ตอนที่ 33 วิชาการฝังเข็ม

ต๭นที่ 33 วิชาการฝังเข็ม “เชิญหมอหลวงมาหรือยัง？” เฉินห้าวรีบร้อนเดินไปทางตำหนักลั่วยินในทันที เหลียงซินได้ยินเสียงของเขาอย่างเลือนลาง ดูแล้ว สุดท้ายคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดก็คือเหลียงยิน เหลียงซินเพียงแค่มองอยู่ครู่หนึ่ง ก็เดินกลับไปทางตำหนักเจียวหยาง พอเปิดประตูเข้ามา ชุนฮวากับชิวเยว่ก็รีบเข้ามาต้อนรับในทันที “พระชายา ในที่สุดพระองค์ก็กลับมาแล้ว！” เธอถอดเสื้อคลุมสีฟ้าน้ำทะเลสาบออกจากร่างกาย ท่าทีที่อรชร อ่อนช้อยงดงาม พลิ้วไหวราวกับลม นั่งลงบนเก้าอี้พนักพิงที่อยู่ด้านข้าง เอ่ยถามขึ้นอย่างอ่อนเพลียเล็กน้อยว่า “ตำหนักลั่วยินเกิดอะไรขึ้น？” ครู่นี้ตอนที่ถูกส่งตัวกลับมาจากหน้าประตูวังหลวงก็ยังดีๆอยู่ นี่เพิ่งจะไม่กี่ชั่วยามสั้นๆ เหลียงยินเป็นอะไรไปอีก？ ชุนฮวารินน้ำชาใส่ถ้วยแล้วส่งให้เธอพลางพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ร่างกายของพระชายารองก็เป็นแบบนี้แทบจะไม่เว้นวันแหละเพคะ คืนนี้ก็บอกว่าไข้ขึ้นอีกแล้ว หม่อมฉันไม่เชื่อหรอก ทุกครั้งก็ใช้วิธีร่างกายไม่ค่อยสบาย มิเช่นนั้นท่านอ๋องจะไปหานางได้อย่างไรเล่าเพคะ？” เพราะเหตุผลที่ร่างกายไม่ค่อยสบาย จึงทำให้เฉินห้าวไปหานางบ่อยๆ？ พูดเช่นนี้แล้วก็แสดงว่า ที่เหลียงยินเป็นที่โปรดปราณขนาดนั้น เหตุผลทั้งหมดเป็นเพราะร่างกายไม่แข็งแรง มุมปากของเหลียงซินค่อยๆยกสูง โค้งขึ้นและขยายออกเป็นมุมเรเดียน “ในนามของหมอคนหนึ่ง หากข้าไม่ไปดูนางสักหน่อย ก็ถือว่าช่างทำผิดต่อนางจริงๆ” เหลียงซินคว้าเสื้อคลุมมาคลุมขึ้นอีกครั้ง ถือกล่องยาที่สองวันก่อนรีบทำขึ้นมาอย่างไม่หยุดพัก มาถึงยังตำหนักลั่วยิน พอมาถึงด้านในห้องโถงของตำหนักลั่วยิน ก็สามารถได้กลิ่นหอมเตะจมูกลอยฟุ้งอยู่เต็มไปหมด อาศัยความรู้สึกในการดมกลิ่นของเหลียงซินแล้ว ไม่ยากเลยที่จะได้กลิ่นว่าในอากาศมีดอกไม้ปลูกไว้กี่ชนิด รวมทั้งชนิดไหนบ้าง เธอยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไป ก็ได้ยินเสียงที่อ่อนช้อยบอบบางของเหลียงยินดังสะท้อนออกมาจากด้านใน “ท่านอ๋อง หม่อมฉันใกล้จะตายแล้วใช่หรือไม่เพคะ ทั่วทั้งร่างกายของหม่อมฉันทรมานไปหมด ท่านอ๋องลองลูบคลำตัวของหม่อมฉันดูสิเพคะ ร้อนมากเลยใช่หรือไม่เพคะ？” ท่าทีแกล้งบีบเสียงออดอ้อนเป็นกระต่ายน้อยสีขาวเช่นนี้ ช่างดูกร้านโลกยิ่งกว่านางเอกAVเสียอีก เหลียงซินทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ！ พอเธอยกมือขึ้น ก็ตามมาพร้อมกับเสียง “ปึง” ที่ดังมาก จากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก ในวินาทีนั้น สายตาที่เฉียบคมก็มองผ่านมาบนใบหน้าของเธอ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่？” เฉินห้าวหันมาก็มองเห็นเหลียงซินก้าวเท้ายาวๆอย่างรวดเร็วเดินเข้ามาในห้อง คิ้วจึงขมวดขึ้นพร้อมกับเอ่ยถาม “ครู่นี้หม่อมฉันได้ยินว่าน้องหญิงร่างกายไม่ค่อยสบาย จึงเข้ามาดูหน่อยเพคะ ท่านอ๋องลืมไปแล้วหรือว่าหม่อมฉันเคยเรียนวิชาแพทย์？” ใบหน้าของเหลียงซินแสดงถึงท่าทีไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อสิ่งมีชีวิต จากนั้นจึงพับแขนเสื้อขึ้น เริ่มตรวจร่างกายของเหลียงยิน ทว่า เหลียงยินมีอาการหวาดกลัวเธออย่างเห็นได้ชัด รีบขยับตัวไปด้านหลัง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินยอมให้เธอตรวจ “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันได้กินยาไปแล้ว รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยเพคะ ไม่จำเป็นต้องรบกวนท่านพี่ให้มาตรวจอีก” เหลียงยินคว้าแขนเสื้อของเฉินห้าวเอาไว้แสดงท่าทีออดอ้อนน่าสงสาร “ครู่นี้ข้ายังได้ยินเจ้าพูดว่าร่างกายร้อนไปหมดทั้งตัว เหตุใดเพียงครู่เดียวก็ดีขึ้นเยอะแล้วเล่า？ท่านอ๋องโปรดหลีกหน่อยเพคะ พระองค์นั่งอยู่ตรงนี้ช่างเป็นอุปสรรคต่อการรักษาของหม่อมฉันจริงๆ” เหลียงซินด้านหนึ่งกำลังเชิญคนให้หลีกไป อีกด้านหนึ่งหยิบสิ่งของที่สามารถใช้ในการรักษาออกมาจากกล่องยาอย่างรวดเร็ว เฉินห้าวไม่พูดอะไรออกมาสักคำ หากยังย้ายไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ยกถ้วยน้ำชาขึ้นอย่างผู้ดีมีชาติมีตระกูล ราวกับเรื่องทั้งหมดด้านหน้านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตนเอง “เหลียงซิน หากเจ้ารักษาไม่ดี ข้าจะตัดมือเจ้าออกข้างหนึ่ง” เขาพูดอย่างไร้ความรู้สึก เหลียงซินกระพริบตาเล็กน้อยพลางมองไปที่เขา “วางใจเถิดเพคะท่านอ๋อง แม้ว่าจะไม่ใช่เพื่อมือของหม่อมฉัน ก็ต้องเพื่อสุขภาพร่างกายของน้องหญิง จะต้องรักษานางให้ดีอย่างแน่นอนเพคะ” มองดูบทสนทนาที่ส่งไปส่งมาของทั้งสองคนแล้ว เหลียงยินกลับมีความรู้สึกเหมือนถูกมองเป็นหนูทำการทดลองยังไงอย่างงั้น นางมองมาที่เหลียงซินด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักและแฝงไปด้วยความโกรธเคืองอยู่เล็กน้อย แต่กลับไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ ทำได้แค่เพียงยอมรับความเจ็บปวดด้วยตนเอง เหลียงซินได้ทำการเปิดกล่องยาออกก่อน แล้วหยิบเข็มที่ขนาดความยาวต่างกันออกมา จากนั้นก็ยิ้มตรงไปที่เหลียงยินราวกับแม่มดแก่ใจร้าย “ในตำราวิชาแพทย์โบราณมีบันทึกไว้ว่า วิธีการฝังเข็มนั้นไม่เพียงแต่ทำให้เส้นลมปราณและหลอดเลือดประสานกัน ทำให้เลือดลมในร่างกายไหลเวียนสะดวก ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือมีประสิทธิภาพในการลดอุณหภูมิของร่างกาย สำหรับอาการของน้องหญิงแล้ว ถือว่าเป็นผลดีอย่างมากเลยทีเดียว เนื้อหาสวนหน้านี้ เป็นสิ่งที่อยู่บนตำราวิชาแพทย์โบราณจริงๆ ทว่าเนื้อหาส่วนหลังนั้นเป็นสิ่งที่เหลียงซินแต่งขึ้นเองทั้งหมด เธอเพียงแค่อยากใช้วิชาการฝังเข็มนี้ขู่ให้เหลียงยินตกใจกลัวเล่นก็เท่านั้นเอง ผลเป็นไปตามคาด สีหน้าของเหลียงยินขาวซีดยิ่งกว่ากระดาษขาวเสียอีก รอดูเธอหยิบเข็มออกมาอีก แม้จะยังไม่เป็นลม ก็ต้องตกใจกลัวจนเป็นลมไปเอง “นี่...นี่เป็นประโยชน์จริงหรือเพคะ？” สุดท้ายเหลียงยินก็ยังคงหลุดเอ่ยปากถามอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ เหลียงซินมองไปที่เธออย่างผู้บริสุทธิ์ “น้องหญิงนี่เจ้าสงสัยในตัวข้า？ท่านอ๋องนั่งคุ้มกันอยู่ที่นี่ ข้าจะกล้าลงมือทำร้ายน้องหญิงเลยเชียวหรือ？” หลังจากพูดจบ เธอก็หันศีรษะไปทางเฉินห้าวครู่หนึ่ง เธออยากดูว่าตอนนี้เขายังมีเหตุผลอะไรจะมาปกป้องเหลียงยินอันเป็นที่รักของเขาอีก เฉียงห้าวเพียงแค่ตอบกลับมาอย่างไม่สนใจไยดีว่า “ไม่ลองจะรู้ได้อย่างไรเล่า？ เริ่มเสียสิ” คราวนี้เหลียงยินจึงไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ในที่สุด รอยยิ้มของเหลียงซินผลิบานออก เลือกหยิบเข็มที่ใหญ่ที่สุดออกมาจากด้านบนของกล่องยา หลังจากผ่านการฆ่าเชื้อด้วยแอลกอฮอล์แล้ว ก็แทงเข้าไปยังจุดฝังเข็มจุดหนึ่งบนมือของนาง เจ็บจนทำให้นางร้องเสียงหลงในทันที เหลียงซินเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อย จากนั้นก็แทงเข็มที่สองเข้าไป กระทั่งแทงหมดทุกเข็มแล้ว บนมือของนางก็มีทั้งหมดร่วมสิบกว่าเข็ม “ร่างกายของเจ้าอ่อนแอมาก มีความรู้สึกถึงโรคร้ายที่ยังไม่ได้รับการรักษา” เหลียงซินขมวดคิ้วขึ้น ทว่าเธอกลับไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เหลียงยินมีโรคอะไรกันแน่ หลังจากตรวจดูอาการเสร็จ เธอก็หยิบกระดาษแผ่นนึงออกมาแล้วเขียนชื่อของแมลงต่างๆทั้งลงไปบนนั้น ทั้งแมลงจิ่วหลง แมลงจิ่วเซียง ตั๊กแตน รวมทั้งแมลงชนิดอื่นๆ แมลงพวกนี้มีสรรพคุณทางยาที่สูงมาก แต่ทว่าผู้คนจำนวนมากกลัวแมลงจึงทำให้นำมาใช้น้อยมาก หลังจากเหลียงซินนำใบสั่งยานี้ส่งให้กับเซียงเสวี่ย เพื่อให้นางไปนำยามานั้น นางกลับตกใจจนร้องเสียงดังขึ้นมาว่า “พระ...พระชายาเพคะ พวกนี้ล้วนแต่เป็นแมลง จะสามารถนำมาปรุงยาได้อย่างไรเพคะ？” “แมลงเหล่านี้มีคุณประโยชน์ที่สูงมาก และแมลงทุกตัวต่างก็สามารถนำมาปรุงยาได้ นางกำนัลเล็กๆอย่างเจ้าจะไปรู้เรื่องอะไรเล่า！” เหลียงซินตบไปที่ศีรษะของนางเบาๆอย่างไม่พอใจ เซียงเสวี่ยจึงต้องยอมแพ้ ไม่กล้าพูดอะไรมาก เอามือลูบศีรษะพลางมองไปทางเฉินห้าวอย่างเงียบๆ เพียงหวังว่าเขาจะสามารถรับผิดชอบและตัดสินใจให้กับเหลียงยินได้ อย่างไรเสียยาเหล่านี้ล้วนเป็นประโยชน์อย่างมากต่อร่างกาย แม้ว่าเฉินห้าวจะถามขึ้นมา เธอก็ต้องอธิบายอย่างชัดเจนได้เป็นอย่างดี ทว่า เฉินห้าวมองดูยาเหล่านี้แล้ว ก็นำส่งให้กับหมอหลวงที่อยู่ด้านข้าง หลังจากหมอหลวงดูอย่างมั่นใจแล้วว่ายาเหล่านี้ไม่มีปัญหาอะไร จึงสั่งให้คนไปนำมา “ยาดีขมปากมีคุณในการรักษาโรค อย่ามองว่ายาเหล่านี้ล้วนเป็นเพียงแมลงชนิดต่างๆ ในความเป็นจริงแล้วสรรพคุณทางยานั้นสูงมาก หลังจากกินเข้าไปแล้วมีส่วนช่วยอย่างมากต่อร่างกาย” เหลียงซินพูดขึ้นอย่างช้าๆ ไม่มีทีท่าเหมือนกำลังพูดโกหกเลยแม้แต่น้อย มองดูท่าทางของเหลียงยินที่เริ่มมองบนใกล้จะเป็นลมไปแล้ว เหลียงซินถึงได้รู้สึกว่าความแค้นก่อนหน้านี้ได้ถูกชำระไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เหลียงยินเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอจนไม่อาจต้านแรงลม นอกจากมีความเจ้าเล่ห์สูงและได้รับความรักจากท่านอ๋องแล้ว ที่เหลือก็ไม่มีอะไรเลย หากต้องการจะรับมือกับนางล่ะก็ จริงๆแล้วง่ายมาก “เหลียงซิน หากพรุ่งนี้ร่างกายของยินเอ๋อร์ยังไม่ดีขึ้น ข้าจะเอาแมลงพวกนี้เทใส่เข้าไปในปากของเจ้า” สายตาอันแหลมคมตกลงมาบนร่างกายของเธอ เฉินห้าววางแก้วลง พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกและดุดัน จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากตำหนักลั่วยิน มองดูแผ่นหลังของเขาที่จากไป เหลียงซินสูดหายใจเข้าอย่างเต็มปอดให้ความหวาดกลัวในจิตใจสงบลง ยานี้เป็นยาดีอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่า หากพรุ่งนี้เหลียงยินดื่มเข้าไปแล้วจงใจเสแสร้งทำเป็นไม่ดี เช่นนั้นควรจะทำเช่นไร？ ก่อนจะออกนอกประตูไป เหลียงซินหันกลับไปมองเหลียงยินที่อยู่บนเตียงครู่หนึ่ง มุมปากค่อยๆโค้งขึ้นจนกลายเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยัน หลังจากออกมาจากตำหนักลั่วยิน เธอก็เดินกลับไปทางตำหนักเจียวหยางตามทางที่มาเมื่อครู่นี้ ชิวเยว่ถือโคมไฟหนึ่งดวงเดินอยู่ด้านข้างของเธอ ยืดเงาของทั้งสองคนให้ดูยาวขึ้น “พระชายาเพคะ พระองค์คิดจะรักษาโรคของพระชายารองให้หายจริงๆหรือเพคะ” ชิวเยว่คิดอยู่นานมาก สุดท้ายก็ยังคงเอ่ยถามขึ้นมาอย่างเงียบๆ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ได้กำลังทำร้ายนาง？” เหลียงซินยิ้มเล็กน้อย หันศีรษะไปมองนางพร้อมคำพูดแฝงไว้ให้คิด ชิวเยว่สายศีรษะ สีหน้าแสดงท่าทีว่าไม่เชื่อ “พระชายาเพคะ วิชาแพทย์ของพระองค์สูงส่งเช่นนี้ จิตใจก็ดีงามถึงเพียงนี้ จะ ทำร้ายพระชายารองได้อย่างไรเพคะ หม่อมฉันไม่เชื่อ！” ที่แท้ในใจของชิวเยว่ เธอคือคนแบบนี้ วิชาแพทย์สูง จิตใจดี ดูแล้วเธอก็ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง เหลียงซินเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา พอดีกับตอนที่พวกเธอกำลังเลี้ยวเข้ามายังมุมที่ไร้ผู้คน เงาของผู้หนึ่งก็ออกมาจากตำแหน่งของสวนดอกไม้ตรงมายังข้างกายของพวกเธอ ตามมาด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นข้างหูของทั้งสองคน “หม่อมฉันเข้าเฝ้าพระชายาเพคะ” เสียงนี้เหลียงซินจำได้ หน้าประตูพระราชวังในวันนี้ คนที่ออกปากช่วยเธอก็คือนางกำนัลผู้นี้ เธอกำลังคิดว่าหลังจากกลับวังมาจะสืบหาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คิดไม่ถึงว่าจะมาหาถึงที่ด้วยตนเอง “หมิงชิว ข้ากำลังมีคำถามจะถามเจ้า สู้ตามข้ากลับไปยังตำหนักเจียวหยางค่อยว่ากันจะดีกว่าหรือไม่？” เหลียงซินมีท่าทีผ่อนคลายราวกับกำลังพูดคุยกับคนที่คุ้นเคยก็ไม่ปาน “ตามแต่รับสั่งของพระชายาเพคะ” หมิงชิวไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ ก็ตามเหลียงซินกลับมายังตำหนักเจียวหยาง ภายใต้แสงยามค่ำคืนที่พร่ามัว ทั้งสามคนค่อยๆมาถึงด้านในตำหนักเจียวหยาง แสงจันทร์และเงาของพวกเธอสะท้อนเข้าหากันและกันอยู่ในค่ำคืนนี้ ทำให้เงาดูทอดยาวออกไป หลังจากกลับมายังตำหนักเจียวหยาง เหลียงซินสั่งให้นางกำนัลข้างกายสองคนออกไป และนั่งในห้องพูดคุยกับหมิงชิว เหลียงซินรินน้ำชาให้กับนางถ้วยหนึ่ง เอ่ยถามอย่างสบายๆว่า “เจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกับหมิงเยว่” หมิงชิวกลับไม่ได้รู้สึกประหลาดใจที่เหลียงซินสามารถเดาสถานะของเธอออกได้รวดเร็วเช่นนี้ เพียงแต่พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “หมิงเยว่เป็นพี่สาวของหม่อมฉันเพคะ หม่อมฉันซาบซึ้งในน้ำพระทัยที่พระองค์ทรงเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตพี่สาวของหม่อมฉันเอาไว้ ดังนั้นตอนอยู่หน้าประตูพระราชวัง หม่อมฉันจึงช่วยพูดให้กับพระชายาเพคะ” ที่จริงแล้วพอๆกันกับที่เหลียงซินได้คาดเดาเอาไว้ มิเช่นนั้น นางกำนัลผู้หนึ่งที่คอยรับใช้ข้างกายเหลียงยิน ไม่มีความจำเป็นจะต้องมาช่วยเธอออกปากและเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตตนเองเช่นนี้ พอเธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตาที่แน่วแน่เป็นพิเศษของหมิงชิว หากเป็นแสงที่อยู่ในความมืดมิด ก็สามารถส่องสว่างทุกสิ่ง “เจ้าเป็นคนข้างกายของพระชายารอง มาช่วยข้าออกปากโดยไม่ไตร่ตรองเช่นนี้ ไม่กลัวถูกจับได้เป็นอันตรายถึงชีวิตหรือ？” เหลียงซินจ้องไปที่นาง ไม่ยอมพลาดการแสดงอารมณ์บนใบหน้าของนางแม้แต่นิดเดียว ทว่า นางกลับดูบริสุทธิ์ใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่มีปกปิดแม้แต่น้อย กระทั่งไม่สามารถหาคำโกหกบนใบหน้าของนางได้ “แม้บุญคุณเท่าหยดน้ำ ก็จงตอบแทนดั่งลำธารทั้งสาย พระองค์ทรงช่วยชีวิตพี่สาวของหม่อมฉัน ก็ถือเป็นผู้มีพระคุณของหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันจะใช้ชีวิตของหม่อมฉันตอบแทนพระองค์ และก็...เพื่อตามหาหนทางการมีชีวิตรอดให้กับตนเองเพคะ”