ตอนที่ 40 ใครบอกว่าฉันกับเธอหย่ากันแล้ว

ต๭นที่ 40 ใครบอกว่าฉันกับเธอหย่ากันแล้ว เมื่อพูด ว่า เปลี่ยนไปอยู่คุก สี่คำนี้ออกมา ทำให้รอบๆเกิดเสียงฮือฮา “คุณอย่าพูดเหลวไหล!” ในชั่วขณะนั้นเอง ฉันเกิดความหวาดกลัว แต่ที่ฉันไม่เข้าใจ ดนุนัยเป็นคนเช่นนี้ ทำไมถึงลดตัวลงมาหาพวกเราที่บริษัทเล็กๆเช่นนี้ได้ล่ะ? ในขณะที่ฉันงงงันไปหมด ที่ไหล่ฉันก็อบอุ่นขึ้นมา จากนั้น ฉันได้ยินนภทีป์พูดว่า “เรื่องที่ผมตามจีบณิชา และเรื่องโครงการนั่น ไม่ใช่ว่าเราคุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอ? วันนี้ผู้จัดการดนุนัยมาด้วยเรื่องอะไรอีกหรอครับ?” นี่คือการพูดหลีกเลี่ยงข้อแท้จริง เพื่อให้เรื่องที่พูดมานั้นผ่านเลยไป แต่ที่ยิ่งไปว่านั้น เรื่องที่เขากำลังทำอยู่ ต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน ถ้าหากฉันไม่คัดค้าน ก็จะกลายเป็นว่าฉันตอบรับความสัมพันธ์ใช่หรือไม่? แต่ถ้าฉันคัดค้าน นภทีป์จะต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน ฉันกำลังจะปฏิเสธ ก็เห็นดนุนัยยกเท้าก้าวเข้ามาหาฉัน แล้วเอ่ยปากว่า “ผมมาหาภรรยาของผม” ห๊ะ! สองคำนี้ ทำให้เกิดระเบิดในสมองของฉัน เพื่อนร่วมงานโดยรอบเริ่มกระซิบกระซาบ! ฉันรู้สึกถึงมือของนภทีป์ที่วางบนไหล่ของฉันนั้นคลายลง ดูเหมือนว่า เขาก็เริ่มลังเลแล้ว “คุณพูดอะไรน่ะ คุณดนุนัย เราหย่ากันแล้วนะคะ!” ฉันเอ่ยปากออกมาก่อน ที่นี่คือบริษัทเตชิตออกแบบ คือบริษัทของนภทีป์ ฉันไม่สามารถปล่อยให้หัวหน้าของพวกเขาศักดิ์ศรีร่วงลงพื้นได้หรอก! แต่ทว่า ดนุนัยไม่สะทกสะท้านอะไรเลย “หย่าเหรอ? ใครบอกว่าฉันกับเธอหย่ากันแล้ว?” ฉันนิ่งตะลึงงัน ดนุนัยยื่นมือมาคว้าข้อมือฉัน ต้องการดึงฉันออกจากอ้อมกอดของนภทีป์ แต่แม้แต่เส้นผมของฉันก็ไม่ขยับ ฉันมองเขา “คุณดนุนัยคะ ความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นอย่างนี้ไปแล้ว ทำไมคุณถึงจะทำเรื่องหย่าร้างฝ่ายเดียวไม่ได้ล่ะคะ?” “ทำไมฉันต้องทำเรื่องหย่าฝ่ายเดียว?” เขามองฉัน แววตาเยาะเย้ย ฉันรู้ว่า ถ้าฉันถามอีก ก็จะเป็นการกระโดดเข้าสู่กับดักของเขา! ขณะที่ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี นภทีป์ตบที่ไหล่ฉันเบาๆ “เธอไปที่ห้องทำงานฉันเถอะ ที่นี่ฉันจัดการเอง” เมื่อไม่มีทางเลือกเช่นนี้แล้ว แต่ทว่า คำพูดเหล่านั้นของดนุนัย ทำให้เหล่าเพื่อนร่วมงานมีทัศนตคติในการมองฉันไปแล้ว คำพูดของเขา เหมือนกับว่าฉันเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว และโกหกนภทีป์ ซ้ำยังล่อลวงเขา จากนั้น นภทีป์ก็ออกไปและไม่กลับเข้ามา ในวันนี้ เก้าอี้ของฉันได้รับการ “ดูแล” จากเพื่อนร่วมงาน นอกเหนือจากสายตารังเกียจ และคำพูดเสียดสีเย้ยหยันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากฉันออกประตูไปก็พบว่าแก้วกาแฟบนโต๊ะถูกคว่ำ ทำให้คีย์บอร์ดทำงานอย่างผิดปกติ หรือเมื่อเปิดตู้เก็บเอกสารแล้ว มีแมลงสาปกลุ่มหนึ่งคลานออกมา ชั่วขณะนั้น ฉันกลัวถึงขีดสุดจริงๆ แต่ว่าฉันใช้เล็บของตัวเองจิกเข้าไปในเนื้อ บังคับไม่ให้ตัวเองร้องออกมา แล้วค่อยๆโยนแมลงสาปลงพื้นเบาๆ “ณิชา เธอเป็นบ้าไปแล้ว นี่มันแมลงสาปนะ ถ้ามันอยู่ไปทั่วบริษัทเธอจะรับผิดชอบเหรอ?” เมื่อเห็นฉันโยนแลงสาปไปรอบๆ เหล่าเพื่อนร่วมงานก็ไม่พอใจ ฉันเหลือบมองไปที่เธอ “ไปหาคนที่เอามาวางไว้เอง เกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ” อันที่จริงตาของฉันเป็นสีแดงก่ำแล้ว พูดจบฉันก็หยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปเลย ที่ปากประตู ฉันเห็นนภทีป์กำลังเดินออกมาจากลิฟท์พอดี ท่าทางอ่อนเพลียและเหนื่อยล้า แต่เมื่อเขาเห็นฉัน ก็รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นมีชีวิตชีวา ดึงฉันไปถามว่า “เป็นอะไรไป? เพราะพวกเขาพูดอะไรถึงเธอใช่ไหม?” “ไม่มีอะไร” ฉันส่ายหัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วถามว่า “ดนุนัยพูดอะไรกับเธอ?” “ไม่มีอะไรนี่” นภทีป์ยกมือขึ้น ลูบผมสั้นที่ยุ่งเหยิงของฉัน พูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “วันนี้ต่อหน้าลูกน้องของฉัน ได้แสดงถึงความสัมพันธ์ของพวกเราไปแล้ว เธอไม่สามารถไม่ให้ฉันเป็นหัวหน้าของเธอได้ใช่ไหม?” ฉันรู้ว่าเขากำลังเปลี่ยนหัวข้อ