ตอนที่ 92 เธอถูกคุณทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว

ต๭นที่ 92 เธอถูกคุณทำร้ายจนบอบช้ำไปทั้งตัว ถึงตรงนี้ฉันจึงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า ฉันอยู่ใกล้ขนาดนี้ ยังไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอลเลยสักนิด เขามีสติอย่างเต็มที่ ฉันไม่อาจจะหลงผิดได้อีกจึงมองเขาแล้วพูดว่า “อย่างนั้นพี่เขยก็อย่าพูดเหมือนคนเมาเลยค่ะ ที่คุณรักคือจิณณา จนชั่วชีวิตนี้ยังไงคุณก็ไม่รักฉัน คือคำที่คุณพูดเองนะคะ” “…” ดนุนัยถูกคำพูดของฉันทำให้วิญญาณแทบออกจากร่าง เขามองฉัน ดวงตาดำขลับยิ่งดูลึกล้ำ “ใช่แล้ว ครั้งหนึ่งฉันเคยคิดแบบนั้นจริงๆ แต่ว่าฉันคิดผิดไป” “ผู้จัดการดนุนัยคะ ฉันพูดไปแล้ว มีเธอไม่มีฉัน มีฉันไม่มีเธอ ถ้าเธอเข้าคุกเมื่อไหร่ ฉันถึงจะกลับไปอยู่ข้างกายคุณ” ฉันมองดนุนัย สายตาแน่วแน่ ในชั่วขณะนั้น ฉันเห็นความลังเลในสายตาของดนุนัย ฉันยิ้มแดกดัน “ผู้จัดการดนุนัย ฉันต้องติดคุกทั้งๆที่บริสุทธิ์ แต่ว่าเธอติดคุกเพราะการทำบาปก็สมควรแล้ว แต่ว่าตอนที่ฉันติดคุกคุณกลับแค่นั่งดูไม่สนใจ แถมยังได้ทีขี่แพะไล่ซ้ำเติม แต่พอเป็นเธอติดคุกคุณกลับทำใจไม่ได้ คุณมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้วหรือเปล่า?” “ไม่ใช่นะ ฉัน…” ในตอนที่ดนุนัยดูเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง ก็มีมือผ่านเข้ามาตรงหน้าฉัน ผลักเขาออกไปทันที ในตอนที่ดนุนัยยังมึนงง ก็ถูกผลักออกอย่างไม่ทันตั้งตัว คนนั้นคือ นภทีป์ วินาทีต่อมา นภทีป์ก็ปกป้องฉันโดยบังฉันเอาไว้ แล้วพูดกับเขาว่า “ผู้จัดการดนุนัย จะทำอะไรกับแฟนของผมงั้นเหรอ?” “แฟน?” ดนุนัยได้ยินคำเรียกนี้ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แล้วหันมาถามฉัน “เธอเป็นแฟนของเขาเหรอ?” ในตอนที่ฉันกำลังลังเลว่าจะพูดอย่างไรดีนั่นเอง นภทีป์ก็ดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขนของเขา แขนของชายหนุ่มมีแรงมาก จนฉันเอนตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา จนสามารถได้ยินเสียงการเต้นหัวใจของชายหนุ่ม ฉันเงยหน้าขึ้น และพูดกับดนุนัยว่า “ใช่แล้วค่ะ ฉันเป็นแฟนของเขาแล้ว ผู้จัดการดนุนัยคะ ฉันเป็นเพียงขยะที่คุณไม่ต้องการ” ฉันจงใจดูถูกตัวเอง เพื่อไม่ใช่ดนุนัยลงมือกับนภทีป์ “อา เธอเพิ่งจะพูดอยู่เลย ว่า ถ้าเธอเข้าคุก เธอก็จะกลับมาอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้มีแฟนไปแล้วล่ะ?” ดนุนัยยืนอยู่ที่นั่น ฉันมองเห็นความเจ็บปวดจากแววตาของเขาอย่างคาดไม่ถึง ฉันไม่พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ ในตอนนี้เองนภทีป์ก็พูดว่า “ผู้จัดการดนุนัย เรื่องการแต่งงานของคุณณิชาได้ประกาศไปจนทั่วแล้ว ขอได้โปรดอย่ามาทำร้ายณิชาอีกต่อไปเลย เธอถูกคุณร้ายจนบอบช้ำไปทั่วแล้ว ไม่มีตรงจุดไหนให้คุณทำร้ายได้อีกแล้ว” คำพูดของนภทีป์ ทำให้ในใจของฉันรู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น เขาเป็นคนที่เข้าใจฉัน ที่เขาพูด คือฉันในตอนนี้ ฉันโดนดนุนัยทำร้ายจนบอบช้ำจริงๆ ดนุนัยมองมาที่ฉัน ในดวงตาของเขามีความเจ็บปวดเกิดขึ้น ราวกับว่าเขาได้เข้าใจแล้ว จึงหันหลังเดินจากไป ทันทีที่เขาไปแล้ว นภทีป์ไม่จับฉันไว้แล้ว เขาปล่อยมือ แล้วเอ่ยว่า “ขอโทษทีนะ พอดีเป็นสถานการณ์พิเศษน่ะ” ฉันส่ายหน้า ฉันรู้ว่า นภทีป์ดีกับฉันมาก เขาถามฉันว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันจึงเล่าเรื่องของโรจนาให้เขาฟัง ใบหน้าของขาสลดลงไปทันทีที่ได้ฟัง แล้วพูดว่า “เรื่องนี้พอกลับไป ฉันจะไล่เขาออก” ฉันไม่ได้คัดค้าน อันที่จริงคนแบบนี้ ปล่อยไว้ในบริษัทก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในช่วงครึ่งหลังของการประชุม นภทีป์อยู่กับฉัน และเป็นเพื่อนฉันกินข้าว ฉันมองดูเขาทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูดอย่างหลายครั้ง จีงถามเขาว่า “เธอมีอะไรจะพูดหรือเปล่า?” นภทีป์ถึงจะบอกฉันว่า เมื่อสักครู่นี้มีลูกค้าที่มาจากฝั่งของดนุนัย อันที่จริงการแต่งงานระหว่างสองตระกูลบ้านจันทร์และบ้านสุทรรศน์รังสสีนั้นเดิมทีบ้านสุทรรศน์ฯไม่ต้องการให้เรื่องนี้หลุดออกมา แต่บ้านจันทร์กลับตัดสินใจโดยไม่ขออนุญาต จึงเป็นปัญหาที่ทำให้บ้านสุทรรศน์ฯไม่พอใจ แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะบริษัทของบ้านจันทร์ล้มละลาย หุ้นไม่สามารถกู้คืนได้หลังจากดิ่งลงเหว ตกลงมาหลายเดือนแล้ว และเพื่อจะประวิงสถานการณ์เอาไว้ จึงได้ปล่อยข่าวนี้ออกไป และทำให้ราคาหุ้นปรับตัวสูงขึ้น เรื่องนี้ทำให้ฉันอดเป็นห่วงชยานีไม่ได้ แต่ว่าฉันก็ไม่ได้พูดถึงเธอ และถามนภทีป์ว่า “ทำไมเธอถึงเอาเรื่องนี้มาบอกฉัน?” “เธอคิดว่าฉันโง่มากหรือเปล่า?” นภทีป์มองฉัน ค่อยหยีตาแล้วพูดยิ้มๆว่า “ฉันหวังว่าใช้วิธีนี้แล้วจะทำให้ชนะใจหญิงสาวอย่างยุติธรรมน่ะ” ยังไงก็ต้องพูดว่า นภทีป์เป็นคนดีมากจริงๆ ในชั่วขณะนั้น ใจของฉันก็สั่นไหว ถึงแม้ว่าฉันอาจจะไม่สามารถตอบแทนความรู้สึกแบบเดียวกันให้กับเขาได้ แต่ถ้าฉันไม่สามารถชดเชยความรู้สึกได้ ฉันก็จะตอบแทนเขาไปตลอดชีวิต ฉันซ่อนความรู้สึกนี้ไว้ในใจ การประชุมประจำปีไม่ถึงครึ่งเดือนก็เริ่มต้นวันหยุดยาวปีใหม่ ฉันไม่มีบ้าน การเฉลิมฉลองปีใหม่สำหรับฉัน จึงเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก เพราะไม่ว่าจะเป็นทางทีวี ทางอินเตอร์เนต กลุ่มเพื่อนฝูง ทุกคนต่างกลับมารวมตัวกันกับคนในครอบครัว แต่ว่าคนในครอบครัวฉันกลับไม่ต้อนรับฉัน ประกอบกับเรื่องที่จิณณาต้องติดคุกคราวก่อน คนบ้านจันทร์เกลียดฉันแทบตาย ถึงชยานีจะยอมให้ฉันกลับไป แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจ วันแรกของการหยุดพักผ่อนวันปีใหม่ นั่นก็คือวันแรกของการส่งท้ายปีเก่า ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตามปกติเหมือนในวันหยุดสุดสัปดาห์ จัดเก็บของใช้ภายในบ้าน คิดว่าจะไปซื้อของกินข้างนอก เพราะหลังจากปีใหม่ร้านค้าจะพากันปิดหมด จะเปิดอีกทีก็วันที่สามของปีใหม่ ฉันเตรียมตัวที่จะออกไป แต่โทรศัพท์ดังขึ้น เป็นนภทีป์ ทันทีที่รับสาย เขาก็ถามฉันว่า “ปีใหม่นี้ไปที่ไหน?” “อยู่บ้านค่ะ” ฉันตอบตามความจริง นภทีป์พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็รีบลงมาข้างล่างเลย ฉันจะพาเธอไปที่ๆหนึ่ง” “อา? เธอไม่กลับบ้านเหรอ?” ฉันรู้สึกแปลกใจ แต่ถึงอย่างไรนภทีป์ก็ยืนยันให้ฉันลงไปข้างล่าง ฉันเปลี่ยนชุดแล้ว ก็หยิบกระเป๋าพอปิดประตูก็ลงไปด้านล่างทันที นภทีป์เปิดระตูรถพาฉันเข้าไปนั่งด้านใน เดิมทีฉันไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ว่าเมื่อรถขับไปๆฉันพบว่ามันคือการบอกฉันแล้ว! มองไปข้างหน้าอีกที ก็เจอด่านเก็บค่าผ่านทาง! “ไปที่ไหนเหรอคะ?” ฉันตกใจ “เธอไม่มีที่ไปในช่วงปีใหม่นี้ไม่ใช่เหรอ?ฉันจะพาเธอไปเที่ยวเล่นที่บ้านฉัน แถวบ้านฉันมีอะไรสนุกๆให้ทำเยอะมากเลยนะ” นภทีป์พูดไปด้วยขับรถไปด้วย “บ้านของเธอ”ฉันตกใจอีกรอบ “ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ได้เอาอะไรมาเลย” ฉันสงสัยว่านภทีป์จะพาฉันไปพบพ่อแม่ของเขาหรือเปล่า? ฉันไม่ได้เอาอะไรมาด้วยเลย แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ได้หยิบมา แล้วจะไปได้อย่างไร? นภทีป์อ่านใจฉันออก “วางใจเถอะ ไม่ได้ให้เธอไปที่บ้านของฉัน เธอพักที่โรงแรมน่ะ” แต่ว่าฉันก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ แต่ไม่ว่าฉันจะพูดอย่างไร นภทีป์ก็ไม่ได้ขับรถส่งฉันกลับตามที่ฉันคิด ฉันมีความรู้สึกราวกับว่าตัวเองตกอยู่บนเรือของโจรสลัด ตัวฉันจะกลับไปเองก็ไม่ได้ ภายใต้การไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงคิดว่าจะอยู่ที่บ้านเขาที่นั่นหนึ่งวัน ผ่านไปสองวันค่อยกลับ บ้านของนภทีป์อยู่ไม่ไกลจากเมืองดรัล แต่ผู้คนเดินทางกลับบ้านในวันส่งท้ายปีเก่าจำนวนมาก ความเร็วเลยถูกจำกัด พวกเราขับรถใช้เวลาแปดชั่วโมงกว่าจึงมาถึงบ้านของนภทีป์ นภทีป์ได้จัดเตรียมให้ฉันเข้าพักที่โรงแรม รอจนฉันลงจากรถ นภทีป์เปิดฝากระโปรงรถ แล้วยกกระเป๋าเดินทางสีม่วงมามอบให้กับฉัน “นี่คืออะไรคะ?”ฉันมองดูกระเป๋าเดินทางใบนี้ “เป็นสัมภาระใช้เดินทางของเธอ” นภทีป์อธิบาย เมื่อฉันถือกระเป๋าเดินทางไปถึงโรงแรม นภทีป์ก็ไปแล้ว พอเปิดกระเป๋าเดินทางออก ฉันต้องชื่นชมความใส่ใจของนภทีป์จริงๆ ต้องบอกว่าเขาเฉียบแหลมจริงๆ ภายในกระเป๋าเดินทางมีตั้งแต่ชุดนอนไปจนถึงรองเท้าแตะและมีเสื้อผ้าชุดใหม่หลายชุด แม้แต่ชุดชั้นในก็ยังมี… ฉันมองดูชุดชั้นในหลายชุดด้านใน อดไม่ได้ที่จะอายหน้าแดง เพราะทั้งหมดนี้เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายช่วยซื้อของเหล่านี้ให้กับฉัน