ตอนที่61 ณิชา เหมือนว่าผมจะชอบคุณแล้ว

ต๭นที่61 ณิชา เหมือนว่าผมจะชอบคุณแล้ว ฉันมองเขา ไม่รู้จริงๆว่าในน้ำเต้าของดนุนัยขายยาอะไร แต่ฉันนึกเอาอย่างใสซื่อว่า เขาทานข้าวเสร็จก็จะไป ฉันจึงทำกับข้าวอย่างเชื่อฟังว่าง่าย จากนั้นเรียกเขามาทาน โต๊ะอาหารของห้องนี้เป็นทรงกลม หลังจากที่ดนุนัยนั่งลง ก็ตบเก้าอี้ตัวด้านข้างของเขาแล้วพูดว่า “ นั่งนี่สิ ” “ ... ” ฉันลังเลสักพักแล้วนั่งลงไป ขณะนี้ที่ฉันคิดในใจก็คือ ทำให้เขาพอใจ จากนั้นรอให้เขาจากไป ฉันนั่งอยู่ข้างๆ มองดนุนัยนั่งทานข้าวอยู่ตรงนั้น หนึ่งชาม สองชาม ตอนที่เขาให้ฉันช่วยตักชามที่สาม ฉันถามด้วยความหวังดี “ เดี๋ยวนี้คุณทานข้าวเย็นทานเยอะขนาดนี้ตลอดเลยหรือ? ” ดนุนัยไม่ได้ตอบ ฉันก็ไม่ถามซ้ำ ก็ทำได้เพียงตักให้อีกชาม พอทานมื้อเย็นเสร็จ เขาพูดว่าจะยืมแท็บเล็ตของฉันทำงาน ฉันไม่กล้าปฏิเสธ พอให้เขายืมแล้ว ก็เข้าไปในห้องตามลำพังกอดมือถือส่งเอสเอ็มเอสหาติณณา นำความผิดปกติของดนุนัยในวันนี้ทั้งหมดล้วนบอกกับเธอ ติณณาตอบเพียงประโยคเดียว: ใจหวั่นไหวแล้ว ฉัน: เป็นไปไม่ได้ หลังจากนั้น ติณณาก็บอกกับฉันมาตลอด: ผู้ชายมักจะนิสัยแบบนี้แหล่ะ เวลาที่มีอยู่ไม่หวงแหน จนกระทั่งเธอไม่ต้องการเขา เขาก็จะพุ่งเข้าใส่ วนอยู่กับทฤษฎีชุดนี้ เธอพูดมาชั่วโมงกว่าแล้ว จนกระทั่งฉันดูนาฬิกาอีกที ห้าทุ่มแล้ว ฉันเข้าไปในห้องรับแขกต้องการจะถามดนุนัยว่าจะไปเมื่อไร กลับเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟา แม้ในมือถือแท็บเล็ตอยู่ แต่ท่าทางแปลกไปเล็กน้อย ฉันเดินเข้าไป ถามเขาว่า “ ดึกดื่นป่านนี้ คุณไม่กลับไปหรือ? ” “ ไม่กลับ ” ดนุนัยพูดอย่างหนักแน่น ฉันรู้สึกว่าสีหน้าของเขาแปลกไปเล็กน้อย มองผ่านแสงไฟ เห็นบนหน้าผากหมดจดของชายหนุ่มมีเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่เล็ก มองอีกที สีหน้าของเขาซีดเผือดเล็กน้อย ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด! “ คุณ คุณเป็นอะไรไป? ” ฉันเดินเข้าไป นั่งยองๆลงไปครึ่งหนึ่งถามเขา “ ไม่เป็นไร ” ดนุนัยส่ายหน้า แสร้งทำเป็นสงบนิ่ง แต่สีหน้าของเขาทำให้ฉันพบความผิดปกติที่เห็นเด่นชัดแล้ว “ คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ไม่ไหวก็ไปโรงพยาบาลเถอะ ” ฉันพลางพูดว่าพลางจะลุกขึ้นไปโทร.แจ้งเหตุฉุกเฉิน120 เขากลับดึงฉันไว้ “ บ้านคุณมียากระเพาะมั้ย? ” “ ยากระเพาะหรือ? ” คราวนี้ฉันจึงรับรู้ได้ว่า ต้องเป็นเพราะเมื่อค่ำนี้เขาทานเยอะเกินไป จึงปวดกระเพาะ! แต่บ้านหลังนี้ฉันเพิ่งเข้ามาอยู่เป็นวันแรก ไม่ทันซื้อยาสามัญประจำบ้านเหล่านี้สักนิด “ ฉันออกไปซื้อให้คุณ ” ว่าแล้ว ฉันก็ไปสวมรองเท้า ยังดีที่ก่อนหน้านี้ดนุนัยอยู่ในห้องตลอด ฉันไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า คราวนี้ช่างสะดวกสบายเสียจริง ก่อนที่ฉันจะออกบ้านไป เทน้ำร้อนให้เขาแก้วหนึ่ง ทั้งคะยั้นคะยอให้เขาไปนอนบนเตียง จึงจะออกบ้านไปอย่างวางใจ จนกระทั่งฉันวิ่งพรวดลงจากตึกซื้อยากระเพาะ ยาแก้ปวด ยาช่วยย่อยกองหนึ่งกลับมา เสื้อเชิ้ตที่บนร่างกายที่มีอาการปวดของชายหนุ่มก็เปียกโชกแล้ว ฉันมองดู ปวดใจเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก หลังจากป้อนยาเขาแล้ว นั่งอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะตำหนิว่า “คุณกระเพาะไม่ดี กินเยอะขนาดนี้ไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ” ดนุนัยหลับตาอยู่ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฉันมองสีหน้าปวดทรมานนั้นของเขา นึกถึงที่ฉันปวดท้องตอนเด็กๆ คุณน้าที่บ้านเด็กกำพร้าก็จะลูบท้องให้ฉัน ไม่นานก็หายแล้ว จึงพูดว่า “ หรือไม่ก็ฉันลูบท้องให้คุณ ” พอเปล่งคำพูดออกไปฉันก็เสียใจแล้ว ดนุนัยเป็นประธานบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดผู้ไม่มีใครรู้ภูมิหลัง จะตกลงเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร? แต่ทว่า ตอนที่ฉันรอให้เขาปฏิเสธ ก็เห็นชายหนุ่มเลิกเสื้อเชิ้ตตัวเองขึ้นมาจากเข็ดขัด เผยกล้ามหน้าท้องงดงามกำยำ ฉันอึ้งไปชั่วขณะจึงรู้ว่าเขาเห็นด้วยแล้ว เฮ้อ คำที่พูดออกไป ก็คือน้ำที่สาดออกไป หมดหนทาง ฉันทำได้เพียงถูมือให้อุ่น ลูบท้องให้เขาอย่างช้าๆ ทีละนิดๆ ผ่านไปครู่หนึ่ง ยังไม่ลืมถามเขาว่า “ ดีขึ้นบ้างหรือยัง? ” ดนุนัยพยักหน้าน้อยๆ เขาไม่ได้พูด ดวงตาก็ยังปิดอยู่ แต่สีหน้ากลับไม่ได้เย็นชาแบบนั้นเหมือนตอนปกติอีกแล้ว นอนอยู่บนเตียง ก็เหมือนเด็กที่เชื่อฟังคนหนึ่ง ก็เหมือนดนุนัยที่ฉันได้เจอเป็นครั้งแรกเมื่อสิบกว่าปีก่อน เขาในตอนนั้นก็นอนบนเตียงผู้ป่วยอย่างอ่อนแรงแบบนี้... ตอนที่ฉันจมเข้าไปในความทรงจำ ชายหนุ่มจึงค่อยๆเบิกตา มองฉันแล้วพูดว่า “ เปิดน้ำอาบให้ผม ” น้ำเสียงกลับสู่การออกคำสั่งอีกครั้ง เห็นว่าสีหน้าของเขากลับเป็นเหมือนเคย ฉันไม่โกรธเลยสักนิดอย่างน่าประหลาด ใจที่วิตกกังวลดวงหนึ่งเหมือนจะคลายลงมาแล้ว ลุกขึ้นก็ไปเปิดน้ำอาบให้เขา น้ำในอ่างอาบน้ำเปิดไว้เกือบเต็มแล้ว ฉันกำลังเตรียมจะหันหน้าไปเรียกเขา กลับเห็นชายหนุ่มก็ยืนอยู่ด้านหลังฉัน เสื้อเชิ้ตบนตัวถอดออกแล้ว สวมเพียงกางเกงขายาว เข็มขัดยังแก้ออก... “ คุณ! ” ใบหน้าของฉันไต่ขึ้นสีแดงเข้มอย่างรวดเร็ว ถอยออกจากห้องอาบน้ำหนึ่งก้าว ปิดประตู พูดว่า “ คุณอาบน้ำเถอะ ฉันนอนก่อนนะ ” ในตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เขาเป็นคนป่วย ฉันไม่อาจไปเร่งเขาได้ คืนนี้เขาก็ต้องนอนที่นี่อยู่แล้ว ฉันมองเตียงหลังนั้นในห้องนอนใหญ่ บ้านใหม่หลังหนึ่ง คืนแรกกลับนอนห้องนอนใหญ่ไม่ได้... ฉันถอนหายใจยาวเฮือกหนึ่ง ไปห้องนอนรองอย่างขุ่นเคืองใจเล็กน้อย ฉันรายงานสถานการณ์กับติณณาสักพัก ไม่นานก็หลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ฉันรู้สึกว่าผ้าห่มตัวเองถูกยกออก จากนั้นทั้งร่างก็ถูกอุ้มขึ้นมา! ฉันตกใจจนอยากร้องอุทาน แต่ไม่นานรับรู้ได้ว่า ดนุนัยอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาจะอุ้มฉันไปไหน? ฉันลืมตาขึ้น ลอบเหลือบมองชายหนุ่ม ชายหนุ่มเปลือยท่อนบน แสงจันทร์สลัวส่องไปบนกล้ามท้องงดงามกำยำของชายหนุ่ม แข็งแรงทั้งมีเสน่ห์ดึงดูด... ในใจฉันถูกรบกวนอยู่ช่วงหนึ่งอย่างบอกไม่ถูก รีบหลับตา ไม่นาน ฉันก็รู้สึกได้ว่าชายหนุ่มวางฉันลงบนเตียงอีกครั้ง หลังจากนั้นกอดฉันจากด้านหลัง ผมเปียกอ่อนนุ่มสะบัดไปมาบนแก้มของฉัน จั๊กจี้นิดๆ ตอนที่ฉันอกสั่นขวัญหาย นึกว่าเขาจะทำอะไร กลับรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของชายหนุ่มทาบที่ใบหูของฉัน พูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ ณิชา เหมือนว่าผมจะชอบคุณเข้าให้แล้ว ” ไม่กี่คำสั้นๆ ทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่ชั่วขณะ หมายความว่ายังไง? เขาชอบฉัน? เป็นไปได้ยังไง... บางทีเป็นอย่างที่ติณณาว่า ผู้ชายหลังจากสูญเสียไปแล้วจึงจะรู้สึกหวงแหน แต่ความหวงแหนประเภทนี้ไม่ใช่ความรักชอบ แต่เป็นความรู้สึกพ่ายแพ้อย่างแรกหลังจากที่ของของตนอยู่นอกเหนือการควบคุมไปแล้ว ฉันคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นาน ในที่สุดหลับไปในลมหายใจรางๆของชายหนุ่ม... เช้าวันที่สอง ตอนที่ฉันตื่นขึ้น ฉันกับดนุนัยยังรักษาท่าทาง(นอน)ของเมื่อคืน ฉันมุดออกจากใต้แขนงอของเขา ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำอาหารเช้าสำหรับสองคน เตรียมตัวออกบ้าน เพิ่งจะออกบ้าน ก็เห็นคนที่ห้องของจรณ์ก็เปิด(ประตูออกมา) ฉันนึกขึ้นได้ทันที รองเท้าของดนุนัยยังอยู่ที่ปากประตู รีบออกมา ปิดประตูอย่างรวดเร็ว! “ อรุณสวัสดิ์ ” จรณ์มองฉัน มุมปากเผยยิ้มบางๆเส้นหนึ่ง “ พี่...จรณ์ อรุณสวัสดิ์ ” ฉันพูดออกไปคำหนึ่ง จึงจะนึกถึงที่เขาบอกเมื่อวานขึ้นได้ จึงเปลี่ยนคำพูด พอลงไปด้านล่างแล้ว จรณ์เสนอตัวไปส่งฉัน กลับถูกฉันปฏิเสธ ฉันไปถึงบริษัท เจอนภทีป์ในห้องน้ำชา กำลังอยากจะกล่าวทัก มือถือของนภทีป์ดังขึ้นมาแล้ว ฉันก็เก็บคำพูดไว้ รอน้ำเดือดอยู่ข้างๆอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ นภทีป์รับโทรศัพท์ เพียงฟังไม่กี่วินาที สีหน้าเปลี่ยนไปมาก “ อะไร! รอเดี๋ยวนะ! ผมจะรีบไป! ”