ตอนที่ 79 เขากำลังอาบน้ำ

ต๭นที่ 79 เขากำลังอาบน้ำ หลังจากี่ตาณออกไปแล้ว ฉันก็ไปหาดนุนัยที่ห้องผู้ป่วย เขาพักอยู่ที่ห้องผู้ป่วยระดับวีไอพีสูงสุดของโรงพยาบาล โดยหนึ่งห้องมีพื้นที่ห้องมากกว่าหนึ่งร้อยตารางเมตร ตอนที่ฉันเข้าไปนั้น ก็มองเห็นดนุนัยนอนอยู่บนเตียง ปรวันอยู่ข้างๆกำลังรายงานการทำงานกับเขา ฉันรออยู่ข้างนอกเงียบๆ ผ่านไปซักพัก ปรวันออกมาแล้ว หลังจากที่มองเห็นฉัน แววตาของเขาดูแปลกไป หลังจากที่ฉันเข้าไปในห้องเดินไปยืนอยู่ข้างเตียงของดนุนัย มุมหนึ่งของชุดคนไข้หลุดออกมา สามารถมองเห็นผ้าพันแผลสีขาว และมีหยดน้ำเกลือแขวนอยู่ด้านข้าง "ขอโทษนะคะ" ฉันนั่งลง "เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว" มือของดนุนัยเอื้อมมาจับมือฉัน ถึงแม้ว่าบาดแผลจะไม่ไปถึงอวัยวะภายใน แต่ยังเลือดไหลออกมาจำนวนมาก ทางโรงพยาบาลจึงแจ้งว่าดนุนัยต้องเข้ารับการรักษาตัวอย่างน้อยเป็นระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ จากนั้นจึงสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ ฉันจึงลางานที่ร้านกาแฟแล้วมาดูแลดนุนัยเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ มีสองเหตุผล ข้อแรกเขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะฉัน และยังมีเหตุผลอีกข้อ เพราะครั้งนี้ฉันต้องการจะทำให้จิณณาติดคุก ได้สัมผัสประสบการณ์ที่ฉันมีอีกครั้ง ในช่วงเวลานั้น ฉันหวังเพียงแต่ว่าดนุนัยจะไม่โทษฉัน ถึงแม้ว่าเขาจะดีกับฉันมาก แต่ยังมีความไม่สบายใจอยู่ในใจของฉันเสมอ ในตอนที่มีเวลา ฉันจะติดต่อกับนายตำรวจตาณเสมอ เขาได้บอกความคืบหน้าอย่างหนึ่งให้ฉันฟัง และมันทำให้ฉันประหลาดใจมากก็คือ ในวันนั้นที่ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ แท้ที่จริงคือลูกสาวของเจ๊เอ็ม ก่อนที่เธอจะเข้าคุกเธอมีลูกกับผู้ชายคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าพ่อเด็กจะไม่ต้องการลูก แต่เจ๊เอ็มก็ยังเลี้ยงดูเด็กมาตลอด และเพราะเจ๊เอ็มต้องการที่จะได้อยู่ดูแลลูก ดังนั้นจึงยอมอธิบายเรื่องราวทั้งหมด เจ๊เอ็มเข้าไปอยู่ในคุกภายใต้การจัดการของจิณณา ในตอนนั้นเธอขาดแคลนเงินในการเลี้ยงดูลูก เป็นเพราะว่าตอนที่จิณณาพบเธอ เธอได้สัญญาจะฝากเงินให้ เจ๊เอ็มจึงยอมทำเพื่อลูก ต่อมาในครั้งนี้ จิณณาใช้สิ่งล่อใจเพิ่มมากขึ้น ก็คือให้เธอได้ชำระล้างตัวเองใหม่ จะให้เธอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ข้างนอก เกี่ยวกับสิ่งที่เจ๊เอ็มพูดมา ก็เป็นสิ่งยั่วใจขั้นสุดแล้ว ตอนนี้จิณณาอยู่ในการเฝ้าระวังอย่างเป็นความลับจากพวกเขา รอจนหลักฐานแน่ชัดแล้ว ก็จะเข้าจับกุมได้ ฉันขอบคุณนายตำรวจตาณครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สีหน้ากลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ในวันที่ดนุนัยกลับบ้าน ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากบริษัทรับสร้างบ้านที่ไปสัมภาษณ์เมื่อคราวก่อน โทรมาแจ้งให้ฉันไปเริ่มงานได้ในสัปดาห์หน้า ฉันกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก กลับถึงบ้านฉันก็บอกเรื่องนี้กับดนุนัย ถึงแม้ดนุนัยจะรู้สึกว่าฉันทำงานหนัก แต่ก็ไม่ได้มีความคิดเห็นเพิ่มเติมอะไร คืนนั้น ฉันกลัวว่าตัวเองจะทำให้เขาเจ็บแผล จึงไม่ยอมนอนด้วยในห้องนอนใหญ่ แต่ดนุนัยกลับไม่เห็นด้วย และบังคับให้ฉันนอนกับเขา ในคืนนั้นฉันอยู่ในอ้อมกอดเขา และถามเขาว่า "ดนุนัยคะ ถ้าหากให้คุณเลือกระหว่างฉันกับจิณณา คุณเลือกใครเหรอคะ?" "..." ชายหนุ่มเงียบงัน ไม่มีคำตอบ แต่พอเป็นเช่นนี้ ยิ่งทำให้ฉันเสียใจมากขึ้น ฉันลดสายตาลง ไม่มองตาชายหนุ่ม ถามต่อว่า "ถ้าหากต้องเลือกเพียงหนึ่งคน มีเธอไม่มีฉัน มีฉันไม่มีเธอ คุณต้องเลือก คุณจะเลือกใครคะ?" ยังคงมีแต่ความเงียบในอากาศ ฝ่ามือของชายหนุ่มวางไว้บนผมสั้นของฉัน และลูบอย่างแผ่วเบาจากนั้นครู่หนึ่งจึงพูดว่า "หลับเถอะ" เขาไม่สามารถตอบออกมาได้ เขายังทิ้งจิณณาไม่ได้ เขาเคยพูดว่า ชีวิตนี้เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีจิณณา ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองยังหลงโง่อยู่กับอะไร ยังดื้อรั้นอะไรอยู่ ฉันหลับตาลง ซุกกายอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่อย่างไรก็นอนไม่หลับ วันรุ่งขึ้น ตาณติดต่อฉัน เขาบอกฉันว่า ทางกำลังตำรวจได้ตรวจพบและรวบรวมหลักฐานทั้งหมดเข้าด้วยกันแล้ว ถึงแม้ว่าคดีความที่ทำให้ฉันต้องติดคุกยังไม่มีหลักฐานปรากฏชัดเจนว่าฉันถูกใส่ความว่าทำผิด แต่ว่าเรื่องที่จิณณาหาคนในคุกไปทำร้ายฉันตอนที่ฉันติดคุกนั้นมีหลักฐานสนับสนุนน่าเชื่อถือ เพราะเจ๊เอ็มต้องการผ่อนปรน จึงอธิบายเรื่องราวทั้งหมด บวกกับคำอธิบายของผู้คุมเรือนจำด้วย เรื่องนี้ได้พิสูจน์ว่าจิณณาทำผิดจริง ภายในสามวันก็จะได้หมายจับไปจับกุมเธอ ฉันขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่าถึงจะวางสาย ดนุนัยไปทำงานแล้ว ฉันไปที่ห้างสรรพสินค้า เลือกซื้อชุดกระโปรงสีเปลือกหอยที่สวยงาม ชุดนี้สวยและเหมาะสมมาก ถึงแม้ว่าจะแพง แต่ฉันก็ยังกัดฟันซื้อมา ในตอนเย็น ฉันทำอาหาร โดยทำสเต๊กเนื้อเองที่บ้าน ซื้อไวน์แดงมา และยังซื้อดอกลิลลี่มาอีกสองสามช่อ ฉันต้องการทำให้ดนุนัยรู้สึกดีกับฉัน ไม่จากฉันไป บางทีเขารู้ว่าฉันทำขนาดนี้แล้วเขาจะได้ไม่โทษฉัน แต่ว่าเย็นวันนั้น ฉันนั่งรอที่โต๊ะอาหารเป็นระยะเวลานาน ฉันเห็นเข็มนาฬิกาเคลื่อนผ่านเวลาสิบสองนาฬิกา ท้ายที่สุดฉันทนไม่ไหวโทรหาขา เสียงรอสายที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ดังขึ้น ในที่สุดก็มีคนรับสาย "ฮัลโหล" เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น ฉันจำได้ทันทีเป็นเสียงของจิณณา มือของฉันที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นขึ้นเล็กน้อย ผ่านไปนานจึงพูดว่า "โทรศัพท์ของสามีฉัน ทำไมเป็นเธอที่รับสายได้ล่ะ" "เขาอาบน้ำน่ะ" จิณณาพูดโดยไม่ใช้เวลาคิดเลย ฉันรู้ดีว่า บาดแผลของดนุนัยนั้นทำให้ไม่สามารถอาบน้ำได้ ไม่ต้องพูดถึงการอาบน้ำเลย อาการบาดเจ็บของเขาทำให้ทำเรื่องนั้นไม่ได้หรอก ฉันถือโทรศัพท์แล้วหัวเราะเยาะ "จิณณา เธอคิดว่าเธอพูดไม่กี่คำ ฉันก็จะสงสัยในตัวสามีของฉันงั้นเหรอ? สามีของฉันบอกฉันไว้นานแล้วว่า เขาจะไม่แตะต้องเธออีกแล้ว เพราะภรรยาของเขาคือฉัน" ฉันใช้คำโกหกเพื่อปกปิดความสัมพันธ์การแต่งงานที่ไม่ดี แต่อย่างไรก็ตามจิณณายังคงถูกฉันกระตุ้นถูกจุด เธอพูดอย่างตื่นเต้นว่า "เฮ้! ณิชา แกอย่าคิดนะว่าครั้งนี้แกถูกช่วยชีวิตไว้ได้แล้วแกจะรอด ครั้งต่อไป ครั้งต่อไปฉันจะฆ่าแกให้ตายอย่างแน่นอน!" คำพูดของเธอทำให้ฉันแน่ใจว่า ตาณยังไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลย และดนุนัยดูเหมือนจะยุ่งกับงานของบริษัท จนไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้ ดูเหมือนว่า ครั้งนี้เธอต้องจ่ายให้กับการกระทำของตัวเองแล้วจริงๆ ฉันไม่พูดอะไรมาก แล้วก็วางสาย ถึงแม้จะรู้ว่าจิณณากำลังเข้าสู่ความหายนะแล้ว ใจของฉันยังคงรู้สึกเหมือนถูกปิดกั้นไว้ เพราะอันที่จริงการที่เธอรับโทรศัพท์ก็ เป็นการพิสูจน์แล้วว่าดนุนัยอยู่ที่นั่น วันต่อมา ตาณโทรศัพท์แจ้งว่า ตำรวจได้รับหมายจับแล้ว จิณณาถูกจับในห้องทำงานของเธอ ในตอนนั้นจิณณาพูดข้อแก้ตัวไร้สาระมากมายต่อหน้าตำรวจ แต่เพราะหลักฐานในการจับกุมตรงหน้า ไม่สามารถฝ่าฝืนกฎหมายได้ จิณณาถูกจับกุมตัว และเพราะคดีนั้นมีความรุนแรงจึงไม่สามารถประกันตัวได้ เหตุการณ์ที่แสนคุ้นเคยเช่นนี้ สองครั้งก่อนคือฉัน ครั้งนี้คือเธอ เมื่อเธอถูกจับในวันรุ่งขึ้น ฉันก็ไปเยี่ยมเธอ ตอนที่จิณณาเห็นฉันยืนอยู่ด้านนอก ก็ตรงเข้ามาอย่างตื่นตัว ตะโกนด่าบางอย่าง เพราะเธอไม่ได้ใช้โทรศัพท์ ฉันจึงไม่ได้ยิน เธอถูกตำรวจสั่งให้หยุดอย่างรวดเร็ว ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พูดกับจิณณาว่า "ในตอนนั้นฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ และเธอสมควรได้รับบาป" จิณณาสลัดตำรวจที่คุมตัวเธอออกได้ คว้าโทรศัพท์แล้วด่าฉันว่า "เฮ้! ณิชา แกมันเป็นอีสารเลว! คนสารเลว!" ต่อมาตำรวจเข้าควบคุมเธอ ฉันไม่ได้พูดอะไรมากอีกแล้วจากมาเลย ฉันคิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นจิณณา อย่างไรก็ตามดนุนัยไม่กลับมาในคืนวันนั้น ฉันกลับไปที่บ้านของตัวเอง วันรุ่งขึ้น คือวันจันทร์ เพื่อนร่วมงานต่างดีกับฉัน ในวันแรกของการทำงานฉันก็คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมแล้ว เมื่อถึงเวลาเลิกงานฉันก็ออกมาเลย เพิ่งจะถึงประตู โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันมองดูเป็นสายจากชวลัย