านอ๋อง มาที่คุกใต้ดินนี้เพื่อสั่งสอนเจ้าโดยเฉพาะ” หวางโผเอ่ยเสร็จแล้วเงยขึ้น มองไปที่ใบหน้าด้านซ้ายของเหลียงซีนแล้วเหวี่ยงมือลงไปอีกครั้ง หากแต่มือของนางยังไม่ทันที่จะเหวี่ยงลงมาบนแก้มก็ถูกเหลียงซีนรับมือนั้นไว้เสียก่อน หนึ่งฝ่ามือ ก็มากเกินไปแล้วสำหรับนาง ไม่สามารถให้หญิงชราตบตนเองอีกครั้งเป็นแน่ “เจ้าเป็นใคร ถึงอย่างไรข้าก็คือพระชายาเอก ต้องให้เจ้าสั่งสอนข้าอย่างงั้นหรือ หญิงแก่หนังเหนียว”เหลียงซีนพูดจบ ยกเท้าขึ้นถีบออกไป เมื่อวานตอนเย็นฝึกฝนเคล็ดลับ วันนี้ช่างเหมาะดีเหลือเกินที่ได้นำมาทดสอบกับบ่าวชราผู้นี้ ถือว่าไม่เสียเวลาหนึ่งคืนที่เรียนไปโดยเปล่าประโยชน์ หลังจากเตะเท้าออกไปข้างหนึ่ง เหลียงซีนยังส่งหมัดออกไป แม้ว่าแรงอาจจะยังไม่เพียงพอ แต่ว่าเรียนมาอย่างมีแบบแผน หนึ่งหมัดที่ออกไป บ่าวที่เป็นหญิงชราจึงต้านไม่ไหว จึงล้มลงไปบนพื้นทั้งตัว มองนางร้องครวญครางอย่างทุกข์ทรมานแล้ว ในใจของเหลียงซีนนั้นภูมิใจอย่างยิ่ง อย่างที่คิดไว้ว่าเรียนศิลปะการต่อสู่อย่างไรก็มีประโยชน์ “พี่ซีน พี่ลงมือกับหวางโผอย่างนั้นได้อย่างไร พี่สาวบ้าไปแล้ว พวกเจ้ายังไม่รีบไปจับตัวพี่ซีนไว้อีก”เหลียงอินที่มองเห็นสภาพนั้นก็ร้องตะโกนขึ้นมาเสียงดังทันที พวกสาวใช้ข้างกายทั้งด้านซ้ายและขวาก็เข้าไปจับตัวของเหลียงซีน แต่ว่ากลับถูกนางใช้หมัดแบบเดียวกันนั้นชกออกมา ทั้งหมดจึงล้มกลิ้งลงไปที่พื้น สุดท้าย เหลียงซีนจึงมาถึงข้างกายของเหลียงอิน จับที่ปกเสื้อของเหลียงอินขึ้นมากำในมือแน่น“แสร้ง เชิญเจ้าแสร้งต่อไป เจ้ามีฝีมือก็เข้ามาตบตีกับข้าด้วยตนเอง มิฉะนั้นข้าก็ไม่เกรงใจเจ้าแล้ว” นางใช้เล็บที่งามยาวเล็งไปที่ใบหน้าที่ขาวใสของเหลียงอิน จากนี้เป็นต้นไป นางคิดดีแล้วว่า ไม่สามารถให้ผู้ใดมากดขี่อีกแล้ว ตอนนี้ เหลียงอินคือเนื้อที่ถูกวางไว้บนเขียง “เพียงข้ากรีดเล็บนี้ลงไป แก้มที่ขาวใสดูมีน้ำมีนวลของเจ้าก็จะสามารถเปลี่ยนไปเป็นลายของแมว ไม่มีใบหน้าเช่นนี้ ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะชักจูงเฉินเฮ่าได้อย่างไร” เล็บของเหลียงซีนยังหยุดอยู่ที่บนใบหน้าของเหลียงอิน สามารถเห็นได้ว่า นางกำลังสั่นเทาไม่หยุด เพียงเชื่อได้ว่าเป็นสตรี ก็ล้วนที่จะสนใจความงามของตนทั้งสิ้น ไหนยังจะเป็นสตรีที่อาศัยความงดงามของใบหน้าจนเองเพื่อความก้าวหน้าสุขสบายเช่นนางนี้ “เจ้าคิดจะทำเช่นไร”เหลียงอินสูดหายใจเข้าไป พยายามให้ตนเองนั้นสงบลงเท่าที่จะทำได้ แต่ว่าขนตาเพียงสั่นไหวเบาๆ กลับทำให้นางขายหน้าแล้ว “วันนั้น เจ้าพูดออกมาว่าเจ้าถูกข่มเหง เป็นเรื่องโกหกใช่หรือไม่ บ่าวผู้นั้นเป็นคนของใคร เจ้าควรรู่อยู่แก่ใจ ทำไมจะต้องใส่ร้ายข้า” เหลียงซีนเอ่ยถามขึ้น “พี่ซีนตอนนี้พูดเรื่องนี้ขึ้นมายังมีความหมายอีกหรือเจ้าคะ บ่าวผู้นั้นคือคนที่พี่ซื้อมา ตั้งใจให้มาทำร้ายข้า คิดไม่ถึงว่าตอนนี้กลับย้อนมาให้ร้ายน้องสาว...” เหลียงอินยิ่งพูดก็ยิ่งมีน้ำตาไหลออกมามากขึ้น “เจ้ายังจะหลอกว่าโง่ต่อหน้าข้า ใบหน้านี้ของเจ้าไม่ต้องการมันแล้วใช่หรือไม่”เหลียงซีนเอ่ยขึ้นอย่างคุกคามข่มขู่นางออกไป คิดไม่ถึงว่า เหลียงอินจะไม่สนใจคำพูดนี้ แต่น้ำตาไหลกลับออกมาไม่หยุด ใครจะรู้ว่า ด้านหลังกลับมีน้ำเสียงที่แสนเย็นชาดังขึ้นมา“เหลียงซีน ข้าดูแล้วว่าเจ้าก็ไม่ต้องการใบหน้านี้ของเจ้าแล้วเช่นกัน” เหลียงซีนหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ก็มองเห็นเฉินเฮ่าที่ยืนประชิดอยู่ด้านหน้าของนาง เหมือนกับร่างที่ถูกสาปให้เป็นหิน เขามาถึงแล้วนี่เอง นางว่าแล้ว เหลียงอินจึงรีบเปลี่ยนเป็นดูอ่อนแอทันทีเช่นนี้ สองคนนี้เป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมาให้คู่กันจริงอย่างที่คิดไว้ เหลียงอินแกล้งเฉลียวฉลาด เฉินเฮ่านั้นก็โง่เขลา หรือว่าเขามองไม่ออกเชียวหรือ นางทำได้เพียงสืบหาความจริงของเรื่องราวในวันนั้น ไม่ได้คิดที่จะทำลายความงดงามของเหลียงอินจริงๆ สักหน่อย นางยังไม่ทันที่จะกระทำสิ่งใดออกมา ข้อมือก็ถูกเฉินเฮ่ากุมอย่างโหดเหี้ยม คล้ายกับถูกหักลงอย่างนั้น เจ็บ เจ็บปวดอย่างยิ่ง