ตอนที่ 23 รักษาชีวิตคน

ต๭นที่23 รักษาชีวิตคน ตำหนักเฉาหยางในเวลานี้ มีผู้คนแวะเวียนเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย หมอหลวงท่านหนึ่งถอนหายใจเดินออกมาจากในห้อง ส่วนอีกท่านหนึ่งเดินเข้าไปด้วยความมั่นใจ จากนั้นก็ถอนหายใจกลับออกมา เหลียงซินที่ตอนนี้คิ้วขมวดเข้าหากัน จ้องมองดูหมอหลวงที่มีทีท่าทำอะไรไม่ถูกเหล่านั้น นางไม่รู้ว่าเฉินห้าวได้รับสารพิษอะไร ยิ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองจะมีความสามารถถอนพิษนี้ได้หรือไม่ และหากไม่สำเร็จจะทำเช่นไร แต่ว่า ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ นี่ก็เป็นเพียงโอกาสเดียวที่จะทำให้นางได้ออกไปจากวังอ๋องสิงนี่ นางจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปแน่ นางจะต้องรักษาเฉินห้าวให้ได้ ถึงเวลานั้น ไม่เพียงแค่นางจะได้ออกไปจากที่นี่ เขายังจะต้องติดหนี้บุญคุณนางอีกด้วย “ท่านพี่ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ท่านอ๋องเคยบอกว่าไม่อยากจะพบหน้าท่าน หากพระองค์ฟื้นขึ้นมาเห็นท่านอยู่ที่นี่จะต้องโมโหมากแน่ๆ ท่านพี่ออกไปจากที่นี่เสียดีกว่า” พอเปิดประตูเข้ามา เหลียงยินก็วางอำนาจใส่นาง ราวกับว่าตำหนักเฉาหยางแห่งนี้ มีเพียงนางผู้เดียวที่สามารถเข้ามาได้ เหลียงซินแสยะยิ้มเล็กน้อย เลิกคิ้วมองไปที่นาง“น้องรัก เจ้าจะไร้เดียงสาขนาดนั้นเลยเชียวหรือ เจ้าคิดว่ามีเจ้าคุ้มกันอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องจะฟื้นขึ้นมาได้อย่างงั้นรึ？ข้าว่าเจ้าต่างหากที่อย่าอยู่เกะกะหมอหลวงที่นี่เลย” แม้จะให้เหลียงยินได้รับการอบรมที่ดีกว่านี้ แต่หากได้ยินประโยคนี้ ก็สุดจะทนได้เหมือนกัน นางกระพริบตาถี่ๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าขาวสะอาดค่อยๆยกขึ้นซับน้ำตา“ท่านพี่พูดเช่นนี้ ทำให้น้องรู้สึกละอายใจยิ่งนัก เช่นนั้นน้องขอตัวลา ไม่อยู่รบกวนหมอหลวงเหล่านี้แล้วเพคะ” พูดจบ นางก็หันไปอีกด้านเตรียมเดินออกจากที่นี่ แต่เหลียงซินจะให้นางออกไปจากที่นี่ง่ายๆได้อย่างไร “น้องหญิงช้าก่อน หากเจ้าหวังจะให้ท่านอ๋องมีอาการที่ดีขึ้นจริงๆ สู้อยู่ที่นี่จะดีกว่า ถึงเวลาอาจจะช่วยอะไรพี่ได้บ้าง” เหลียงยินได้ยินดังนั้น ก็มองไปที่นางอย่างไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายแล้วนางก็รับปาก“ขอเพียงแค่ท่านอ๋องสามารถฟื้นขึ้นมา จะให้หม่อมฉันทำอะไรหม่อมฉันก็ยินดีเพคะ” “เจ้ามีวิธีที่จะรักษาน้องห้าจริงๆหรือ”น้ำเสียงอันอ่อนโยนสะท้อนมาจากทางหัวเตียง เหลียงซินมองตามไปยังต้นทางของเสียง พบเพียงชายหนุ่มสวมชุดหรูราสีม่วงเข้ม มวยผมถูกเกล้ายกขึ้นสูง นั่งอยู่ข้างหัวเตียง ใบหน้าอ่อนโยนดุจดังหยก นัยน์ตาสีดำขลับ ดูคร่าวๆแล้ว ความสูงก็น่าจะใกล้เคียงกับเฉินห้าว ต่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมไม่ผิด เขาก็คือองค์รัชทายาท พี่ชายแท้ๆของเฉินห้าว...เฉินหยวน พูดถึงองค์รัชทายาทพระองค์นี้ ทรงเป็นที่ชื่นชมของเหล่าราษฎรจำนวนมาก พระองค์ทรงเสนอความคิด ร่างกฎหมายเลิกทาส ปรับพื้นที่รกร้างให้เป็นไร่นา และจัดสรรไร่นาเหล่านั้นให้กับทุกบ้านเรือน ทำให้ชาวบ้านผู้ยากไร้นับไม่ถ้วนได้กินอิ่มนอนหลับ จนได้กลายเป็นฮ่องเต้องค์ต่อไปในสายตาราษฎร พระองค์ทรงปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างอ่อนโยน กว้างขวาง มีจิตใจที่เมตตา เป็นองค์ชายที่นอบน้อม เรียบง่าย เป็นกันเองกับทุกคน แต่คนดีในสายตาทุกคนเช่นนี้ กลับไปทูลเสนอฮ่องเต้ ชิงอำนาจทางการทหารจากเฉินห้าว น้องชายแท้ๆของตนเอง ทำให้เขาจากที่เคยเป็นแม่ทัพใหญ่กลายเป็นคนว่างงานคนหนึ่ง จากที่เคยเป็นพี่น้องแท้ๆที่มีความสัมพันธ์แตกต่างจากปกติแล้ว ตอนนี้กลับกลายเป็นศัตรู เหลียงซินไม่รู้ว่านิสัยที่แท้จริงขององค์รัชทายาทผู้นี้เป็นเช่นไร ยิ่งไม่เคยได้เข้าไปสัมผัส จึงไม่กล้าที่จะบังอาจมากเกินไป “กราบทูลองค์รัชทายาท ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันมีวิธีที่จะรักษาท่านอ๋อง”นางไม่ได้พูดเท็จอย่างเด็ดขาด ตอนนี้ไม่ได้ก็ต้องได้ล่ะ “เช่นนั้น ชีวิตของน้องห้าก็ขอฝากไว้ที่เจ้า จะต้องรักษาเขาให้ได้นะ”น้ำเสียงขององค์รัชทายาทเกือบจะเป็นการขอร้อง ราวกับได้ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เหลียงซินเรียบร้อยแล้ว ดูแล้ว องค์รัชทายาทคงจะเป็นห่วงเฉินห้าวจริงๆ แต่ว่าทำไมต้องทูลเสนอฮ่องเต้ชิงอำนาจทางการทหารมาจากเขาล่ะ “องค์รัชทายาททรงเป็นห่วงท่านอ๋องจริงหรือเพคะ”เหลียงซินรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ตนเองควรจะถาม แต่ก็ได้พูดออกไปแล้ว ต่างก็ว่าพี่น้องแท้ๆไม่เป็นศัตรูกันข้ามคืน เชื่อว่าองค์รัชทายาทไม่ได้อยากให้เฉินห้าวไร้อำนาจทางการทหารจริงๆ หรือบางที นี่อาจจะเป็นสายสัมพันธ์ระหว่างคนในครอบครัวแบบพิเศษก็เป็นได้ “แน่นอน เขาเป็นน้องชายแท้ๆของข้า”สายตาอันอ่อนโอนขององค์รัชทายาทค่อยๆฉายแววถึงความแน่วแน่ออกมา“ขอเพียงเจ้าช่วยน้องห้าได้ ไม่ว่าจะขออะไร ข้าก็จะรับปาก” เหลียงซินเชื่อว่า สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง ทว่า สิ่งที่นางอยากได้มากที่สุดนั้น ฮองเฮาได้รับปากที่จะให้แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่อยากได้สิ่งใดอีก “องค์รัชทายาทที่ต่อท่านอ๋องถึงเพียงนี้ เทวดาจะต้องเห็นอย่างแน่นอน จะต้องไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋อง และหม่อมฉันจะพยายามใช้กำลังที่มีอยู่ช่วยชีวิตท่านอ๋องให้ได้เพคะ” ในวินาทีที่เหลียงซินเอ่ยคำพูดเหล่านั้นออกมา ดวงตาขององค์รัชทายาทก็เปล่งประกาย นัยน์ตาฉายแววแห่งความสุข “เจ้าเชื่อมั่นว่าข้าดีกับน้องห้าจริงๆน่ะหรือ แต่น่าเสียดายที่ทุกคนกลับไม่เชื่อเช่นนี้”น้ำเสียงของเขาหมองเศร้าลง มีท่าทีผิดหวังเล็กน้อย เหลียงซินค่อยๆเดินมายังข้างกายของเขา พลางปลอบว่า“นั่นก็เพราะว่าผู้อื่นไม่เข้าใจองค์รัชทายาทเพคะ หม่อมฉันเชื่อว่าพระองค์หวังจะให้ท่านอ๋องมีชีวิตที่ดีด้วยใจจริง สายสัมพันธ์ในครอบครัว เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ไม่ใช่ใครจะสามารถมากล่าวว่าโดยไม่มีหลักฐานได้เพคะ” ดวงตาขององค์รัชทายาทเปล่งประกาย ราวกับได้พบกับคนที่รู้ใจ ในโลกใบนี้ เหลียงซินเป็นคนแรกที่เข้าใจเขา ในตอนแรกที่เขาทูลเสนอฮ่องเต้ ชิงอำนาจทางการทหารมาจากน้องห้า ทุกคนล้วนไม่เข้าใจเขา แม้แต่มารดาแท้ๆของตนเองต่างก็ไม่เข้าใจ คิดว่าเขากำลังประชันกับน้องชายแท้ๆของตนเอง แต่ทว่า มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ ว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนั้นก็เพื่อน้องห้า วันนี้มีคนที่สามารถเข้าใจเขาได้เช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกดีใจมากจริงๆ เหลียงซินเลิกคิ้วยิ้มอย่างยียวนกวนประสาทให้กับเขา เดินเข้ามายังขอบเตียงเพื่อทำการรักษาเฉินห้าว เฉินห้าวในตอนนี้ สีหน้าหมองคล้ำ ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีม่วง ฝ่ามือคล่อยๆกลายเป็นสีดำ ดูออกได้ว่า พิษที่เขาได้รับนั้นไม่เบาเลยทีเดียว หากภายในสามวันไม่ฟื้นขึ้นมาแล้วล่ะก็ คงไม่สามารถรักษาชีวิตเขาได้อีก หากเป็นพิษชนิดนี้ ก็ถือว่ารุนแรงไม่น้อย แต่ใช่ว่าจะไม่มีทางรักษา วิธีที่ง่ายที่สุดก็คือ การล้างท้อง อย่างไรก็ตามพิษชนิดนี้ก็ไม่ได้ร้ายแรงมากขนาดนั้น ทว่าที่นี่ก็ยากที่จะผลิตเครื่องมือล้างท้อง แต่พอพิจารณาดูแล้ว ตอนนี้เฉินห้าวกำลังไม่ได้สติ ก็ไม่สามารถที่จะอาเจียนออกมาได้ ยังไงซะใช้วิธีการล้างท้องนี่ก็ค่อนข้างน่าเชื่อถือและปลอดภัยกว่า “พระชายารอง ไปนำกระดาษและพู่กันมาให้ข้าที”เหลียงซินเหลียวไปมองเหลียงยินครู่หนึ่ง พลางออกคำสั่ง เหลียงยินเงยหน้าขึ้นอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ราวกับกำลังสับสนว่าเหลียงซินจะกล้าใช้นางเลยเชียวหรือ？ “ครู่นี้เจ้าไม่ใช่พูดว่า เพื่อท่านอ๋องแล้วให้เจ้าทำอะไรก็ยินดีหรอกหรือ ทำไมเพียงแค่ไปหยิบกระดาษและพู่กันก็ไม่ยินยอมเสียแล้วล่ะ”เหลียงซินค่อยๆประชิดเข้าหานางทีละก้าว องค์รัชทายาททรงขมวดคิ้วขึ้น“ยังไม่รีบไปอีก” เหลียงยินกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าโต้แย้ง รีบออกไปทันที เมื่อนำกระดาษและพู่กันมาถึง เหลียงซินยังใช้ให้นางยืนฝนหมึกอยู่ข้างๆ แม้นางจะมีความไม่เต็มใจอยู่เป็นร้อย หากแต่ภายนอกยังต้องแสร้งแสดงถึงความเป็นเกียรติที่ได้ทำหน้าที่นี้ สิ่งที่เหลียงซินวาดลงบนกระดาษ คือเครื่องมือการล้างท้อง พอวาดเสร็จ ก็หยิบกระดาษแผ่นนั้นส่งต่อไปยังองค์รัชทายาท“ให้คนประดิษฐ์เครื่องมือออกมาตามแบบในภาพนี้นะเพคะ ส่วนขนาดหม่อมฉันได้เขียนไว้ที่ด้านบนแล้ว สองส่วนนี้จำไว้ว่าจะต้องใช้ลำไส้แพะเท่านั้น ที่สำคัญคือต้องเร็วที่สุดเพคะ” พูดตามตรง ตอนที่องค์รัชทายาทได้รับภาพนี้นั้น ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าของสิ่งนี้นั้นคืออะไร กระทั่งเคลือบแคลงในความสามารถของเหลียงซิน แต่ทว่าเมื่อได้เห็นดวงตาที่เปล่งประกายราวกับดวงดาวของเหลียงซินแล้ว เขาก็ปักใจเชื่ออย่างไม่สามารถควบคุมได้ ใช้เวลาประมาณสองชั่วยามกว่า ก็ได้สิ่งของที่เหลียงซินต้องการ เหลียงซินนำมาถือไว้ในมือ สิ่งนี้ทำออกมาไม่ได้ประณีต และไม่ใช่เครื่องล้างท้องอย่างง่ายที่ดูมืออาชีพนัก แม้ว่าจะผิดหวังเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ยังสามารถใช้งานได้ และน่าจะสามารถนำพิษออกมาจากท้องของเฉินห้าวได้หมด “ของสิ่งนี้ จะต้องใช้อย่างไร”องค์รัชทายาทมีสีหน้าสงสัยจ้องมองไปยังสิ่งที่ถูกเรียกว่า เครื่องล้างท้อง พลางคิดว่าถ้าหากล้มเหลว ผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร เหลียงซินพลางสาธิตพลางพูดอธิบาย“ของสิ่งนี้ใช้สำหรับการล้างท้อง พระองค์ทรงทอดพระเนตรนะเพคะ ตรงนี้คือกระเพาะ ของที่กินเข้าไปล้วนมาอยู่ตรงนี้ หม่อมฉันจะเอาเครื่องล้างท้องนี้สอดเข้าไปยังกระเพาะของท่านอ๋อง ค่อยเสริมด้วยน้ำยาล้างกระเพาะที่หม่อมฉันปรุงขึ้นโดยเฉพาะ เพียงเท่านี้ก็ล้างสารพิษได้สะอาดหมดจดแล้วเพคะ” ดวงตาขององค์รัชทายาทเบิกโพลงขึ้นในทันที มองไปที่นางอย่างไม่อยากจะเชื่อ“เจ้า เจ้าว่าอะไรนะ จะเอาของสิ่งนี้สอดเข้าไปในท้องของน้องห้างั้นรึ เจ้าจะสามารถรับรองความปลอดภัยได้อย่างไรกัน หากเกิดอะไรขึ้นจะทำเช่นไร” คนยุคโบราณไม่เคยเห็นของสิ่งนี้เป็นเรื่องปกติ เหลียงซินพยายามใช้เวลาที่นานขึ้นในการอธิบายว่าของสิ่งนี้นั้นปลอดภัยมาก หากแต่องค์รัชทายาทยังคงมีทีท่าลังเลอยู่เล็กน้อย เหลียงซินจ้องมองเขาอย่างจนปัญญาในที่สุด“องค์รัชทายาทเพคะ หากยังยื้อเวลาต่อไปเช่นนี้ จะพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรักษาไปนะเพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะช่วยชีวิตท่านอ๋องกลับมาได้หรือไม่ พระองค์ทอดพระเนตรสิเพคะ หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงบอบบางคนหนึ่ง จะกล้าลอบสังหารท่านอ๋องต่อหน้าพระองค์ได้อย่างไรเพคะ” ภายใต้การโน้มน้าวของนาง องค์รัชทายาทเริ่มมีท่าทีผ่อนคลาย อีกทั้งตอนนี้หมอหลวงต่างก็ทำอะไรไม่ถูก ที่ทำได้ก็มีเพียงฝากความหวังทั้งหมดเอาไว้ที่นางแล้วล่ะ “ก็ได้ ข้าเชื่อเจ้า หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”องค์รัชทายาทพยักหน้าให้กับนาง เหลียงซินยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย จนดวงตาทั้งสองโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว บอกเป็นนัยให้เขาวางใจ จากนั้นก็หันไปทางเหลียงยินที่อยู่ข้างๆ แล้วสั่งว่า“เจ้าไปที่ห้องเครื่องต้มบะหมี่มาชามหนึ่ง ไม่ใส่ผักชีไม่ใส่ต้นหอม ใส่พริกเยอะๆหน่อย รอหลังจากช่วยชีวิตท่านอ๋องเรียบร้อยแล้วข้าจะกิน” จะดีจะร้ายเหลียงยินก็เป็นถึงพระชายารองในวังท่านอ๋อง ปกติต่างก็มีแต่คนทะนุถนอม ดูแลเอาใจใส่ ตอนนี้มาถูกเหลียงซินรังแกเช่นนี้ ดวงตาก็เปียกชื้นขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์หญิงสาวที่ได้รับการอบรมเอาไว้ ไม่กล้าพูดอะไรมาก “เพคะ หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้”เหลียงยินรับคำ และออกจากห้องไป องค์รัชทายาทรู้ได้ในทันทีว่าระหว่างนางทั้งสองนั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี แต่นี่เป็นเพียงเรื่องภายในบ้านของเฉินห้าว ไม่สมควรที่เขาจะเอามือเข้าไปสอด จึงไม่ได้เอ่ยความคิดเห็นอะไรออกไป ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็ไม่ชอบผู้หญิงที่อ่อนแอแต่แรกอยู่แล้ว อย่างเช่นเหลียงยินที่ทั้งอ่อนแอทั้งขี้โรคแบบนี้ เขาเคารพรักอยู่ห่างๆมาตลอด “องค์รัชทายาทเพคะ หม่อมฉันจะเริ่มแล้ว ขอพระองค์โปรดถอยห่างออกไปเสียหน่อยเพคะ” เหลียงซินชี้ไปที่เก้าอี้ข้างๆ ให้เขานั่งลง ครึ่งชั่วยามต่อจากนั้น เวลาเดินไปอย่างเชื่องช้า ท่าทางของเหลียงซินเรียกได้ว่าชำนาญเป็นอย่างมาก ใช้เพียงเวลาอันสั้น ก็สามารถสำเร็จกระบวนการล้างท้องแล้ว องค์รัชทายาทที่นั่งดูอยู่ด้านข้างตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก คิดไม่ถึงว่า ในโลกใบนี้ยังมีวิธีการรักษาที่ประหลาดเช่นนี้ นี่มันช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ หลังจากที่ล้างท้องเสร็จแล้ว เหลียงซินเช็ดเหงื่อของตนเองที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก แม้จะไม่มีอุปกรณ์มองไม่เห็นส่วนกระเพาะ แต่อาศัยสัญชาติญาณของนาง กระเพาะของเฉินห้าวก็น่าจะสะอาดเป็นที่เรียบร้อย ดูจากสารพิษที่ค่อยๆหายไปจากสีหน้าของเขา ก็สามารถยืนยันได้แล้ว “ในที่สุดก็สำเร็จ อีกสักพักท่านอ๋องก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว”เหลียงซินถอนหายใจอย่างโล่งอก กำลังหันตัวเพื่อจะออกไปจากที่นี่ ทว่าฝ่ามือกลับถูกมือที่ใหญ่กว่าจับเอาไว้แน่น นางหันกลับไป ก็พบกับสายตาพิฆาตราวกับเหยี่ยวจ้องมาที่นาง “เจ้าทำอะไรกับข้า” หา？ เหลียงซินอึ้งไปชั่วขณะ พูดตามตรง ตอนนี้นางเสียใจที่ช่วยชีวิตเขาไว้แล้ว ประโยคแรกหลังจากฟื้นขึ้นมาไม่ใช่ขอบคุณ แต่เป็นการซักถามนาง “แน่นอนว่าทำให้พระองค์สลบ จากนั้นก็ควักไตทั้งสองของพระองค์ออกมา แล้วให้พระองค์สูญเสียสมรรถภาพทางเพศยังไงล่ะเพคะ”เหลียงซินดึงมือออกตนเองออกมาจากมือของเขาอย่างแรง พร้อมยิ้มอย่างเลือดเย็น เฉินห้าวเสียวสันหลังวูบ“เจ้านี่มัน ปากไม่มีหูรูด เชื่อหรือไม่ข้าจะลงโทษเจ้าให้ฟันหมดปากเลย”