ตอนที่ 123 ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเขาอีก

ต๭นที่ 123 ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเขาอีก ฉันรีบซ่อนตัว แล้วมีความสงสัยว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเงาของโรศนีเลย เธอจะอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? จากนั้นฉันก็ได้ยินโรศนีพูดว่า“ฉันเพิ่งไปสอบถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมา ว่าหลานสาวของฉันจะกระโดดตึกอะไรสัก อย่าง สุดท้ายทำให้แม่โกรธขึ้นมาอีกแล้ว ครั้งนี้ไม่ได้แล้วจริงๆนะ” ในขณะนี้ ฉันนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เลยหยิบโทรศัพท์มือถือมาบันทึก ตั้งแต่โทรศัพท์คราวก่อน เห็นได้ชัดว่า โรศนีกำลังทำพินัยกรรมปลอม ถ้าหากคุณยายเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ อย่างนั้นแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างก็ยังไม่รู้ จากนั้นเรื่องที่โรศนีพูดในโทรศัพท์ หัวข้อโดยประมาณเป็นเรื่องพินัยกรรมปลอม และบอกว่าการกระจายหุ้นและ สินทรัพย์ต้องไม่ให้ดูมากเกินไป มิเช่นนั้นจะทำให้คนสงสัยเอาได้ง่ายๆ อันที่จริงฉันไม่ชอบทั้งปณัยและโรศนี แต่ในทางตรงกันข้าม ฉันหวังว่าโรศนีจะเอามรดกไปเป็นจำนวนที่มากกว่า รอจนเธอคุยโทรศัพท์เสร็จ ฉันก็กลับไปที่แผนกผู้ป่วยใน ตอนนี้ คุณยายยังอยู่ในห้อง ICU ด้านนอกไม่มีใครสักคน โรศนี หรือปณัยก็ไม่อยู่ ดูเหมือนว่าภายใต้สถานการณ์โคม่าของคุณยาย พวกเขาคิดที่จะทำอะไรสักนิดเลย อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นครู่หนึ่ง โรศนีก็มา เธอมองฉันแล้วไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่มองดูจากภายนอก ฉันคิดถึงดนุนัยที่ยังอยู่ในโรงพยาบาล เพื่อหลบเลี่ยงความรู้สึกอับอายในตอนที่พบเขา ฉันออกจากที่นั่นก่อนจะดี กว่า ชั่วพริบตาเดียวก็เป็นวันจันทร์ ในเวบไซต์ได้มีประกาศเกี่ยวกับการแข่งขันการออกแบบฯ เพื่อเป็นการเรียกให้ทุกคนมาลงชื่อสมัคร บริษัทจึงได้จัดให้มีการร่วมประชุมประจำสัปดาห์เป็นพิเศษ ในการแข่งขันงานใหญ่ครั้งนี้ บริษัทออกแบบตกแต่งภายในที่อยู่ภายใต้นภากรุ๊ปฯทั้ง หกแห่งล้วนเข้าร่วมด้วย ถึงแม้ว่าในขณะนี้จะมีเพียงกฎกติกาสำหรับการแข่งขันรอบแรกและรอบรองชนะเลิศ ในส่วนรอบชิงชนะเลิศยัง ไม่มีการเขียนกติกา แต่ฉันกลับรู้สึกว่า รอบชิงชนะเลิศ ดนุนัยจะมาด้วยตัวเอง ในตอนนี้ฉันเพียงแค่อยากเป็นพนักงานธรรมดาๆที่ทำงานภายใต้คำสั่งของเขา และ ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเขาอีก ถึงแม้ว่าเงินรางวัลในการแข่งขันครั้งนี้จะมีมูลค่ารวมหนึ่งล้านเหรียญ แต่เพียงแค่จะได้รับเงินโบนัสในรองชิงชนะ เลิศก็ทำให้ฉันใจเต้นแล้ว แต่มันก็เป็นเพียงการเต้นของหัวใจเท่านั้น เมื่อเลิกประชุมแล้วเพื่อนรว่มงานทั้งหมดต่างพากันพูดคุยถึงเรื่องการแข่งขันฯ ฉันเพียงแค่กลับไปทำงานของตัว เองต่อที่บริษัท ในตอนพักกินข้าว นลินีวิ่งมาตรงหน้าฉันโดยตรง แล้วถามว่า“ณิชา การแข่งขันออกแบบฯเธอคิดว่าจะทำอะไรดี?” “ฉันจะไม่เข้าแข่ง” ฉันใช้ช่วงที่ว่างจากการก้มหน้ากินข้าวตอบเธอ เธอกระพริบตาปริบๆ แล้วมองมาที่ฉันอย่างไม่อยากจะเชื่อ“อะไรนะ? เธอไม่เข้าร่วม?!” “ไม่เข้าน่ะสิ” “แต่ว่าเงินโบนัสนั่นล่ะ! ข่าวเล่ามาว่า สูงสุดถึงสี่แสนเหรียญเลยนะ! ฉันคิดว่าทุกคนในบริษัทจะเข้าร่วมทั้งหมด เสียอีก” ดูเหมือนนลินียังคงไม่เต็มใจที่จะเชื่อ ฉันเงยหน้าขึ้นมองดูเธอ แล้วแค่นหัวเราะ“มีบริษัทมากมายขนาดนั้น ทั้งสตูดิโอ เป็นเหล่าเสือซุ่มทั้งนั้น ถึง แม้ว่าฉันจะพยายามอย่างดีที่สุด ทำนายได้เลยว่าไปไม่ถึงรอบชิงฯหรอก” “แต่ว่า…” นลินีดูเหมือนอยากจะพูดอะไรอีก แต่ก็รู้สึกว่าที่ฉันพูดก็มีเหตุผลเช่นกัน ฉันไปเยี่ยมชยานีทุกวันหลังเลิกงาน ท่านตื่นขึ้นในวันจันทร์ และกลับไปยังหอผู้ป่วยทั่วไปแล้ว เนื่องจากสภาพร่างกาย ทำให้การผ่าตัดต้องเลื่อนออกไปอีกสี่วัน โดยวางกำหนดไว้ในวันสุดสัปดาห์ ในวันผ่าตัดฉันไปถึงโรงพยาบาลแต่เช้า ฉันเข้าไปในห้องผู้ป่วย ชยานีมองเห็นฉัน พูดอย่างยินดีว่า“หนูณิ หนูมาแล้ว” “ค่ะ คุณยาย วันนี้รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างคะ?” ฉันเดินเข้าไปพลาง มองซ้ายขวาไปพลาง ชยานีพักรักษาตัวอยู่ในห้องชุดมาโดยตลอด ฉันมองไปรอบๆ นอกจากน้าจิลที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงพร้อมชามโจ๊กแล้วภายในห้องก็ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว ปณัย โรศนี ไม่มีใครมาเลย ชยานีดื่มโจ๊กอีกคำ แล้วถอนหายใจยาว“ดีขึ้นมากแล้วล่ะจ้ะ ตอนเช้านี้หมอก็มาตรวจแล้ว” “อื้มค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ” ฉันพยักหน้า ในตอนนั้นฉันนึกว่าทั้งปณัยและโรสนียังไงพวกเขาก็ต้องมา แต่ว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาลกับชยานีเป็นเวลาสองชั่วโมงก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพวกเขา จนถึงตอนใกล้จะสิบโมง ก็มีหมอที่อายุเข้าวัยกลางคนคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีขาวเดินเข้ามา แนะนำตัวกับฉันและชวลัย“สวัสดี ผมชื่อฌา ยินเป็นศัลยแพทย์ผ่าตัดของคุณในวันนี้ครับ” “สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ” ชยานีรีบทักทายหมออย่างรวดเร็ว พวกเขาทั้งสองใช้ร่วมกันทั้งวัน หมอฌายินถามชยานีถึงนิสัยของการบริโภค ถามเกี่ยวกับโรคที่เป็น ล้วนแต่ต้อง ทำความเข้าใจกัน จนถึงตอนท้าย เขาก็พยักหน้า แล้วพูดกับชยานีว่า“ผมรู้แล้วครับ ผมจะไปเตรียมตัวก่อนสักครู่นะครับ แล้วจะให้ พยาบาลมานำคุณไป” “ค่ะ” ชยานีพยักหน้า ในตอนนั้นฉันอยู่ข้างๆชยานี กุมมือของท่านไว้ ขณะที่มองหมอเดินออกไปนั้น ฉันก็รู้สึกได้ว่ามือของชยานีสั่นเทาเล็กน้อย เมื่อหมอเพิ่งจะออกไป ชยานีก็ยัดซองจดหมายลงบนมือของฉัน แล้วพูดว่า“หนูณิจ๊ะ หนูช่วยเอาไปให้หมอที่เพิ่งจะออกไปทีเถอะ” “…” ฉันก้มหน้าแล้วเปิดซองอออกดู ด้านในมีบัตรเครดิตธนาคารอยู่ เข้าใจความหมายของท่านแล้ว ก็รีบออกประตู ไล่ตามหมอฌายินที่เดินเข้าไปในลิฟท์อย่างรวดเร็ว ฉันเรียกเขาตอนที่ถึงปากประตูลิฟท์พอดี ส่งซองจดหมายให้กับเขา เอ่ยว่า“หมอฌายินคะ ช่วยการผ่าตัดคุณ ยายของฉันด้วยนะคะ” เขามองซองจดหมายในมือของฉัน แล้วมองไปรอบๆก่อนจะรับไปแล้วใส่ในกระเป๋าของเขา พูดว่าให้ฉันสบายใจได้มาหนึ่งคำ แล้วก็ไป ฉันกลับไปอยู่เป็นเพื่อนชยานี ในไม่ช้าพยาบาลก็มาถึง แล้ววัดอุณหภูมิร่างกาย ช่วยท่านเปลี่ยนเตียง จากนั้นผลักเตียงออกมา ฉันเองก็ตามไปด้วย ชยานีที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเคลื่อนย้ายนั้นจับมือฉันไว้ และมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าเศร้าสลด“หนูณิ เรื่องของ หนูจิณคราวก่อน ฉันรู้ว่าเหมือนฉันไม่ได้สนใจหนูเลย แต่ว่าฉันไม่สามารถมองดูหนูจิณกระโดดลงไปได้” “คุณยายคะหนูทราบดีค่ะ หนูไม่เป็นไรค่ะ” ฉันจะโทษท่านได้อย่างไร ชยานีถอนหายใจ“หลายปีมานี้ ได้ทำผิดต่อหนูไป ฉันเองก็ไม่รู้ว่าสามารถชดเชยให้หนูได้…” “คุณยายคะ คิดมากไปแล้วค่ะ การผ่าตัดครั้งนี้ ก็เป็นเพียงแค่การหลับไปแป๊ปเดียวเองค่ะ”ฉันให้กำลังใจท่าน เตียงเคลื่อนย้ายมาถึงหน้าห้องผ่าตัด ฉันถูกพยาบาลเข้ามาหยุดไว้ เพราะต้องการจะเข็นเตียงคุณยายเข้าไปใน ห้องผ่าตัด แต่ว่าชยานีดึงไว้ไม่ยอมปล่อย ฉันเอนตัวกอดชยานี แล้วเอ่ยว่า“วางใจเถอะค่ะ คุณยาย หนูจะรอคุณยายอยู่ด้านนอกนะคะ” ชยานีถึงจะยอมปล่อยมือ คูรยายเข้าไปแล้วสักครู่ หลอดไฟหน้าห้องผ่าตัดก็สว่างขึ้น ฉันนั่งอยู่ที่หน้าประตู ความคิดสับสนวุ่นวาย จากนั้นผ่านไปประมาณสองชั่วโมง โรศนีถึงจะมา จากนั้นผ่านไปอีกราวๆหนึ่งชั่วโมงปณัยก็มาถึง ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงปากประตูไม่กี่นาที ก็กลับไปแล้ว ฉันนั่งอยู่หน้าประตูโดยตลอดจนกระทั่งถึงเวลาบ่ายสองโมง นับตั้งแต่ชยานีเข้าไปด้านในก็เป็นเวลาห้าชั่วโมง แล้ว แต่ไม่ได้แปลว่าการผ่าตัดจะสิ้นสุดแล้ว ฉันหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ แต่ในตอนที่เพิ่งจะลุกขึ้นเพื่อจะไปหาอะไรกินนั่นเอง ก็เห็นพยาบาลคนหนึ่ง วิ่งตรงเข้า มาทางฉันพร้อมกับตะโกนว่า “หลบไป!หลบไป!” ฉันรีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว และเห็นว่าในมือของพยาบาลถือถาดไว้ บนถาดนั้นเต็มไปด้วยถุงเลือด วิ่งผ่านฉันไปอย่างรวดเร็ว ตรงไปทางห้องผ่าตัดที่อยู่ไม่ไกล ตอนนี้เองประตูห้องผ่าตัดเปิดออกเล็กน้อย ข้างในนั้นมีพยาบาลคนหนึ่งกำลังรออยู่ แล้วรับถาดจากมือพยาบาลอีกคน ก่อนจะปิดประตูลง ฉันรีบตรงเข้าไปหาพยาบาลที่ส่งถุงเลือดแล้วถามเธอว่า “การผ่าตัดคุณยายฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ?