ตอนที่27 พวกเขาไปเลือกของใช้สำหรับเด็กด้วยกัน

ต๭นที่27 พวกเขาไปเลือกของใช้สำหรับเด็กด้วยกัน “ทำแท้งซะ”ชายหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลเลย และตอนท้ายเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอีกประโยคว่า“ครั้งล่าสุดเธอกินยาแล้ว เธอไม่คิดจะเอาผลผลิตชั่วร้ายแบบนั้นมาให้ปู่ของฉันหรอก” ฉันยกริมฝีปากขึ้น ยิ้มอย่างเฉยชาแล้วพูดว่า“ยาคุมกำเนิดก็ไม่ได้ผลร้อยเปอร์เซนต์หรอกนะคะ” คำถามของฉัน ดูเหมือนจะทำให้ดนุนัยเกิดความตระหนกตกใจขึ้นมา สายตาของเขามองมาที่ท้องของฉัน แล้วถามว่า“เธอตั้งท้องเหรอ?” “คุณทายดูสิ ฉันมองไปที่เขา ท่าทีเฉื่อยชาไม่สนใจ ทำให้มองไม่เห็นคำตอบใดๆเลย ดนุนัยมองฉัน ไม่ตอบอะไร สีหน้าไม่ได้แสดงว่ามีความสุข บางทีฉันอาจจะหวังมากเกินไปที่จะให้ลูกได้มีพ่อ แต่ฉันก็ยังคงไม่ลดละถามเขาว่า“คุณอยากให้ฉันตั้งท้องหรือเปล่า?” เขายังคงเงียบ ไม่ยอมรับ เท่ากับปฏิเสธใช่หรือไม่? ฉันซ่อนความรู้สึกสูญเสียไว้ในภายในใจ แสร้งยิ้มอย่างผ่อนคลาย“ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันโกหก ฉันโง่ก็จริง แต่ก็ไม่โง่ถึงขนาดมีลูกกับผู้ชายที่ไม่ได้รักฉันหรอกค่ะ” ในตอนนี้เอง รถก็มาถึงบ้านของติณณา ฉันเปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว เตรียมที่จะลงจากรถ กลับได้ยินชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆฉันพูดมาประโยคหนึ่งว่า“ขอเพียงเธอปฏิบัติตามหน้าที่ของเธอ ฉันสัญญาเธอจะเป็นนายหญิงของบ้านสุทรรศน์ฯตลอดไป สำหรับเรื่องลูกของเรา...รอสักพักเถอะนะ” เพียงแค่คำพูดประโยคเดียว ทำให้ใจของฉันสับสนวนเวียน! นี่คือการปลอบใจใช่ไหม? ใช่แล้วล่ะ ฉันคิดขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้ดวงตาของดนุนัยที่มองฉันนั้นเย็นชาและเยาะเย้ยถากถาง ตอนนี้เริ่มจะเปลี่ยนไปแล้ว มีบางครั้งที่ฉันคิดว่า ขอเพียงอยู่ต่อไป บางที่อาจมีสักวันหนึ่ง ที่ความสัมพันธ์ของพวกเราดีขึ้น แต่แล้วมันเป็นเรื่อง ที่ฉันช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน วันต่อมา คือวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันทำงานล่วงเวลาที่บริษัทเพื่อทำภาพแบบร่าง นภทีป์เดินเข้ามาหา เขาอธิบายว่าเขาเพิ่งเดินทางไปคุยธุรกิจ จึงไม่ได้อยู่ที่บริษัท กลับมาถึงวันนี้อยากจะชวนฉันไปเป็นเพื่อนซื้อเสื้อผ้า เขาช่วยฉันอย่างมากในบริษัท แล้วยังรวมถึงในชีวิตด้วย ล้วนช่วยเหลือฉันมามาก ฉันจึงไม่มีเหตุผลที่จะหลบเลี่ยงได้ พวกเราไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆกับบริษัท และเดินตรงไปยังแผนกเสื้อผ้าบุรุษ ต้องบอกว่า รูปร่างของนภทีป์นั้นดีจริงๆ ไม่ว่าเขาจะเลือกเข้าร้านไหน ลองสวมชุดอะไรก็ดูดี เพียงแค่ฉันพูดว่า โอเค เขาก็ซื้อหมดเลย ต่อมาฉันไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว จึงปิดปากเงียบให้เขาตัดสินใจเอง ถึงอย่างนั้น เขาก็ซื้อเสื้อผ้า 7-8 ตัว และชุดสูทอีก2 ชุด จากนั้นทั้งหมดถูกส่งให้กับพนักงานบริการของร้านค้า เพื่อหาเวลาจัดส่งไปที่บ้านของเขา พวกเราลงบันไดเลื่อน เมื่อไปถึงชั้น 3 มองเห็นผลิตภัณฑ์ของใช้สำหรับเด็กพอดี ฉันอดไม่ได้ที่จะหยุดดู นภทีป์เข้าใจเจตนาของฉันผิด เขาพูดว่า“รอฉันแป๊ปนึงนะ” พูดจบ เขาก็วิ่งไปที่แผนกของใช้เด็กทารก หยิบตุ๊กตาหมีสีม่วงหนึ่งตัว เมื่อฉันคิดว่าจะต้องไปหยุดเขา ที่อีกด้านของแผนกของใช้เด็กทารก ฉันกลับมองเห็นคนสองคน ดนุนัย และ จิณณา ทั้งคู่ผลักรถเข็นขนาดเล็ก และช่วยกันเลือกซื้อของใช้สำหรับเด็กทารกอยู่ที่อีกด้านนั้น ฉันที่ยืนอยู่ไกล กลับสามารถมองเห็นแสงสว่างในแววตาของดนุนัย ดูแล้ว เขาคงตั้งตาคอยให้เด็กคนนี้เกิดมา “ฉันให้”นภทีป์กลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วส่งตุ๊กตาหมีน้อยสีม่วงให้ฉัน “เธอเพิ่งหยุดดูตัวนี้ใช่ไหม?” ฉันตอบรับอย่างตะกุกตะกัก“ใช่แล้วล่ะ ขอบคุณนะ”จากนั้นฉันดึงนภทีป์ไปจากตรงนั้น เรามักจะได้เจอคนที่ไม่อยากเจอ คำกล่าวนี้ไม่ผิดเลย ฉันหลบเลี่ยงพวกเขาในห้างสรรพสินค้าได้ แต่เมื่อถึงตอนรอร้านอาหาร กลับได้พบกันอีก เมื่อฉันและนภทีป์นั่งลง ก็เห็นพนักงานจัดเตรียมโต๊ะให้ดนุนัยและจิณณานั่งตรงข้ามพวกเรา “อ้า นี่คือนภทีป์ที่ณิชารักและคิดถึงมากที่สุดตอนเรียนมหาวิทยาลัยหรือเปล่า?”จิณณาเห็นพวกเราแล้ว รีบมาทักทายทันที แววตาของเธอแสดงออกอย่างชัดเจน ฉันเดาได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไร