ตอนที่81 ไม่อาจทำได้ นอกจากฉันตาย

ต๭นที่81 ไม่อาจทำได้ นอกจากฉันตาย ตอนนั้นจิตใจของฉันตื่นกลัวอย่างไม่มีที่เปรียบ ที่ฉันกลัวที่สุดก็คือชยานีบีบบังคับเรียกร้องให้ฉันถอนฟ้องร้องคดีความ พระคุณที่เธอมีต่อฉัน หากเปิดปาก ฉันก็จะยอมผ่อนผันอย่างแน่นอน หลังจากชยานีได้ฟังก็พยักหน้า ตีมือฉันเบาๆแล้วพูดว่า “ ณิชา ทำให้หนูได้รับความไม่ยุติธรรมแล้ว ” ฉันก้มหน้าไม่พูดไม่จา รอให้เธอพูดต่อไปเรื่อยๆ ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ ชยานีไม่ได้เกลี้ยกล่อมให้ฉันถอนฟ้องร้องคดีความ แต่พูดกับฉันว่า “ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ จิณณาเด็กคนนั้นถูกพวกเราเลี้ยงดูตามใจจนเสียคนแล้ว ครั้งนี้เข้าไปเพิ่มความจำก็เป็นเรื่องที่ดี แค่เธอเข้าไปปณตก็จะหาลอบส่งเงินเข้าไปได้ จะไม่ได้ใช้ชีวิตลำบากขนาดนั้น ” เรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้ว ห้องขังของเรือนจำก็แบ่งเป็นระดับชั้น ฉันประเภทนั้นไม่มีคนดูแล ยังถูกจิณณาขอร้องให้คนดูแล จึงจะสามารถอยู่ในที่ที่แย่ที่สุดกับพวกเจ๊เอ็มได้ จิณณาเข้าไป โดยธรรมชาติจะอยู่ห้องเดี่ยว มีโทรทัศน์ มีคอมพิวเตอร์ พูดว่าเป็นการตัดสินจำคุก ที่แท้เป็นเพียงการจำกัดอิสระเท่านั้น ฉันออกมาจากบ้านของชยานี ใจดวงหนึ่งค่อยๆสงบลง แม้แต่ก่อนฉันจะไม่ได้ปล่อยวางง่ายดายแบบนี้ แต่ฉันลอบสาบานไว้แล้ว ไม่ว่าเขาจะเอาอะไรมาคุกคามฉัน ฉันก็จะไม่ถอย หนึ่งสัปดาห์ก่อนการตัดสินในชั้นศาลดนุนัยมาพบฉัน เวลานั้นฉันเชิญทนายเรียบร้อยแล้ว แต่คดีนั้นหลักฐานเป็นจริง เดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องให้ทนายทำหน้าที่มากเกินไป แค่ดูว่าศาลตัดสินโทษอะไร ตัดสินมากน้อยก็เท่านั้น ดนุนัยขวางฉันไว้ที่ประตูบ้านของฉัน วันนั้นฉันวิ่งไปดูงานที่เขตก่อสร้างแห่งหนึ่ง ตกดึกก็ทำโอทีตัดแต่งโฟโต้ช็อปที่บริษัท ตั้งใจว่าห้าทุ่มจึงจะกลับบ้าน แต่ดนุนัยกลับรอถึงห้าทุ่ม “ ถอนฟ้องรองคดีความ ” เขาเห็นฉัน เปิดประตูเห็นภูเขาพูดเพียงสองคำนี้ “ ไม่อาจทำได้ ” ฉันตอบด้วยสามคำ ครุ่นคิด เสริมอีกประโยค “ นอกจากฉันตาย ” ฉันคิดว่าฉันก็พูดขนาดนี้แล้ว เขาน่าจะรู้ท่าทีของฉัน จุดยืนของฉัน และการตัดสินใจของฉันดีแล้วล่ะมั้ง? ฉันเดินอ้อมร่างของเขาเข้าไปในทางเดินอาคาร แต่ดนุนัยตามเข้ามา ลากฉันเข้าไปกลางบันไดในครั้งเดียวทำให้ฉันหยุดอยู่ที่กำแพง ศีรษะของชายหนุ่มฝังไว้บนมือที่จับแน่นของฉัน ริมฝีปากบางฝังบนใบหูของฉัน พูดว่า “ ถอนฟ้องร้องคดีความเถอะ ” ครั้งนี้ น้ำเสียงของเขาเบาลงมาอย่างเห็นได้ชัด แม้กระทั่งยังมีการขอร้องอยู่บ้าง ใจของฉันแน่นตึงสักพัก แต่ฉันรู้ น้ำเสียงนี้ ความรู้สึกลึกซึ้งในขณะนี้ไม่ได้เป็นเพราะฉัน แต่เป็นเพราะจิณณา ฉันหลับตาลง สองมือกำหมัดแนบติดกับกำแพง “ ไม่อาจทำได้ นอกจากฉันตาย ” ยังเป็นคำตอบนั้น “ ที่จริงแล้วเรื่องนี้ผมก็รู้ตั้งนานแล้ว ผมรู้ว่าในใจคุณเกลียดเธอ ความโกรธเคืองของคุณ คิดหาทุกวิถีทางเพื่อแก้แค้น ผมล้วนเข้าใจคุณ ดังนั้นผมจึงไม่ได้จัดการมาตลอด ยอมให้ตำรวจไปตรวจสอบมาตลอด ตอนนี้เธออยู่ในความดูแลของตำรวจมาหนึ่งเดือนแล้ว...เรื่องอื่นๆถ้าคุณรู้สึกว่ายังไม่พอ ผมชดใช้คืนคุณแทนเธอได้ ” คำพูดส่วนหน้า แม้ทำให้ฉันโกรธ แต่ฉันยังไม่ได้พูด แต่ประโยคสุดท้ายยั่วโมโหฉันเต็มๆ! “ คุณชดใช้คืนแทนเธอ? คุณมีสิทธิ์อะไรชดใช้คืนแทนเธอ คุณเป็นอะไรกับเธอ? ” ฉันพลันผลักดนุนัยออกหนึ่งที ไฟที่ใช้เสียงควบคุมในทางเดินอาคารสว่างขึ้น ฉันมองดนุนัย ใจปวดเช่นนั้น! เหมือนจะรับรู้อะไรขึ้นได้ ฉันถามว่า “ ฉันเข้าใจแล้ว ช่วงนี้คุณดีกับฉัน ฉันเข้าข้างตัวเองมาตลอดนึกว่าคุณชอบฉันจริงๆ ดูเหมือนว่าเป็นฉันที่คิดมากไปเองจริงๆ แต่คุณกำลังคิดอย่างนึกว่าตัวเองถูก คุณกำลังใช้หนี้แทนจิณณาใช่มั้ย! ” “ ณิชา... ” “ อย่าเรียกชื่อฉัน! ” ฉันตะคอกด้วยความโกรธ “ เมื่อกี้คุณพูดว่าฉันเกลียดเธอ คุณนึกว่าฉันไม่เกลียดเธอหรือ? ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่เพราะคุณ! ก็ไม่ใช่เพราะฐานะคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีนี้! ” ฉันเว้นช่วง พูดต่อ “ ฉันจะบอกให้นะ ดนุนัย ชีวิตนี้ฉันก็ไม่อาจรู้สึกดีกับคุณ! ” พูดจบ ฉันกำลังจะเดินเลี่ยงผ่านชายหนุ่มอีกครั้ง เดินไปด้านนอก แต่กลับถูกดนุนัยจับไว้แน่นๆ เขาควบคุมตัวฉันไว้ที่มุมกำแพง พูดเสียงต่ำว่า “ คุณจะเกลียดผมก็ได้ คุณจะเกลียดเธอก็ได้ แต่คุกแห่งนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเข้าไปนั่งในนั้น ” ประโยคนี้ทุกถ้อยคำ เปรียบได้กับเข็มจำนวนนับไม่ถ้วน ปักเข้าในใจฉัน ปักจินตนาการก่อนหน้านี้ทั้งหมดของฉันจนแตกหัก เจ็บเช่นนั้น ทุกข์ทรมานเช่นนั้น ฉันยืนอยู่ที่เดิม ไม่ยอมผ่อนผัน “ งั้นคุณก็หาคนมาฆ่าฉันเสียเถอะ เร็วหน่อยจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นผ่านไปไม่กี่วันก็จะตัดสินคดีในชั้นศาลแล้ว ” ฉันพูดจบ รู้สึกว่ามือของดนุนัยที่จับข้อมือฉันไว้ออกแรงจนรู้สึกได้ ข้อมือของฉันโดนบีบจนเกิดความเจ็บปวด แต่ฉันไม่ร้องตะโกนออกมาเลยสักคำ ดนุนัยพูดว่า “ ผมไม่อาจฆ่าคน แต่ผมจะรื้อถอนบ้านเด็กกำพร้า... ” “ รื้อเถอะ สุดท้ายบริษัทเตชิตออกแบบดีๆก็ล้มลายแล้ว ” ฉันไม่รอให้เขาพูดจบ ก็ชิงพูดแทรกขึ้นมา แต่นำคำที่เขาอยากพูดในตอนสุดท้าย ก็พูดจบแล้ว ไม่บ้านเด็กกำพร้า ก็บริษัทเตชิตออกแบบ เขาใช้สิ่งเหล่านี้บีบบังคับฉันทีละครั้งให้ฉันถอย แต่ครั้งนี้ฉันได้ตัดสินใจแล้ว จะไม่ถอยอย่างแน่นอน พวกเราสองคนก็ยืนอยู่ตรงนั้น เนิ่นนานก็ไม่มีใครยอมถอย บริเวณบันไดเงียบเป็นพิเศษ แม้กระทั่งฉันสามารถได้ยินเสียงหายใจของดนุนัย รวมทั้งเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง แม้พวกเราล้วนไม่พูดจา แต่ในเวลาแบบนี้ความหวังลมๆแล้งๆในส่วนลึกในใจของฉันก็ยาวขึ้นอีกหน่อยอย่างคาดไม่ถึง ฉันกลัวเป็นอย่างมากว่าช่วงเวลานี้ดนุนัยจะคลายมือก็จากไป อย่างนั้นแล้วพวกเราอาจไม่ได้เจอกันอีก ตอนที่ฉันคิดแบบนี้ ก็ได้ยินชายหนุ่มพูดว่า “ งั้นคุณก็อย่าเสียใจ! ” น้ำเสียงเย็นชา เหมือนพูดกับอริ เขาพูดจบก็ออกไปแล้ว ฉันมองเงาที่จากไปของชายหนุ่มรู้สึกว่าตนนั้นทำให้คนปวดใจมากจริงๆ ช่วงเวลานั้นตอนที่ฉันคืนการปลอบประโลม เขากลับเริ่มเกลียดฉันแล้ว ก็ดี เช่นนี้ฉันก็จะสามารถโน้มน้าวตัวฉันเองให้เลิกหวังได้ดียิ่งขึ้น เดิมทีฉันนึกว่าดนุนัยก็แค่พูดไปอย่างนั้น แต่วันที่สองฉันได้รับสายโทรศัพท์จากผู้อำนวยการคนก่อนของบ้านเด็กกำพร้า เขาบอกฉันว่า ที่ดินผืนนี้ของบ้านเด็กกำพร้าจะรื้อถอนแล้ว ดังนั้นพวกเขาต้องย้ายออกไปแล้ว เพราะยังไม่มีสถานที่ที่เหมาะ สมกว่านี้ ฝ่ายผู้รื้อถอนเพียงจัดหาอาคารหอพักแห่งหนึ่งแก่พวกเขา โทร.หาฉัน เพื่อถามฉันว่าวันหยุดสุดสัปดาห์มาช่วยเก็บของหน่อยได้มั้ย ทราบข่าวนี้ ฉันคาดไม่ถึง แต่ก็ไม่ประหลาดใจ บางทีในใจฉันยังมีความหวังอันเลือนรางอยู่บ้าง คิดว่าดนุนัยจะไม่ตัดความสัมพันธ์กับฉันจนถึงตอนนี้ แต่ความเป็นจริงให้การตบหน้าเสียงดังครั้งหนึ่งที่เป็นความคิดแบบเด็กๆกับฉันอีกครั้ง ฉันรับปากผู้อำนวยการคนก่อนว่าจะไปเก็บของ วันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันก็ไปที่บ้านเด็กกำพร้าแต่เช้า เดิมทีฉันนึกว่าตัวเองจะจิตใจโหดเหี้ยมแล้ว ไม่ว่าบ้านเด็กกำพร้าจะเป็นอย่างไรครั้งนี้ก็ต้องทำให้จิณณาเข้าคุก แต่ ตอนที่ฉันไปบ้านเด็กกำพร้า เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า คนอายุมากกำลังเก็บของ เด็กเล็กๆไม่กี่คนไม่ว่าจะว่าอย่างไรก็ไม่ยอมไป เด็กโตหน่อยนั่งก้มศีรษะลงบนสนามบาส ยังมีเด็กผู้หญิงบางคนหลบอยู่ตรงมุมแอบเช็ดน้ำตา มองดูเหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้า แม้ฉันเข้าใจว่านี่ล้วนเป็นสิ่งที่ดนุนัยบริจาค ฉันรู้สึกขอบคุณเขา แต่ตอนนี้ก็กีดกันแบบนี้ โหดร้ายเกินไปแล้วจริงๆ ฉันเริ่มทำใจแข็งจะช่วยเก็บของ แต่หลังจากนั้นสาวน้อยคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา กอดขาฉันแล้วถามว่า “ คุณน้า พวกเราไม่ไปจากที่นี่ไม่ได้หรือคะ หนูชอบที่นี่! ” ฉันก้มศีรษะ มองเห็นดวงตาของเธอล้วนร้องไห้จนบวมแล้ว ครู่ต่อมาใจปวดขึ้นมา แม้กระทั่งรู้สึกว่าหัวโจกผู้ก่อการร้ายที่ก่อให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ก็คือฉัน