ตอนที่22 แลกเปลี่ยนหนังสือหย่า

ต๭นที่22 แลกเปลี่ยนหนังสือหย่า แต่การย้อนเวลามาที่นี่อย่างไม่มีเหตุผลนี้ ทำให้มื่อมีโอกาสได้พบกับพระผู้เป็นเจ้าในครั้งแรกที่มาถึงที่นี่ นางจึงทำได้เพียงแค่อยากอธิฐานให้ตนเองสามารถกลับไปสู่ศตวรรษที่21 หากไม่สามารถเป็นไปได้ เช่นนั้นนางเองก็หวังว่าตนเองจะสามารถเข้มแข็งขึ้น ในโลกที่ผู้ชายมีอภิสิทธิ์เหนือกว่า แบ่งชนชั้นวรรณะ นางทำได้เพียงเปลี่ยนตัวเองให้เข้มแข็งขึ้น ถึงจะสามารถรับมือกับศัตรู กำหนดชะตาชีวิตของตนเองได้ แม้จะยาก แต่นางจะยึดมั่นไม่หวั่นไหว เพียงแค่จิตใจมั่นคงในความคิด ทุกสิ่งจะต้องสำเร็จไปได้ด้วยดี ผ่านไปสี่ชั่วยาม เหลียงซินรู้สึกเพียงว่าขาของตนเองนั้นไม่มีความรู้สึกอีกต่อไป หากไม่ได้ชุนฮวากับชิวเยว่ช่วยประคองแล้ว นางเองคงไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ ขณะที่พวกนางทั้งสามกำลังเดินผ่านห้องโถงใหญ่ ก็เห็นเพียงหมอหลวงเดินผ่านไปผ่านมา ทุกคนมีท่าทีร้อนรน ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นในใจของเหลียงซินก็คือ คงไม่ใด้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเหลียงยินอีกนะ？ เพียงแค่เกิดเรื่องขึ้นกับเหลียงยิน คนที่ต้องประสบกับภัยพิบัติจะต้องเป็นนางอย่างแน่นอน “พวกเจ้าไปถามดูหน่อย ทำไมมีหมอหลวงมากมายขนาดนี้”เหลียงซินยืนหลบอยู่หลังเสา รอฟังข่าวจากชุนฮวาและชิวเยว่ เพียงไม่นาน พวกนางทั้งสองก็วิ่งอย่างรวดเร็วราวกับบินเหินออกมา“พระชายาเพคะ เป็นท่านอ๋องที่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว เมื่อวานหลังจากท่านอ๋องรับมือกับบุคคลลึกลับนั่นก็ได้รับสารพิษ คงจะไม่ได้สติไปอีกหลายชั่วยามเพคะ” ได้ฟังข่าวนี้ เหลียงซินไม่เพียงแต่ไม่เสียใจ หากยังมีความสุขมากอีกด้วย เฮ้อ ทำชั่วได้ชั่วจริงๆ สมน้ำหน้า นางแทบอยากให้เฉินห้าวโดนบุคคลลึกลับนั่นวางยาพิษตายไปเสียเลย “หึ ช่างเขาสิ พวกเราไปต่อเถอะ”เหลียงซินอุทานออกมาอย่างไม่แยแส อย่างนางไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านอยู่แล้ว อีกอย่าง เฉินห้าวได้รับพิษสลบไปเช่นนี้ ช่วงนี้นางก็มีเวลาฝึกอู่ซู่(ศิลปะการต่อสู้แบบจีน) จากนั้นก็ค่อยคิดหาทางออกไปจากวังอ๋องสิง เพียงเท่านี้นางก็เป็นอิสระแล้ว พอคิดมาถึงตรงนี้ นางก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อนางหันกลับไปอีกทาง ก็ต้องพบกับหญิงสง่างามสูงศักดิ์ เรือนร่างของนางถูกสวมทับด้วยชุดคลุมยาวสีทอง ด้านบนของชุดยังถูกปักด้วยลวดลายหงส์และมังกร เครื่องประดับศีรษะยิ่งแสดงออกถึงความเป็นชนชั้นสูงอย่างปิดไว้ไม่มิด เพียงแต่แววตาเช่นนี้ ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน รอยยิ้มบนใบหน้าของเหลียงซินค่อยๆหายไป ไม่นาน ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ปรากฎขึ้นในสมองของนาง หญิงสูงศักดิ์ผู้อยู่เบื้องหน้านี้คือฮองเฮาแห่งรัฐหนานเยว่ พระมารดาในองค์รัชทายาทเฉินหยวนกับเฉินห้าวท่านอ๋องสิง...ฮองเฮาหย่งหนิง ในตอนแรกที่เหลียงซินยืนกรานที่จะแต่งงานกับเฉินห้าว นางเป็นคนแรกที่คัดค้านเรื่องนี้ หากแต่ท้ายที่สุดแล้วได้มีพระราชกระแสรับสั่งจากฮ่องเต้ นางจึงมิอาจขัดราชโองการได้ ดังนั้นนางจึงไม่พอพระทัยเหลียงซินเป็นอย่างมาก เฮ้อ ดูแล้วเพื่อที่จะได้แต่งงานกับเฉินห้าว เจ้าของร่างเดิมนี้ได้ล่วงเกินผู้อื่นไปเสียหมด “หม่อมฉันขอถวายพระพรเสด็จแม่เพคะ ขอพระองค์ทรงพระเจริญ” เหลียงซินโน้มตัว ประสานมือแสดงความเคารพ แต่ฮองเฮากลับจ้องมองสังเกตุนางตั้งแต่หัวจรดเท้า มีทีท่าไม่พอพระทัยราวกับนางได้ประพฤติผิดธรรมเนียมต่อนาง “เป็นอย่างไร ได้ข่าวท่านอ๋องถูกวางยาพิษ เจ้ามีความสุขเช่นนี้เชียวรึ”ฮองเฮาเงยใบหน้าที่สูงศักดิ์กวาดตามองนางครู่หนึ่ง สายตาเต็มไปด้วยความโกรธและเย็นชา แม้จะให้เหลียงซินมีความกล้ามากกว่านี้ นางก็ไม่กล้าที่จะพูดโดยไม่ทันยั้งคิด หากฮองเฮาเกิดรักลูกชายมาก แล้วจับนางสับเป็นชิ้นๆจะทำยังไง เหลียงซินหัวเราะออกมาเล็กน้อย“กราบทูลเสด็จแม่เพคะ ท่านอ๋องโดนวางยาพิษ หม่อมฉันก็เสียใจเช่นเดียวกัน แต่ที่หม่อมฉันดีใจก็คือ พิษที่ท่านอ๋องได้รับนั้น ใช่ว่าจะไม่มีทางรักษา ท่านอ๋องยังมีความหวังที่จะฟื้นขึ้นมาเพคะ” ฮองเฮาได้ยินเช่นนั้น ดวงตาฉายแววดีใจขึ้นมาในทันที“หมอหลวงต่างก็บอกว่า พิษที่ท่านอ๋องได้รับนี้ไม่มียาที่สามารถรักษาได้ เจ้ามีวิธีช่วยห้าวเอ๋อของข้าจริงๆงั้นรึ” อะไรนะ พิษที่เฉินห้าวได้รับไม่มียารักษางั้นหรอ？ เหลียงซินนึกว่าเป็นเพียงโรคเล็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้นางจะทำเช่นไรให้คำโกหกนี้เป็นจริงได้ล่ะนี่ แต่อย่างน้อยนางก็เป็นนิติเวชหญิงที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งในศตวรรษที่21 ซ้ำยังเคยฝากตัวเป็นศิษย์กับ“ฮว่าถัว”ที่มีชื่อเสียงแห่งวงการแพทย์...อาจารย์หมิงชาง แม้จะบอกให้นางไปรักษาเฉินห้าวในตอนนี้ ก็ใช่ว่านางจะทำไม่ได้ เพียงแต่ นางมีข้อแม้อยู่เพียงเรื่องเดียว “ใช่แล้วเพคะ ก่อนเข้าวังมานี้ หม่อมฉันเคยฝากตัวเป็นศิษย์กับท่านอาจารย์หมิงชาง เชื่อว่าตนเองมีความสามารถพอที่จะช่วยชีวิตท่านอ๋องได้ เพียงแต่หม่อมฉันมีข้อแม้อยู่เพียงเรื่องเดียว”เหลียงซินจ้องไปที่ฮองเฮาด้วยความเชื่อมั่น นี่เป็นโอกาสเดียวของนางแล้ว นางเชื่อว่า ฮองเฮาจะต้องพอพระทัยกับคำปรารถนานี้ของนางแน่ สีหน้าของฮองเฮาเคร่งขรึมขึ้น ความเย็นชาปรากฎออกมาบนใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสัน “ตนเองเป็นถึงพระชายา เพื่อรักษาท่านอ๋องกลับกล้าเอ่ยถึงข้อแม้ เจ้านี่มันกล้าดีจริงๆ” เหลียงซินกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย และข้อแม้ของนางนั้นง่ายนิดเดียว “เสด็จแม่เพคะ หลังจากที่หม่อมฉันแต่งเข้ามาอยู่ในวังท่านอ๋องแล้ว ได้เห็นความรักอันลึกซึ้งดุจมหาสมุทรของท่านอ๋องและน้องหญิง หม่อมฉันทนไม่ได้ที่พวกเขาจะต้องแยกจากกันเพียงเพราะหม่อมฉัน ฉะนั้นหลังจากที่ท่านอ๋องฟื้นแล้ว หม่อมฉันหวังว่าจะสามารถมอบหนังสือหย่าให้กับตนเองได้เพคะ” “อะไรนะ？”ฮองเฮาทั้งไม่เข้าใจและตกพระทัยเป็นอย่างยิ่ง“ในตอนแรกเจ้ายืนกรานที่จะแต่งเข้าวังอ๋องสิงให้ได้ ตอนนี้ทำไมยังจะมาร้องขอหนังสือหย่าอีก ในใจเจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่” โอกาสมาถึงแล้ว จะสามารถทำให้ฮองเฮาซาบซึ้งและรับปากมอบหนังสือหย่าให้กับนางได้หรือไม่ ต้องดูตอนนี้ล่ะ เหลียงซินพยายามกระพริบตาถี่ๆ ตั้งใจบีบน้ำตาออกมาให้ได้“เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันขอพูดตามตรงนะเพคะ ตอนนี้หม่อมฉันรู้สึกผิดต่อน้องยินมาก หากในตอนแรกหม่อมฉันไม่ยืนกรานที่จะแต่งงานกับท่านอ๋อง ก็ไม่ต้องทำร้ายจิตใจน้องสาวถึงเพียงนี้ ตอนนี้ต้องมาแบกรับการถูกละเลยภายในวังแห่งนี้ ใจของหม่อมฉันราวกับโดนมีดกรีด ฉะนั้นขอให้เสด็จแม่ช่วยทำให้ความปรารถนาอันน้อยนิดของหม่อมฉัน เป็นจริงด้วยเถิดเพคะ” เพียงแค่ฮองเฮารับปากนาง แม้จะเป็นเฉินห้าวที่ไม่เห็นด้วย ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ที่นี่ถือคติในการแต่งงานที่ว่า พ่อแม่เป็นผู้จัด แม่สื่อเป็นผู้ดำเนินการ เพียงแค่ฮองเฮารับปากนาง ฉะนั้นเรื่องหนังสือหย่าก็เป็นอันเรียบร้อยแล้ว “ได้ ข้ารับปากเจ้า ในตอนแรกหากไม่ใช่ฮ่องเต้เห็นความจงรักภักดีมาสามชั่วอายุคนของบ้านตระกูลเหลียงแล้ว ก็คงไม่ปฏิเสธคำคัดค้านของห้าวเอ๋อ อนุญาตให้มีงานแต่งนี้ขึ้น ตอนนี้เจ้าเห็นแจ้ง ก็ยังไม่สาย” เหลียงซินสูดหายใจเข้าเต็มปอด ดวงตาที่สดใสทอดมองไปยังเบื้องหน้า อีกไม่นาน นางก็จะได้ออกไปจากวังอ๋องสิง วังสี่เหลี่ยมหลังนี้แล้ว หลังจากที่แสดงความเคารพซาบซึ้งในพระคุณแล้ว นางก็ก้าวเข้าไปยังตำหนักเฉาหยาง ที่พำนักของเฉินห้าวในทันที